Fálkinn - 24.09.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
„Ég kem með þér.“
„Nei.“ Crane gekk fram að dyrunum. „Þú
verður að vera hérna þangaði til morgunblöð-
in koma út. Og mundu — þangað til ert þú
doktor Crane, eitrunarsérfræðingurinn frá
Chicago."
Hvar er mandaríninn?
og stóð ekki einhver þarna bograndi yfir
rúminu?
Hann fálmaði eftir skammbyssunni, en svo
sá hann að þetta var hjúkrunarkonan.
„Æ, en hvað þér gerðuð mig hræddan!“
„Ég held að þér hafið sofið,“ svaraði hún.
„Það kemur ekki til mála.“
„Vantar yður ekki eitthvað."
„Það væri ekki amalegt að fá eitthvað í
staupinu," sagði Crane.
„Rutledge læknir sagðist ætla að senda
lögg af viskí upp til yðar.“
„Hvers vegna ekki nema lögg?“
„Talið þér ekki svona hátt,“ hvíslaði hún.
„Vantar yður eitthvað fleira?"
„Nei, þökk fyrir.“
1 þessu heyrðu þau þrusk inni í litla her-
berginu. Hjúkrunarkonan leit inn til að sjá
hvað þetta væri, en kom að vörmu spori aftur
til Crane með morgunblaðið.
„Er nokkuð sérstakt í blaðinu?" spurði
hann.
Þau færðu sig að náttlampanum og lásu
bæði saman:
SIMEON MARCH SÁ FJÓRÐl SEM
FÆR GASEITRUN.
Fremsti borgari Marchton, Simeon March
forstjóri, er um þessar mundir á sjukra-
húsinu veikur eftir gaseitrun. Hann fannst
í bílskúrnum sinum snemma á sunnudags-
morgun.
Hann er sá fjórði í March-fjölskyldunni,
sem hefir orðið fyrir slysi af þessu tagi.
Hin þrjú tilféllin voru öll banvæn.
Að þvi er vér fréttum frá sjúkrahúsinu
er líðan March forstjóra hins vegar eftir
vonum. Það er tálið líklegt að hann fái
rænuna aftur i dag.
Eldákonan, sem fann hann, segir að
hún hafi verið orðin óróleg vegna þess að
honum dváldist svo lengi úti ........
Það sem eftir var af greininni, sem náði
yfir mestan hluta framsíðunnar, sagði frá
hvernig March hefði fundist, og svo komu
ýmsar upplýsingar um ævistarf Simeons
March. Crane hresstst talsvert við þetta. Blað-
ið hafði notað upplýsingar hans, og það var
líklegt að morðinginn tryði því sem hann læsi
á prenti, og færi að verða órólegur yfir hvað
Simeon March mundi segja þegar hann fengi
meðvitundina.
En hvað var orðið af Ann? Sú spurning var
mikilsverðari en allt annað.
Hjúkrunarkonan tók blaðið með sér og fór
inn til sín. Klukkan fyrir utan dyrnar sló tvö
högg. ískalt loft streymdi enn inn um opinn
gluggann. Honum fannst lykta af snjó.
Hann var að hugsa um þessi dularfullu
mannalát. Þau voru orðin of mörg. Sjálfur
kunni hann best við að líkið væri ekki nema
eitt í morðmálum. Þá varð viðfangsefnið
fræðilegra, og maður gat notað þann tíma
sem maður vildi, drukkið eins og maður vildi
og sent umbjóðandanum reikninginn. En
þetta var ekki morðmál. Það var múg-
morð .........
Og svo var það Ann...........
Nei, hann hafði andstyggð á þessu máli.
Hvað mundi Black ofursti, forstjóri stofnun-
arinnar og frændi Ann segja, ef hún hyrfi
fyrir fullt og allt? Og hvar skyldi Williams
vera núna?
I rauninni var gott að glugginn skyldi vera
opinn. Hugsum okkur ef einhver reyndi að
dæla bílagasi inn í herbergið. Það var ekki
beinlínis líklegt, en þó hugsanlegt að geyma
mætti svona gas í stálhylkjum, alveg eins og
súrefni. Hann mundi ekki verða var við það,
nema hvað hann mundi syfja. Og hann var
syfjaður!
Hann leit á gluggann. Bæði gluggatjöldin
voru blaktandi, en hann afréð að heldur skyldi
hann frjósa í hel en að loka glugganum.
Hann hugsaði til þeirra dauðu — Richards,
Johns og Talmadges, ef til vill Simeons March
líka, og lífvarðar Deliu — var það ekki Leíty
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - 'VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. BlaOiO kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiöist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTS prent.
> -j Náttlampinn var sá eini sem logaði á,
og lagði frá honum daufa, hunangs-
" gula birtu út í herbergið. Crane gat.
grillt í hvítt borð, hálffullt vatnsglas og græna
flösku. Rúm Simeons March, stólarnir tveir
og kommóðan, sáust ekki nema óglöggt. Kalt
loft streymdi inn gegnum hálfopinn gluggann.
Crane sat á stól bak við skermbretti úti
í horni. Hann var að bíða eftir morðingj-
anum.
Hann hafði beðið í sex tíma, og hann var
alls ekki burðugur. Hann var með stirðleika
í hnakkagrófinni og hann sárlangaði í
strammara til að sefa taugarnar. Og svo hafði
hann ómótstæðilega löngun til að tala við
einhvern, og síðast en ekki síst var hann afar
áhyggjufullur út af Ann.
Klukkan var yfir tólf. Það var grafhljótt
í þessu stóra sjúkrahúsi. Aðeins heyrðust
hjúkrunarkonur læðast fram hjá úti á gang-
inum öðru hverju. Og svo heyrðist með löngu
millibili suðið í lyftunni þegar hún var notuð.
Crane sat og var að hugsa um Ann, um
hvernig hún hefði litið út seinast þegar hann
sá hana — grænu augun, hveitigult hár-
ið ........
Hann hafði orðið að segja læknunum,
Rutledge og Woodrin, að hann væri sannfærð-
ur um að morðinginn mundi reyna aftur. Þeir
höfðu gefið honum leyfi til að vaka í sjúkra-
herberginu og fallist á að varðmenn frá
March-verksmiðjunum væru fyrir utan
sjúkrahúsið. Hvorugur læknirinn tók þetta
tiltæki hans alvarlega, en það var svo að sjá
sem nætur-hjúkrunarkonan gerði það. Hún
vakti um nóttina í litlu herbergi við hliðina
á herbergi Simeons March.
Rutledge læknir hafði litið inn klukkan
átta, klukkan tíu og á miðnætti. „Allt í lagi,“
hvíslaði hann þegar hann kom inn síðast. „Nú
eru varðmenn bæði við aðaldyrnar og bak-
dyrnar.“
„Ég vildi óska að varðmaður lægi þarna
undir rúminu líka,“ sagði Crane.
Rutledge brosti og sagði honum að
Woodrin læknir mundi taka við læknaverð-
inum klukkan þrjú. „Ef þér verðið lifandi þá.“
Klukkan fyrir utan sló eitt högg. Skyldi hún
vera eitt eða ekki nema hálfeitt — eða kannske
hálftvö, hugsaði hann með sér. Hann heyrði
fótatak úti á ganginum. Gluggatjöldin blöktu
í súgnum. Loftið var þungt af eter.......
í mótvindi.