Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
*
Eiturlyfjanefnd Sameinuðu þjóðanna á fundi í New York. Hún er í
nánu samstarfi við Interpol.
kannske mundi hann eftir nokkra
klukkutíma hafa náð tökum á mann-
inum, sem stjórnaði einum af
stærstu eiturstöðvunum, sem fram-
leiða fyrir amerískan markað. Og
þetta gerði hann svo að segja einn!
Hann keypti sér II. flokks far-
miða og labbaði fram og aftur um
stéttina meðan hann beið eftir lest-
inni. Hann þóttist viss um, að bóf-
arnir væru þarna að snuðra um
hann. Unga stúlkan, sem var að
lesa France-Soir, eða þessi mósvarti
frá Alzír, sem stóð við spilakass-
ann og var að skafa neglurnar, gátu
vel verið sporhundar. En Cusack
gerði enga tilraun til að hrista af sér
sporhundana er hann steig inn í
vagninn. Hann mátti ekki láta sem
hann hugsaði um slíkt, ef hann vildi
hafa heppnina með sér. Hann hafði
látizt vera maður, sem þurfti að fá
keypt eitur, og nú hafði honum ver-
ið vísað úr einum stað í annan —
þangað til loks hann hitti náunga,
sem kallaði sig Marius Ansaldi og
sem sagðist geta selt honum eins
mikið og hann væri maður til að
kaupa.
NÆRRI MARKINU.
Cusack brosti, þegar hann hugs-
aði til þess, hvernig vini hans, Ed-
mund Bailleul í frönsku leynilög-
reglunni hafði orðið við, er hann
sagði honum, að hann hefði setið
með Ansaldi eitt kvöldið og svarað
spurningum hans um amerísku eit-
urbófana, vitandi það, að ef hann
svaraði skakkt mundi rýtingur
verða rekinn í hann eða honum
fleygt í ána Signu.
— Þetta eru miklar fréttir! hafði
Bailleul sagt. — Við höfum lengi
vitað, að Ansaldi stendur bak við
mikið af smyglinu til Ameríku. En
við höfum ekki getað staðið hann að
verknaðinum ennþá, eða fundið
þennan stað, þar sem hann breytir
morfíni í heróín .. .
Þeir Ansaldi og Cusack höfðu
þráttað lengi um verðið, og nú var
Cusack á leiðinni þangað, sem hann
átti að taka á móti eitrinu. Eftir að
Ansaldi var farinn að treysta hon-
um hafði hann fengið ýmsar fleiri
upplýsingar — svo miklar, að von
bráðar gat fránska lögreglan
hremmt alla bófana.
John Cusack fann knæpuna, sem
hann var að leita að á Montparnasse,
og honum hafði verið uppálagt að
koma þangað í tæka tíð. Þarna var
mikil umferð, svo að ólíklegt var
að hægt væri að fylgjast með þeim,
sem inni voru, handan yfir götuna,
eða frá næstu veitingastöðum.
Hann settist við gluggaborð, fékk
sér ölglas og horfði á götulífið. Nú
var sjálfsagt sá „skugginn11 ekki
langt undan, sem átti að fullvissa
sig um að hann væri ekki lögreglu-
snuðrari! Og þarna úti var kannske
einhver af sendlum Edmunds Baille-
ul, reiðubúinn til að skerast í leik-
inn ef þörf gerðist.
Stefnumótstíminn var kominn.
Svo leið hálftími. Klukkutími. En
ekki kom sá franski. Eitthvað óvænt
hlaut að hafa komið fyrir. Því að
neðanjarðarbófarnir eru vanir að
vera stundvísir eins og bankastjór-
ar. Cuscak fór í símann og vaidi
númer lítils gistihúss, þar sem Jean
— hægri hönd Ansaldis — var van-
ur að halda sig.
— Því miður, monsieur, var svar-
ar. — Jean fór í morgun. Nei, hann
bað ekki fyrir nein skilaboð og sagði
ekkert um hvert hann færi.
Cusack fór aftur heim í gistihús-
ið sitt og þóttist illa svikinn. Næsta
sólarhringinn var hann sí og æ að
reyna að ná í bófana. En hann hefði
eins vel getað klifrað upp í Eiffel-
turninn og gónt yfir París. Það var
eins og bófarnir hefðu gufað upp.
