Fálkinn - 14.08.1953, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
BALI-DANS. — Dansflokkur frá Bali,
sem verið hefir í Ameríku, er nú
kominn til Evrópu og farinn að sýna
sig í París. — Hér sést ein dansmærin.
Eg hefi aldrei viljað umflýja
yður, muldraði Gabriel.
Hvers vegna yfirgáfuð þér
okkur? Hún tók í höndina á hon-
um og horfði inn í augun á hon-
um.
Gabriel varð niðurlútur. Þið
þurftuð ekki á mér að halda leng-
ur, sagði hann lágt.
Þurftum við ekki á yður að
halda? sagði hin mikla Hanna
Korn forviða. Hver á nú að leika
Othello?
Þegar þér eruð Desdemona get-
ur hver sem vera skal leikið
Othello, sagði Gabriel og það var
einlæg alvara og hiti í röddinni.
Það er ekki satt! sagði frú
Hanna Korn með hárri röddu.
Fyrir mér var aðeins einn Othello
til, aðeins einn Hamlet og aðeins
einn maður í allri veröldinni sem
gat leikið Prospero. Enginn getur
jafnast á við yður, Gabriel Buud.
0, þér ættuð að sjá hve aumt og
fátæklegt það er sem við getum
sýnt. Aldrei Brandur, aldrei Faust
— Komið þér til okkar aftur,
Gabriel!
Eg get það ekki, sagði Gabriel
lágt. Það er orðið af seint núna.
En ef ég bið yður um það ? Hún
stóð nærri honum, og hún tók
mjóum og löngum fingrunum um
báðar hendurnar á honum.
Gabriel, ef ég bið þig?
Eg get það ekki, hvíslaði hann,
get það ekki. Það er of seint.
Bassanio, hún sagði það svo
viðkvæmnislega og biðjandi, ætl-
ar þú að svíkja Portiu þína.
Portiu mína? endurtók Gab-
riel hikandi, eins og hann gæti
ekki trúað sínum eigin eyrum.
Vissirðu það ekki? hvíslaði
Hanna. Hefirðu ekki skilið það?
Hvernig átti ég að skilja það?
Nú var kominn vonarhreimur í
röddina.
Nei, Hanna Korn hin dásamlega
varð niðurlút, ég var kannske
eins feiminn og þú.
Hvíti kötturinn læddist hljóð-
lega upp hlíðina. Þegar Hanna
Korn var farin skreið hann upp
á bringuna á Gabriel sem lá og
svaf.
Hann lagði dúnmjúka fram-
löppina á kinnina á Gabriel, og
þegar hann vaknaði dró köttur-
inn djúpar blóðugar rákir niður
kinnina á honum. Svo hvarf hann
á stökki út í lyngmóann.
Gabriel neri blóðinu um kinn-
ina með hendinni og hágrét.
Gömul gráhærð kona kom fram
og seftist hjá honum. Hún strauk
honum varlega um kinnina þang-
að til sársaukinn og sárin hurfu.
Hann lagði 'höfuðið í kjöltu henn-
ar og hætti að gráta.
Mamma, elsku mamma, sagði
Gabriel hvíslandi.
Nú skaltu hvíla þig og sofa,
Gabriel minn, sagði móðirin.
Svo skal ég vekja þig og siðan
skaltu byrja nýtt líf. Þú getur
það, Gabriel, ég veit að þú getur
það.
Eg er svo þreyttur, sagði
Gabriel. Eg er svo hræðilega
þreyttur. Eg hefi ekkert þrek til
að byrja á nýjan leik framar.
Það er aldrei of seint, drengur-
inn minn, aldrei of seint. Þú verð-
ur bara að hafa viljann. Þú verð-
ur að vilja, Gabriel-
Það er of seint, mamma. Eg
hefi ekki þrek til að vilja.
Það er ekki rétt, Gabriel. Þetta
er ekki jafn erfitt og þú heldur.
Þú getur byrjað á því smáa, iitlu
afneitunum. Þeim sem ekki kosta
neina teljandi fyrirhöfn. Þá geng-
ur þetta af sjálfu sér og þú verð-
ur hamingjumaður!, Gabriel, ef
þú getur gert þetta.
