Fálkinn - 07.08.1959, Blaðsíða 8
8
FÁLIvINN
Siwnon l*enn :
OC
★
★
★
HANN sneri að henni bakinu og
var að hella í glösin þegar hún —
kom inn. Þegar hann leit við sá hún
að augu hans ljómuðu af gleði.
Hann hló og rétti henni glasið.
— Gerðu svo vel, góða. Skál fyr-
ir sonum loftsins.
Hún setti glasið frá sér án þess
að bragða á því, og röddin var loð-
in og annarleg er hún sagði: — Ég
— vil að þau hættir við þetta, Dick.
— Ég? Ekki til að nefna. Hann
hló enn.
Hún fann að hún skalf.
— Mér er alvara, sagði hún. Ég
vil að þú hættir við flugið og takir
við þessu trygga starfi, sem þér var
boðið nýlega. Ég. .. .
Hann setti frá sér glasið og horfði
fast í augun á henni.
— Nú ertu að gera að gamni
þínu? sagði hann alvarlegur.
— Nei, ég geri það ekki. Það er
ekki rétt ....
— Það er ekki rétt af þér að spilla
öllu fyrir mér svona.
— En Dick ....
— Hlustaðu nú á mig, Jo. Þegar
við giftumst vissir þú hvað ég hafði
fyrir stafni.
— Já, hvíslaði hún.
— Nú — jæja .... Hann brosti
aí'tur.
Hún þagði. Þetta var satt. Náttúr-
lega hafði hún vitað hvað hann
hafði fyrir stafni, en hún hafði vís-
að þeirri tilhugsun á bug. Hún hafði
fallizt á skýringu hans þegar hann
A þessu augnabliki fann hún að nú þoldi hún ekki meira — hún gat
ekki haldið áfram svona lengur ...
sagði: Reynsluflug nýrra véla er
ekki stórum frábrugðið venjulegu
flugi. Það er aðeins talsvert meira
gaman að því — það er allt og
sumt.
í kvöld höfðu þau verið í veizlu
hjá Flugmálaklúbbnum, nýkomin
úr brúðkaupsferðinni, og þar hafði
hún setið í tvo tíma og hlustað á
Dick og vini hans útmála með ó-
gætilegu orðalagi hve hættulegt
væri að fljúga.
Á eftir gengu þau þegjandi heim
að litla húsinu við endann á flug-
brautinni. Þá hafði hún allt í einu
snúið sér að honum og grátbænt
hann um að hlusta á sig, en hann
hafði verið ónæmur fyrir því.
Nú stóð hún augliti til auglitis
við hann í borðstofunni, og fann
hvernig kvíðinn og örvæntingin
þyrmdi yfir hana á ný.
— Hvernig getur þú verið svona
harðbrjósta, hrópaði hún. — Hvers
vegna viltu hætta lífi þínu svona,
þegar þú veizt að ég elska þig?
— Af því að þetta er dálítið meira
en atvinnan ein — það er sjálft líf-
ið, sagði hann rólega. — Ég skil
ekki sjólfur hvernig í því liggur —
og þú munt aldrei skilja það.
Næstu daga fór henni að skiljast
— þó hann léti ekki á því bera —
að hann tók sér nærri þessar áhyggj-
ur hennar, og að það gat aukið
hættuna við starf hans. Þess vegna
lét hún sem hún hefði iagt árar í
bát, og henni var léttir að því að
taka eftir að Dick skildi þetta svo,
sem það væri eitthvað sem hann
hefði átt von á. Hann minntist aldr-
ei á það, en hún tók oft eftir að
hann horfði á hana með undarlegu
augnaráði, eins og hann væri að
reyna að gera sér grein fyrir hvað
lægi bak við þessa óeðlilegu rósemi
hennar. Og þess vegna var henni
ennþá umhugaðra um að láta hvergi
sjást veilu í þeirri vörn, sem hún
hafði reynt að gera kringum sig.
Hún sagði við sjálfa sig að hér
eftir yrði hún að skipta tilveru
sinni í tvennt: þann hlutann er
Dick væri að heiman og í hættu, og
hinn er hann væri öruggur heima
hjá henni.
Eitt var henni óskiljanlegt: hve
hann var uppnæmur og garralegur
þegar hann hafði flogið sum
reynsluflugin.
Þegar svo stóð á, var líkast og
hann væri staddur í annari vei’öld,
sem hún gat ekki fylgst með honum
í — veröld einhverrar ofursælu, og
þá gat hann glaðst af ýmsu smá-
ræði, eins og að hlusta á tónlist eða
horfa á blóm. Hann talaði aldrei
um þetta. Það var óþarft. Hún tók
þessu eins og leik í tafli, sem hún
gat ekki svarað, og það gerði hana
ringlaða og vandræðalega.
