Fálkinn - 07.08.1959, Side 9
FÁLKINN
9
prófa þessa vél, því að hann væri ó-
kvæntur.
Dick kyssti hana laust á kinnina
og vatt sér fram úr rúminu. Hann
teygði úr sér og horfði á hana.
— Ég má ekki koma of seint,
sagði hann. — Ég lofaði að vera
kominn klukkan tíu svo að það er
bezt að ég komist í fötin.
Jó sat uppi í rúminu og tók hönd-
unum um hnén. Hún heyrði buslið
í honum frammi í baðklefanum og
að hann söng fullum hálsi, og hún
vissi að þessi dagur, sem hafði farið
til ónýtis og vonbrigði hennar yfir
því, skiptu engu máli fyrir Dick
þegar hann var að hugsa um þotu-
prófanir.
Hann kom fljótlega inn aftur og
fór að klæða sig. Jo skreið framúr
rúminu, fór í morgunkjól og gekk
niður til þess að taka til morgun-
verðinn. Hún vildi helzt að hann
kæmist af stað sem fyrst, svo að
hún fengi að vera ein. Hvernig
sem hann reyndi gæti hann ekki
leynt gleði sinni yfir því að fá að
prófa þotuna — og það þoldi hún
illa.
Hún fór að fást við árbítinn — flesk,
egg og tómata. Loks heyrði hún
hann koma niður stigann.
— Eru blöðin komin? kallaði
hann glaðlega.
— Já, þau liggja á borðinu í gang-
inum, svaraði hún.
Hann kom inn í eldhusið með nef-
ið ofan í blaðinu og fór að lesa hátt
fyrir hana, meðan hún lauk við að
ganga frá matnum.
Þegar hún hafði lagt á borð sagði
hún: — Það er bezt að þú farir að
borða, og ég vil ógarnan tefja þig.
Hann lét blaðið síga og hún sá
strax að hann gerði sér ljóst að þau
voru að falsa sjálf sig hvort fyrir
öðru — og höfðu gert það síðan
síminn hringdi.
Hann sagði með uppgei’ðarkæti:
— Jæja, góða mín. Ég fer þá að
boi’ða á meðan.
Þegar hún kom upp í svefnher-
bergi aftur settist hún við snyrti-
borðið og horfði á sjálfa sig í spegl-
inum. Hún varð hissa á að ekki var
hægt að lesa úr andlitinu þá sorg
og þjáningu, sem í henni bjó. Hún
var dálítið föl — það var allt og
sumt.
Hún fór fram í baðklefann og lét
í’enna í kerið, handa sér. í sömu
andránni og hún var að fara úr
morgunkjólnum stakk Dick höfðinu
inn um gættina.
— Nú verð ég að fara, sagði hann.
— Við sjáumst seinna.
— Hvenær heldurðu að þú komir
heim? spurði hún án þess að líta
á hann.
— Það er ómögulegt að segja.
Ég verð að skrifa skýrsluna eftir
að ég lendi, en ég skal reyna að
vera eins fljótur og hægt er. Hvað
hefur þú hugsað þér að gera í dag?
— Ég er að hugsa um að fara með
áætlunarbílnum til Belhamton og
fara í verzlanir ....
— Það var vel til fundið. Honum
virtist létta. — Líði þér vel í dag,
elskan min!
Hún heyrði hann ganga niður
stigann. Heyrði ískrið í bílskúi’s-
hurðinni og suðið í hreyflinum, sem
var ræstur. Allt í einu sárlangaði
hana til að hlaupa á eftir honum og
faðma hann að sér. En hún þorfði
það ekki, því að hún vissi að þá
mundi hún koma upp um sig —
hvei’nig sér væri innanbrjósts, og
hún vissi að honum mundi ekki
falla það vel.
Þegar hún kom niður í sólbjart
eldhúsið aftui', sá hún að Dick hafði
varla smakkað á matnum. Hún fékk
herping í kverkarnar er hún starði
á allan matinn, sem hann hafði skil-
ið eftir.
