Fálkinn - 12.06.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Karl í krapinu
Webster fþagði um stund. Svo spurði 'hann:
— Hvar er ég?
— 1 höllinni.
— Hm .... svo að þetta varð þá stórsigur!
— Já, þér megið sveia yður upp á það! Þér
getið verið óhræddur um fjörutíu þúsund
dollarana yðar. Þér getið fengið þá aftur á
morgun, ef þér viljið!
— Farið þér til fjandans með fjörutíu þús-
und dollarana! Hvar er vopnabróðir minn?
— Hvað segið þér . .. . ?
— Fylgisveinninn minn .... don Juan
Cafetéro.
— Hann er víst einhversstaðar að leika á
hörðu ásamt öðrum hraustum írum. Hérna
á jörðinni fékk 'hann aldrei tækifæri til þess.
— Hvernig dó hann?
— Hann dó eins og hetja .... og fyrir
yður.
Tvö stór tár komu fram á milli augnalok-
anna á Webster og runnu niður kinnarnar.
— Veslings einstæðingurinn, misskildi ræfill-
inn, andvarpaði hann. — Hann var frumlegur
í flestu. Hann var vanur að syngja fallegu
þjóðvísurnar sínar fyrir mig . .. . ég man eina,
sem byrjaði svona: „Grænir voru akrar í landi
forfeðra minna“. Eg held að hjarta 'hans hafi
verið í Kerry .... svo að það er best að senda
líkið þangað. Þér megið ekki láta það týnast,
don Richardo. Eg ætla að sá smára á gröfina
hans. Þeir skildu hann ekki hérna. Hann var
landflótta, og ég ætla að senda hann heim.
— Hann skal fá hermanns-útför, sagði don
Richardo.
— Frá dómkirkjunni, bætti Webster við. —
Og látið taka mynd af úförinni til að senda
ættingjum hans, svo að þeir geti skilið, að
þetta var enginn miðlungs maður. Og þegar
þér hafið komið öllu í fullan gang hérna í lýð-
veldinu yðar, Dick, þá verðið þér að láta þing-
ið veita honum þúsund gulldollara, því að það
var hann, sem náði í Sarros. Svo má senda
ættingjum hans peningana.
— En hann handsamaði ekki Sarros, sagði
don Richardo. — Sarros slapp þegar lífvörð-
urinn gerði útrásina úr höllinn.
— Nei, það gerði hann alls ekki. Það var
aðeins yfirskin, til þess að Sarros kæmist ó-
séður út um suðurhliðið á meðan, þarna sem
þið funduð mig. Eg sá að don Juan barði 'hann
niður með byssuskeftinu, eftir að ég hafði
skotið undan honum hestinn.
— Haldið þér að hann sé þar ennþá?
— Þér skuluð athuga það, Dick.
— Það skal ég sannarlega gera, Jack.
— Augnablik, Dick. Sendið þér líka mann
þarna i hliðargötuna, þar sem verið var að
plástra alla særðu mennina, og skilið til
Mömmu Jenks og ungu stúlkunnar, sem með
henni er, að ég geti ekki komið.
— Þær eru báðar hérna í höllinni. Það voru
þær, sem fundu yður og don Juan. En nú verð
ég að gá að Sarros.
Don Richardo hljóp burt og hafði varð-
manninn við dyrnar burt með sér. 1 flýtinum
gleymdi hann Mömmu Jenks og ungu stúlk-
unni, sem biðu eftip að heyra árangurinn af
læknisrannsókninni á Webster. Og niðri í
hallargarðinum fékk hann með sér einn mann
í við'bót.
Hestur Sarros lá dauður unj tuttugu metra
frá hliðinu. Þegar Webster skaut hestinn hafði
Sarros komið niður óskaddaður, en að vörmu
spori varð hann fyrir byssuskefti don Juans.
Nokkru seinna hafði hesturinn farið að brjót-
ast um í dauðateygjunum og dottið ofan á
vinstri fót Sarosar, sem var meðvitundarlaus.
Og þegar Sarros fékk meðvitundina aftur var
hann fastur. Fóturinn var eins og í skrúfstykki
undir þunga hestsins. Sarros var eins og dýr
í boga.
Don Richardo læddist á tánum að ósjálf-
bjarga manninum, tók skammbyssuna hans,
sem lá hjá 'honum en þó svo skammt að hann
hefði getað náð til hennar. Þegar Sarros sá
þetta hætti hann að reyna að losna, en gafst
upp og fór að gráta af vonsku og örvæntingu.
Richardo tók í taglið á hestinum og tókst að
hnika skrokknum til, svo að fótur Sarrosar
losnaði. Svo settist don Richardo á hests-
skrokkinn og starði á fanga sinn, sem var
farinn að nudda 'á sér fótinn til að koma blóð-
rásinni á hreyfingu aftur.
Sarros leit upp, harkaði af sér og þakkaði
kurteislega fyrir hjálpina.
— Þér eigið ekkert mér að þakka, sagði
don Richardo kuldalega. — Eg er Richardo
Luiz Ruey, og ég er kominn til Sobrante til
að greiða yður skuld föður míns. Þér munið
sjálfsagt að sú skuld var stofnuð í kirkju-
garðinum hér í Buenaventura fyrir fimmtán
árum.
Sarros starði á hann nokkrar sekúndur og
gat ekki komið upp nokkru orði. En svo hjálp-
aði suðræna blóðið honum, það var eins og
honum hyrfi allur ótti og örvænting og ró-
semi Indíánans kom yfir hann. Hann tók upp
gullhylki, k-veikti sér rólega í vindlingi og blés
reyknum í áttina til don Richardos. Hann ætl-
aði ekki að skemmta óvini sínum með því að
láta sjást að hann væri hræddur.
