Fálkinn - 24.09.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
DIANA HUNTER:
Eintómir
— Ætlarðu út í kvöld, Toby?
Rose Meadowes fann að þetta
var flónsleg spurning, undir eins
og hún var komin yfir varirnar
á henni. Vitanlega ætlaði Toby út
— með Suzanne Coxon. Hann
hafði flýtt sér upp í herbergið sitt
undir eins eftir að teið var drukk-
ið, til að fara í nýju fötin. En samt
gerði hún sér von um það ómögu-
lega: að hann hefði hrist höfuðið
og sagt að hann vildi heldur verða
heima.
En hann brosti til hennar 'og
sagði: — Já, ég ætla ut. Ég á að
hitta Suzanne kortéri fyrir sjö
niðri á horninu. Hvað ætlar þú
að gera í kvöld, mamma.
Rose benti á garðrekuna. —
Ég ætla að laga ofurlítið til í beð-
inu fyrir neðan veröndina. Góða
skemmtun, væni minn.
Þakka þér fyrir! — Það kom
ofurlítið hik á hann. — Má ég
bjóða Sue heim í te á sunnudag-
inn? Það er svo tómlegt hjá henni
heima á kvistinum.
— Vitanlega máttu það. Þú
veist að allir þínir vinir eru vel-
komnir hingað.
Rose reyndi að vera eins alúð-
leg og hún gat, en hún var með
tár í augunum þegar hún horfði
á hann hverfa út á strætið. Hún
ætlaði að fara að fást við blóma-
beðið þegar frúin í næsta húsi
kom inn úr hliðinu.
— Gott kvöld, frú Meadowes.
Ég var að mæta honum syni yðar
á götunni, rétt í þessu. Hann mun
hafa ætlað að fara að hitta lag-
legu stúlkuna, sem hann er svo oft
með núna. Hvenær ætla þau að
giftast?
— Það er nú ekki farið að tala
um neitt þess konar ennþá, frú
Goss, svaraði Rose um hæl.
Frú Goss brosti og þóttist efast.
— Það er orðið svo algengt að
giftast ungur nú á dögum. Þér
getið reitt yður á að þér missið
hann Toby frá yður bráðum. Og
það verður fjórði og síðasti dreng-
urinn yðar sem giftir sig — er
það ekki? En þér þekkið máltæk-
ið: „Maðurinn missir ekki soninn
— heldur fær dóttur í kaupbæti“.
Og það er nokkuð til í því. Ég hefi
mikla ánægja af henni tengdadóft-
ur minni. Það líður varla sá dag-
ur að hún komi ekki til að spyrja
mig ráða um eitt eða annað eða
rabba við mig. En þarna er þá
Ruby niðri á götunni, svo að ég
Toby og Suzanne höguðu sér ekki eins og önnur hjónaleysi ................ þau
fóru langar gönguferðir saman
verð að flýta mér heim og setja
yfir ketilinn.
Hún hljóp af stað og Rose fór
að eiga við blómabeðið. Hún fann
til öfundar. Hún átti gott, hún
frá Goss!
Döpur í huga hugsaði Rose til
þess að hún hefði einu sinni heyrt
annað máltæki, sem henni fannst
miklu sannara. Það var Davis
læknir sem sagði það, daginn eftir
að Toby fæddist. Hann hafði
komið skálmandi upp stigann og
gengið að rúminu sem hún lá í
með nýfætt barnið á handleggn-
um.
— Ykkur mæðginunum líður
vel? Það var leitt að okkur skyldi
ekki takast að láta yður eignast
dóttur i þetta sinn, frú Meadowes.
Fjórir strákar í röð!
Rose hafði brosað til hvítvoð-
ungsins. Hún hafði óskað sér að
þetta yrði telpa. Tim, maðurinn
hennar mun hafa verið sá eini
sem vissi hve heitt hún hafði ósk-
að þess ........
— Hvaða vitleysa, læknir, hafði
hún sagt. — Ég er miklu ánægð-
ari með drengina mína ....
— Hm! Það kann að vera, —
en bíðið þér við þangað til þeir
fara að vaxa. Þekkið þér ekki
gamla máltækið?
„Sonur er sonur þangað til hann
eignast konu. En dóttir verður
alltaf dóttir."
