Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 2

2
FALKINN
- Baráttan gegn eiturlyfjunum
Framh. af 7. síðu.
inn um leið og þeir óku út af aðal-
veginum skömmu síðar.
Edmund Bailleul lét halda vörð
um húsið dag og nótt. — Ég ímynda
mér, að skötuhjúin haldi sig þar um
hverja helgi, sagði hann. — Og ef
þetta er ekki öleyfileg efnagerð,
þá skal ég hundur heita.
Sama kvöldið voru allir þeir, sem
unnu að þessu máli, kallaðir saman
á fund. — Við verðum ekki aðeins
að vita deili á hverjum einasta
manni, sem kemur í þetta hús, sagði
Bailleul. — Við verðum líka að ná
í ljósmyndir af þeim, og hafa bíla á
verði í nokkurri fjarlægð í báðar
áttir frá húsinu, hvenær sem Peu-
got-bíllinn fer þaðan. Ef við byrjum
eltingaleikin of nærri húsinu sjálfu,
eigum við á hættu að vekja grun.
Ég kæri mig ekki um neinar hand-
tökur strax. Því lengur sem við bíð-
um því fleiri ættum við að fá í netið.
UMSÁTUR.
Hundrað metra frá Villa Castel-
ran stóð annað hús. Njósnararnir
vildu ógjarna gera þá, sem þar
bjuggu, að trúnaðarmönnum sínum,
því hugsast gat, að þeir væru á snær-
um þorparanna. Þeir tóku- annað
ráð:
Daginn eftir óku tveir þeirra heim
að húsinu á vörubíl. Gamall maður
kom til dyranna.
— Góðan daginn, monsjör, sagði
annar. — Eigið þér þetta hús?
— Svo á það að heita, sagði gamli
maðurinn tortrygginn. — Og ég bý
hér einn. Hvað viljið þið?
Ungi maðurinn benti á járnbraut-
arteinana, sem lágu skammt frá hús-
inu. Járnbrautin hafði nýlega verið
rafvirkjuð.
— Við erum frá útvarpinu. Það
hefur verið kvartað undan truflun-
um víða hér um slóðir, vegna nýju
línunnar. Við verðum að gera til-
raunir hérna með mælitækin okkar
og þurfum bækistöð. Gætuð þér
kannske leigt okkur herbergi?
Gamli maðurinn tók því vel. Hann
sagðist sjálfur hafa tekið eftir að
truflanirnar hefðu ágerzt síðan nýja
línan kom. Njósnararnir áttu bágt
með að halda á sér alvörusvipnum,
er þeir báru „mælitækin“ sín inn í
húsið.
Þeir biðu þangað til maðurinn var
farinn út og gægðust svo út um
gluggatjaldið: — Afbragð! Hérna er
hægt að sjá hvern þann, sem geng-
ur inn í húsið eða út úr því.
Tækin voru sett upp. Þau voru
útvarpstæki, sem var í sambandi
við lögreglustöðina í 5 km. fjarlægð
og við varðbílana á báðum endum
götunnar, — og ljósmyndavél með
fjardrægri linsu, sem sett var upp
fyrir innan gluggann. Svo náðu þeir
sambandi við Bailleul.
— Það er ágætt, piltar! sagði
Bailleul. — Takið nú vel eftir öllu.
Bílarnir eru komnir á sinn stað. Þið
verðið leystir af hólmi seinna í dag.
Þeir notuðu eingöngu dulmál, ef
ske kynni að eiturbófarnir hlustuðu
á samtöl þeirra.
Marie Poteau og Reversac hreyfðu
sig ekki úr húsinu næstu fjóra daga.
Marius Meysson hlaut að vera þar
líka. Að minnsta kosti kom hann
ekki í Rue Bonnet, þar sem hann
og Maria bjuggu. Þessa fjóra daga
komu margir gestir í Villa Castel-
ran, allir í bílum.
Og varðbílarnir fengu tilkynning-
ar að staðaldri: — Halló! Maður um
fimmtugt er að fara út úr húsinu.
Hann er 172 cm. á hæð, á að gizka
70 kíló, með dökkan flókahatt, jakka
með belti, í gráum buxum og með
ilskó. Ekur í Renault 750 merktum
XYZ, Hann beygir norður til París-
ar og fer framhjá ykkur eftir 5 mín-
útur.
í hvert skipti sem lögregluvagn
fór að eltast við bíl, var nýr vagn
settur á vörð í staðinn. Hver ein-
asti vagn, sem fór frá húsinu, var
skyggður þangað til hann kom heim
og gát höfð á honum allan sólar-
hringinn.
ANSALDI SKÝTUR UPP.
Skjalamappan, sem geymdi plögg
„Operation Montgeron“ þykknaði
með hverjum degi. Þar voru skýrsl-
ur um allar hreyfingar hinna grun-
uðu, ljósmyndir og skrár um eldri
misgerðir bófanna. Það var freist-
andi að láta skríða til skarar strax,
en Bailleul stillti sig um það. Því
lengur sem biðið var því fleiri
mundu nást.
