Fálkinn - 12.06.1953, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
ÆSKU-LIST. — Royal Drawing Socie-
ly í Englandi hefir cfnt til 58. sýning-
ar sinnar4 teikningum og málverkum
eftir börn. Hér sjást tveir lögreglu-
þjónar vera að skoða mynd eftir 16
ára telpu, og kallar hún mvndina
„Lögregluþjónar á vakki“.
DIANA NÚTÍMANS. — Verkfræði-
nemar Parísar héldu nýlega árshátíð
sína og sýndu þar að þeir kunna
fleira en að nota logaritmatöflur og
reiknistokk. Aðalatriðið á skemmti-
skránni var skopstæling á Olvmpíu-
leikjum og var þessi unga stúlka einn
loikandinn. Það er Úiana sem skýtur
ör í mark — með'lokuð augu.
Drengurinn er þreyttur. Hann þarf
að sofa ■vel í nótt. Þá verður liann bet-
ur útlítandi, þegar Fliss sér liann á
morgun. Hvernig verður það um há-
degið á morgun ?Viltu ekki koma
hingað og horða með okkur um há-
degið, og svo ökum við út eftir?“
Hún var kerlingarbrussa, en samt
var liún athugulli en læknirinn. Hún
tók eftir öllu og átti auðvelt með að
setja sig í annarra spor. Guy þakkaði
fyrir og reyndi að komast undan því,
en við ])að var ekki komandi. Þegar
hann koinst frá þeim um kvöldið,
langaði hann meira til að drekka sig
fullan en nokkru sinni áður. Það
rigndi og göturnar voru subhugar.
Hann gekk gegnum verslunarhverfið.
Allt var þögult eins og gröf. Hann fór
inn á gistilnisharinn og fékk sér einn
tvöfaldan af skosku viskýi. Hann tal-
aði dálítið við þjóninn og óskaði þess
með sjálfum sér, að hann liefði ekkert
komið heim.
Bf nokkuð fór í taugarnar á hon-
um, þá voru það spurningar um það,
livað hann ætlaði að taka sér fyrir
hendur. Það var eins og allir tækju
það, sem gefinn hlut, að hann væri
orðinn svo ráðsettur. Gildran var að
lokast um liann. Það var alls ekki
vist, að honum mundi falla það neitt
illa að fá sér starf, en hann vildi gera
það af sjálfsdáðum. Hann vildi ekki
láta aðra knýja sig til þess.
Hann fór aftur út i rigninguna.
Hann labbaði í áttina að húsi Brow-
nies. Hann var ekki viss um, að hann
hlyti neitt sérstakar viðtökur þar.
,jÞú,“ hrópaði hún. „Hvað er að?
strax orðinn leiður á fjölskyldunni?
Komdu inn, en þú getur ekki verið
lengi.“
Honum létti i skapi. Það var bjart
í stofunni.
„Finnst þér ekki snoturt lijá mér?“
sagði hún og brosti. „Mágkonu minni
finnst gólfteppin hérna o/f ljós. Eg er
á annarri skoðun. Þetta herbergi er
fremur dinnnt og ég vil lýsa það upp
með teppinu. Eg vil hafa bjart í kring-
um mig. Þetta er keypt fyrir mína
peninga og ég kaupi það, sem mér
finnst fallegt, en fer ekki eftir duttl-
ungum annarra.“
Hann samsinnti henni. Hún leit á
hann aftur og varð bljúgari á svipinn.
„Jæja þá, allt í lagi, tylltu þér nið-
ur. En gerðu þig ekki of heimakom-
inn! Það er orðið áliðið kvölds og
ég verð að taka tillit til fólksins uppi
á lofti. Svo verð ég lika að hafa alla
gát á heimsóknum, þegar ég bý ein
i íbúð.“
Hún hafði frikkað frá þvi i lest-
inni, fannst honum. Hún hafði líka
skipt um föt. Hún var komin i þunnan
kjól. Það var sá klæðnaður, sem hann
hnfði alltaf kunnað hest við hana í.
Boglínur likamans komu þá svo vel
í ljós.
„Þú ættir að skammast þín fyrir
að rjúka svona út frá fjölskyldunni
fyrsta kvöldið." Hann skýrði það fyrir
henni, að það væri misskilningur.
Enginn hefði verið heima.
„ICom vel á vondan. Þér liefði ver-
ið nær að láta þau vita af því, að þú
værir að koma.“
Honum datt í hug, að það gæti lík-
lega átt eftir að koma sér vel. Hún
gat verið 'honum hið mesta gaman
stundum.
Hann sagði henni frá atburðum
kvöldsins og fór báðulegum orðum
uin Dawford-hjónin. Þau skellihlógu
bæði. Hazel hló ekki, af þvi að Guy
væri ekki neitt fyndinn. Henni fannst
alltaf gaman að heyra einhvern gera
grín að Dawford-lfólkinu. Það var
vegna Marcellu. Henni fannst hún
alltaf eiga það skilið.
Meðan hún var ennþá að hlæja og
án þess að henni gæfist nokkurt tóm
til að hugsa um fólkið uppi á lofti,
tók hann hana i fangið og hélt henni
fastri.
„Nei, heyrðu nú,“ mótmælti hún.
„Manstu, 'hvað ég sagði? Ekki hérna?“
Hann teygði sig aftur fyrir hana
og slökkti ljósið. Betri móttökur hafði
hann ekki búist við að fá.
Þegar hann kom heim um kvöldið
var Lovat að lesa.