— Það er víst eitthvað satt í
því. En ég ætti víst ekki að tala
svona við besta sjúklinginn minn.
Þér eruð ung ennþá, og enn er
tími til að útvega þessum bræðr-
um nokkrar systur.
En Toby varð síðasta barn
Rose. Hún tók sér það ekki nærri.
Það var enginn hægðarleikur að
koma þessum börnum upp, þótt
ekki væru fleiri, með því kaupi
sem Tim hafði. Það kom fyrir að
hún horfði öfundaraugum á litlu
telpurnar í fallegu kjólunum, sem
hún sá hjá vinkonum sínum. Hún
hafði nóg að hugsa að bæta rifn-
ar strákabrækur eða binda um
skrámur á hnjám, svo að hún gaf
sér ekki tíma til að hugsa um
annað.
Nei, það er engin sæla að
standa í sporum Rose Meadows,
einkum eftir að Tim beið bana
við slys og drengirnir voru enn í
skóla. En einhvern veginn tókst
henni að bjargast af.
ROSE varð glöð þegar Andrew
kom til hennar og sagði henni að
hann ætlaði að giftast. Betty var
alúðleg ung stúlka, og þegar einn
brúðkaupsgesturinn sagði að Rose
„missti ekki soninn heldur fengi
dóttur í kaupbæti" brosti hún og
féllst á það. Það var skemmtileg
tilhugsun að fá konu í fjölskyld-
una — manneskju sem hún gat
talað við um fatnað og mat og
kannske gefið góð ráð þegar börn-
in færu að koma.
En það fór nú samt ekki svo.
Betty átti bæði móður og giftar
systur, sem hún gat ráðfært sig
við. Ungu hjónin komu í „skyldu-
heimsóknir“ til Rose, en það varð
aldrei úr því að þau yrðu tíðir
gestir, eins og Rose hafði vonað.
Og nákvæmlega eins fór þegar
Bill giftist, ári síðar. Og stáss-
meyjan sem Friðrik fékk reyndi
ekki einu sinni að láta sýnast sem
hún hefði gaman af að heimsækja
tengdamóður sína. Hún fékk talið
Friðrik á að sækja um stöðu í
London, og Rose kynntist aldrei
litla drengnum þeirra, sem varð
fyrsta barnabarnið hennar.
Einu sinni eftir að fjölskyldan
hafði öll verið heima hjá Rose,
aldrei þessu vant, yfirbuguðu til-
finningarnar hana. Hún fór að há
gráta. Davis læknir hafði haft rétt
fyrir sér. Synir veittu enga gleði.
Það stóð á sama hvernig sem
dekrað var við þá og stritað fyrir
þá — undir eins og þeir kynnt-
ust stúlku sem þeim leist á, hurfu
þeir út í buskann og gleymdu
æskuheimilinu.
En Rose var skynsöm kona.
Hún þerraði tárin úr augunum á
sér og huggaði sig við að hún
hefði þó alltaf Toby ennþá. Hann
var miklu yngri en hinir og mundi
ekki giftast fyrr en eftir mörg
ár. Og hann hafði góða stöðu, og
virtist ekki vera mikið upp á
kvenhöndina. Að minnsta kosti
hélt hún það — þá.
Rose rykkti upp arfastóði og
svo varð hún hugsi. Það var ekki
nema vika síðan Toby hafði fyrst
minnst á Suzanne Coxon.
— Nýi einkaritarinn forstjór-
ans kom í gær, og það er nú
stúlka, sem vert er um að tala.
Mikið ljómandi er hún falleg,
mamma! Hún heitir Coxon —
Suzanne Coxon. Heyrðu, er ekki
meira appelsínumarmelaði til?
Rose fann að hjartað herti á
sér þegar Toby minntist á ungu
stúlkuna, en henni fannst honum
vera á sama um hana samt, og
þess vegna hugsaði hún ekki
meira um þetta. En það liðu ekki
nema tveir dagar þangað til hann
var, orðinn svo flumósa.
— Ég hefi ekki tíma til að
drekka te núna, ég náði mér í
brauðbita sjálfur. Ég á að hitta
Súzönnu, nýju skrifstofustúlk-
una, skilurðu. — Vertu blessuð!