Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 11

FALKINN
11
☆ ☆☆ LITLA sagan
Sjálfsgagnrýni
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
ANNA frænka er mörgum kostum
gædd, en hún hefur enga dóm-
greind á sjálfri sér. Hins vegar er
hún gagnrýnin á okkur. Hún les
oft svo mikla reiðilestra yfir okkur,
að við verðum að bita okkur í tung-
una til þess að svara henni ekki. Því
að engin okkar þorir að segja henni
til syndanna. Við berum meiri virð-
ingu fyrir henni en svo. Og svo er
það þetta, að henni hættir ákaflega
mikið til að móðgast — það má ekki
orðinu halla. Hún er tortryggin og
stekkur upp á nef sér hvað sem út
af ber, ef það samrýmist ekki sið-
gæðislögmáli hennar. Og hún velur
sér ekki hin óæðstu sæti. Við mun-
um allar hvernig hún hreykti kamb-
inn og blés sig út í boðinu hjá Theó-
dór frænda, þegar hún var látin
sitja við hliðina á húsbóndanum.
Við tölum stundum okkar á milli
um Önnu frænku, og hvort nokkur
leið sé til að lækna hana. Það er að
vísu ekki rétt að baktala fólk. En
frænka ergir fleiri í fjölskyldunni.
Hún er meinyrt og hrokagikkur, og
það bitnar á okkur bæði í tíma og
ótíma.
-t~ Nei, ég þoli þetta ekki lengur,
segir Agnes fokreið, þegar Anna er
nýfarin úr fjölskylduveldinu hjá
Ellu frænku. — Hún hefur engan
einkarétt á öllu brjóstviti svo að hún
megi segja: ,,Vér einir vitum“. —
Mergurinn málsins er sá, að enginn
hefur þorað að segja henni sann-
leikann. Við erum gungur, allar til
hópa. En einhvern tíma skal skella
í skoltunum!
— Æ, hvað er að heyra þetta,
segir mamma hennar. -— Manstu
ekki hve hjálpsöm hún Anna var í
inflúensunni í haust? Hún stundaði
mig svo að segja dag og nótt.
Það er satt, að Anna á gott hjarta,
einhvers staðar mjög neðarlega, og
er skyldurækin og lætur sér annt
um þá, sem eiga bágt. Þess vegna
höfum við haldið okkur á mottunni
hingað til. En hún þykist líka mikil
af sjálfri sér. Ef hægt væri að sýna
henni hvar Davíð keypti ölið og
kyssa hana, án þess að sýna henni
beina ósvífni, væri mikið unnið.
— Eureka! Nú veit ég það! hrópar
Vally, sem er gáfnaljós fjölskyld-
unnar og heldur að hún verði Nob-
elsverðlaunarithöfundur. — Ég ætla
að semja leikrit í Holbergs-stíl, og
svo leikum við það hjá Amelíu
frænku og Hermanni. Og þá skal
Anna frænka fá að sjá sig bráðlif-
andi á leiksviðinu.
Þetta varð úr . . . Við æfðum undir
drep, svo að allt skyldi ganga
snurðulaust. Agnes var Anna
frænka — í leikritinu hét hún „frú
Snússa“. Og þarna var hver einasta
romsa Önnu frænku tekin með, og
Agnes lék mjög vel — var lifandi
eftirmynd Önnu. Allir ætluðu að
rifna af hlátri.
— Hún verður grútmóðguð og ger-
ir mig arflausa, sagði Vally. — Og
mig líka, segir Agnes. — En við
Framh. á bls. 15.

,5tt5i«í5íitt;5í5Oí5íSíSíSíseeí>5í5WO0í5í}055í5íxsíSíSíSísaíSíSíSíiíítiíSí5ííí5íSíS0íieöí$;s(s;ií5ís;5í5íSíSí5;5«5íSí>«íMSí5í$í5!iíSíi!ií
íí
o
0
«
Zfr Mtrí tferötd
it
8
ÍSjúkrahúsin, sem hyggð voru fyrir orð Gianninu Gaslini. Hún er grafin
; í kapellunnit sem sézt á miðri myndinni.
t 1
I Veik börn fengu allar milljonimar
Einu sinni var lítil telpa með
jarpt hár og stór og alvarleg
augu. Faðir hennar var margfald-
ur milljónamœringur og telpan
ólst upp í hvítri höll í fallegum
ítölskum bœ. Skrautgarður var
krignum húsið, svo fagur, að þeir
sem sáu hann, kölluðu hann ald-
ingarðinn Eden. Þar lék telpan
sér undir umsjá fóstrunnar.
Hún átti heima í Genúa. Og
hún var svipuð öðfum borgum
að því leyti, að þar voru bœði
fátœkir og ríkir, — þeir fátœku
fleiri.
Fyrir handan skrautgarðinn
var fátœkrahverfi, þröng, skugga-
leg sund og þreytt og hrjáð fólk.
Þar var fjöldi barna, sem liðu
sult og gengu í lörfum, berfœtt.
Barnadauðinn var mikill þarna.
Astæðan var hungur og óþrifn-
aður. En í hvítu höllinni var að-
eins eitt barn, sem hafði nóg af
öllu.
