Fálkinn - 24.09.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
JONATHAN LATIMER:
GARDENÍU-
Woodrin lækni, en það var Rutledge sem kom
í símann. Crane sagði lækninum að hann væri
frá lögreglunni. Læknirinn svaraði spurning-
um hans og sagði, að það væri ekkert á
Simeon March að sjá, sem benti á að hann
hefði orðið fyrir ofbeldi. Þetta hlyti að hafa
verið slys.
„Fær hann rænuna aftur?“
„Hann fær hana ef hann tórir, og það er
dálítil von um að hann hafi þetta af.“
Crane spurði lækninn hvort hann vissi
' hvar fötin væru, sem Simeon March hefði
verið í. Læknirinn sagði að þau væru í næsta
herbergi, og Crane bað hann um að lykta af
þeim.
„Tókuð þér eftir nokkru sérstöku?“ spurði
hann þegar læknirinn kom í símann aftur.
„Nei.“
„Var ekki gardeníu-lykt af fötunum?”
„Nei, ekki tók ég eftir þvi.“
Crane fór inn í stofuna aftur og sagði
Williams það sem hann hafði frétt. Báðir voru
forviða á því, að læknirinn hafði ekki fund-
ið gardeníu-lyktina. Crane sagði að þeir yrðu
að athuga hvort gúmmí væri á blástursrör-
inu á bíl Simeons March.
„Það er um að gera að uppgötva eina veru-
lega áríðandi atriðið," sagði hann.
„Hvernig getur maður vitað hvert eina
áiiöandi atriðið er?“ spurði Williams.
.,í þessu tilfelli það, sem sameiginlegt er um
öll morðin.“
„Bílagasið," sagði Williams.
s „Nei.“
„Gardeníu-lyktin ?“
„Það var ekki gerdeníulykt af fötum
Simeons March.“
„Nei. En hann er heldur ekki dauður enn-
þá.“
Crane glápti á hann. „Já — þarna sagðirðu
satt!“
„Ég vildi óska að ég vissi hvar hún Ann
er,“ sagði Williams.
Ann hafði verið svo lengi burtu að
bæði Crane og Williams voru farnir
* að óttast það versta. Hvorugur þeirra
þorði að minnast einu orði á það sem þeir
voru að hugsa, en báðir voru hræddir um að
hún hefði verið myrt. Þeir höfðu leitað að
henni um allan bæinn, og nú voru þeir komn-
ir heim í stofu aftur og reyndu að gera sér
ljóst hvað þeir ættu að gera.
Þeir höfðu meðal annars komið í Rauða
köttinn og farið inn í vinstofuna þar. Byrl-
arinn hafði samstundis beygt sig og fálmað
eftir einhverju undir borðinu.
„Nei,“ sagði Williams og dró upp skamm-
byssu.
Byrlarinn rétti upp báðar hendur. „Þegar
Slats kemur aftur skal ég sjá um, að hann
taki ykkur báða til bæna,“ sagði hann.
„Það er leitt að hann skuli ekki vera hérna,“
sagði Williams.
„Hvar er hann?“ spurði Crane.
FRAMHALDSSAGA.
17.
ILMURINN
„Veit það ekki,“ sagði byrlarinn drumbs-
lega.
„Vitið þér hvar Dolly Williams er?“
„Þér ættuð ekki að vera svona spurull."
Williams hallaði sér fram á borðið og seild-
ist eftir viskíflösku. „Hvernig mundi yður
þykja ef ég lemdi þessari í hausinn á yður?“
spurði hann rólega.
„Dolly á heima í matsölu," sagði byrlarinn.
Hann skrifaði heimilisfangið og rétti þeim
orðalaust.
„Þið komið of seint, herrar mínar,“ sagði
matseljan. „Dolly Wilson fór til New York
með lestinni klukkan hálftvö."
Jú, þar hafði komið ljóshærð ung stúlka
og talað við Dolly. En þær höfðu ekki farið
út sáman. Það var hún handviss um.
Dolly Wilson hafði ekki sagt henni heim-
ilisfang sitt í New York, en hún hafði lofað að
skrifa undir eins og hún hefði fengið fastan
samastað. Hún skyldi ráða því ef hún gerði
það ekki, sagði matseljan ógnandi, því að hún
átti niu dollara ógreidda .... En kannske
vildu herrarnir gera svo vel að ....
Alice March lá á sófa með ferskjulita á-
breiðu ofan á sér. Hún var að borða át-
súkkulaði og las í franskri skáldsögu. Það var
ekki að sjá að fráfall Talmadges og slys Sime-
ons March hefði fengið sérstaklega mikið á
hana.
„Carmel og Peter eru nýfarin á sjúkrahús-
ið,“ sagði hún. „Viljið þið ekki tylla ykkur?“
Crane afþakkaði það. „Við litum bara inn
til að sjá hvernig yður liði.“
Þeim Williams kom saman um að hún væri
ekki viðriðin fjarveru Ann.
