Fálkinn - 24.09.1954, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
LÍTIL DANSMÆR. — Með miklum
hátíðleik stígur litla ballettdansmærin
inn í bílinn, sem dyravörður gisti-
hússins heldur opnum fyrir henni.
Telpan er ekki nema fjögra ára, en
kann sig samt svo vel að henni hefir
verið treyst til að koma fram á góð-
gerðasamkomu í einu leikhúsinu i
London.
mitinu í kveðjuskyni. Þrír háir hvellir
heyrðust greinilega og endurómuðu
frá klettunum í gljúfrinu.
Á brekkubrúninni beið allur farang-
urinn, bundinn við runna, en tilbúinn
nð hefja ferðina niður. Mér fannst ég
varla draga andann á leiðinni. Það
var sem ég flygi mestan hluta leiðar-
innar, og ef til vill hefi ég gert það
öðru hvoru, því að bungur og lægðir
skiptust á, en hvergi voru þó slæm
hvörf. Snjórinn var harður og sléttur
og rennslið mjög jafnt. Stundum fór ég
iskyggilega nálægt trjám og runnum,
en aldrei slengdist ég þó utan í — og
ekki heldur farangurinn.
Mér finnst næstum því ótrúlegt, að
ég skuli hafa rennt mér niður alla
þessa brekku með allan þennan far-
angur á svona stuttri stundu og vera
samt lifandi — já, meira að segja
RÁÐHÚSIÐ BRENNUR. — Það ríkir
sorg í franska smábænum Romilly
Sur-Seine. Bæjarbúar hafa sem sé
misst ráðhúsið sitt, sem var 75 ára
gamalt, og turnklukkan, sem áður
sagði fólki til tímans, er ekki til fram-
ar. Ráðhúsið eyðilagðist af bruna.
Myndin er tekin meðan húsið var að
brenna, og rétt áður en turninn
hrundi. Á myndinni stendur turninn
eins og risavaxið blys upp úr logan-
um og reykjarmekkinum.
hvergi með skrámu eða eymsli. Ég var
varla tilbúin að leggja af stað, þegar
ég var komin niður.
Þegar ég var komin niður brekkuna,
sat ég dálitla stund kyrr í snjónum og
hló eins og fífl. Og mér er ennþá hlát-
ur í hug. Ég lield, að ég liafi aldrei
upplifað neitt eins skemmtilegt og
hlægilegt. Lloyd hefði áreiðanlega
haft gaman af þvi að renna sér með
mér. Og hversu innilega hefðum við
ekki hlegið að öllu saman bæði tvö!
Er ég hafði jafnað mig eftir hlátur-
inn, stóð ég upp og fór að huga að far-
angrinum. Ég leysti bögglana í sund-
ur og dró þó heim að neðri skálanum,
en varð að fara margar ferðir. Eg
dyngdi öllu inn á mitt skálagólfið.
Þetta var heilmikið dót! Eg sá það
best núna. Þessi skáli er miklu minni
en sá efri, enda er tæplega nokkurt
autt svæði á gólfinu, þegar allt dótið
er komið inn.
SKÁLINN er alveg eins og hann var,
er ég fór úr honum. Enginn hefir
komið hingað síðan. Að ofanverðu nær
snjórinn upp undir þakskeggið, en að
framan er jörðin næstum því auð, til
allrar liamingju. Snjórinn hefir ekki
náð að hlaðast þar upp, heldur hefir
skafið frá dyrunum nokkurn veginn
jafnóðum og snjórinn hefir fallið.
Ég verð að ná í eldivið, því að Iítið
er af honum hérna i skálanum. Strax
og ég liefi iivílt mig dálítið, verð ég
að fara að leita. Ég hefi ekki hugmynd
um, hvar ég á að leita, en veit ])að
eitt, að ég verð að finna einhver sprek.
Ég reyni að varpa hugsuninni frá
mér, meðan ég livíli mig, því að hvíld-
in verður að sitja fyrir öllu. En rúmið
er ekki uppbúið, svo að hvíldin verður
ekki fullkomin.
Fugl af þrastarkyni kom í heimsókn
til min og ég fagnaði honum vel. Hann^
settist á gluggakistuna, sperrti sig þar
allan og baðaði út vængjunum. Hann
sneri sér í allar áttir, eins og hann
væri að sýna svarta flibbann sinn og
Ijósrautt brjóstið.
Ég leitaði um allt og fann loks köku,
sem ég muldi niður handa honum. Eg
vona að liann finni mylsnuna og komi
fljótt i heimsókn aftur. Hann er svo
hæverskur og fallegur.
Don gat lokkað til sin marga fugla
með þvi að líkja eftir liljóði þeirra.
Hann gat jafnvel náð þeim með hönd-
unum, þótt ótrúlegt sé.
Þegar ég fór út að leita mér að eldi-
við, fann ég dýrmætan fjársjóð. Það
er heilmikið af mosa inn á milli
sedurstrjánna. Eg er búin að draga
hingað töluvert á segli. Að visu er mos-
inn rennblautud undan snjónum, en
þegar hann þornar, verður hann góður
til sinna nota.
Sundið milli bátsins og eyjarinnar
er isi lagt næstum þvi alveg upp að
bátnum, en íslaust er frá bótnum til
lands. Straumurinn og golan munu
halda þessu svæði islausu, nema fió-
ann leggi allan. Það er sagt, að það
komi fyrir svona fjórða eða fimmta
hvert ár.
ÉG VAR ÚTI mestallan daginn í dag
og hefi náð lieim töluverðu af eldiviði.
Meðan góða veðrið helst, ætla ég að
byrgja mig eins vel upp og ég get.
