Fálkinn - 20.02.1959, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
sig fremur að mér, því ég er sá okkar,
sem nokkuð gagn er í, skiljið þér?
Þú liggur þarna fótbrotinn — hvaða
gagn ætli sé i þér. Þú værir stein-
dauður fyrir löngu ef ég liefði ekki
biargað þér undan búrinu! Ég vil
hafa stelpuna! Það hefi ég alltaf ætiað
mér. Og hún skal verða mín stelpa,
það geturðu bölvað þér upp á. Við
verðum siálfsagt lengi hérna á eyj-
unni, og þessa einu kvensu sem við
höfum, ætla ég að taka að mér. Þú
getur ekki slett þer fram í það, lagsi!
1 nótt skal Diana koma til mín, svo
að þú vitir það! Ég skal tuska hana
til — þér er óhætt að treysta því ... !
Og þú ... Hver heldurðu eiginlega að
hafi völdin hérna?
DIANA spratt unp eins og naðra hefði
bitið hana. Winford gat ekki stillt
sig um að hrosa til þessarar státnu
stúlku, sem stóð þarna og hvessti á
þá augun, stjórnlaus af reiði.
— Jæja, Art Steggins, sagði hún
óhugnanlega rólega. — Þú heldur þá
að þú sérst ómótstæðilegur i augum
kvenfólksins, vegna þess að þú sért
svo stór og sterkur? Þú hélst að ég
mundi ekki standast þig? Nú skal ég
segja þér, aulinn þinn, sem stendur
þarna og gónir: Ef Winford hefði
ekki verið hérna — ef þú og ég værum
einu mannverurnar á þessum hrak-
hólma, mundi ])ér ekki verða neitt á-
gengt með mig samt . . . Ég mundi ekki
Iiafa litið við þér, þó svo að ...
Reyndu að hypja þig á burt. Heyrirðu
])að? Burt með þig!
Steggins liorfði á þau dálitla stund,
á báðum á'tum, svo varð svipurinn
á hci’.um eins og lúbörðum hundi.
Ilann sneri frá og gekk út i sólar-
liitann. Diana fleygði sér kjökrandi
niður í sandinn. Nú kom afturkastið,
eftir aísinginn.
Winford strauk ljóst hárið á henni:
— Láttu ekki hugfallast út af þessum
gorilla-apa, sagði hann. — Ekki svo
að skilja, að ég vili ekki hvernig hon-
um líður. Þú ert ljómandi falleg
stúlka, skal ég segja þér ...
Hann fann hvernig hún stirðnaði
og harðneskjusvipur kom á andlit
hennar.
— Ert þú farinn að hugsa þér gott
til glóðarinnar líka? Hún horfði á-
sökunaraugum á hann.
Winford andvarpaði. Honum hafði
fallið vel við ])essa stúlku, undir eins
og hún kom um borð í San Francisco.
Og hérna á eyjunni liafði hún aldrei
verið úrræðalaus — hún hafði svarað
Steggins fullum hálsi er hann gerðist
nærgöngull ■— liún hafði haft lag á
að búa sem best i haginn fyrir þau
. ,. allt þetta olli því, að honum þótti
orðið vænt um stúlkuna. Honum sárn-
aði mikið, að liggja þarna sem ör-
kumla maðúr vegna fótbrotsins.
HANN' var eins vel að manni og
Steggins og efaðist ekki um að hann
gæti ráðið við hann ef í harðbakka
slægi — ef ekki hefði verið fóturinn.
Hann gnísti tönnum er hann hugsaði
tii ]>ess að hann yrði kannske að
horfa upp á að Diana berðist við
þessa ófreskju — fyrir þau bæði —
og hann yrði að horfa á það aðgerða-
laus. Svo sagði hann stutt:
— Allt í lagi, ungfrú Hamilton, mér
cr ekkert Ijótt í hug. En ég er dálítið
kvíðinn. Við skulum athuga hvar við
stöndum: Steggins segir að við mun-
um þurfa að verða hérna lengi. En
ég er ekki á sama máli um það. Það
er eitt, scm Steggins gerir sér ekki
Ijóst, skiljið þér — og það er réttast
að hann fái ekki að vita það heldur:
-— Ég sendi staðarákvörðun rétt áður
en flugvélin hrapaði, og ég er viss
um að loftskeytamaðurinn hefir kom-
ið skeytinu frá sér áður en vængur-
inn brotnaði. Og þegar svo ekki
heyrðist meira frá okkur tel ég vist
að hafin hafi verið leit að okkur —
flugvélar sendar af stað og öll nálæg
skip hafi verið beiðin um að leita ...