Ég verð að komast út, hugsaði
hún með sér og seig lémagna niður
á stól. Ég get ekki biðið hérna
heima svona. Það gerir mig brjál-
aða.
Á þessu augnabliki fann hún að
nú þoldi hún ekki meira — hún
gat ekki haldið áfram svona lengur.
Hún hafði verið komin að því að
missa vald á sér í morgun, og
kannske hafði Dick tekið eftir því
og farið, að heiman án þeirrar hug-
fróar, sem honum var nauðsynleg
einmitt núna. Ef eitthvað yrði að
honum var það henni að kenna....
Hún gerði barnalega tilraun til
að flýja frá þessari hugarkvöl, og
stóð upp og fór út.
Hún nam staðar í garðinum sem
snöggvast. Klukkan var yfir tíu, og
vagninn til Belkampton gat komið
þá og þegar. En hana langaði ekki
inn í bæinn núna. Hún vildi heldur
ganga spölkorn ein.
Hún gekk stíginn, sem lá niður
að sjónum. Hún var komin fram á
klettabi'únina, þar var girðing, lík-
lega til að fénaður, sem þarna var
á beit, skyldi ekki hrapa fram af.
Til vinstri sá hún auglýsingu, en
skriftin var svo máð að hún var ó-
læsileg.
Hún nam staðar um stund. En
löngunin til að sjá sjóinn varð yfir-
sterkari, svo að hún skreið undir
gaddavíi'inn. Hún ætlaði ekki að
ganga of framarlega á brúnina því
hún var lofthrædd, og nam staðar
4—5 metra frá hengifluginu.
HÚN HAFÐI ekki staðið þarna
nema fáeinar mínútur þegar hún
— fann veikan titring undir fótun-
um á sér. Jörðin hristist undir
henni. Hún kastaðist afturábak og
kom sitjandi niður.
Næstu sekúndurnar var eins og
umhverfið gerbreyttist. Klettur til
vinstri hvarf gersamlega og nú sá
hún sjóinn langt fyrir neðan sig.
Svo heyrðust dunur og dynkir, og
mold og grjót þyrlaðist fram af
hengifluginu, og hún missi meðvit-
undina.
Þegar hún raknaði við sér aftur
var allt hljótt. Það eina sem hún
heyrði var skvampið i öldunum við
fjöruna.
Hún lá lengi án þess að þora að
opna augun. En þegar hún leit loks-
ins upp, sá hún að himininn var
blár eins og áður, og til vinstri við
hana var lóðréttur hamarinn. Til
hægri aðeins hafið.
Hún hafði lent á mjórri syllu í
hamraveggnum. Stór steinn, sem
lá á syllubrúninni hafði bjargað
henni.
Hún stóð upp með erfiðismunum
og sneri sér að klettinum, sem var
6—7 metra hár fyrir ofan hana upp
að brún. Hún vissi að klettaströnd-
in var nokkuð há á þessum slóðum,
svo að 30—40 metrar hlutu að vera
frá syllunni og niður í ui'ðina í fjöi'-
unni.
Hún þi'ýsti sér skelfingu lostin
upp að hamrinum og hvíslaði: — Ég
má ekki líta niður fyrir mig — það
verð ég fyrst og fremst að muna. Og
ég verð að reyna að vera róleg, því
að ný skriða getur komið þá og
þegar.
Hún vissi að ekki mundi vera
hægt að sjá sig frá sjónum. Strönd-
in var svo viðsjárverð að smábátar
hættu sér ekki inn fyrir skerin, en
sjálf siglingaleiðin svo langt burtu,
að hún mundi ekki sjást af skipun-
um, sem þar íóru.
Hún hugsaði til blettsins, sem
hún hafði staðið á uppi á brúninni.
Litlar líkur voru til þess að nokk-
ur hefði heyrt þegar skriðan féll, og
jafnvel þó fólk hefði verið nálægt
mundi engum hugkvæmast að líta
frarn af hamrabrúninni.