Þegar næsta óveður skellur á, ætla
ég að kljúfa hann niður í litlar spýtur.
Ég gat ekki annað en hlegið, er mér
varð hugsað til úllits míns. Þarna
haltraði ég áfram á hækjunni minni
og teygði mig upp við livert tré, til
þess að slíta niður dauðar greinar.
í fjörunni hirti ég allt það, sem rekið
hafði á land. Eg var i stórum og göml-
um vinnubuxum af Sam og skónum
hans, en gömlum jakka af Don og með
námumannahúfu á höfðinu.
Sjálf móðir mín mundi ekki hafa
þekkt mig, og ég licfði ekki getað reiðst
neinum fyrir að halda, að ég væri
indíánakerling.
Ég gleymdi demantshringnum mín-
um á jólatrénu í efri skálanum. Eg er
mjög leið út af því. Hann var svo
fallegur. Eg var aldrei með hann á
fingrinunt úti við, heldur bar liann i
silfurkeðju um hálsinn með giftingar-
hringnum.
í gærkvöldi kom ég af tilviljun við
keðjuna og saknaði þá hringsins.
Hvernig gat ég gert þetta? Hvers
vegna í ósköpunum lét ég hann eigin-
lega á jólatréð?
Ég get ekki skilið, live kærulaus
ég hefi verið. Eg hefi skilið hann eftir
eins og hann væri ekki annað en
venjulegt gler. Þrír ættliðir Martins
fjölskyldunnar hafa þó verið hreykn-
ir af þvi að skarta með honum.
En ég ætla að sækja hann seinna.
Hann er ekki týndur.
Innan tveggja mánaða verð ég kom-
in með barnið á handlegginn, ef guð
lofar. Mér líður ágætlega. Eg finn þó
til sárinda i síðunni, þegar ég vinn of
mikið, og mig verkjar í fótinn, þegar
niér verður kalt.
Ég er alltaf svöng og borða fimm
eða sex sinnum á dag. En samt er
maginn alltaf tómur, finnst mér. Ég
ber barnið svo hátt, að ég held að það
þrengi að maganum, svo að hann tek-
ur við minna í einu.
Barnið hefir dafnað vel og stækkað
mikið. Ég get fundið það með hönd-
unum, að það er komin mannsmynd
á það. Eg finn bæði fyrir höfðinu Og
handleggjunum. Hún hlýtur að vera
heilbrigð, því að lnin ærslast svo
mikið.
Þrösturinn kom aftur í dag — tvisv-
ar sinnum — snemma í morgun og
svo nokkru fyrir myrkur. Hann nart-
aði í brauðmolana, sem ég hafði fleygl
út, baðaði út vængjunum og lioppaði
til og frá á gluggakistunni. Hann er
svo tignarlegur fugl og teygir úr sér,
þegar hann skimar i kringum sig. Og
borðsiðir hans eru til fyrirmyndar.
Hann gleypir ekki í sig matinn eins
og banhungraður úlfur, heldur tekur
litla bita með hæfilega löngu og reglu-
legu millibiii.
ÉG HEFI verið að velta því fyrir mér,
hvernig ég geti komist út i bátinn,
og nú veit ég, hvað skal gera. Eg ætla
að gera mér fleka og fara á honum.
Flekinn á að vera úr tólf trjábolum,
og ég hefi þegar komist yfir fimm.
í dag rak fallegan trjábol á land.
Ilann er næstum þvi tuttugu og fimm
feta langur og tveir þumlungar í þver-
mál að ofan, en um það bil sjö þuml-
ungar í gildari endann. Þessi trjá-
bolur sagði mér heilmikið. Þetta er
toppurinn á trjábol, sem skógarhöggs-
mennirnir hafa fellt. Þeir höggva allt-
af toppinn ef, áður en þeir fleyta viðn-
um niður eftir ánum til sjávar.
Ég veit, að skógarhöggsmennirnir
eru ekki mjög langt í burtu, því að
trjábolurinn hefir ekki verið lengi í
sjó.
Veðrið er ennþá ágætt, og fyrir það
er ég þakklát. Eg hefi unnið úti við i
allan dag og komið heim með talsvert
af sprekum og mosa. Annars eyði
ég litlu eldsneyti þessa dagana, meðan
ég get verið úti. Ég kveiki aðeins upp
kvölds og morgna, en borða kaldan
mat um miðjan daginn.
Ef til vill get ég lokið við flekann
minn á morgun. Frh. í næsta blaði.
BJÖRGUNARFLEKI. — Þessi nýja
tegund af björgunarfleka hefir verið
til sýnis undanfarið á höfninni í Lon-
don. Það er hægt að fylla hann af
lofti á 30 sekúndum og þá ber hann
20 manns. Sýningin fór fram í sund-
laug um borð í skipi og á myndinni
sést maður hoppa niður í flekann.
HANS EIGIN SÓL. — Þýskur mynd-
höggvari, sem finnst sólin skína of
sjaldan á sig, hefir búið sér til sól
handa sjálfum sér og hengt hana upp
á þil í vinnustofunni sinni, og þar
lýsir hún bæði dag og nótt. En hún
hefir aðeins þann galla að hún er dýr-
ari í rekstri en „gamla sólin“.
FJANDMENN HITTAST. — í fyrsta
skipti hittust fjandmenn, sem barist
hafa í átta ár, þegar fulltrúar frá
franska hernum og Viet-Minh-hernum
komu saman til að ræða um grundvöll
fyrir vopnahléi, í júnímánuði. Hér
sjást lögreglumenn frá Frakklandi og
Viet-Minh hlið við hlið fyrir utan
bragga í Trung Gia, 40 km. fyrir norð-
an Hanoi, en inni í bragganum er
verið að þinga um vopnahlé.