Þess vegna verðum við fyrst af öllu
að kynda stórt bál í fjörunni, sem
hægt sé að sjá úr lofti. Haldið þér
að ])ér getið gert það?
— Ég hugsa að mér takist það,
svaraði hún. — En fyrst verð ég að
ná i töskuna mína úr flugvélinni. Eg
þarf að hafa fataskipti.
— .1 á, alveg rétt, sagði Winford.
Viljið þér ekki reyna að finna tösk-
una mina lika. Stafirnar P. W. standa
á henni Það er dálitið í töskunni,
sem ég v1 helst að Steggins nái ekki i.
— Og hvað er það, með leyfi að
spyrja?
Winford brosti. ■— Það er skamm-
byssa, sagði bann.
— Drottinn minn! Hún hljóp sem
fætur toguðu að vélarflakinu. Meðan
hún var að strita við að ná þungum
töskunum út, var þrifið fast um úln-
liðinn á henni.
— Hvað ertu að bagsa við núna,
litla min?
— Sérðu það ekki sjálfur, flónið
þitt. Ég er að ná i fötin mín!
Steggins henti á stafina á annarri
töskunni: — Og hans lika, sagði hann
loðmæltur.
Nú hafði hann í hótnnum, svo að
'’1óðið bmnn í kinnunum á Diönu.
Hún levgði sig á lær og gaf honum
rokna löðrung. Svo þreif hún háðar
töskurnar og lahbaði burt, að skýlinu.
Stegsins féllust alveg hendur við
þessa kveðju. Hann stóð kýrr og néri
á sér kinnina.
Diana fann skammhyssuna, sem lá
innan um nærföt flugmannsins og
fékk honum hana. Hann lagði hana við
hægri höndina á sér.
LOKíS hafði henni tekist að safna
saman svo miklu af sprekum að hún
sat gert stórt báli niðri i fiörunni.
Þegar eldurinn hafði íæst sig i köst-
inn fór hún unp i skýlið aftnr. Þegar
hangað kom sá liún að Winford hafði
fengið hitakast og bylti sér sitt á
hvað. Hún reyndi að hjúkra honum
eftir mætti. Svo fann hún svipuna
sina, 2—3 metra langa ól úr ósút-
uðu nautsleðri. Ilún lagðist á hnén
hjá flugmanninum og baðaði ennið á
honum úr köldu vatni úr lind. sem
var skammt frá.
Þetta var fallegt andlit, fannst
henni. Sterklegt og traust og fallegt,
þrátt fyrir tveggja daga skeggbrodda.
Hún brosti til hans þegar liann pirði
augunum. Viðkvæmnikend fór um
hana alla. Hann tók annarri hendi um
öxlina á henni og dró hana að sér,
fyrst laust og svo fastar. Hann hélt
lienni í skorðum i faðmi sér og kyssti
hana.
Allt í einu bar skugga fyrir skýlis-
dyrnar. Sterkir hnefár þrifu í Diönu
og kipptu henni frá Winford:
— Jæja, þú ert þá að gæða þér, fé-
lagil heyrðist liás rödd Steggins segja.
— Mundu að á eyðieyju verður að
skipta öllum gæðum lífsins jafnt! Og
nú kemur að mér! Svo dró hann stúlk-
una eftir sér, en luin braust um og
sparkaði eins og hún gat.
Paul Winford lyfti skammbyssunni
og höndin skalf. Hann sá að það var
hættulegt að skjóta meðan Steggins
hélt Diönu fast að sér. En hann gerði
sér von um að Steggins mundi sjá að
sér undir eins og hann sæi skamm-
byssuna.
— Slepptu henni! hrópaði hann.
En Steggins lét ekki stöðva sig.
Winford reyndi að brölta á fætur en
Steggins rak hnefann í andlitið á hon-
um og rak upp hása hláturroku um
leið.
— Liggðu rólegur, félagi! rumdi
hann. — Það tekur enginn mark á þér
hérna.
Ilann sveiflaði Diönu milli handa
sér eins og hún væri smákrakki. Dýrs-
legt andlitið á honum færðist nær og
nær, þangað til þykkar varir hans
snertn munn hennar ... kinnarnar
.. . hnakkinn ... Hún fann að hún
var að lalla í ómegin .. . Þá var ein-
hverju hörðu stungið i hönd hennar
aftanfrá Það var Paul, sem ekki gat
hjálpað henni á annan hátt — nú
rétti hann henni eina vopnið, sem
hún gat notað — tigrisdýrasvipunal
Framhald á bls. 14.