Faðir riku telpunnar hét Gero-
lamo Gaslini. Dóttir hans var
augasteinn hans, en annirnar
leyfðu honum ekki að sinna henni
nema lítið. Hann var alltaf í
ferðalögum . . .
; Sund í fátækrahverfinu í Genúa.
! Þar kynntist Giannina börnunum.
En svo fór að lokum, að hann
varð að láta störfin liggja í lág-
inni og sinna dótturinni. Hún var
týnd. Allsstaðar var leitað, og ein-
hver tók eftir gati á girðingunni
og þar sást snifsi af kjólnum
hennar. Loks fannst hún sitjandi
á óhreinum þröskuldi í fátækra-
hverfinu, og fjöldi krakka starði
á hana eins og yfirnáttúrlega
veru.
Eftir sjö tíma leit hafði Giann-
ina litla fundizt. Og pabbi hennar
var byrstur: — Hvað varstu að
vilja út í óhreina hverfið. Ég var
dauðhrœddur um þig. Ef þú gerir
þetta oftar, skal . . .
Lengra komst hann ekki, því
að nú tók Giannina fram í:
— Þú mátt ekki vera reiður,
pabbi. Enginn gerði mér neitt.
Mörg börnin eiga hvorki pabba
eða mömmu. Svo að ég varð að
sinna þeim, skilurðu.
Gaslini varð orðfall. Honum
var alltaf létt um mál á fundum
og þingum, en nú var hann orð-
laus. — Elsku telpan mín, stam-
aði hann loks. — Þú ert eina
barnið mitt, og þú ert allt öðru-
vísi en hin börnin þarna . . .
Það kom oft fyrir nœstu árin
að Giannina hvarf. Svo kom stríð-
ið. Eymdin í fátœkrahverfinu
varð sárari en áður. Giannina
var nú orðin 11 ára og skildi vel
hvernig fólkinu leið.
Hún hafði ekkert gaman af að
vera í stóra garðinum, þegar hún
hugsaði til allra þeirra, sem áttu
bágt. Hvaða huggun var að lifa
í allsnægtum þegar aðrir kvöld-
ust.
-----í höllinni höfðu ýmsar
breytingar orðið. Giannina kom.
oft með börn heim með sér. Hún
lét lauga þau og gaf þeim ný föt
og lét þau vera hjá sér nokkr-
ar vikur. Hún sá um þetta sjálf,
og þjónustufólkinu blöskraði.
Höllin var orðin eins og gesta-
hæli.
En faðir hennar hafði ekkert
við þessu að segja. Þegar'hann
horfði í alvarlegu augu dóttur
sinnar, varð hennar vilji hans
Þetta er sagan af milljóna-
mæritignum Gerolamo Gas-
lini frá Genúa, sem gaf al-
eigu sína til að reisa nítján
spítala handa börnum, því
aö deyjandi dóttir hans bað
hann um það.
vilji. En einn daginn sagði liann:
-— Þú hefur líklega alveg
gleymt mér. Þú hefur breytt
heimilinu okkar í sjúkrahœli og
hér ganga lœknarnir út og inn
til veikra barna. Og ég borgi. Þú
lifir aðeins fyrir óhreinu börnin
í skuggahvefinu. Þú tekur ekkert
tillit til mín.
En Giannina hló og settist á
hnéð á honum. — Þú ert bezti
pabbi x heimi. En ég hef ekki
ánœgju af öllu því sem þú gefur
mér, þegar ég veit, að önnur börn
svelta . . .
Gaslini varð alvarlegur. Ein-
kennilegt, að heyra 11 ára telpu
tala svona. Hún var orðin íhugul
þótt ekki vœri hún eldri.
FEGURSTA GJÖFIN
TIL GIANNINU.
En einn morguninn var Giann-
ina orðin veik. Hún gat varla
Giannina Gaslini.
andað. Tveir lœknar voru sóttir
og þriðji sérfræðingurinn kom
fljúgandi frá Ameríku.
Lœknarnir voru alvarlegir. —
Þetta var lífhimnubólga, en eins
og á stóð, var ekki hægt að skera.
Gaslini stóð við gluggann og
horfði út í garðinn.
— Komdu hingað, pabbi, sagði
telpan. Hann sneri sér að henni.
— Vertu ekki hrædd, elskan mín,
þetta fer allt vel . . .
— Já, pabbi . . .
— Ég skal ekki fara frá þér.
Og ég skal sjá um að börnunum
þínum líði vel. Ég skal byggja
stórt hús, sem þau geta verið í.
Hann lagiðst á hnén við rúm-
stokkinn hennar.
Barnsröddin var svo veik, að
hún heyrðist varla: — Þú ert svo
ríkur, pabbi. Hjálpaðu börnun-
um — þá líður mér vel. Það er
bezta gjöfin, sem þú getur gefið
mér . . .
Frh. á bls. 15.
e
it
ti
loeeacaeooaaoootsaeeoaoaoaooaaeeaoaaaaaaaoooeaeoeoeooaoeoeoíioeoeeeeeeeeooeeaeooeeecoea: