Fálkinn - 07.08.1959, Side 12

12
FÁLKINN
var eins og kuldahrollur færi um hana og augun
urðu tárvot. om var svo einstakur dánumaður,
hann var svo ærlegur og hreinskilinn — hún
fann að hún varð að bera byrði sína ein. Hún
gat ekki gert það, sem freistingin var að hvísla
að henni fyrir stuttu, því að Tom var of góður
maður til þess að hún vildi svíkja hann á því,
sem mest er um vert í lífinu.
„Ég er svo þreytt,“ hvíslaði hún. „Svo dauð-
þreytt."
„Eins og ég skilji ekki að þú ert þreytt,“ sagði
hann hlýlega og í verndandi tón. „Þú hefur allt-
af haft of mikið, að gera, veslingurinn. Þú hefur
lengi borið þyngstu byrðina fyrir foreldra þína,
en lofaðu mér nú að létta því oki af þér. Við verð-
um hamingjusöm, Anna. Ég skal gæta þín með-
an ég lifi.“
„Ég þarf mann til að gæta mín,“ hvíslaði Anna
óskýrt og varirnar.titruðu því að hún barðist við
grátinn. „En ég get ekki gifst þér, Tom. Ég hef
hagað mér flónslega. Ég hef spillt öllu fyrir mér
og nú er ég svo .... svo hrædd.“
„Er það útaf peningum?" spurði Tom og brosti
vinalega og róandi. „Ég hef dregið talsvert sam-
an, og gæti kippt því í lag fyrir þig.“
„Nei, en ef ég ætti peninga mundi ég fara
langt, langt burt,“ sagði hún í örvæntingartón.
„Æ, ég ætti ekki að segja þér þetta, en þú hefur
alltaf verið mér svo góður, og ég verð að tala við
einhvern um þetta. Ég kynntist manni, Glen
Westwood, sem við vorum að tala um í gær-
kvöldi, og við — við elskuðumst . . ..“
Röddin slokknaði. Anna gat ekki haldið á-
fram. Þegar hún reyndi að finna því orð, sem
fyrir hana hafði komið, fannst henni það vera
lítilmótlegur atburður, sams konar og hendir
ýmsar ógætnar stúlkur.
„Hvað áttu við?“ spurði Tom stutt. Andlit
hans var allt í einu orðið starandi og fölt. Ætl-
arðu að giftast honum?“
„Já — ef til vill — ég vona það. Ég meina —
það er nauðsynlegt,“ sagði Anna í öngum sínum.
„En hann er farinn. Hann er laganemi við há-
skóla í austurríkj unum, en ég veit ekki hvar hann
er\ En ég verð að ná í hann. Hann veit ekki að
— að — Tom, að ég er með barni af hans völd-
um. Hvað á ég að gera? Ég verð að finna mér
samastað þegar þar.að kemur.“
Tom O’Connor gat ekki hrært legg eða lið.
Andlitið var líkast og skorið í tré og þögnin
kringum þau var hrollköld og dauð. Þegar Anna
dirfðist að líta upp aftur, fannst henni Tom
hafa elzt um tíu ár. Og þó að hann stæði alveg
hjá henni, var hann samt óendnlega langt burtu.
„Ég gæti drepið hann!“ sagði hann loksins. Það
var drungi og dimma yfir þessum fjórum orðum,
og Anna vissi að honum var alvara. „En þú verð-
ur að finna þennan vin þinn, og láta hann bera
ábyrgð á gerðum sínum,“ sagði hann.
„Já, ég veit það,“ sagði Anna. „Ég sendi bréf-
ið til Palm Springs, því að hann ætlaði að verða
þar um tíma með móður sinni. Ég skrifaði að
ég yrði að hitta hann áður en hann færi austur.
