Fálkinn - 12.06.1953, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
hlustaði og skildist að iþarna væri kona, sem
harmaði elskaðan eiginmann, sem hún kall-
aði á víxl ,,Jdhn“ eða ,,kalífann“. En hann
þurfti ekki að hugsa lengi uns honum skildist
að ,,John“ og „kalífinn" og John Stuart
Webster var einn og sami maðurinn.
— Þetta er merkilegt, sagði hann við sjálf-
an sig. — Særða hetjan á þá unnustu eða eig-
inkonu, líklega ameríska. Þetta hlýtur að 'hafa
gerst nýlega, því hann minntist ekkert á slíkt
þegar við vorum samskipa forðum. Það hlýtur
að vera eitthvað bogið við þetta. Það er lík-
lega fcest að ég tali við Webster áður en ég
fer að hugga syrgjandi ekkju hans.
Hann fór inn í sjúkrastofuna. Nú hafði ver-
ið bundið um sár Websters, doktor Pacheco
hafði skipað einum af þjónum Sarros að koma
með náttföt og 'búa um í einu af gestaherbergj-
unum handa honum. Sjúkrabörur voru komn-
ar inn og þeir voru í þann veginn að bera
Webster upp. Maðurinn sem hafði kostað bylt-
inguna var fölur og máttfarinn. Hann opnaði
ekki augun þegar don Richardo laut niður
að honum.
— Við höfum náð í Sarros, sagði don Ric-
hardo.
Þessi frétt hafði engin áhrif á Webster. Don
Riohardo tók í öxlina á honum. — Jack, þekk-
ið þér dömu, sem kallar yður ,,kalífa“?
Nú glaðvaknaði Webster. — Hvað segið
þér? Hafið þér talað við hana? hrópaði hann.
— Ef þér hafið gert það þá fyrirgef ég yður
aldrei, því að þá hafið þér eyðilagt athöfnina
miklu fyrir mér.
— Nei, ég hefi ekki talað við hana. En hún
situr hérna inni í næstu stofu og hágrætur,
vegna þess að hún heldur að þér séuð dauður.
— Farið þér undireins og segið henni að
ég sé lifandi. Það nær ekki nokkurri átt að
láta unga stúlku gráta út af gömlu fressi eins
og mér!
— Hver er þetta? spurði don Richardo for-
vitinn.
— Látið þér mig um það. Biðið þér bara,
ég skal segja yður það þegar mér finnst tími
til kominn. Hún er gesturinn, sem ég bað um
að fá að taka með mér í miðdegisverðinn —-
meira þurfið þér ekki að fá að vita fyrst um
sinn. Farið þér og sækið 'hana, svo að hún
geti séð sjálf að ég er ekki dauður. Læknir,
breiðið þér þessa værðarvoð ofan á mig!
Eftir augnablik sást útgrátið andlitið á
Dolores í dyrunum.
— Halló, spákona! kallaði hann. — Hérna
er ég þá aftur. Eg lenti í smávegis áflogum,
eins og þér sjáið sjálfsagt.
Hún gekk til hans og lagði kinnina að kinn
hans en tárin runnu úr augunum. — Ó, kalíf-
inn minn! Elsku kalifinn minn! hvíslaði hún.
Don Riohardo ætlaði að víkja henni á burt,
FELUMYND
Hvar er jólasveinninn?
en Webster leit þá svo hatramlega til hans að
forsetinn hörfaði undan.
— Verið þér róleg, hvíslaði Webster og
sneri svarta lokka úr hári hennar saman milli
fingranna. — Eg var að vísu kominn með aðra
löppina ofan í gröfina, en þeir náðu í mig á
síðustu stundu og drógu mig uppúr.
Hún hélt áfram að gráta.
— Nei, þetta stoðar ekki, sagði hann og
gerði sig byrstan. — Hættið nú þessu. Þér
eyðið samúðinni yðar í eintóman hégóma.
Hugsið yður ef eitt af söltu tárunum yðar lenti
í opnu sári á mér. Hafið þér hitt hann bróður
yðar?
— Nei, kalífi, svaraði hún snöktandi.
— Richardo!
— Já, Jack!