„Eg vona, að þú lesir ekki allar
nætur,“ sagði hann. En Lovat kvaðst
einmitt oftast lesa langt fram á nótt.
„Veslings maðurinn,“ sagði Guy.
„Þú ert ekki ungur nema einu sinni.
Ilvernig getur þú fengið þig til þess
að gera þetta?“
Lovat sagði, að sér liði ágætlega.
En hvaða vit var í þessu? Will
gamli liafði reyndar alltaf verið að
prédika um sjólfsafneitun og sjálfs-
aga. Tóm endaleysa, fannst Guy.
Loval fór á fætur klukkan sex
morguninn eftir.
„Sofðu áfram, Guy. Hugsaðu ekki
um mig. Eg vek þig seinna. Hann
vakti 'hann svo klukkan ellefu.
„Svafstu vel?“
„Ágætlega," sagði Guy.
„Engir timburmenn?“
„Veit ekki, livað það er.“
Hann liafði heldur ekkert samvisku-
bit. Honum leið ljómandi vel.
„Eg vil ekki vera að reka á eftir
þér,“ sagði Lovat, ,,en þú sagðir i
gær, að Dawford-hjónin ættu von á
þér klukkan tólf.“
„Allt í lagi. Nógur timi,“ svaraði
Guy. „ÖIl eilífðin framundan."
Og eitt var að minnsta kosti víst.
Hann ætlaði ekki að láta neinn reka
á eftir sér eða segja sér fyrir verk-
um að svo stöddu.
Hann naut ferðarinnar út að vatn-
inu rikulega, og rnasið í lækninum
fór litið i taugarnar á honum.
Fólkið sat fyrir utan húsið og
horfði út á vatnið. Ltod og Marcella
og gamli maðurinn sátu í körfustól-
um, en Fliss var lausari við og stóð
klofvega yfir lágu grindverki þessa
stundina. Hún var í blárri peysu og
óhreinu-m síðbuxum. Það var eitthvað
óvenju heillandi við hana, eitlivað
stelpulegt. Hún tók eftir honum á
undan hinum. Hún áttaði sig fljótt,
glennti upp augun og hljóp svo i
faðm honum. Hitt fólkið flykktist í
kringum þau og urðu þarna miklir
fagnaðarfundir.
Það, sem eftir var dagsins, snerist
allt um hann. Þau spurðu og honum
leiddist ekki að svara, cnda var frá
mörgu að segja. Honum fannst undar-
legt, hvernig andrúmsloftið hafði
breytst, siiðan móðir hans dó. Allt
virtist vera friðsælla. Will gamli var
i essinu sínu og Rod var ekki eins
taugaóstyrkur eins og hann hafði
verið. Hjónabandið virtist hafa haft
góð áhrif ó hann.
Nú, en var það svo undarlegt. Allir
ættu að geta grætt á sarnbúð við
Marcellu. Hún var fyrirtaks stúlka.
En ekki fyrir mig, hugsaði Guy. Það
er of mikil snúður á henni. En hún
er ágæt stúlka samt. Móðir hans hafði
dæmt hana ranglega, er hún hafði
sagt, að hún væri laus í rásinni.
Hann gat ekki séð, að Fliss hefði
breytst neitt. Hún virtist ekki degi
eldri. Hún sat við hlið hans allt
kvöldið og horfði á liann. Það var
einungis blíðukennd athygli i augna-
ráð hennar, en kröfur til eins eða
annars var þar ekki liægt að greina.
Sania uniburðarlyndið og góðmennsk-
aii og áður.
Dawford-hjónin dvöldust lijá þeim
fram undir miðnætti. Marcella bauð
þeim ekki að vera um nóttina, þótt
ekki skorti húsrýmið.
Sunnudagurinn var letilegur dagur.
Karlmennirnir dunduðu við veiðar úti
á vatni eins og i gamla daga, og um
kvöldið sátu þau öll fimni kringum
arininn. Stúlkurnar voru í litfögrum
kjólum og Guy furðaði sig á, að vin-
föng voru ekki af skornum skammti.
„Eg vildi óska, að þið þyrftuð ekki
að fara í bæinn,“ sagði Marcella. „Þið
verðið að koma oft, Guy og FIiss.
Oftar en um helgar."
Guy sagði, að það væri nú ekki svo
auðvelt að komast þetta. Gamli mað-
urinn sagði þá undir eins: „Ykkur er
velkomið að nota bílinn, börnin góð.
Eg þarf ekki á honum að halda.“
GLÖÐ LÍTIL STÚLKA. — Telpan sem
brosir svo blítt til brúðunnar sinnar
í vagninum, er yngsta barn bresku
drottningarhjónanna, Anne prinsessa,
sem sleikir sólskinið í hallargarðin-
um í Balmoral í Skotlandi.
ÞAÐ VAR KVIKMYNDATAKA.
Fyrsta sunnudagsmorgun í maí vökn-
uðu Parísarbúar við gaul í loftvarna-
lúðrum og hringingar brunabíla, sem
brunuðu í átt til óperuhússins. Þetta
var gabb, engin hætta á ferðum, en
hins vegar verið að taka kvikmynd
um brunavarnir. Frá 15 slökkvistöðv-
um komu 25 brunabílar með 200
manns. Nokkur hluti myndarinnar
var tekinn úr þyrilflugum.
TVÍHÖFÐA KÁLFUR fæddist fyrir
nokkru á bæ einum í Makedoníu.
Hann lifði ekki nema tvo tíma.