Henni var nauðugur einn kostur
að bíða þangað til Dick saknaði
hennar og færi að leita. Hann mundi
halda að hún væri í Belhampton,
og hún hafði ekkert sagt um hve-
nær hún mundi koma heim. Þegar
hann kærni að tómum kofunum
mundi hann halda að hún hefði far-
ið í kvikmyndahús. Hann mundi
ekki hafa neinar áhyggjur af henni
fyrr en eftir að síðasti áætlunar-
bíllinn væri fai'inn hjá — löngu
eftir að dimmt væri oi'ðið.
Hún stóð hreyfingarlaus, lömuð
af hræðslu og örvæntingu. Svo fór
hún að gráta. Hún þrýsti andlitinu
að köldu grjótinu og lét tárin renna.
Eftir dálitla stund hægði herjni og
nú kom upp í henni sama þorið,
sem stundum kemur í villidýr í
búri. Án þess að gera sér grein fyr-
ir hversvegna hún gerði það, fór
hún að gægjast upp fyrir sig.
Það liðu nær tuttugu mínútur
áður en hún gerði fyrstu tilraunina
til að klifra upp. Fyrst reyndi hún
á steinana með höndunum og kjark-
urinn óx þegar hún fann að þeir
voru fastir. Svo sótti hún í sig veðr-
ið og beitti nú bæði höndum og fót-
um. Annar fóturinn skrikaði og hún
sá að hún hafði farið rangt að. Hún
fór til baka og tók af sér skóna.
Hún hvorki heyrði það né sá, en
hún vissi að annar skórinn hafði
hrotið fram af syllubrúninni. Svo
gerði hún nýja tilraun og las sig
uppeftir nybbunum í berginu með
fingrum og tám.
Þegar hún var komin um það bil
hálfa leið greip óttinn hana aftur og
svitanum sló út um allan líkamann,
svo að fötin klesstust við hana eins
og í-ennvot baðskýla. Og enn fann
hún ómótstæðilega löngun til að
líta níður. Hún varð að standa og
ríghalda sér í nybburnar meðan
hún var að sigi'ast á þessari löngun.
Loks gat hún haldið áfram og
komst nú upp að moldai'laginu, sem
var ofan á klettabrúninni.
Hún vóg sig upp þannig að efri
hluti líkamans lá á jarðlaginu. Það
var hálft og sleipt en loks náði hún
í stein, sem stóð upp úr og gat fikr-
að sig upp af brúninni.
Hún lá grafkyrr nokkrar mínútur
meðan hún var að safna kröftum
eftir áreynsluna. Hún fann hitann
frá sólinni gegnum rifinn kjólinn
og heyrði ölduniðinn neðan úr f jör-
unni. Hún velti sér á bakið og starði
upp í heiðan himininn. Og allt í
einu fór um hana unaðsleg ánægju-
kennd, sigurfögnuður. Hún hafði
aldrei upplifað neitt þessu líkt áð-
ur.
Flugvélin var beint yfir henni,
áður en henni varð litið á hana. Hún
flaug með ofsahraða til hafs, og
hún þekkti hana þegar í stað —
stuttu, örvalöguðu vængina og upp-
sveigða stélið.
Það voru hendur Dicks, sem
stýrðu þessari vél. Hreyfingar
þeirra voru jafn vissar og öruggar
og þegar hann var að sýsla eitthvað
heima. Hún horfði á hvernig þotan
hækkaði, unz hún varð eins og of-
ui'lítil silfurfluga. Svo steypti hún
sér niður og rétti ekki við fyrr en
hún var komin niðurundir sjávar-
boi'ð.
Þegar flugvélin var komin upp að
landi aftur áttaði Joe sig fyrst á
þvi, að hún hafði ekki verið vitund
hrædd meðan hún lá og horfði á
hana.
ÞEGAR hún kom heim stóð litli
bíllinn fyrir utan húsið. Dick var
kominn heim. Hún nam staðar við
hliðið og horfði á húsið, sem bi'osti
við henni í sólskininu. Hún sá gegn-
urn stofugluggann skálina með rós-
Framh. á 14. síðu.
— Þarna á sjöttu röð situr barn-
fóstrarinn okkar með henni Lísu
okkar!
í sumarleyfi í stofunni sinni.