Fálkinn - 07.08.1959, Page 13

FÁLKINN
13
konu og börn sjálfur. En samt gat hann ekki að
því gert, að hann var að líta um öxl öðru hverju
og gefa henni auga, og hún var jafn dásamlega
falleg núna, þegár hún horfði út um gluggann,
alvarleg og hugsandi. Sóhn skein á sítt, gullið
hárið, sem var fest saman með bandi í hnakkan-
um, en hann sá ekki betur en einhver óróleiki
væri í stálbláum augunum og að andardráttur-
inn væri í hraðsta lagi.
Vagninn rann áfram og Anna reyndi að sjá
sem mest af borginni. En von bráðar var hún
komin útúr miðhverfinu með þéttskipuðu stór-
hýsunum, stórverzlununum, gistihúsunum, veit-
ingastöðunum og opinberu byggingunum og ók
nú um úthverfin, sem breiddu úr sér í hlíðunum
kringum borgina. Von bráðar var sjálf borgin
orðin eins og hvít draummynd niður við hafið.
Gegnum framrúðuna í bílnum sá Anna stein-
steyptan veginn liðast í bogum upp hlíðarnar,
sem urðu brattari og brattari. Loks var komið
upp á slétt fell, þar sem einkahús, sum stór eins
og hallir, stóðu á víð og dreif, og á milli um-
fangsmikil einbýlishús, sem teygðu svalirnar
letilega út frá sér í allar áttir, en þaðan var
dýrðlegt útsýni yfir undirlendið og langt til
hafs. Vagninn nam staðar efst á fellinu og vagn-
vörðurinn kom til Önnu.
„Hérna skuluð þér fara út,“ sagði hann. „Þér
sjáið plötur með númeri og nafni við hvert hlið.“
„Þökk fyrir,“ svaraði Anna. „Ég finn áreið-
anlega staðinn."
Hún fór út og beið á gangstéttinni þangað til
vagninn var farinn, en nú lækkaði á henni ris-
ið. Hún sá ekki nokkurn mann þarna. Að baki
henni var útsýnið fagra til hafs, en framundan
öll stóru húsin eins og í draumi, umkringd af
görðum með lauftrjám, pálmum og háum og mjó-
um kyprustrjám. Þetta var önnur veröld en
hennar eigin. Það var líkast og hún væri komin
á aðra stjörnu. Og allt í einu sá hún í hugan-;
um þröngu íbúðina foreldra sinna, þar sem rúm-
in fylltu öll herbergin nema eldhúsið. Um þetta
leyti mundu systkin hennar vera að koma heim
úr skólunum, setjast kringum borðið í eldhús-
inu og beygja sig yfir lexíurnar sínar. Sterk
heimþrá greip hana allt í einu. Hún elskaði þau
öll og var ein af þeim — og þess vegna varð hún
að reyna að hjálpa þeim.. Það var skylda henn-
ar að sjá um að þau þyrftu ekki að líða fyrir það,
sem hún hafði gert. Hún andaði djúpt og rétti
úr sér. Hún mátti ekki bregðast núna. Skrautleg
koparskilti blikuðu við hliðin að höfðingjabú-
stöðunum og hún gekk hratt áfram og las á þau
um leið — hvert ókunna nafnið eftir annað. Og
um leið vaknaði þráinn í henni. Glen hafði sagt
henni margt af lífinu sem heldra fólkið lifði,
og hún vissi að þetta ríka fólk, sem gat veitt sér
allt, lék sér hvert að öðru og að ástinni. En hvað
hafði hún gert sjálf? Elskað í einlægni af öllu
hjarta og gefið þeim sem hún elskaði allt — og
hún hafði fengið sína refsingu fyrir. Hún ein.
Það var ranglátt. Grimmileg harðýðgi.
Nú var Anna komin að háu, fallegu hliði með
handsmíðuðum járngrindum. Fyrir innan var
yndislegur garður með reiðum, hellulögðum stíg-
um og fallega klipptum limgörðum. Þúsundir
blóma með fallegu litasamræmi voru þarna í
löngum beðum og þarna inni var gamall maður,
hvítur fyrir hærum og góðmannlegur á svip.
