Fálkinn - 14.08.1953, Síða 7

FÁLKINN
7
FÁNI „SHAPE“ AÐ GJÖF.
Ridgeway hershöfðingi afhenti ný-
lega kirkjustjórn þrenningarkirkj-
unnar í París fána Shape — hervarn-
arstjórnar Evrópulandanna — að
gjöf. Á myndinni sést Ridgeway með
fánann og til vinstri stendur prestur
kirkjunnar og William Draper, Ev-
rópusendiherra Bandaríkjanna.
FAY TAYLOR er írsk og helgar sig
„midget“-íl>róttinni af lífi og sál, en
heldur þó yndisþokka sínum eftir
sem áður. — Hér sést hún vera að
eiga við mótorinn, sem reyndist
óþægur við hana.
„Þú verður orðinn góðnr á morgun,
Guy. Komdu og líttu á l>etta.“
Hann gekk til hennar og settist í
sófann.
„Sjáðu. Þetta er einmitt hús fyrir
okkur. Allt á einni hæð og ekki of
stórt. Þakið er tíka eins og nú er
i tísku.“
Til iþess að geðjast henni leit hann
á myndina. Oft hafði hann séð fár-
ánlegri myndir, sem hún hafði hrifist
af, það varð hann að játa.
„Hvítur múrsteinn, eins og lijá
Will,“ sagði hún. „Og öll hliðin á
dagstöfunni er einn gluggi. Svo er
borðkrókur þarna — horðstofu kæri
ég mig ekki um, það er hreinn óþarfi.
Það var unun að sjá, hvílikan áliuga
hún hafði á þessu. Hún var jafnvel
húin að velja staðinn. Það var ágæt
lóð á landareign stjúpföður lians —
einmitt i þeim horgarliluta, sem Guy
þekkti hest, og nálægt Fliss og Lovat
og Willard Sturtevard.
„Það sparar peninga að hafa engan
kjallara," sagði liún. „Og þetta her-
bergi er fyrir miðstöðvarofninn og
þvottavélina, og svo má hengja fötin
]>ar, þegar rigning er. Úr þessu her-
bergi er svo innangengt í bílskúrinn."
„Ágætt,“ sagði hann. „Þú kaupir
húsið, en ég borga fyrstu greiðsluna
upp í þvottavélina."
Hann fór aftur upp í rúmið.
Hann ós'kaði þess, að hún hætti
þessari upptalningu á þvi, sem liana
langaði til að eignast. Hann vann sér
jafnvel minna inn en Lovat við skóla-
kennsluna, og þó hafði hann eitt sinn
furðað sig á því, að nokkur maður
gæti lifað á svo litlu. Nú fékk hann
að reyna, hvernig það var. Hann
hafði treyst á Will — húist við þvi,
að hann sýndi þeim dálítið örlæti, gæfi
þeim l)íl eða léti þau hafa einhverja
ákveðna upphæð á mánuði. Hvers
vcgna hefði hann ekki getað búist
við þvi?
Hann vaknaði, en vissi varla af því,
að hann hafði sofið. Það var orðið
dimmt. Hann kallaði á hana, en fékk
ekkert svar. Hún hefði getað sagt
honum, að hún ætlaði út.
Hann kveikti ljós um allt, en samt
var húsið draugalegt, og hann var
glorhungraður. Hann hafði ekki borð-
að mikið síðan á föstudag. Hann fékk
sér brauð með áleggi, settist í sófann
og vafði teppi um fæturna. Þetta var
svo sem ekki svo bölvað. Það fór vel
á með hbnum og Brö’wnie. Hún gaf
honum lausan tauminn. Eigingjörn var
hún ekki og ekki beinlínis ráðrík.
Hann hafði gifst henni af frjálsum
og fúsum vilja. Ilið eina, sem bjátaði
á, fyrir utan peningaleysið, var það
að vera útilokaður frá fjölskyldu
sinni og flestum vinum. Konum vin-
ana geðjaðist ekki að Brownie og
giftum karlmönnum er ekki boðið í
samkvæmi konulausum i Finfield.
Brownie var vön að segja, að það
væri auðvelt að segja heiminum að
fara til fjandans, ef maður hefði nóga
peninga. En hvers vegna þarf fólk
endilega að slíta sig frá fyrra um-
hverfi, þótt það eignist peninga?
Síminn hringdi og hann flýtti sér
að ná í heyrnartólið. Rödd stjúpföður
hans hafði aldrei verið eins mild og
hlýleg. „Hvernig Hður þér? Kliss
sagði mér, að þú værir lasinn."
Meðan þeir töluðu saman, kom
Brownie inn bakdyramegin. Hún var
berhöfðuð og kápulaus. Hún gat ekki
hafa farið langt.
, Hver er í símanum,“ spurði hún.
„Will? Leyfðu mér að tala við hann.“
Ilún gat verið mjúk á manninn og
viðfelldin, þegar því var að skipta. En
venjulega var hún köld og ákveðin
við stjúpföður Guys og lét vaða á
súðum við hann.
„íleyrðu mig!“ sagði hún ásakandi.
„Þú hefir ekki heimsótt okkur í marg-
ar vikur! Finnst þér ekki, að þú ættir
að fara að Hta inn? Guy hefir verið
lasinn og þarfnást uppörvunar. Hvað
segirðu um annað kvöld? Komdu i
kvöldmat .... Eg hefi ekkert fyrir
þér — fleygi kannske kjúkling i ofn-
inn.“
Hún lagði tólið frá sér og var drjúg
með sig.
