Fálkinn - 27.02.1959, Síða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA *^*^*^*^
ÁSTIR í feluleik
14*
FRAMHALDSSAGA
L — ---------------------—— —- -,j
sagt Peter það, og ég vildi ekki að hann vissi
um það.
— Hann átti rétt á að fá að vita það, sagði
Elisabeth.
Amy lét fallast niður í stól. — Þetta var
allt andstyggilegt, en þú ert vonándi ekki reið
mér samt?
— Vertu ekki að þessari vitleysu. Ég var
að segja þér að ég væri glöð yfir því.
— Já, ég veit það, en þú ert svo annarleg.
Tekur þig sárt að Peter fái kannske óþægindi
út af þessu?
— Já, mér þykir það leitt. Hann á enga
áminningu skilið. Það var rangt af þér að
hefna þín með þessu móti.
Amy leit upp. —Ertu ástfangin af Peter?
— Nei, fjarri fer því.
— Honum líst vel á þig.
— Nei, ekki er það. Hann kom til Bolani
vegna þess að hann langaði til að vinna hjá
föður þínum og líka í von um að ná sambandi
við þig aftur. Hafi ég verið mikið með honum
þá stafar það eingöngu af því að þú vildir
ekki sjá hann. Peter er tilfinningamaður —
hvort sem þú vilt trúa því eða ekki.
— Tilfinningamaður, endurtók Amy fyrir-
litlega. — Hann er jafn tilfinninganæmur og
stóllinn þarna. Tilfinningamaður mundi aldrei
hafa talað við mig eins og hann gerði.
— Þú skilur hann ekki, sagði Elisabeth. —
Þú reynir ekki einu sinni að skilja hann, þó
að hann sé mjög auðskilinn. Hann vill ekki
stjana við þig eins og Cranwood og þeir allir
hinir gera, því að hann er ekki þannig gerður.
Hann hefir gaman af starfi sínu og þegar
hann var í fríi í Englandi og kynntist þér,
fór honum að þykja vænt um þig ... ekki á
sama hátt og allir hinir láta, heldur í fullri
alvöru. Sé þér ekkert hlýtt til hans þá er
ekkert við því að segja, en þú gætir að minnsta
kosti látið ógert að vera slæm við hann. Það
er það minnsta sem stúlka getur gert fyrir
mann, sem líst vel á hana.
Amy andvarpaði. — Eg held mér verði
aldrei mögulegt að sýná Peter velvild. Ég
er ekki nógu göfug til þess. Eg get ekki
gleymt því að hann sagði að ég væri síngjörn
og hörð.
— Sagði Peter það?
— Já, og miklu meira. Heyrðu — þetta
verður erfitt ár. Ef Pétur flytur sig hingað
í húsið fer ég heim til Englands aftur. Ég
þoli alls ekki að vera undir sama þaki og
hann.
— Heyrðu, ertu nú ekki að fara í öfgar?
spurði Elisabeth hægt. — Hann fær sín eig-
in herbergi hérna og þú þarft ekki einu sinni
að sjá hann. En eftir þetta atvik með okkur
tvær getur það komið til mála að Julian
ráðleggi föður þínum að taka annan mann.
— Það er í rauninni rangt að hann skuli
verða að líða fyrir að hann þagði yfir leynd-
armálinu okkar. Ég skal tala við hann pabba.
Það er kannske best að tala við Julian líka.
Elisabeth færði til smyrslakrukkurnar á
snyrtiborðinu. — Ég lofaði Peter því að ég
skyldi tala við Julian í dag, sagði hún. —
Ég held að hann hafi meiri beyg af honum
en föður þínum.
— Viltu gera það? sagði Amy þakklát. —
Mér finnst, skilurðu, að Julian muni hafa á til-
finningunni hver átæðan muni hafa verið til
þessarar tiltektar okkar að hann fyrirlíti okk-
ur þess vegna. Hins vegar getur hugsast að
við höfum giskað rétt á — hann var farinn
að hugsa alvarlega um þig, og það getur vel
verið að þetta hafi komið yfir hann eins og
reiðarslag. En mig langar ekki til að tala við
hann í dag. Ég hefi fengið nóg í bráðina.
Amy var i rauninni mædd. Ef til vill hefir
það lagst í hana að Elisabeth tæki sér þetta
nær en hún þóttist. Amy iðraðist að minnsta
kosti eftir að hún hefði verið hugsunarlaus.
Hún stóð upp og sagði: — Ég hefi einsett mér
að vera góð stúlka í dag. Ég á að borða há-
degisverð hjá frú Kelvey. Eg ætla að aka
henni í hjólastólnum og spila á spil við hana.
Elisabeth lyfti augnabrúnunum. — Aftur í
dag?
— Hún er svo viðfelldin, sagði Amy. — Og
hún er svoddan hetja að mér finnst alveg of-
aukið í veröldinni. Eg held áð ég hafi gott af
að finna til þess við og við.
Elisabeth borðaði morgunverðinn úti á
stéttinni. Hún borðaði ekki nema htið. Til-
hugsunin um samtalið við Julian kvaldi hana,
en um leið þráði hún þó að tala við hann og
heyra hvort allt væri eins og áður milli þeirra.