En það var daginn sem þau höfðu
afráðið að dvelja við Rocklandfjörð-
inn, sem henni skildist til fulls hve
ófullkomin vörn hennar var.
Hún vaknaði fyrr en hann. Lyfti
sér varlega upp á olnbogann og
horfði á hann, þar sem hann lá og
sneri andlitinu undan. Hún reyndi
ekki að vekja hann. Starði bara á
hann og naut meðvitundarinnar um
að eiga hann — en sú tilfinning
kom oft yfir hana þegar svona stóð
á. Hún dirfðist ekki að láta þessa
tilfinning ná valdi á sér þegar hann
vaknaði, því þá mundi hann geta
tekið eftir því og hún mundi sjá at-
hyglina í augum hans.
En nú gat hún notið þessarar
kenndar áhættulaust. Sælukennd
fór um hana alla við tilhugsunina
um að í dag væri sérstakur dagur
— einn þeirra fáu daga, sem hann
þyrfti ekki að koma á flugvöllinn,
dagur, sem hún gæti hugsað til
hans með friði í sálu sinni.
Þau höfðu gert áætlunina áður
en þau fóru að hátta í gærkvöldi.
Þau ætluðu að taka litla bílinn og
aka út að firðinum, nokkra kíló-
metra undan. Þar var dálítið veit-
ingahús með útsýni yfir fjörðinn,
og þar gátu þau fengið góðan mat
og drykk, sleikja svo sólskinið fram
undir kvöld. Aka svo heim um
sólarlagið .... nú hreyfði Dick sig
örlítið. Bráðum mundi hann opna
augun og brosa til hennar, og dag-
urinn — þessi dásamlegi dagur, sem
ekkert gat spillt — mundi byrja.
Hún varp öndinni og hallaði sér
á koddann aftur, og í sömu — and-
ránni hringdi síminn. Dick vaknaði
á svipstundu og þreifaði eftir sím-
tækinu.
— Halló, John, sagði hann. — Já,
það er ég. Æ, það var leitt! Vest-
lings Toby. . . . Ha, í dag? Jú, vitan-
lega. Hvenær? klukkan ellefu. Já,
ég skal vera kominn um tíuleytið
.... Já, vitanlega skil ég .... Við
sjáumst bráðum ....
Hann sleit sambandinu og brosti
til hennar.
— Það var leitt, Jo, sagði hann.
—- Þarna fór þessi dagur í hundana,
því miður.
Hún fann að hjartað barðist fast.
Hún kreppti hendurnar undir yfir-
sænginni til að reyna að stöðva
skjálftann. Hann mátti ekki vita
hvernig henni var innanbrjósts, því
að þá mundi hún sjá rannsóknar-
augnaráðið hans aftur.
Þó að óþarfi væri að spyrja um
það sem hún vissi svarið við fyrir
fram, þvingaði hún sig til að segja,
eins rólega og hún gat: — Hvað var
að? Hvað hefur komið fyrir?
Hún tók eftir gamalkunna of-
væninu í rödd hans er hann svar-
aði: — Þeir voru ekki fyllilega á-
nægðir með ýmislegt smávegis eft-
ir reynsluflugið í gær með nýju
þotuna, og Toby Reeve, sem átti að
prófa vélina, hefur snúizt um úlflið-
inn. Þeir voru að spyrja hvort ég
vildi taka vélina á loft í dag.
Hún svaraði engu og þá hélt hann
áfram: — Það er leitt að þetta
skyldi þurfa að lenda á deginum
okkar, Jo, en það er svo að sjá sem
þetta veður haldist, og þá getum
við farið á morgun í staðinn.
Hana langaði til að hlæja hátt og
hryssingslega og hrópa: — Hvernig
veiztu hvort við getum farið þessa
ferð á morgun? Hvernig veiztu yf-
irleitt hvort það verður nokkuð til
sem heitir ,,á morgun“?
En hún mátti ekki missa vald á
sér — mátti ekki láta hann sjá
hvernig henni var innanbrjósts, því
að þá mundi þeim verða sundur-
orða aftur, og það mátti ekki ske
— ekki þegar hann átti að fljúga.
Hún tók það ráð að þegja, en gat
ekki annað en hugsað til samtals
annarra flugmánnakvenna. Þær
höfðu verið að tala um nýju þotu-
tegundina, og sagt að þetta væri al-
veg ný gerð, sem enginn þekkti.
Og þær höfðu sagt að það væri gott '
að Toby Reeve hefði verið látinn