Guy spurði, hvar hún liefði verið,
og hún svaraði, að hún hefði verið
uppi á lofti. Hún hefði farið að skila
liitamælinum og rabbað dálítið við
fólkið.
Hann fór til vinnu á mánudéginum,
þvi að hann var orðinn leiður á inni-
verunni. Hann var dálitið óstyrkur
í fótunum, en mánudagar voru rólegir
í versluninni, svo að það kom ekki
að sök. Annars leiddist honum starfið.
í gamni og alvöru veíti hann því fyrir
sér, hvort liann myndi verða hækk-
aður í tign að ári og fengi starf, sem
hann gæti setið við, og hærri laun.
Hann vonaði það.
Hann kom heim í tæka tið til þess
að fara í bað og klæða sig í betri föt,
áður en stjúpfaðir hans kæmi. Þegar
hann kom með blóm handa Brownie
og koníak handa sjúklingnum, þá
lyftist brúnin á Guy. Maturinn var
líka betri en að vanda. Aðalfréttin,
sem Will kom með, var sú, að Bod
ætlaði að bjóða sig fram í skólanefnd-
ina. Marcella hafði talið hann á það.
Guy sagði, að það hlyti að liafa kost-
að mikla eftirgangssemi, því að hann
gat ekki imyndað sér, að Rod sæktist
eftir sliku eða hæfði til slíks yfirleitt.
Will brosti aðeins og sagði, að Rod
ætti nú son, svo að áhugi hans á
skólamálefnum væri eðlilegur. En
heldur var það langsótt skýring, þeg-
ar litið er á aldur barnsins.
Eftir kvöldverðinn settust þeir að
koniakinu, en Brownie vildi ekki
bragða ])að. Hún sagði, að áfengi væri
of fitandi, en sér væri sama þótt aðrir
neyttu þess.
Guy var ánægður með hana og
fannst henni hafa farist þetta vel úr
hendi. En allt í einu greip hún fram
í samtal þeirra: „Will ,mig langar til
að sýna þér dálitið." Og hún kom
með blaðið með húsuppdrættinum.
„Okkur Guy langar til að byggja,“
sagði hún. „Eg held, að þetta sé við
okkar hæfi. Hvað finnst þér?“
Áður en Will fengi ráðrúm til að
svara, hélt hún áfram: „Við vitum
nákvæmlega um staðinn, sem við liöf-
um helst augastað á. Það er spildan,
sem liggur að lóðinni hjá Gustafsons-
fólkinu. Þú lætur okkur hana eftir, er
það ekki? Við byrjum fljótlega að
byggja — snemma í sumar að minnsta
kosti.
GUY trúði varla sinum eigin eyrum.
En hann reyndi ekki að slöðva hana.
„Við þurfum engan arkitekt," sagði
hún. „Við erum ekki svo kröfuhörð.
Eg h'efi ekki snert líftrygginguna
hans föður míns ennþá. Það eru tvö
þúsund dollarar. Svo liugsa ég, að
Popes-hjónin hérna uppi gefi mér
fimm þúsund fyrir húsið hérna. Eg
var að tala við þau í gærkvöldi. Svo
vona ég, að þú lánir okkur það, sem
á vantar."
Hún hafði lagt allt niður fyrir sér
kvöldið áður án þess að segja Guý
frá því. Ekki af því, að hún vildi
koma honum á óvart og gleðja hann
þannig eftir lasleikann, heldur vegna
þess, að þessi skipti hennar við Will
gátu haft þýðingarmikil áhrif. Hún
vildi þvi ekki fara ógætilega að neinu
eða blanda öðrum i málin of fljótt.
„Hvaða bull!“ sagði Will. „Þið búið
á ágætum stað í góðum húsakynnum.
Hvers vegna viljið þið flytjast annað.
Verið kyrr hérna og sparið peninga.
Eftir fimm ár munu málin horfa öðru
vísi við. Það er óráð að byggja á þess-
um tíma.“
„Ekki fyrir okkur,“ sagði hún áköf.
„Við viljum ala börnin okkar upp i
sómasamlegu umhverfi. Ef til vill er
það vitleysa að láta sér koma til hugar
að eignast börn, meðan Guy hefir
ekki hærri laun. En ég verð 28 ára
gömul i apVil og vil helst ekki bíða
lengi.“
ALDREI FRAMAR! — „Hermanna-
hljómleikar 30 tcnlistarmanna í fall-
hlífareinkennisbúningum“ voru ný-
lega auglýstir á stórum götuauglýsing-
um í Frankfurt. En fólkið í Frank-
furt tók ekki þessum auglýsingum vel,
því að það límdi á ská yfir auglýs-
ingarnar miða með orðunum „Aldrei
framar"!
GRÍSASKÍRN. — í tilefni af frum-
sýningu kvikmyndarinnar „Deux de
1’ Escadrille“ eftir Maurice Labro var
efnt til ærslahátíðar fyrir leikendur
og starfsfólk myndarinnar. Meðal
annars var smá grís skírður í kampa-
víni. Á miðri myndinni er leikarinn
Jean Itichard.
ENSKU FJÁRLÖGIN. — Tímarnir
brcytast og nýir og nýir fjármálaráð-
herrar taka við völdum í Englandi,
en gamla blikkaskjan, sem fjárlaga-
frumvarpið er borið í til þingsins,
er alltaf sú sama. Hérna sést Butler
fjármálaráðherra með þessa frægu
blikkdós, er hann notaði er hann kom
með 4.259 milljón sterlingspunda fjár-
lög fyrir þingið nýlcga.