Það munaði litlu, kunningi, sagði
Bailleul þegar Cusack fór upp í flug-
vélina og hélt heimleiðis. — Þú
varst nærri markinu. En einn góðan
veðurdag fáum við að vita, hvers
vegna þetta brást.
Mörgum mánuðum síðar, er Cus-
ack var að grúska í öðru máli, komst
hann að ástæðunni til þess að hann
hafði ekki hitt Ansaldi þetta kvöld.
Það hafði viljað svo hlálega til, að
bófi einn fyrir utan knæpuna, sem
hafði komizt í klærnar á Cusack
mörgum árum áður, hafði þekkt
hann. Þessi bófi var kunnugur An-
saldi og fékk að vita, að nýr amer-
ískur kaupandi væri kominn í borg-
ina. Hann gat varað Ansaldi við
honum í tíma:
— Jæja, svo að þessi Ameríkani
vill kaupa heróín, urraði hann. —
Nei, hann er lögreglusnuðrari og
ekkert annað!
Ansaldi hafði verið heppinn. En
hann varð það ekki lengi. Lukkan
er völt í eiturverzluninni, eins og
víðar í glæpamennsku.
ÞEFARAFRÉTT.
Einn vordag 1952 var símað til
sérdeildar í frönsku lögreglunni.
Það var einn af þessum þefurum,
sem eru í sambandi við glæpahysk-
ið og selja upplýsingar, sem lög-
reglan notar. Nú vildi hann ná í
manninn, sem hann var vanur að
tala við.
Hann fór og þeir spiluðu keilu-
spil saman um stund á lítilli knæpu.
Þegar hann kom aftur hafði hann
merkilega frétt, sem Edmund Baille-
ul var þegar sagt frá. Hún var við-
víkjandi eiturbyrlunarstofu, sem
væri í Rue des Envierges nr. 29.
Daginn eftir runnu þrír Citroen-
bílar inn götuna. Einn þeirra nam
staðar við nr. 29. Á húsinu ar skilti:
„Viðgerðir á vogum og mælitækj-
um“.
Götunni var alls ekki lokað og
ekkert umstang viðhaft. En skamm-
byssurnar voru til taks, ef mótþrói
yrði sýndur, þegar dyrnar voru
brotnar upp. Maðurinn í húsinu,
Auguste Salgues, sýndi engan mót-
þróa, er hann var tekinn og fluttur
á lögreglustöðina. Það var augljóst,
hvað gert var á þessum stað. Vog-
irnar voru notaðar til að vigta efni,
sem notuð eru til 'að breyta mor-
fíni í heróín, og það var verið að
nota þær þegar lögreglan kom inn.
Bailleul athugaði öll tækin ná-
kvæmlega. Þetta var góð veiði. En
nú var eftir að ná í þá, sem við
þetta voru riðnir.
Svona „efnagerðir“ spruttu upp
eins og gorkúlur og nágrannalöndin
og USA fengu framleiðsluna. Starf
lögreglunnar beindist fyrst og
fremst að því að uppræta þessi eitur-
ver. Úr hráu morfíni er hægt að
hreinsa og vinna nærri hreint heró-
ín (90—97%) með fremur einföld-
um hjálpargögnum. Það er nóg að
hafa eldhús eða baðklefa með gasi
og rafmagni eða propangasi.
Bailleul gaf skipun: — Ég vil
láta gerkanna þetta hverfi strax. Þið
ráðið hvernig þið gerið það, en Sal-
gues hlýtur að hafa samverkamenn
sína á þessum slóðum, og þá verð
ég að ná í. Maðurinn á götunni get-
ur ef til vill líka gefið ykkur upp-
lýsingar, sem nægja til að ná í stór-
laxana.
VÆNKAST RAÐIÐ?
Eftir nokkra daga kom góð frétt.
Njósnari, sem þóttist vera kaup-
sýslumaður í leit að húsnæði, hafði
uppgötvað knæpu, sem Salgueshafði
vanið komur sínar á, með manni,
sgm hét Maríus.
Bailleul kipptist við. Gat þetta
verið Marius Ansaldi?
En ekki var nú svo. Þessi mað-
ur hét Marius Reversac.. Hann var
efnafræðingur og átti heima í Im-
passe du Progress.
Upp frá þessu var Reversac
skyggður dag og nótt. Njósnari elti
hann hvar sem hann fór — og ann-
ar skammt á eftir honum, ef ske
kynni að Reversac hefði lífvörð.