— Komið þér hérna, lasm! Dick, blóðþyrsti
æfintýramaður, nú ætla ég að gera yður
hissa. Yndislegasta stúlkan í heimi .... sú
sem stendur hérna.........
Don Riohardo lagði 'höndina á öxl honum,
aðvarandi. — Jack, þér megið ekki reyna
svona mikið á yður. Það er heldur ekki nauð-
synlegt.
Hann sneri sér að henni, hneigði sig og rétti
fram höndina. — Eg get séð að hún er yndis-
legasta stúlkan í heimi. Og ég er ekkert hissa
á þessu, Jack. Eg veit um leyndarmál yðar,
og mér er mikil ánægja að kynnast tilvonandi
frú Webster. Og ég get vel skilið, að þér yrð-
uð hrifnar af ‘honum, ungfrú. Eg er hrifinn af
honum líka, og það eru allir sem hafa kynnst
honum. Eg 'heiti Riöhardo Luiz Ruey, sagði
hann svo og kyssti á handarbak henni. —
Leyfist mér að spyrjá hver það er, sem ég
hefi þann heiður að.........
— Þér eruð frekjudallur, don Richardo, og
það hefi ég sagt yður áður! hrópaði Webster.
— Eg er ekki nema vinur hennar. Hún ætlar
að giftast Billy Geary. Og hún er systir yðar,
Dick. Bæði hún og ég höfum fulla ástæðu til
að bera til baka orðróminn um að við séum
dauð, alveg eins og Mark Twain. Sú fregn
var mjög orðum aukin. Hún var alls ekki
drepin þegar faðir yðar missti völdin. Og ég
var alls ekki drepinn þegar þér fenguð völdin.
Ungfrú Ruey — þetta er Richardo bróðir yð-
ar. Kyssið þér hana nú og standið ekki þarna
eins og glópur, Dick!
Don Riöhardo stóð þarna sem steini lostinn
og horfði á systur sina og Webster á víxl.
— Jack, ég held að þér séuð brjálaður,
stundi hann loksins upp.
— Það hefi ég líka oft haldið, sagði Dolo-
res hlæjandi. — En ég er að minnsta kosti
ekki brjáluð. Hún tók um hálsinn á bróður
sinum. — Ö, Riohardo, ég er systir þín. Það
er satt — ég er það!
— Dolores, týnda systir mín! Eg get varla
trúað þessu!
— Þér verðið víst að trúa því, hvort sem
þér viljið eða ekki, muldraði Webster. —- Það
er engin ástæða til að standa hér og vera að
gera mig að lygara, liggjandi ósjálfbjarga á
bakið. En ef þér móðgið mig frekar núna þá
drep ég yður eftir einn mánuð, frá deginum
í dag að telja.
Hann lagði aftur augun — honum fannst
hann ekki mega vanhelga þetta mikla augna-
blik fyrir systkinunum. Þegar þau höfðu gef-
ið tilfinningum sínum útrás og Dolores stóð
og strauk ennið á Webster en bróðir hennar
strauk honum um höndina og reyndi að finna
orð til að lýsa þakklæti sínu, var það Webster,
sem vakti þau til veruleikans aftur.
— Það er engin ástæða til að vera að þakka
mér, sagði hann. — Eg hefi aðeins gert skyldu
mína, og ég gæti ekki þegið nein laun fyrir
þetta, jafnvel þó að foreldrar mínir væru að
deyja úr hungri.
— 0, kalífi, verið þér nú alvarlegur, sagði
Dolores.
— Farið þér með bróður yðar út til Mömmu
Jenks og látið hana sanna hver þér eruð, hélt
Webster áfram. — Og svo vildi ég biðja yður
að athuga, að ég er alveg óvanur að liggja á
skurðarborðum. Dick, getið þér ekki sagt
einhverjum af 'þegnum yðar að útvega mér
rúm? Eg er dauðþreyttur .... og grútsyfj-
aður!
Höfuðið á honum hallaðist á koddann.
Áreynslan og eftirvæntingin hafði orðið meiri
en jafnvel hrossaheilsa hans þoldi. Hann and-
varpaði og svo missti hann meðvitundina.
ADAMSON
Loksins kom þjónn-
inn.