Klukkan var ekki orðin níu. Vinnutíminn
á skrifstofunni hófst klukkan hálfníu og Elisa-
beth hugsaði sér að það væri hæfilegt að
heimsækja Julian hálftíu.
Hún fór út að ganga í hressandi morgunloft-
inu. Sólin hækkaði á lofti og hún heyrði
verkamennina syngja við vinnuna við sítrónu-
trén. Citrónu- og appelsinuuppskeran var ekki
á neinum ákveðnum tíma árs þarna. Trén
blómguðust og báru ávöxt allan ársins hring.
Hún leit aftur á klukkuna. Tíu mínútur yfir
níu. Hún varð að láta bílinn vera til taks. En
nú mundi hún allt í einu, að hún hafði engan
rétt til að heimta bíl þegar henni þóknaðist.
Hún varð að stilla kröfum sinum í hóf frá
deginum i dag.
REIÐARSLAGS-FRÉTT.
Tíu mínútum síðar var landstjórabíllinn á
leið til Mueng. Þegar hann var að nema stað-
ar við stjórnarráðshúsið fann Elisabeth að
hún var rök af svita. Hún hafði aldrei komið
inn í þetta hús og hún var ekki að koma í op-
inbera heimsókn. Julian gat neitað að taka á
móti henni, en ekki bjóst hún samt við að
hann mundi gera það. Hann hafði sagt við
hana að hún mætti koma og tala við sig hvar
sem hann væri viðstaddur.
En veik rödd hvíslaði að henni: En það var
meðan hann hélt að þú værir Amy. Hún
gekk upp þrepin og inn í svala forstofuna en
ungur Malayi í einkennisbúningi opnaði lyftu-
dyrnar fyrir henni.
— Skrifstofu umboðsmannsins, þökk fyrir,
sagði hún og barðist við að vera róleg með-
an lyftan leið upp á aðra hæð.
Henni var vísað inn í biðstofu, með stólum,
klæddum grænu skinni á gólfábreiðunni.
Vindutjöldin voru dregin niður til hálfs, þó
að sólin mundi ekki skína á þessa glugga
hússins fyr en eftir langan tíma. Stórir ösku-
bakkar stóðu á ílöngu mahogníborði og á
veggnum hékk stór mynd af Henry.
Dyr opnuðust og Elisabeth rétti úr sér í
stólnum. En þetta var bara aðstoðarmaðurinn.
Hann kom inn og lokaði á eftir sér.
— Góðan daginn ungfrú ... ungfrú Mayne.
Hann brosti. — Þér ætluðuð að tala við herra
Stanville?
— Já, þökk fyrir, ef hann á ekki annríkt.
— Er það persónulegt erindi? Eða get ég
hjálpað yður?
-— Það ... það er ekki persónulegt. En það
er ekki heldur opinbert erindi. Ég veit að það
er ekki samkvæmt reglunum að koma hingað
á skrifstofurnar, en ...
— Nei ,svaraði hann. — Umboðsmaður-
inn mundi vafalaust taka á móti yður undir
eins, en ... Hann brosti vandræðalega. —
Hann er því miður ekki viðstaddur.
— Hann er ekki kominn ennþá, eigið þér
við?
— Nei, það er ekki þannig. Herra Stanville
er farinn frá Bolani, og enginn veit hvers
vegna.
Elisabeth var sem þrumu lostin. Julian far-
inn. Hann hafði horfið frá starfi sínu án þess
að gefa nokkra skýringu. Þetta var ótrúlget!
— Hvenær fór hann? spurði hún.
— 1 dögun, held ég. Þjónarnir segja að
hann hafi gengið frá töskunum sínum og sagt
að hafa vélbátinn tilbúinn, og ritari hans veit
ekkert. Herra Stanville hlýtur að hafa komið
á skrifstofuna áður en hann fór, því að ég
fann bréf frá honum — það lá ofan á kassa
með bréfum, sem ég er vanur að athuga á
hverjum morgni,
— Hvað stóð í þessu bréfi?
— Hann skrifar að hann verði að vera fjar-
verandi um tíma og gaf okkur fyrirmæli um
hvað gera skyldi, ef eitthvað kæmi fyrir
næstu viku eða tíu daga. Eg verð að aflýsa
fundi þangað til sir Henry kemur aftur. Meira
get ég ekki sagt yður.
— Hafið þér enga hugmynd um hvert hann
ætlaði sér? spurði hún vílandi. — Minntist
hann ekkert á það í gær þegar þið töluðuð
saman?
Hann yppti öxlum. — Ekki einu orði. Mér
fannst hann dálítið þóttalegur þegar hann
bauð góða nótt, en það var orðið framorðið
og hann hafði haft mikið að gera allan dag-
inn. Sannast að segja var ég að hugsa um að
hringja til yðar áðan, því að þið ... hafið
verið góðir kunningjar, og mér datt í hug
að þér vissuð eitthvað um þetta, sem við vit-
um ekki.
— Nei, svaraði hún um hæl. — Ég á bágt
með að trúa, að hann skyldi fara svona ...
Hefir hann nokkurn tíma gert það áður?
Maðurinn hristi höfuðið. — Nei, ég er al-