Klukkan 9, þann 17. júní komu
María og Maríus Meysson út úr Villa
Castelran og óku burt á fleygiferð.
Þau tóku ekkert eftir leigubíl, sem
aldrei missti sjónar af þeim, og sem
virtist hafa sterkan hreyfil undir
beyglaðri hlífinni. Péugeotbillinn ók
til Perreaux — nr. 8 í Allée de l’-
Alma. Bailleul var sjálfur nærstadd-
ur og sá manninn, sem opnaði. —
Hundaheppni! tautaði hann. —
Þarna er gamli kunninginn, Marius
Ansaldi!
Þetta var enginn annar en An-
saldi — eiturverzlunarhrókurinn,
sem hafði sloppið úr greipum Johns
Cusack!
Næstu þrjá dagana fóru Maria og
Marius margar ferðir til Perreux,
og í hvert skipti voru ljósmyndaðir
bögglar, sem þau báru út í bílinn og
skiluðu heim til Ansaldi. í nágrenni
við hann hafði líka verið komið upp
bækistöð með ljósmyndavél og loft-
skeytatækjum.
í sumum ferðunum var ókunnug-
ur maður með þeim hjónum. Lýs-
ing og ljósmyndir af honum var
send aðallögreglustöðinni og Inter-
pol. Þetta var einn stórlaxinn: Don
Joseph Franchi, 57 ára, og hafði ver-
ið eiturbraskari síðan 1932.
NETIÐ DREGST SAMAN.
Þann 22. júní fannst lögreglustjór-
anum kominn tími til að gera hús-
rannsókn í Villa Castelran. — Nú
getum við varla náð í öllu fleiri,
sagði hann við aðstoðarmann sinn,
svo að það er rétt að fara að gera
atlöguna.
En fyrst þurfti að gera undirbún-
ingsrannsókn. Þeir biðu fram yfir
miðnætti. Ský byrgðu tunglið og
allt var hljótt. Blæjalogn og mollu-
hiti — svitinn bogaði af njósnurun-
um tveimur og skyrturnar þeirra
límdust við skrokkinn. Vörður var
í nágrannahúsinu og varðbílar á að-
alveginum frá París. Næturlest
brunaði fram brautarteinana. Njósn-
ararnir földu sig bak við tré, þangað
til hún var farin hjá.
Svo læddust þeir varlega yfir veg-
inn á leikfimiskóm, þangað til þeir
voru komnir fast að múrnum kring-
um húsið. Þeir gægðust og gátu séð
hve mörg herbergi voru á neðri hæð-
inni o. fl.
Skammt frá bílskúrnum greip
fulltrúinn í handlegginn á aðstoðar-
manni sínum. Þeir fundu súra
remmulykt. (Síðar sá lögreglan að
skurður hafði verið grafinn í garð-
inn meðfram múrnum, og sorpið
frá „efnagerðinni“ leitt þangað, en
ekki í lokræsið. Ef sýrurnar hefðu
verið látnar renna í lokræsið,
mundu yfirvöldin hafa orðið vör við
það fyrr eða síðar -—- og hvert ein-
asta hús í nágrenninu verið rann-
sakað).
Eftir þessar athuganir fóru njósn-
ararnir aftur á aðalstöðina.
Þann 24. júní óku Poteau, Meys-
son og Franchi til Ansaldis í Perre-
ux. Ansaldi skauzt inn í bílinn og
svo óku þau öll heim til Meyssons
í Rue Bonnet. Þetta var ljósmyndað
með langdrægri vél, en ekki var at-
lagan enn gerð að Villa Castelran.
Ansaldi var sá, sem mest var um að
gera að ná í. Það var ekki nóg að
uppræta „efnagerðina“ og gera eitr-
ið upptækt, ef erkibófinn slyppi.
Njósnararnir vildu gera atlöguna,
þegar þeir gætu komið Ansaldi í
opna skjöldu, en ekki fyrr.
ALLT TIL REIÐU.
Þann 27. júní bar Don Joseph
Franchi tvær gallónflöskur inn í bíl
Maríu Poteau og ók með henni á
verkstæðið, sem hún hafði heimsótt,
þegar hennar var fyrst getið. Þau
komu út aftur með marga böggla,
sem þau lögðu í skottið á bílnum
og fóru svo í Rue Bonnet. Njósnar-
inn, sem þar var á verði, tók eftir
að þau létu bögglana liggja í bíln-
um, þegar þau fóru inn.
Klukkan 11.30 komu Maria, Meys-
son og Ansaldi með enn fleiri
böggla — og svo ók Maria af stað
með Ansaldi einum. Þetta var allt
ljósmyndað og skýrsla send aðal-
stöðinni. Þau óku nú á nýjan stað
— Rue Caulaincourt nr. 49. Þar fór
Ansaldi inn og kom aftur með litla,
brúna skinntösku, sem ól var spennt
um. Þetta vhr ekki hægt að ljós-
mynda, því að stór vörubíll byrgði
fyrir útsýnið.
Taskan var sett í skottið á Peuge-
otbílnum, sem ók til Rue Bonnet.