— Þér þekkið sjálfsagt einkunnarorð þjóð-
ar vorrár, 'Sarros. „Auga fyrir auga og tönn
fyrir tönn!“
— Eg er til reiðu þegar vill, svaraði Sarros
rólega.
— Reikningurinn verður gerður upp í birt-
ingu í fyrramálið, sagði don Richardo og benti
mönnum sínum. — Takið þennan mann og
setjið hann í vopnabúrið og hafið tvöfaldan
vörð um hann. Heilsið varðliðsforingjanum
og segið honum að ná í prest handa fanganum
í kvöld. I fyrramálið klukkan sex á sex manna
skotsveit á§amt einum liðþjálfa að fylgja hon-
um í kirkjugarðinn, bak við dómkirkjuna. Eg
kem þangað sjálfur og mun segja fyrir
verkum.
Tveir af leiguhermönnum don Richardos
gripu Sarros, sinn í hvorn handlegg og reistu
hann við. Hann haltraði af stað á milli þeirra,
en hinn ungi eftirmaður hans í forsetastóli
sat enn um stund á hrossskrokknum, hugs-
andi. Svo stóð hanh upp og reikaði inn í höll-
ina.
Hann nam staðar í hallargarðinum og svip-
aðist um. Á múrveggjunum sást fjöldi af hol-
um eftir sprengjubrot og kúlur. En sjálft hús-
ið hafði ekki orðið fyrir alvarlegum skemmd-
um, vegna þess að hann hafði bannað að nota
stórskotaliðið á 'höllina. I miðjum hallargarð-
inum lágu um tuttugu stjórnarhermenn í kös.
Þeir höfðu auðsjáanlega orðið fyrir fyrstu
sprengikúlunni, er þeir hlupu fram til að taka
á móti árásarliðinu. Yfir grindurnar á einum
svölunum á þriðju hæð hékk einn af skotlið-
um Sarros og löfðu hendurnar.
Don Richardo andvarpaði. Hann hafði unn-
ið fyrstu atlöguna. En (hann vissi með sjálfum
sér, að það hlutverk, sem hann hafði sett sér
til hagsbóta fyrir þjóðina, og sem faðir hans
hafi byrjað að starfa að, varð ekki leyst af
hendi til fulls á hans ævi.
MAMMA JENKS var orðin óþolin-
• móð að biða eftir fréttinni um líðan
Websters, svo að hún hafði farið út frá Dolo-
res til að fá sér hreint loft. Hún settist á
breiðu granítþrepin, tók sér vænan sopa úr
vasapelanum sínum og sat í djúpum hugleið-
ingum þegar don Richardo kom upp þrepin.
—'Halíó! kallaði hún. — Hvar hafið þér
verið, herra Bowers?
— Eg er að koma frá þvi að hirða hann
Sarros. Hann er nú kominn í vopnabúrið.
— Ja, harðsvíraði hundurinn sá ... . er nú
loksins búið að ganga frá honum? Að ég skyldi
upplifa þennan dag — það hefði mér aldrei
dottið í hug. Eg vona að Ruey hershöfðingi
láti skjóta hann sem allra fyrst.
— Það 'held ég að ætti að takast, Mamma
Jenks. Eg er nefnilega Ruey hershöfðingi.
Andrew Bowers hefir unnið sitt verk, og nú
er hann dauður og grafinn.
— Herra minn trúr, margt á maður nú eftir
að heyra! Heitið þér Ruey? Hvaða anga Ruey-
ættarinnar eruð þér spi’ottinn af? Eruð þér
frændi forsetans sem Sarros drap? Antonio
Ruey, sem var hálfbróðir forsetans, átti son
sem hét Richardo, man ég.
— Eg er sonur forsetans, svaraði don Ric-
hardo og rétti úr sér.
— Ekki þó drengurinn sem var í skóla í
Bandaríkjunum þegar forsetinn var tekinn
af l'ífi, vænti ég?
— Jú, einmitt, Mamma Jenks. En hver er-
uð þér? Það er svo að sjá sem þér séuð skolli
ættfróð og þekkið vel mína ætt.
— Eg, sagði gamla konan og fann ekki síð-
ur til sín en hann, — ég er ofurstafrú Jenks,
ekkja Jenk ofursta, sem var foringi fyrir stór-
skotaliði föður yðar og veittist sá mikli heið-
ur að vera tekinn af lífi um leið og faðir yðar.
En hvernig ætli honum herra Webster líði?
spurði hún er hún minntist þess, sem henni
lá mest á hjarta.
— Hann er aðeins smávægilega særður og
verður bráðlega jafn góður. En munið þér
eftir henni litlu systur minni, Mamma Jenks?
Hún var í höllinn þegar Sarros náði völdum,
og hún var drepin í viðureigninni.
— Jú, ég man eftir henni, sagði frú Jenks
varlega. Æ, hann ætti að vita að hún er í
höllinni núna, hugsaði hún með sér. Það verð-
ur gaman að sjá þegar þau hittast.
— Eg vona að ég sjái yður bráðum aftur,
frú Jenks, sagði Richardo. — Við þurfum að
tala saman um margt. Hann fór í höllina. Og
Mamma Jenks tók báðum höndum um hæru-
grátt 'höfuðið og grét af gleði.
Don Richardo stóð með höndina á lásnum
að stofunni sem Webster lá í, þegar hann
heyrði lágan grátur í hliðarstofunni. Hann