GOÐ ÆSKUNNAR
5.
Þann 18. október 1942 skrifaði
Anna Frank við hliðina af mynd
af sjálfri sérí í dagbókina sina:
,.Ó, að ég fengi tækifæri til að
komast til Holly wood ...“
Sú ósk hennar rættist aldrei,
því að luin dó árið 1946. En dag-
bókin hennar varð heimsfræg,
og frumútgáfan, sem er vátryggð
fyrir kringum 3 milljón krónur,
er nú komin til Hollywood frá
Amsterdam, og notuð sem heim-
ild að kvikmynd, sem gerð hefir
verið eftir sögunni. Kvikmyndin
þræðir dagbókina nákvæmar en
höfundurinn, sem samdi leikritið
upp úr „Dagbók Önnu Frank“.
Það er sagan um gyðingafjöl-
skylduna, sem lifði huldu höfði
í háaloftsíbúð í Amsterdam í þrjú
ár, eflir að Þjóðverjar höfðu her
numið horgina.
Fox sendi erindreka út um all-
an lieim til þess að finna réttu
stúlkuna til að leika aðalhlut-
verkið, og alls gáfu sig fram
10.224 stúlkur, og meðal þeirra
voru ýmsar, sent hétu réttu nafni
Anna Frank. En það varð 17 ára
gömul „foto-model“ sem var val-
Millie Perkins í samband við
Cooper — og talaði við hann um
væntanlega ráðningu i kvik-
myndina.
En Millie litla hafði alls ekki
áhuga á þvi að komast að kvik-
myndum. Hún hafði 40 þúsund
dollara árstekjur, sem „foto-
model“. Því skyldi liún hafna
svo góðri stöðu, fyrir tvísýna
framtið i Hollywood?
Og ])ar við sat.

%
MILLIE PERKINS
var valin úr 10.000 umsækjendum til að leika Önnu Frank.
in i hlutverkið. Hún lieitir Millie
Perkins.
Tvenns konar saga fer af þvi
hvgrnig hún „uppgötvaðist“:
Nr. 1: „Leikgáfu-snuðrari“ sá
hana i veitingasal í New York og
gaf henni nafnspjaldið sitt. — Nr.
2: Mynd af henni birtist í blaði
og kom fyrir sjónir leikstjóra,
sem gerði boð eftir henni. Báðar
þessar útgáfur eru ósannar. Það
var Neil Cooper, starfsmaður hjá
„Music Corporation of America“,
sem fann Millie Perkins. En fé-
lag hans er eitt af stærstu ráðn-
ingarstofum í heimi fyrir
Hann var að
ásamt einu l'eik-
hann hafði náð
til að leita að
sem hafði verið tekin af
meðan hún var „foto-
skemmtikrafta.
fletta vikublaði
araefninu, sem
í, Önnu Helm,
mynd,
henni
model“. Þá rakst hann allt í einu
á aðra mynd. Þarna var andlit,
sem ljósmyndaðist vel, sagði Neil
Cooper.
Anna Helms hló. Þessi mynd
var af hestu vinstúlku hennar,
Millie Perkins, og þær voru sam-
býliskonur. Og þannig komst
Nokkrum mánuðum siðar kom
Owen McLean inn á skrifstofuna.
Hann langaði til að sjá slúlkuna,
sem Cooper liafði mælt með í
hlntverk Önnu Frank. Og það var
Millie.
Nú var hún látin reyna sig fyr-
ir framan myndavélina, og George
. Stevens, hinn kunni leikstjóri,
sem átti að stjórna myndatök-
unni, tókst allur á loft. Hann vildi
fá Millie Perkins til Hollywood
undir eins.
Millie var komin til Frakklands
þegar Stevens sá myndirnar af
henni. Hún var þar að láta mynda
sig i ýmis konar fatnaði handa
unglingsstúlkum. Cooper eyddi
200 dollurum í síma áður en hann
fann hana, og Millie féllst á að
gera samninga við Fox fyrir
nokkru lægra kaup en liún hafði.
En vitanlega eru engin takmörk
fvrir þvi livað hún getur grætt í
framtiðinni.
Þannig komst Millie Perkins út
á kvikmyndabrautina og byrjaði
„á toppinum”.
Næst: Michael Craig.