En ég er hamingjumaður, hróp-
aði Gabriel. Eg er nærri því allt-
af hamingjumaður. Mér líður
ekki illa nema stundum. Það er
þegar raunveran kemur með
klærnar á sér. En það stendur
aldrei lengi. Svo kemur þreytan
og draumarnir og sýnirnar aftur,
og þá er ég sæll.
Gamla konan gat ekki svarað.
Hún strauk Gabriel hárið og
horfði yfir dalinn-
Bara ef þú værir lifandi,
mamma! sagði Gabriel. Hann
hafði lagt aftur augun og lá við
að hann svæfi.
Æ, já, bara ef ég lifði. Eg sem
hélt að allt mundi batna eftir að
ég dæi. Eg hélt að það mundi að
minnsta kosti vekja þig, en ekk-
ert stoðaði. Eg er svo vonsvikinn,
Gabriel, svo angurvær og von-
svikin.
Nú setti grátinn að Gabriel
aftur. Hann gat ekkert sagt.
Gamla konan hélt áfram að
strjúka honum hárið og hvíslaði:
Gabriel minn, drengurinn minn.
Loksins sofnaði Gabriel.
En milli bjarkanna fyrir neðan
læddist hvítur köttur og beið
eftir að konan færi.
Lskniiii roni ntf -
on græddi i millján pnnd
Elisabeth Arden — Helena Rub-
instein — Max Faktor og aðr-
ir fegrunarsérfræðingar græða
stórfé.
FEGRUNARLYFIN eru einn besti
söluvarningur vorra tima. Fyrir hálfri
öld voru það ekki nema fáar kven-
persónur, ýmist heldra fólk eða gleði-
drósir, sem förðuðu sig, en nú þykist
varla nokkur stúlka maður með
mönnum — eða kvenmaður með
kvenmönnum réttara sagt — nema
hún hafi varalit og farðadós á lofti
í tíma og ótima. Og svo öll smyrsl-
in til að eyða hrukkunum eða verjast
þeim og gera andlitsbjórinn sem
girnilegastan og kyssilegastan. Við
þessu er ekkert að segja, karlmennirn-
ir vilja liafa stúlkurnar sem fríð-
astar og unglegastar, og ýms fegr-
unarlyf bæta liörundið og heilsuna
og eyða minnimáttarkenndinni.
Stúlkur sem athuga hve miklum
peningum þær eyða í fegrunarlyf geta
gert sér í hugarlund hvilikum ógrynn-
um af fé framleiðendur liinna fræg-
ustu fegrunarlyfja raka saman. Sum
ar þessara efnagerða selja vörur sín-
ar um allan hvítra manna lieim, og
skiptavinirnir. verða ekki taldir í þús-
undum eða tugþúsundum heldur i
tugum og jafnvel hundruðum mill-
jóna.
Og þetta er svo til nýr iðnaður, því
að svo stutt er síðan notkun fegrunar-
lyfja varð almenn.
Varalitur Doug Collins.
Fyrir 14 árum fór enskur maður,
Doug Collins, að sjóða saman vara-
lit, sem hann gaf nafnið Goya. Hann
átti ekki nema 5 sterlingspund, en 70
fékk hann að láni til að kaupa sér
oliu og önnur efni i litinn. Hann byrj-
aði í skúr að húabaki, en síðustu
árin hefir hann haft 70.000 punda
ágóða af 'fyrirtækinu á ári. Nú hefir
hann selt einu af elstu firmunum i
greininni fyrirta?ki sitt fyrir 325.000
pund. Hann er aðeins 39 ára og þótt-
ist hafa grætt nóg.
