Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 8

8
FALKINN
★
SMÁSAGA
ejtir Peggy N. Speed
SHEILA THORP hlustaði með
öðru eyranu á hið langa eintal
Rey Clays. Hún virtist róleg, gagn-
stætt Roy, sem vægast sagt var
ókyrr. En undir hinu rólega yfir-
borði hennar var ólgandi sjór.
— Þú mátt ekki taka þér þetta
svona nærri, það getur alltaf kom-
ið fyrir, sagði Sheila. Það var eins
og hún væri að tala um kaupskap.
— Ef þú elskar mig ekki, verður
ekkert við því gert.
En hún minntist ekki á það eina
sem hún óskaði núna — að fá að
skríða inn í eitthvert afdrep og
bíða dauða síns þar. Þessa stund-
ina fannst henni það eina hugsan-
lega úrræðið.
Hann horfði á hana og virtist
forviða.
— Eg sagði ekki beinlínis það,
sagði hann.
— Nei, en svona er það, svaraði
Sheila. Hún tók upp hanskana sína
og töskuna og bjóst til að fara. Úr
svip hennar var ömögulegt að lesa
hvað henni bjó í brjósti.
— Eg vil komast heim, sagði
Sheila.
— Ég vona að við getum haldið
áfram að verða vinir, sagði Roy.
Það fór hrollur um Sheilu er hún
heyrði þessa hversdagslegu setn-
ingu. Hann vildi auðsjáanlega
sleppa sem hægast út úr þessu, og
það gat hann því aðeins að hún
tæki því stillilega.
— Nei, sagði Sheila fastmælt.
— Ég held það sé best að við sjá-
umst aldrei framar.
Hún gekk fram gólfið og Roy
varð að fara líka.
Það voru mörg aðdáunaraugu
sem eltu Sheilu er hún gekk fram
að dyrunum. Sheila var ekki hé-
gómagjörn, en hún vissi að hún var
fatleg — að hún sómdi sér vel, var
smekklega klædd. Hún setti sér
mjög ákveðnar reglur og ein þeirra
var sú, að stúlka sem vinnur fyrir
sér sjálf verður að vera vel til fara.
Og Sheila var tuttugu og þriggja
ára og aðstoðarstúika hjá húsa-
meisturunum Wadleigh og Lowe.
Þau fengu leigubíl heim til
Sheilu, og hún hoppaði út úr hon-
um án þess að bíða eftir að Roy
kæmi og hjálpaði henni.
— Jæja, þetta er kveðja. Hún
rétti honum höndina.
— Ég. ... ég vil koma inn með
þér sem snöggvast. . . . Mig langar
til að þú skiljir — hvers vegna ég'
dyrum móður sinnar og inn í her-
bergið sitt. Þar fleygði hún sér á
rúmið og grét.
Hvers vegna? Hvers vegna? Allt
hafði virsl leika í lyndi. Þegar hann
vafði hana örmum hafði hún alltaf
verið sannfærð um að þetta væri
hin sanna ást, sem mundi endast
alla æfi.
Hvað hafði hún gert fyrir sér —
Ó, Roy, Roy! hljóðaði hún.
MORGUNINN eftir klæddi hún
sig eins og í leiðslu, burstaði hárið,
snyrti andlitið og fjarlægði um-
merkin eftir næturgrátinn.
Móðir hennar leit upp úr blaðinu.
— Þú ert svo frískleg, væna mín.
Hérna er heitt te handa þér.
Sheila brosti, hún var alltaf frísk-
ÞRJÚ STDTT ORÐ
. . . . mér þykir leitt að bað skyldi lenda á mér að segja þér þetta,
Sheila, sagði Charles Roberts.
Htvaö staöaöi aö Sheila rar ialletj*
tiufjlefj afj fjáíuö. ítjrsi ntaöuriuu
hennar tetiaöi aö fjiirfjeia hana ?
.... En hún tók snöggt fram í fyrir
honum: —- Ég skil þetta allt svo
vel. Og mig langar til að fá að vera
ein núna, bætti hún við og bros,
sem henni tókst að gera eðlilegt,
kom á varirnar.
— Láttu mig fá lykilinn, sagði
Roy biðjandi.
Hann lauk upp. Roy hafði oft
sagt í gamni að Sheila vildi alltaf
gera allt sjálf, en þetta með lykil-
inn var komið upp í vana. — Mér
þykir gaman að vera kurteis og
nærgætinn við kvenfólk, hafði hann
einhverntíma sagt, — eins og til
dæmis opna dyrnar fyrir þvi, en
þú... . þú... .
Sheilu hafði líka þótt vænt um
þessa nærgætni og stundum hafði
hún verið að velta fyrir sér hvers
vegna hún vildi gera allt sjálf. En
svona var það nú samt....
Roy hafði opnað dyrnar og rétti
henni lykilinn. Hann snart aðeins
hönd hennar — það var þögul bón
um fyrirgefningu, en Sheila brosti
bara.
— Góða nótt, Roy — og til ham-
ingju!
Þarna stóð hann og kom ekki upp
nokkru orði, og hurðin féll að stöf-
um bak við hana. Og þá loksins gat
hann muldraði: „Góða nótt!“
Sheila hallaði sér upp að hurð-
inni og hiustaði þangað til Roy var
horfinn. Hún þrýsti hendinni að
munninum, eins og hún væri hrædd
um að hljóða. Hún mátti ekki fara
að gráta núna, hún þorði það blátt
áfram ekki. Ef hún heyrði eitt vin-
gjarnlegt orð frá móður sinni mundi
hún ekki standast mátið.
En tilhugsunin ein var nóg, tárin
hrundu niður kinnarnar er hún
læddist fram hjá svefnherbergis-
leg í augum móður sinnar. Hún
settist við matborðið og móðir
hennar snerist kringum hana eins
og hún var vön. Maturinn var eins
og torfusnepill í dag, en Sheila lét
ekki á neinu bera. Móðir hennar
tók blaðið aftur, heliti sér í bollann
aftur og spurði: — Skemmtir þú
þér vel í gær?
— Það var ansi notalegt, svaraði
Sheila. Hún fékk hjartslátt, bara
að hún gæti nú komist út áður en
móðir hennar spyrði fleiri spurn-
inga.
— Það er að sjá að alvara verði
úr þessu, sagði móður hennar og
brosti.
— Úr hverju?
— Þessu milli þín og Roys —
hann er myndarlegur piltur.
— Það er ekkert út á hann að
setja, svaraði Sheila eftir dálitla
þögn, — en það verður engin al-
vara úr því.
, Hún stóð upp. — Ég lofaði
Roberts að koma snemma í dag.
Móðirin hélt áfram að lesa blað-
ið og Sheilu létti. Hún leit í speg-
ilinn og var ánægð með útlitið á sér.
Hún leit út eins og hún átti að sér.
En hvaða máli skifti það eiginlega
■*- núna? Hún greip hanskana og
flýtti sér að kveðja móður sína.
Hún var. nýsest við skrifborðið
þegar yfirboðari hennar, Charles
Roberts kom inn.
— Sælar verið þér, ungfrú Thorp,
mikið að gera í dag? Hann lagði
stranga með Ijósprentunum á
borðið hjá henni.
— Nei, svaraði Sheila.
— Ég þarf að biðja yður að líta
á þessar teikningar, þær eru við-