Fálkinn - 20.02.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHA.LDSSAGA
ÁSTTR í feluleik
| 13.
>í)&*>í)&*>i)&*>i)&% FRAMHALDSSAGA *>££*>£}&*>^*>£g
Maður vonar alltaf það besta, sagði hún og
og yppti öxlum. Svo lygndi hún aftur augun-
um og bæði þögðu.
Hann horfði dreymandi á hana þarna sem
hún sat með lokuð augun og greiparnar
spenntar um hnén. Hin dökka fegurð hennar
naut sín vel þarna í hitabeltinu. Hún var kát
og fjörug, alveg eins og eyjaskeggjarnir og
virtist öll á yfirborðinu, eins og eyjaskeggj-
arnir. Hann hafði aldrei haft tækifæri til að
leita undir yfirborðið, hvort nokkur dýpt eða
alvara væri þar. En nú spurði hann allt í einu:
— Hefirðu séð spítalann í Mueng?
Hún rétti úr sér og horfði á hann. — Hvað
er nú að? Ætlarðu að fara að vekja áhuga
minn á félagsmálum. Því skyldi ég hafa skoð-
að spítalann?
Hann yppti öxlum. — Nei, það var ekki af
öðru en því, að það er gaman að sjá hve vel
þeim miðar áfram þarna útfrá. Þeir hafa tvo
malayiska lækna, kínverskan varalækni og
hóp af innfæddum hjúkrunarkonum. Þetta er
eina sjúkrahúsið hérna á eyjunum og Mclver
læknir sagði mér að þeir séu að kafna í um-
sóknum frá ungum stúlkum, sem vilja læra
hjúkrun. Það er einkennilegt, því að annars
staðar í heiminum er skortur á hjúkrunar-
konum. Elisabeth heldur að þessar stúlkur séu
að verða kvenréttindakonur, og mér er nær
að halda að hún hafi rétt fyrir sér.
Hún setti stút á munninn og sagði hugs-
andi: — Jæja, þið Elisabeth hafið verið þar
saman. Þú ert víst oft með Elisabeth?
— Hún er geðsleg stúlka, sagði hann blátt
áfram. — Hún er þannig að maður getur sagt
hvað sem er við hana, án þess að vera mis-
skilinn.
Hún blístraði lengi. — Það er helst að sjá
að best hefði farið á því, að Elisabeth væri
landstjóradóttirin.
Peter stóð snöggt upp. Hann gleymdi hve
árangurslaust það var að reiðast Amy. Nú
stóð hann fyrir framan hana og lét dæluna
ganga: — Ég kallaði þig duttlungafullan
stelpuhnokka einu sinni ,en ég tek það aftur.
Þú ert miklu verri, þú ert ófélagsleg, síngjörn
og tilfinningalaus. Einu sinni varstu geðsieg,
ung stúlka, en það ertu ekki lengur. Elisa-
beth hefir lofað þér að fá vilja þínum fram-
gengt og þú launar með því að tala illa um
hana. Mér finnst hún yndislegasta stúlkan sem
ég hefi kynnst. Henni má treysta og það er
meira en hægt er að segja um þig. Hann sneri
sér á hæli og rigsaði burt.
SAMKVÆMI HJÁ JULIAN.
Elisabeth afréð að vera í hvítum blúndu-
kjól á dansleiknum hjá Julian á miðvikudags-
kvöldið. Eina skrautið var hárauður silki-
borði, hnýttur í slaufu á mjöðminni.
Hún var ferðbúin klukkan sjö. Tók þunnt
sjal á herðarnar og fór inn til Amy.
Amy sat við spegilinn og var að setja á sig
eyrnalokkana. Það var fögur sjón að sjá hana
í svarta gullflúraða kjólnum. Demantafestin
glitraði á sólbrúnu hörundinu.
— Þú ert ljómandi! sagði Elisabeth ósjálf-
rátt.
Amy yppti öxlum. — Þetta á að vera við-
hafnarsamkvæmi, er ekki svo? Komdu, við
skulum fara.
Julian stóð sjálfur á svölunum og tók á
móti þeim, hár og fríður í hvíta smókingnum.
Hann hneigði sig létt.
— Tvær fagrar dömur! muldraði hann.
Amy leit ástleitin til hans útundan sér og
sagði spyrjandi: — Hvor okkar er prinsessan
og hvor er þernan? Nú megið þér geta,
Julian.
Hann svaraði með því að bjóða þeim báð-
um arminn. En hann brosti til Elisabeth um
leið og hann sagði: — Það er ekki hægt að
bera ykkur saman. Það væri flónska að segja
að önnur væri fallegri en hin.
— Og þér eruð ekki flón, Julian.
— Nei, sagði 'hann alvarlegur og leiddi þær
inn í salinn til hinna gestanna.
Framan af kvöldinu fannst Elisabeth hún
skemmta sér betur en nokkurntíma áður "á
ævinni. Hún dansaði og gekk um garðinn með
ýmsum herrum og klukkan var orðin yfir tíu
þegar hún fékk tækifæri til að tala við Julian.
Hann bað hana að koma með sér inn í bóka-
stofuna, lokaði dyrunum á eftir henni og bauð
henni vindling.
