Fálkinn - 13.01.1956, Page 8
8
FÁLKINN
á móti mér í ganginum. Hann er áhugamál. Stofan hennar á efstu
eitt eða annað í bauka. Breyting- hæð bar því vitni. En ég hafði
in á honum er augsýnileg. Fyrr- aldrei litið inn í þá stofu. Enginn
um fékk 'ég aldrei annað en af- okkar hafði nokkurn tíma gert
undið „gon-dag“ hjá honum þeg- það, ekki fyrr en fjölskyldulífið
ar ég sá hann. En þegar kom fram hafði lokað okkur, alla einstæð-
í desember fór hann að bjóða mér ingana, úti. Ekki fyrr en kom
inn til sín. Ekki aðeins einu sinni fram í desember . . .
heldur mörgum sinnum. Við töl- En í desember voru jólin. Og
uðum um bækur, um veðrið og i ár voru jólin enn meiri fjöl-
ræddum um innanrikismálin. skylduhátíð en nokkurn tíma áð-
Fjölskyldufólkið var ekki jafn ur. Við sem ekki áttum fjölskyldu
gestrisið og áður. Það kærði sig fundum sárar til einverunnar en
ekki um að hafa fleiri undir sínu nokkurn tima áður. Undir venju-
þaki, en þar áttu heima. legum kringumstæðum hefðum
★
★
★
★
En *
★
★
desember
★
OKAN var þétt og þykk á
götunum í London. Og
frostið málaði rósir á rúð-
urnar. Það var kalt á kvöldin og
dimmara en venja var til í desem-
ber. Og hvernig sem á því stóð,
kaus fólk helst að halda sig heima.
Það hafði verið skrifað talsvert
um þetta í blöðin upp á síðkastið.
Klerkastéttin fagnaði því — kall-
aði það „endurfæðing hins enska
heimilislífs“.
En þótt veðrið væri ógeðslegt
þá stöfuðu heimasetur fólks ekkí
eingöngu af því. Fáránlegustu
sögur gengu manna á milli — frá-
sagnir, sem voru hræðilegar og
ferlegar. Hafi þær verið eintóm-
ur tilbúningur, hlutu þær að stafa
frá sálsjúkum illmennum. Og hafi
eitthvað verið satt í þeim, var
full ástæða til að fara varlega.
En hvort þær voru sannar eða
lognar gat fólk ekki stillt sig um
að taka mark á þeim. Fólk efað-
ist kannske um þær og reyndi
að vísa þeim á bug fyrst í stað —
en það trúði þeim. Þeim var trú-
að án þess að sannanir væru færð-
ar fram fyrir þeim og eiginlega
að ástæðulausu. Það eina, sem
benti til að þær væru sannar, var
að fleira fólk hafði horfið í borg-
inni en nokkurn tíma áður. I
marga mánuði hafði ekki verið
minnst einu orði á fljúgandi diska,
og það var sagt, að þeir mundu
nú hafa lokið erindi sínu og að
fjöldi manns frá öðrum stjörnum
væri nú kominn til jarðarinnar
og væri á meðal vor. Sagan sagði
að þetta væru venjulegir menn,
alveg eins og þú og ég í útliti.
Maðurinn sem sat við hliðina á
mér í strætisvagninum eða kvik-
myndahúsinu, gat vel verið einn
af þeim. Þeir líta út alveg eins
og við — aðeins í einu eru þeir
frábrugðnir venjulegu fólki.
Þeir eru sólgnir í fólkið á jörð-
inni! Sérstaklega ungu stúlkurn-
ar. Og þegar þeir hafa náð í bráð
sína og ætla að fara að fremja
hermdarverkið, eru augu þeirra
lýsandi eins og kolaglóð. Þeir
eru sólgnir í að éta bráð sína
lifandi.
ÞESS VEGNA er látið loga á arn-
inum og fjölskyldan hýrist heima.
En menn eins og ég eiga hvorki
arin né fjölskyldu. Við erum
einstæðingarnir, og eins og marg-
ir hafa gert á undan okkur, leigj-
um við herbergi einhvers staðar
nálægt Earls Court, Hensington
eða Chelsea. Við verðum að stinga
peningi í rifuna á gas-sjálfsalan-
um í hvert skipti sem okkur finnst
þörf á hlýju. Gluggatjöldin eru
upplituð, húsgögnin fornfáleg og
matarstybba í ganginum. Ég á
heima á Earls Court Place núm-
er 27.
Jameson gamli á heima beint
Og svo var það hún ungfrú
Schroeder. Hún átti heima á
fjórðu hæð. Ég hafði séð hana
hvað eftir annað. En hún átti svo
marga vini, að hún gaf sér aldrei
tíma til að stansa, jafnvel ekki
til að bjóða góðan daginn. Hún
var alltaf að flýta sér. Alltaf á
ferð og flugi. Hún eignaðist alltaf
nýjan og nýjan kunningja, sagði
húsmóðirin. Það var aldrei neitt
varanlegt hjá henni. Alltaf á
suðupunktinum. Lifðu meðan þú
ert ung.