Innst í garðinum var hvít bygging í spönskum
stíl. Meðfram framhliðinni voru margar hvítar
súlur og veggirnir voru þaktir rósaviði. Anna
hélt niðri í sér andanum af aðdáun. Þessi feg-
urð gekk fram af henni. Aldrei hafði hana
dreymt um að fá að sjá aðra eins sýn. Hún varð
að athuga nafnið á því hamingjusama fólki, sem
átti heima þarna, og gekk að spjaldinu á hvíta
stólpanum við hliðið. Fyi'st í stað • sá hún ekki
stafina því að hún fékk ofbirtu í augun af sól-
inni, en þegar hún hafði stafað sig framúr nafn-
inu rak hún upp undrunaróp. Þetta var heimili
Gordons Westwoods. Hérna átti frændi Glens
heima. Hún leit aftur á fallega hvíta húsið og
gekk hikandi að hliðinu. Það var ólæts svo að
hún gat opnað og farið inn. En henni fannst hún
ekki mega leyfa sér að ganga þarna inn með
rykuga skóna og hikaði í hverju spori er hún
gekk stíginn upp að dyraþrepinu. Hún heyrði
fallegan píanóleik einhvers staðar innan úr hús-
inu. Hún hlustaði. Líklega átti eigandinn ágæt-
-jc TÍTKAN -jc
HOLK-ULPAN
eða ,,busserone“ þykir ómissandi þar sem fólk sýnir sig á
baðstað í sumar, enda þægilegt aðsmeygja sér í hana til skjóls.
Það er fljótgert að sauma liana, eins og myndin ber nieð sér,
og efnið er þykkur bómullardúkur.
HENTUGRI BAÐFÖT.
Allir vita að bað er tíska
núna að nota baðföt með stutt-
mn ermuni. En bá sólbakast
ekki herðarnar og upphand-
leggirnir, svo að ef þú ferð í
samkvæmisk jól verður þú
skjöldótt: með hvíta upphand-
leggi en brúna fyrir neðan oln-
boga. Þá er hyggilegra að nota
svona baðföt frá ROSEMARIE
REID, með tilheyrandi pilsi. —
an grammófón, hugsaði hún með sér, og sat
nú og hlustaði á einhvern meistara tónlistar-
innar. Þó að hún hefði aldrei haft tækifæri til
að kynnast tónlist, þóttist hún vita að það væri
píanósnillingur sem lék. Henni fannst miður að
fólkið léti grammófóninn hafa svona hátt, en
hins vegar voru engir nágrannar þarna nærri,
svo að enginn hafði óþægindi af því. Þetta var
eitthvað annað en eiga heima í leiguíbúð, hugs-
aði hún með sér. Hikandi studdi hún fingurgómn-
um á dyrabjölluna. Gjallandi hi'inging glumdi
skei'andi og yfirgnæfði tónlistina. Henni fannst
þetta vera tákm-ænt fyrir komu hennar. Tún
kom eins og hjáróma rödd inn á þetta heimili,
til þessa fólks, sem hingað til hafði lifað í al-
geru samræmi auðs og áhyggjuleysis.
Bi-yti opnaði fyrir henni. Hann var hár og mag-
ur, hæruskotinn og snöggklipptur. Andlitið ó-
persónulegt og sviplaust en augun ekki óvin-
samleg. Það var ekki laust við að áhyggjur yx'ðu
lesnar úr þeim.
„Ég átti að fá að tala við herra Westwood,“
sagði Anna hikandi og feimin. „Hann — lofaði
mér því. Ég talaði við hann í síma í gær.“
Brytinn vék sér til hliðar og hleypti Önnu
inn í stóran og bjartan forsalinn. Hún svipaðist
um og reyndi að gera sér grein fyrir hinni sér-
kennilegu fegurð stofunnar, en henni fannst allt
þai'na óvirkilegt og fjari’ænt. Hún hafði aldrei
séð neitt þessu líkt. Á ljósgráum veggjunum
héngu foi’nleg málverk í breiðum umgerðum.
Hvernig gat hún vitað að stóra þunga borðið
þarna á miðju gólfi hafði verið smíðað á fjórt-
ándu öld handa matstofu í ítölsku klaustri? Eða
að ábreiðan á gólfinu var mörg hundruð ái'a
gömul og lamar austur í Tíbet höfðu einhvern
tíma legið á henni á hnjánum er þeir báðust fyrir.
Flórentínsk Maríumynd frá miðöldum hoi'fði á
hana úr innskoti í vggnum. Þarna var allt fullt
af gripum, sem safnað hafði verið með vandlát-
um smekk á ferðalögum um alla veröldina. Anna
í'eyndi að taka eftir sem flestu er hún fylgdist
með brytanum um hvei'ja stofuna annarri ævin-
týralegri. Út um háa gluggann sá hún garðin-
um bregða fyrir, og yfir öllu hvíldi tigin ró.
Nú opnaði bi'ytinn vængjahui'ðir í háum dyr-
um og Anna kom inn í afar stóran sal með of-
anljósi, sem eigi var eins bjart og í hinum stof-
unum. Þarna var lítið af húsgögnum og marmara-
gólfið var að mestu leyti nakið, Aðeins þykkar
ábreiður á stangli, þar sem stólar og boi'ð voru.
Innst í salnum var blómagai'ður og slagharpa
og við hana sat maður sem var að spila. Það var
þá ekki grammófónn, sem hún hafði heyrt. Lík-
Framh.
FALKINN
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgi'eiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12,og iy2— 6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.