— Hvernig kunnið þér við þessa stofu?
spurði hann og ýtti fram stól handa henni.
Þilin voru úr teakviði og alþakin bókum.
Á borðinu stóð skál með orkídeum.
— Hérna er vistlegt, sagði hún ánægð. —
Allt öðru vísi en annars staðar í húsinu.
— Jæja. Líkar yður ekki húsið að öðru
leyti?
— Mér finnst það svo ópersónulegt, sagði
hún brosandi. — Alveg eins og þér. Hafið
þér ráðið innréttingunni?
— Ekki nema í þessari stofu og tveimur
svefnherbergjunum. Myndirnar í stofunni á
ég sjálfur og ofurlítið af húsgögnunum — en
allt hitt er eign ríkisins.
— Hefir yður aldrei langað að eignast yð-
ar eigið hús?
— Það er sjálfsagt rétt. En munduð þér
hafa nokkuð á móti því að festa rætur ein-
hversstaðar?
— Ég hugsa aldrei um þess háttar. Það
væri gagnslaust. Það er líklega þess vegna,
sem ég hefi aldrei hugsað um að giftast.
Hann talaði rólega og sinnulaust eins og
honum stæði alveg á sama um þetta. Hann
laut fram í stólnum og benti á tunglið, sem
hékk eins og glóaldin yfir trjánum úti í garð-
inum.
— Þetta er stórfenglegt, finnst yður það
ekki? sagði hann. — Ég hefi séð þessa sjón
hundruðum skipta en verð alltaf jafn hrifinn
af henni. Nú verður ekki langt þangað til
fer að hitna á nóttinni og þér munuð heyra
þrumur í fjarska. Hitatíminn er að koma.
— Kemur nokkur rigning? Ég þrái rign-
ingu.
— Við fáum rigningar, meiri en þér hafið
haft hugmynd um nokkurn tíma, en milli
þeirra koma langir kaflar með hitum og
rakamollu. Ég vona bara að óveðrin komi
ekki of snemma. Það hefir komið fyrir að
þau hafa komið yfir okkur eins og þjófur á
nóttu.
— Eruð þér hræddur um sir Henry? spurði
hún fljótmælt.
— Nei, alls ekki. Hann fer eflaust frá
Villuna í tæka tíð.
— Hlakkið þér til þess að hann komi aft-
ur? spurði hún forvitin.
— Já, sagði hann. — Yðar vegna.
Hann stóð upp, gekk að borðinu, tók
orkídeuskálina og setti haná á gólfið. Hann
opnaði borðhlemminn og tók upp öskju, sem
hann rétti henni. Elisabeth starði hugfangin
á það sem í henni var. Þrjár gríðarstórar
perlur, hver með sínum lit: hvít, rósrauð og
Ijósgræn.
— Ó, sagði hún. — Þetta er það fallegasta
sem ég hefi séð!
Hann tók perlurnar upp og lagði þær í lófa
hennar. — Takið þér á þeim. Þær eru fallegar,
finnst yður það ekki?
Hún lagði þær varlega á sinn stað aftur.
— Hvað ætlið þér að gera við þær?
— Ég veit ekki. Hann brosti. — Konum
mundi kannske finnast þær of stórar til að
nota þær til skrauts. Ég hugsa að ég láti þær
á náttúrugripasafn
Hann lokaði borðinu, setti blómin á sinn
stað og leit á klukkuna. — Ég verð því miður
að fara og gegna húsbóndaskyldum mínum.
En ég verð að fá leyfi til að biðja yður um
dans síðar.
Smurt brauð var borið fram á svölunum
og gestirnir þyrptust þangað, en tveir stórir
loftsnerlar voru settir í gang inni í salnum
til að dæla út tóbaksreyknum.
Amy hafði sest við eitt af smáborðunum
skammt frá Julian. Peter sat hjá Élisabeth
og át af sama diski og hún.
Jafnvel þar sem margir eru samankomnir
getur orðið þögn allt í einu. Það gerðist nú,
en Amy rauf þögnina með dillandi hlátri. —
Þér hefðuð átt að hafa draug viðbúinn handa
okkur, Julian, sagði hún.
Hann sneri sér og leit til hennar. Hvað er
að? Leiðist yður?
— Nei, alls ekki. Þetta er skemmtilegasta
samkvæmi, sem ég hefi nokkurn tíma verið í.
— öll samkvæmi eru skemmtileg svo lengi
sem þau standa, sagði Julian hógvær. —
Verðið þér aldrei þreytt?
— Jú, auðvitað. Það kemur fyrir að ég
sef fram á hádegi. Ég hefi meira að segja
borðað hádegisverðinn í rúminu stundum.
— Hafið þér gert það? sagði frú Mclver.
— Hvernig getið þér borðað í rúminu þegar
sólin skín fyrir utan gluggann?
— Ekki gæti ég gert það, sagði frú Sands.
Amy virtist skemmt yfir því hvernig döm-
urnar brugðust við. — Ég vakna ekki fyrr
en komið er fram á dag, sagði hún. — Og
sem betur fer er ég þannig gerð, að ég get
sofnað hvenær sem er, — um hábjartan dag-
i