En ég veit ekki hvort hann hefur fengið þetta
bréf.“
„Hann hefur með öðrum orðum ekki svarað,“
sagði Tom hryssingslega. „Þá verður þú að leita
hann uppi og láta hann gera skyldu sína gagn-
vart þér, Er hann ríkur?“
„Ekki sjálfur, býst ég við. En móðir hans er
rík og hann á ríkan frænda, sem gefur honum
peninga við og við.“
„Þá veit þessi frændi sjálfsagt hvar hægt er
að hafa uppi á honum,“ ^agði Tom.
„Ég get ekki farið til Glens,“ veinaði Anna.
„Ég get ekki gengið eftir honum og grátbænt
hann um að giftast mér.“
„Skilurðu ekki að þér er nauðugur einn kost-
ur?“ spurði Tom byrstur. „Þú mátt ekki hugsa
um sjálfa þig, úr því sem komið er, heldur um
barnið þitt. Og þú mátt ekki láta tímann hlaupa
frá þér. Þú mátt ekki sitja aðgerðalaus og bíða
eftir að honum þóknist að koma sjálfkrafa —
þessháttar mannskepnur gera það sjaldnast.
Reyndu að hafa uppi á heimilisfanginu hans og
farðu svo til hans. Þú skalt fá peninga fyrir far-
miðanum hjá mér.“
„En hvað á ég að segja við pabba og mömmu?“
„Segðu eitthvað. Að þér hafi boðist fylgdar-
starf hjá gamalli konu, sem ætli austur í land.
Ég skal hjálpa þér. Og þegar þú hittir hann
skaltu segja honum, að undireins og þið hafið
gifst þá farir þú frá honum aftur. Segðu honum
að þú viljir ekki vera honum til byrði — hon-
um léttir sjálfsagt þegar hann heyrir það,“
sagði Tom með fyrirlitningarhreim. „Og síðan
getur þú fengið atvinnu í San Francisco eða ein-
hverri annarri stórborg, þar sem þú hverfur í
fjöldanum.“
„Það verða vikur og jafnvel mánuðir, sem ég
get ekki unnið fyrir mér,“ hvíslaði Anna.
„Við ráðum einhvern veginn fram úr því.
Gifstu honum, barnsins vegna, og komdu svo
aftur, og þá verða einhver úrræði til að hjálpa
þér.“
„Já, ég verð að bjarga mér,“ sagði Anna og
reyndi að líta bjartari augum á tilveruna. „Aðr-
ar stúlkur hafa orðið að gera það líka.“
„Já, þær verða að gera það þegar þær tæl-
ast af mönnum, sem ekki bera ábyrgð gerða
sinna,“ sagði Tom. „Ég skil þetta ekki, Anna.
Mér finnst eins og þú hafir stungið hníf í hjart-
að á mér. Við höfum verið vinir í fjöldamörg
ár, og þú hlýtur að hafa skilið að ég taldi víst
að við ættum að halda saman í framtíðinni líka.
Ég treysti þér í blindni vegna þess hve þú hef-
ur verið hlédræg gagnvart karlmönnum — ger-
ólík flestum öðrum stúlkum. Og svo hefurðu
allt í einu fallið fyrir öðru eins hrakmenni.“
Anna opnaði munninn og ætlaði að mótmæla.
Hún ætlaði að fara að verja Glen, en Tom þurfti
ekki annað en líta á hana til að láta hana þegja.
„Komdu nú, Anna,“ sagði hann. Við skulum
fara inn í bæ og ná í símasamband við þennan
föðurbróður vinar þíns.“
Anna gat ekki maldað í móinn. Hún skildi að
gagnslaust var að andmæla, en hitt vissi hún
líka, að hún mundi ekki hafa djörfung til að
hitta Glen, ef hann skrifaði eða símaði henni
ekki sjálfur. En hún ætlaði að gera eina tilraun
enn til að gera honum ljóst hvernig ástatt væri,
og til að geta skrifað varð hún að ná í heimilis-
fangið. En hvað ætti hún að gera af sér þegar
hún væri orðin digur og ljót og yrði að fá fatn-
að og hjúkrun og . ... Ef til vill gæti hún fengið
að'vinna í sjúkrahúsinu síðustu vikurnar á und-
an. Hún gæti að minnsta kosti þvegið gólf áður,
gegn því að fá hjúkrun þegar barnið kæmi. Glen
hefði átt að vera henni stoð núna — eins og
Tom var — þegar hún þurfti mest á honum að
halda, og nú skildist henni betur en áður að hún
hafði selt það bezta, sem lífið gat gefið henni,
fyrir — ja fyrir hvað? Fyrir ekkert. Tom var
verður ástar hennar, en Glen var það ekki.