En svo kom desember, og vin-
irnir hennar héldu sig heima eða
giftust eða gleymdu ungfrú
Schroeder eða mundu hana að-
eins sem ilm í hlýju stofulofti,
sem hlátur í myrkri, sem ólgandi,
Ijóst hár á velktum svæfli. Og þá
varð jafnvel hún fegin að einhver
sinnti henni.
Og húsmóðirin sjálf, jómfrú
Oddy. Símalandi seint og snemma.
En hafði samt alltaf vaðið fyrir
neðan sig. Maður hitti hana hvar
sem var í húsinu, hún trítlaði
fram og aftur eins og forvitinn
fugl og var alltaf að tala við leigj-
endurna. Hún gat svarað þrem
spurningum samtímis úr þremur
mismunandi áttum, og svaraði þó
ekki neinu þeirra. Hún var slyng-
ur kvenmaður. Kona sem átti
við líklega farið út, horft á leik-
sýningu eða gamanleik, og fengið
okkur að borða á skemmtilegu
veitingahúsi á eftir. En ekki núna
á þessum jólum. Það voru ein-
hvers konar veðúr í lofti, og veit-
ingahúsin auglýstu, hvert eftir
annað, að þau mundu hafa lokað
þangað til eftir jólahelgina.
Og venjulega mundi okkur ein-
stæðingunum hafa verið boðið
heim til einhvers kunningja, ef
ekki á aðfangadagskvöld þá að
minnsta kosti á jóladaginn. En
því var ekki til að dreifa núna.
OG ÞÁ var það að við afréðum
að halda jólin þarna í matsölunni.
Við vorum ' einstæðingar, fjöl-
skyldu- og ættingjalausir. En við
gátum búið til fjölskyldu úr okk-
ur sjálfum. Og í númer 27 gátum
við haldið jólin með sérstökum
hætti. Jómfrú Oddy átti að sjá
um samkvæmið og Jameson að
taka að sér húsbóndaskyldurnar
með henni. Og ungfrú Schroeder
ætlaði að vera þar, og Burgess,
ungi lyfjafræðingurinn í bak-
herberginu á fyrstu hæð. Og ég
ætlaði að vera þar. Við yrðum
fimm samtals. Karlmennirnir
urðu í meirihluta, og þetta var
kannske ekki beinlinis fólk, sem
maður mundi skipa saman í hóp
ef maður gæti valið úr. En eigi
að síður varð samkvæmi úr þessu.
Ungfrú Schroeder, falleg og
fönguleg, kom snemma. Hún stóð
með vínglas í hendi þegar ég kom.
'Ég tók eftir að roðinn í kinnum
hennar stafaði ekki eingöngu af
farða. Kjóljinn var axlahaldalaus
og gljáði á hann í birtunni frá
lampanum. Axlirnar voru afslepp-
ar, hvitar og undurfallegar. Hún
var í rauninni falleg stúlka. Bara
að hún hefði ekki verið eftirlætis-
goð mundi hún heldur ekki hafa
horft á mig eins og hún gerði
núna. Hún mundi ekki hafa boðið
mér glas. Hún mundi ekki hafa
beðið mig að kalla sig Irene.
Ég gerði mér engar tálvonir
viðvíkjandi Irene Scnroeder. Að-
dáendur hennar höfðu látið allt
eftir henni og hún hafði kunnað
því vel. Eftir að kom fram í des-
ember gat hún ekki lengur valið
úr karlmönnum til að fara með
á skemmtanir. Og þá varð það
ég. En það var aðeins þess vegna.
Af því að ég var eini maðurinn,
sem hún náði til þá í svipinn.
Burgess var of ungur handa
henni, Jameson of gamall.
— Þér eruð snemma á ferð-
inni, sagði ég.
Hún brosti töfrandi til mín.
Brosið náði til augnanna líka.
— Og þér líka. Sem betur fer.
Svo varð nokkurra augnablika
þögn. Þá hélt hún áfram: — Ég
geri ráð fyrir, að ég hefði átt að
verða hrædd, að vera ein með
yður hérna. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft gætuð þér vel verið
einn af þessum stjörnumönnum.
Ekki get ég vitað það! Ég hefi
ekki þekkt yður svo lengi.
— Tvær mínútur.
Hún hló. Lengur en það. Eitt
ár, er það ekki eitthvað nálægt
því?
— Eitt ár ef þér teljið þann
tíma sem við höfum gengið hvort
framhjá öðru í stigunum. Þér
stöldruðuð aldrei við, eða var
það?
— Af því að þér voruð svo ...
fáskiptinn ... svo ... Hún leit
kringum sig eins og til að fá
hjálp.
Ég vissi hvað, hún átti við, ég
var ekki nógu laglegur handa
henni. Ég var ofurlítið lotinn í
herðunum eftir of langar setur
yfir skrifborðinu. Ég hafði hósta,
sem stundum var leiðinlegur. Og
ég hafði ekki mikil auraráð. Ég
var engin draumahetja ungra
kvenna.
— Þér getið vel verið maður
frá annarri stjörnu. Komið þér og
étið mig!
— Með ánægju.
Hún starði á mig. Andlit henn-
ar var farið að sýna fyrsta vott
lífsins sem hún lifði. Og það sem