Fálkinn - 07.08.1959, Síða 5

FÁLKINN
5
kaþólsk. Allt annað skipti miklu
minna máli. Hún tók skýrt fram,
að ekki væri um neina trúlofun að
ræða að svo stöddu, og taldi að bezt
væri að sem minnst væri talað um
málið.
En eftir að hún hafði sagt þetta
fór hún að lýsa aðdáun sinni á sjah-
inum — hve mikil persóna hann
væri, siðfágaður, blátt áfram, hæ-
verskur og nærgætinn. Hún hafði
hlustað á hann með athygli þegar
hann var að lýsa landi sínu, og
kvaðst vona að fá tækifæri til að
koma einhverntíma til Persíu.
Svo sýndi hún blaðamönnunum
tvö æfagömul skinn með myndum,
sem sjahinn hafði gefið henni. Önn-
ur var af brúðkaupi en hin af ridd-
ara, sem er að heilsa ástmey sinni.
En samt varð niðurstaða þessa
viðtals sú, að Maria Gabriella vær
enn ógefin, — um sinn.
Sjahinn hafði líka gert fyrir-
spurnir um það í páfagarði, hvernig
örðugleikunum á hjónabandinu
væri varið, löngu áður en hann fór
á fund Mariu José, og auk þess hafði
hann talað við Umberto konung áð-
ur en hann talaði við Mariu José.
Þetta hafði sært hana mikið, og
eins að Umberto hafði ekki látið
hana vita um það.
Þau hjónin eru skilin að borði og
sæng. Umberto hefur átt heima í
Cascais í Portúgal síðan hann sagði
af sér, í júní 1946, eftir að þjóðin
hafði samþykkt lýðveldisstofnun-
ina.
MARIA GABRIELLA
ER GLAÐVÆR.
Þegar fréttist um bónorðið fóru
grannarnir að flykkjast að húsinu
og vildu sjá Mariu Gabriellu, en
engum var hleypt inn um hliðið.
Maria Gabriella er 19 ára, en
hefur verið orðuð við þrjá biðla:
Don Juan Carlos af Bourbon, her-
togann af Kent og sjahinn í Persíu.
Hvenær sem bónorðssaga hefur
komizt á kreik og blaðamenn hafa
þyrpst til Merlinge, hefur hún neit-
að að veita þeim viðtal. Hún vildi
fá að vera í friði.
Hún hefur átt heima í Cascais í
Portúgal þangað til fyrir tveim ár-
um, hjá föður sínum og enskri
kennslukonu sinni, Miss Smith. Það
er ekki fyrr en síðustu árin, sem
hún hefur fengið að lifa frjáls. Nú
leggur hún stund á tungumálanám
í háskólanum í Genéve. Hún á lít-
inn bíl og ekur mikið.
Ekki hefur hún enn fengið hús-
lykilinn sjálf og vafasamt hvort hún
fær hann nokkurn tíma, en henni
er leyft að vera úti fram yfir mið-
nætti stöku sinnum.
Hún er glaðvær og vill njóta lífs-
ins. Um jólin var hún í veiðihöll
grísk-armenska kaupsýslumannsins
Matossians frá Lausanne. Hann á
tvo syni og tvær dætur á líkum
aldri og hún er. Hún hefur meira
gaman af að dansa en ganga á
skíðum.
Eitt kvöldið hafði legið sérlega
vel á þessu æskufólki þegar það var
að koma heim. Svissneskur maður í
húsi skammt frá vaknaði við hávað-
ann, rak hausinn út um gluggann
og jós skömmunum yfir Mariu
Gabriellu, því að hún hafði hæst.
OFURLENGJA.
Flestir þeir sem láta sjá sig á
götu með Gabriellu þyrftu að
ganga á háum hælum. Hún er nefni-
lega 180 sm. á sokkaleistunum, þó
Viktor Emanuel III., afi hennar
væri ekki nema 155. En hún er vel
vaxin, sérstaklega fæturnir.
Hún fæddist í Napoli 24. febr.
1940 og var skírð níu nöfnum:
Maria Gabriella Aldegonda Ade-
laide Margherita Ludovica Feli-
cita Giuseppa Gennara. En heima
er hún kölluð Ella eða Lella. Hún
er bláeygð og skolhærð. Graziani
hershöfðingi lýsti henni svo, þegar
hún var barn: „Hár hennar er
spunnið úr gulli, himinn og haf
sameinast í augum hennar. Hún er
kölluð Ella en bergmálið segir —
bella!“
Hún er norræn ásýndum. Maria
José, móðir hennar, er af Coburg-
ættinni þýzku. Enginn skyldi
halda að hún væri ítali, þó hún sé
fædd í Napoli. En hugur hennar og
hjarta er ítalskt.
Hún hefur dvalið erlendis síðan
hún var sex ára, og í Cascais talaði
hún miklu meir portúgölsku og
Framh. af bls. 14.
1) Föstudagurinn langi árið 1865, en hann bar þá upp á
14. apríl, varð sorgardagur í Bandaríkjunum. Um kvöldið fór
Lincoln forseti í Ford-leikhúsið. Hvert sæti var skipað og
allir í góðu skapi, því að borgarastríðinu var lokið. En þó
virtist forsetanum ekki líða vel. Stríðið hafði lagst þungt á
hann og hann þóttist finna á sér að óhamingja vofði yfir sér.
Eftir að hann náði kosningu sem forseti árið 1860 hafði hann
séð sig tvöfaldan í spegli. Önnur spegilmyndin sýndi þrekinn
og þróttmikinn mann — en hin var eins og fölur skuggi.
3) Að svo búnu sveiflaði hann sér fram úr stúkunni niður
á leiksviðið en datt og vatt sig á fæti. Hann stóð upp og
stundi, staulaðist út af sviðinu og tókst að komast út úr leik-
húsinu, en þar beið félagi hans, David Herold með hesta.
Þeir undu sér á bak og þeystu burt yfir Navy Yard-brúna á-
leiðis til Marylands.
2) Suðurríkin höfðu tapað og þar hötuðu margir Lincoln.
En engin þó meira en leikarinn John Wilkins Booth. Hann
var 25 ára. Skírnarnafn föður hans var Brutus, og sjálfur
hafði hann leikið Brutus í „Julius Sæsar“ Shakespeares.
Booth sór að hann skyldi drepa Lincoln og meðan á sýning-
unni í Fordleikhúsinu stóð tókst honum að komast inn í for-
setastúkuna. Hrópaði hann: „Sic semper Tyrannis!“ (þannig
farnast ávalt harðstjórunum) og skaut Lincoln til bana.
4) Booth hafði strengt þess heit að' láta ekki taka sig lifandi.
Annaðhvort frelsi eða fyrirfara sér. Voru 100.000 dollarar
lagðir til höfuðs honum. Þann 25. maí var hann kominn á
bóndabæ einn við Port Royal í Virginia og leyndist þar i
hlöðu. Morguninn eftir höfðu hermenn umkringt hlöðuna og
er Booth vildi ekki gefast upp kveiktu þeir í hlöðunni í þeim
tilgangi að svæla Booth út. En hann tók þann kostinn að
fyrirfara sér og síðustu orð hans voru: „Segið móður minni,
að ég hafi dáið fyrir land mitt!“