Tom var þögull. Gleði hans var slokknuð, en
hann varð að hjálpa Önnu. Hann fór inn í síma-
turn, og er hann hafði fundið númer Gordons
Westwoods í skránni, fékk hann samband. Fyrst
svaraði þjónn í símann og virtist ófús til að ónáða
húsbóndann, en einbeittnin í rödd Toms og írskur
þrái hans hafði betur. Honum var svarað að
Westwood mundi koma í símann að vörmu spori.
Þá rétti hann Önnu taltækið.
„Hertu nú upp hugann. Nú kemur frændi vin-
ar þíns,“ sagði hann.
Anna var svo skjálíhent að hún gat varla
haldið á taltækinu, en Tom tók utan um hana
til þess að hún kiknaði ekki. Og styrkur hans og
einbeittni jók henni þor. Allt í einu heyrði hún
djúpa, fágaða karlmannsrödd í símanum. Henni
létti er hún heyrði hve röddin var þýðleg, og það
auðveldaði henni að bera upp erindið.
„Hvað er yður á höndurn?" spurði Westwood
dálítið forviða.
„Æ — það er dálítið erfitt að gera grein fyrir
því í síma,“ sagði Anna með öndina í hálsinum.
„Það er viðvíkjandi Glen Westwood, bróðursyni
yðar.“
Svo varð þögn í símanum og Anna fór að
halda að sambandinu hefði verið slitið. En svo
heyrði hún lágu, fallegu röddina aftur.
„Getið þér litið inn til mín á morgun klukkan
þr|jú?“
„Já, þökk fyrir,“ svaraði Anna og tók andköf.
„Jæja, verið þér velkomin, ungfrú Beaumont,“
sagði Westwood hæversklega, en hin einkenni-
lega, djúpa rödd hans hljómaði í eyrum Önnu
lengi eftir að samtalinu sleit.
,,Nú?“ sagði Tom óþreyjufullur.
„Ég á að fá að hitta herra Westwood á morg-
un,“ sagði hún.
Tom horfði lengi á hana. Að vissu leyti fannst
honum hann hafa misst Önnu í annað skiptið í
dag — Önnu, sem hann hafði elskað í svo mörg
ár.
Anna steig úr lestinni í San Francisco. Hún
var fremur ókunnug í borginni, en loks tókst
henni þó að finna strætisvagn í það hverfið, sem
Gordon Westwood átti heima í. Tom hafði skrif-
að heimilisfangið hans á miða, sem hún sýndi
vagnverðinum.
„Ég á að fara á þennan stað,“ sagði hún. „Vilj-
ið þér gera svo vel að segja mér til hvenær ég
á að fara út.“
„Allt í lagi, ungfrú,“ svaraði hann. „Þetta er
rétt fyrir utan borgina og við ökum þar hjá. Þér
skuluð vera róleg þangað til ég læt yður vita.“
„Þakka yður fyrir — það var fallega gert,“
sagði Anna og henni létti svo við að vita, að hún
væri á réttri leið, að hún brosti. Vagnvörðurinn
horfði á hana með sjáanlegri aðdáun. Svo bar
hann höndina að húfunni og fór til sinna starfa
og tautaði eitthvað um, að manni færist ekki að
verða hrifinn af fallegri stúlku þegar maður ætti
FelwMtnfjntl
Hvar er skyttan?
/