Stundum var njósnarinn búinn sem
stúdent, er virtist hugfangnari af
ungu stúlkunum en nokkru öðru,
stundum var hann leigubilstjóri,
stundum voru það ung hjónaleysi,
sem gengu milli búðarglugganna og
horfðust áfangin í augu.
Á þennan hátt var daglegt líf efna-
fræðingsins skrásett — hvað hann
gerði á hverjum tíma dagsins, hvaða
knæpur og aðra staði hann kom á.
Einn morguninn stóð Reversac við
Sigurbogann og horfði á umferðina.
Skammt frá stóð túristi og var að
ljósmynda, eins og túristar eru van-
ir að gera. Þessi ,,túristi“ renndi
grun í að Reversac væri að bíða eftir
einhverjum. Og það reyndist rétt:
Svartur Peugot-bíll rann upp að
gangstéttinni, kvenmaður opnaði
bílinn og Reversac hoppaði inn.
Hvorugt þeirra tók eftir Renault-
bílnum, sem elti þau, er þau óku
suður á bóginn.
Bailleul var fljótur að komast að
því, að kvenmaðurinn í bílnum var
Marie Poteau, 34 ára, frá Rue Bon-
net 35. Hún bjó þar með unnusta
sínum, sem hét Marius Meysson, 42
ára gamall. Lögreglan hafði haft af
honum að segja áður. — Nú eru
þrír fiskar nærri okkur, sagði Bail-
leul brosandi. — Bráðum bítur ein-
hver þeirra á, ef til vill.
EITTHVAÐ BOGIÐ VIÐ .. .
En það var enginn hægðarleikur
að skyggja þessa fallegu Maríu. Hún
ók bæði hart og öruggt, eins og
margar Parísarkonur.
Og það er heldur ekki neitt barna-
gaman að skyggja bíl. Hentugast er
að 2—3 séu milli manns og bílsins,
sem maður eltir. En umferðarstífla
og skiptandi ljósmerki hjálpa oft
þeim elta til að komast undan. Bíll-
inn sem eltir getur vitanlega leyft
sér að aka á rautt ljós — en þá er
honum veitt athygli, og það þarf
hann að forðast. Þegar lögreglubíl-
stjórinn hafði elt Maríu nær heilan
dag, afhenti hann bílinn þeim, sem
við átti að taka og sagði: — Var-
aðu þig á henni. Hún ekur eins og
kappakstursekill!
Nokkrum dögum seinna, á föstu-
dagskvöldi, tókst Maríu að komast
úr augsýn lögreglubílsins í einu af
suðurhverfum Parísar. Hún kom
ekki heim til sín fyrr en á þriðju-
dag. Bailleul hafði ekkert upp úr
þeirri helgi.
— Bara að ég vissi hvað hún er
að bralla með þessum efnafræðingi,
sagði hann. — Það er eitthvað bog-
ið við þetta . . .
-----En svo kom heppnin, fyrr
■ en hann hafði búizt við. Morguninn
26. maí kom þetta skeyti til eitur-
lyfjadeildarinnar frá lögreglubíln-
um: — Hef grun um efnagerð 1 hús-
næði sem tilheyrir verzlun, er selur
tæki til efnarannsókna . . .
Njósnararnir höfðu lagt bílnum
milli trjáa hinum megin götunnar,
og nú sáu þeir að Reversac var að
hjálpa Maríu til að bera böggla út
úr húsinu og koma þeim fyrir í
skottinu á Peugeotbílnum. Hún ók
niður götuna á fullri ferð og njósn-
arabílinn veitti henni eftirför.
María Poteau ók eins og hún
þyrfti engan að óttast, og fór ótal
krókaleiðir um aðalgöturnar. En
njósnurunum tókst að fylgjast með
henni, án þess að vekja grun. Þeg-
ar hún hafði hringsólað í hálftíma,
mun hún hafa talið óhætt að fara
á ákvörðunarsteaðinn. Það var stakt
hús við þráðbeina götu í Montgeron
í Seine-et-Oise, um 30 km. frá París.
Húsið var kallað Villa Casteran og
njósnararnir sáu Maríu og Reversac
hoppa út úr bílnum um leið og þeir
óku framhjá.
— Hér verður ekki hægðarleikur
að halda vörð, sagði einn njósnar-
Framh. á bls. 2.