Svo hélt hann áfram til Montgeron
með þrjá farþega — Ansaldi varð
því miður eftir í París.
— Nú er allt til reiðu, sagði njósn-
arinn, sem stjórnaði verkinu. —An-
saldi er maðurinn, sem hefur veg
og vanda af „efnagerðinni“. Hann
útvegar óunna morfínið og sér um
dreifinguna á heróíninu, sem unn-
ið er úr því. Það, sem skapar aum-
ingjana í Bandaríkjunum, er fram-
leitt í Villa Castelran.
Njósnararnir fundu það á sér, að
nú var lokahríðin að nálgast. Þeir
gátu ekki sagt hvernig, en þegar
menn starfa árum saman að glæpa-
rannsóknum, er eins og þeir finni
lykt af þyí, sem í vændum er. Nú
fengu þeir, sem höfðu gát á Villa
Castelran, skipun um að láta til
skarar skríða undir eins og Ansaldi
kæmi þangað.
Klukkan 11.38 sunnudag 29. júní
gaf yfirnjósnarinn mefkið; Ansaldi
hafði farið inn í húsið. Hann var
genginn í gildruna.
Margir bílar voru hafðir til taks
á leiðinni til Parísar, ef ske kynni
að einhver reyndi að flýja, og vopn-
aðir njósnarar mynduðu vörð kring-
um húsið. Þeir höfðu vasa-útvarps-
tæki og samband við aðalstöðina.
Atlagan skyldi gerð úr mörgum átt-
um í einu, svo að bófarnir fengi síð-
ur tækifæri til að eyðileggja sönn-
unargögnin gegn sér. Allt var undir
því komið að atlagan kæmi þeim á
óvart.
Skipunin kom stundvíslega kl. 12:
— Fram! Handtakið alla í húsinu!
Þetta gerðist allt á fáeinum sek-
úndum. Njósnararnir voru svo marg-
falt fleiri, að engin mótspyrna var
gerð.
Ansaldi, sem árum saman hafði
lítilsvirt lögin, var tekinn í bíl-
skúrnum ásamt Meysson og Franchi
— innan um Öll tækin, sem þeir not-
uðu til að framleiða heróínið. Á-
höldin voru af nýjustu gerð og mjög
vönduð. Þarna voru lofttæmisdælur
og mortél, knúin með rafmagni.
Jafnvel gamalreyndir lögreglumenn
urðu forviða á því sem þeir sáu:
Að undanteknu eldhúsi og tveim
svefnherbergjum var allt húsið ti.l-
heyrandi efnagerðinni, og meira að
segja sérstök stofa til að búa um
varninginn í. Á efri hæðinni var
þurrkloft fyrir morfínið.
Leðurtaskan, sem Ansaldi hafði
borið út úr húsinu í Rue Caulain-
caulaincourt, fannst við hliðina á
voginni. Hún bar það með sér, að
mikið af eiturlyfjum hafði verið
flutt í henni. íbúð Ansaldis í Perre-
ux — sem var rannsökuð að honum
nærstöddum -— var full af alls kon-
ar efnum til efnagerðarinnar.
Á heimili Maríu Poteaus fundust
skjöl, sem sýndu, að hún og Meys-
son höfðu verið mikilvirk í eitur-
lyfjasölunni, að minnsta kosti síðan
1951.
Reversac var ekki í Villa Castel-
ran, þegar árásin var gerð, en hann
var tekinn daginn eftir og reyndist
heita réttu nafni Auguste Marius
Marganti. Eins og ýmsir fleiri bóf-
ar, sem hafa gert eitursmyglun að
starfi sínu hafði hann verið dæmdur
til æfilangrar þrælkunarvinnu fyrir
morð — árið 1935. Við yfirheyrsl-
una játaði Meysson að hann væri
aðalefnafræðingur fyrirtækisins og
Franchi aðstoðarmaður hans,
Ansaldi var baldinn og hortugur
til þess síðasta. Hann meðgekk ekki
annað en það, sem lögreglan hafði
sannanir fyrir, en ekkert annað.
Engmn fékk að vita hvaðan hann
hafði fengið morfínið, sem hann not-
aði.
Það var ekki að ófyrirsynju, að
njósnararnir fóru varlega, er þeir
gerðu árásina á Villa Castelran, því
að fimm skammbyssur voru í hús-
inu. Ef bófarnir hefðu orðið varir
við í tíma hefðu þeir vafalaust grip-
ið til vopna.
Þessi efnagerð gat íramleitt 22
kíló af heróíni á mánuði — sem er
afar mikið, og hefði verið 45.000
dollara virði í París' og um 300.000
dollara virði komið til New York.
Þar hefði eitrið svo verið „þynnt
út“ hvað eftir annað, þannig að mán-
aðarframleiðsla frá Villa Castelran
hefði að lokum verið seld fyrir þrjár
milljónir dollara.
Það er ekkert stórfenglegt við
þetta lögregluafrek, sem kallað var
„Operation Montgeron“. Þann tíma
unnu allir, frá bílstjórum til full-
trúa, að meðaltali 17 tíma á sólar-
hring, Og þá seku grunaði ekki
neitt!