Max Factor
er maður nefndur. Hann var Rússi
og bjó til hárkollur handa keisara-
hirðinni. Rétt fyrir byltinguna 1917
flýði liann til Bandaríkjanna og tókst
að koma undan aleigu sinni, sem var
um 3.500 pund. í New York setti hann
á stofn fegrunarstofu en tapaði mestu
af fé sínu á lienni. Til að hafa ofan
í sig stóð hann við leikliúsdyrnar á
kvöldin og bauð fram vararoða,
smyrsl og duft. „Ef ég næ í viðskipti
hjá leikhúsfólkinu opnast mér leið
til kvikmyndaleikaranna," sagði hann,
„og þá kemur allt heimsins kvenfólk
á eftir. í dag er rannsóknarstofa hans
í Los Angeies 250.000 punda virði. Og
rétt fyrir styrjöldina kom hann vör-
um sínum á enska markaðinn, og við
það tvöfaldaðist salan.
Helena Rubinstein
18 ára dóttir efnaðra foreldra í Pól-
landi (Gyðingur) fór fyrir allmörg-
um árurn til Ástralíu í heimsókn til
ættingja sinna. Tók hún eftir því að
kvenfólkið þar hafði yfirleitt gróft
hörund — afleiðing af loftslaginu.
Áströlsku stúlkurnar vissu sjálfar
að nefið á þeim var rautt og þrútið,
og langaði til að reyna smyrslin, sem
Helena hafði 'haft með sér frá Pól-
landi. En hún sá sér leik á borði,
pantaði smyrsl og önnur fegrunarlyf
frá Evrópu og setti upp verslun í
Melbourne. Ári siðar fór hún til Ev-
rópu, 19 ára og 25.000 pundum rikari.
Hún telur að liún hafi fénast um 8
milljón pund á þeim 650 tegundum
fegrunarvöru, sem hún hefir haft á
boðstólum í 15.000 verslunum í heim-
inum undanfarin ár. Firma i Wall
Street, sem öfundaði hana af gróðan-
um, keypti fyrir nokkrum árum 2/3
af fyrirtæki liennar fyrir 2 milljón
pund, og fór að framleiða lyfin i enn
s'tærri stil en áður. En það fór illa,
og loks keypti Rubinstein hlutina
aftur fyrir hálfa milljón punda.
■ ! I : : , i i ;
Elisabeth Arden
var skæðasti keppinautur Helenu
Rubinstein og hugðist koma henni á
kné méð þvi að ná til sín aðalforstjóra
Helenu og 11 bestu starfsmönnunum.
En Helena hefndi sín. Árið eftir fék'k
hún sér nýjan forstjóra og hann var
enginn annar en — fyrri maður
Ardens.
Elisabeth Arden á ævintýralegan
feril að baki sér. Hún er innflytjanda-
dóttir frá Kanada og var skírð Flor-
ence Nightingale Graham og þess
vegna þótti sjálfsagt að hún yrði
hjúkrunarkona. Þegar hún sótti náms-
skeiðið i liff^erafræði varð henni
ljóst að fallegt, lifandi fólk væri
miklu skemtmilegra en beinagrindur
— og stofnaði fyrir lánsfé snyrti-
stofu. Stundum vildu stúlkurnar sem
sóttu stofuna fá keypt smyrslin
hennar til að nota þau heima, en
henni var lítið um það. Hún óttaðist
að það mundi draga úr aðsókninni.
En sá dagur kom að hún hafnaði 6
milljón punda boði, sem henni var
gert i fyrirtækið, og nú selur hún
vörur sinar i 78 löndum. Nafnið
Elisabeth Arden tók hún sér af þvi
að lienni fannst það fallegt.
Til yfirbótar fyrir það að hún
hvarf frá hjúkrunarnáminu eys hún
út peningum til spítala og skóla. Hún
hefir engin áhugamál önnur en
starfið og jafnvel á brúðkaupsdaginn
sinn var hún komin aftur á skrif-
stofuna eftir athöfnina.
— Maðurinn minn tók sér alltaf
svo nærri þegar eitthvað fór miður.
Siðasta daginn sem hann lifði var
liann svo áhyggjufullur út af kola-
leysinu.
— Já, það er nú svo. En þér getið
huggað yður við að hann þarf ekki
að kvíða kolaleysi þar sem liann er
núna.
Drekki&£ð»
, COLA
Spur) DKYKK