Það var skuggsýnt inni í stóra bílskúrnum
hjá Simeon March. Þýski garðyrkjumaður-
inn sýndi þeim hvar hann hefði legið þegar
komið var að honum — á steingólfinu fyrir
neðan opnar dyrnar á bílnum, sem hann var
vanastur að nota.
„Hann mun hafa ætlað að hita hreyfilinn
og fengið gasið ofan í sig,“ 'sagði garðyrkju-
maðurinn. „Og svo hefir hann dottið út um
bíldyrnar.“
Það var hugsanlegt, hugsaði Crane með
sér. Hann fann gúmmí á blástursrörinu, alveg
eins og í hinum tilfellunum. Um leið og þeir
gengu út sagði hann við Williams að hugsan-
legt væri að gúmmíslangan hefði verið lögð
inn um gluggann á afturdyrunum, alveg eins
og þegar Richard og Talmadge voru myrtir.
„Hann hlýtur að hafa fundið lyktina af
henni,“ sagði Williams.
„Hvers vegna fundu hinir þá ekki lyktina
líka?“
„Richard var drukkinn," sagði Williams,
„og Talmadge var stíflaður af kvefi.“
Það var líka umhugsunarvert.
Áður en þeir fóru heim símuðu þeir starfs-
bróður sínum í New York og báðu hann að
taka á móti Dolly Wilson á brautarstöðinni
og spyrja hana hvað hefði farið á milli Ann
og hennar.
Og nú þrammaði Crane fram og aftur á
bláa gólfdúknum í stofunni, og varð æ órórra.
„Við getum ekki leitað aðstoðar lögregl-
unnar,“ sagði hann, „þvi að þá mundi morð-
inginn sjá að við erum að njósna um málefni
hans.“ Hann stansaði í hálfnuðu spori. „Og
svo mundi bófinn verða hræddur og drepa
hana, ef lögreglan færi að hefja leit, .... ef
hann er þá ekki þegar búinn að . . . . “
„Ég kann ekki við að sitja auðum höndum,“
sagði Williams.
„Njósnarastofan okkar verður til athlægis
ef við verðum að leita hjálpar lögreglunnar
til að finna okkar eigið fólk.“
„Það er nú betra en eiga á hættu að Ann
verði drepin."
„Hún vissi hvað hún gerði þegar hún af-
réð að verða njósnari." Hann leit á Williams.
„Sá sem velur það starf veit að það getur
verið lifshættulegt."
Williams sagði: „Við ættum að gera eitt-
hvað.“
Crane símaði á sjúkrahúsið aftur og félck
að vita að líðan Simeons March væri óbreytt.
„Ef hann nær sér reynir morðinginn vafa-
laust aftur,“ sagði Williams.
Crane stansaði og starði út í bláinn.
„Já, ef morðinginn er dálítið séður, reynir
hann að gera út af við karlinn áður en hann
fær rænuna,“ hélt Williams áfram. „Annars
á hann á hættu að March gamli geti lýst hon-
um og hann náist.“
„Já,“ sagði Crane. Hann símaði til eina
blaðsins í bænum og náði í ritstjórnarfulltrú-
ann. „Þetta er doktor Amos Crane frá
Chicago," laug hann. „Ég hefi fréttir handa
yður.“
„Hvað er það?“
„Ég er gaseitrunasérfræðingur og var að
ljúka við að rannsaka Simeon March. Ég er
sannfærður um að hann lifir þetta af. Hann
verður sennilega búinn að fá rænuna í fyrra-
málið.“
„Afbragð!" Ritstjórnarfulltrúinn komst
allur á loft. „Við hvaða spítala starfið þér,
með leyfi?“
„The Presbyterian Hospital," laug Crane
áfram. En annars vil ég helst ekki að þér
nefnið nafnið mitt. Læknarnir hérna í bænum
mega alls ekki vita að ég hafi sagt yður þetta.“
„Sjálfsagt, doktor Crane. Þakka yður inni-
lega fyrir að þér hringduð. Og viljið þér gera
svo vel að hringja aftur, ef þér getið sagt
mér eitthvað í fréttum."
„Með ánægju. Og ef þér viljið tala við mig
þá á ég heima í húsi Richards March — hjá
William Crane frænda mínum.“
Crane var hróðugur yfir þessari síðustu
hugmynd. Nú virtist þetta allt svo ábyggilegt,
og auk þess hefði getað hugsast að ritstjórnar-
fulltrúinn hefði náð í númerið aftur til að fá
fréttina staðfesta. Og blaðið mundi vafalaust
þegja yfir heimildinni að svona merkilegri
frétt .... Hann náði í frakkann sinn og
hattinn.
„Hvert ætlarðu?" spurði Williams.
„Til March & Company .... að útvega
nokkra varðmenn til að hafa við spítalann,"
„Og hvað svo meira?“
„Svo ætla ég að vaka yfir Simeon March
í alla nótt.