Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 15

FALKINN
15
allan daginn í kaffihúsunum, og
fram á nætur. Svo að fjölskyldulífið
er bágborið.
BLÓÐUG
SMYGLARAIÐJA.
Fólkið á þessum slóðum er nægju-
samt og börnin verða að vinna, ef
heimilið á ekki að svelta. En til
er atvinna, sem gefur góðan arð, en
getur líka kostað lífið: Smygl! Karl-
mennirnir, sem eru góðir reiðmenn,
fara að næturþeli yfir landamærin
til Sýrlands og kaupa vefnaðarvöru,
plast og fleira, sem er ódýrt, en fæst
varla í Tyrklandi. Kvenfólkið geng-
ur með þennan varning undir sjal-
inu milli húsa og selur hann.
En þegar smyglaranna verður
vart, getur orðið blóðugur bardagi,
því að báðir aðilar hafa vopn. Þess-
ir smyglarar eru fátæklingar, sem
stunda iðjuna til að hafa ofan í sig
að éta, og allt önnur manntegund
en þeir, sem smygla eiturlyfjum og
eru að reyna að verða milljónamær-
ingar.
-----Tigris rennur gegum Diyar-
bakir og bakkar fljótsins eru frjó-
samir. Það eru til ríkismenn í Aust-
ur-Anatolíu. Fólk kallar þá aga, og
segir, að þeir eigi mörg þorp. Nafnið
er arfleifð frá ottómanríkinu, er
höfðingjarnir þágu völd og metorð
hjá soldáninum. Ef ríkur maður
sendi soldáninum gull, fékk hann
í staðinn virðingarnafnið aga. Verka-
menn þeirra og leiguliðar voru rekn-
ir áfram eins og þrælra. Og titill-
inn var arfgegur.. Og þó að þræl-
dómur sé bannaður í dag, eru verka-
menn aga algerlega háðir þessum
drottni sínum.
í Diyarbakir er flugvöllur, og
hvergi í heimi eru ræktaðar stærri
melónur en þar. Og þar fáum við
að heyra, hve herskáir Kúrdarnir
hafa ávallt verið. Við erum skammt
frá fjöllum Austur-Anatolíu, þar sem
allar innrásartilraunir hafa verið
stöðvaðar í síðustu 2000 ár.
☆
Þrjú stutt orð
Frh. af bls. 10.
gaman að mega segja þér svolítið
frá henni Elsu.
— Þú þarft ekki að gefa mér
neinar skýringar, sagði hún kulda-
lega. Eg vissi ekki að þú varst metn-
aðargjarn, en þú hefur ekki drýgt
neinn glæp.
-— Lítur þú svo á? Hann stóð upp.
Jæja, en því er nú ekki svo farið.
Ég þekkti Elsu áður en ég kynntist
þér.
— Það vissi ég ekki, svaraði
Sheila. Hana langaði ekki til að
særa hann og þótti leitt að samtalið
hafði snúist í þessa átt. En hún sá
að hann þurfti að fá að tala út.
— Þér þótti í rauninni aldrei
vænt um mig, hélt Roy áfram, — og
ég veit að tilfinning mín í þinn
garð var aðdáun — þú varst svo. . . .
Hún studdi hendinni á handlegg-
inn á honum. — Þetta er nóg, Roy,
þú þarft ekki að segja meira....
— Elsa þarfnast mín. Roy hélt
áfram, eins og hann hefði ekki heyrt
til hennar. — Nærri allar stúlkur
þurfa stoð — en þú þurftir aldrei
neina. Hann horfði á hana. — En
ég vona að þú uppgötvir áður en
það er orðið of seint, að þú þarft
samferðamenn í lífinu.
Hann hefði átt að vita hvern hug
hún ar til hans forðum, hugsaði
Sheila með sér. Þá væri allt öðru
vísi í dag. En nú var það of seint.
— Hugsaðu ekki meira um það,
Roy. Ég óska þér hamingju.
Roy kvaddi og fór, og Sheila
flýtti sér heim. Hún varð að hringja
til Charles strax og segja honum
að verkinu væri lokið. Hún gat ekki
látið það bíða til morguns! Hún
símaði heim til hans og það fór ylur
um hana er hún heyrði röddina.
— Bíddu, ég kem og sæki þig!
sagði hann.
Og eftir tíu mínútur var hann
kominn.
— Ég held að það hafi verið
hringt — áttu von á nokkrum?
.spurði móðir hennar.
— Það er Charles Roberts, hús-
bóndi minn, sagði Sheila.
— Jæja! Móðir hennar virtist dá-
lítið hissa, en hún brosti ánægju-
lega.
Hann stóð í anddyrinu og horfði
á hana.
— Ég varð að hringja, sagði
Sheila, — mér var ómögulegt að
bíða til morguns.
— Ég kæri mig ekkert um að
vita hvers vegna þú hringdir. Þeg-
ar ég heyrði röddina þína. . . . hann
þagnaði allt í einu, þrýsti henni
að sér og kyssti hana.
Gamla konan beið eftir þeim inn
í stofunni og Sheila kynnti Charles
fyrir henni.
En bráðlega höfðu þau fundið
einhverja átyllu til að fara út —
þau urðu að vera ein. Þau gengu
lengi, margt fólk var á götunum,
en samt voru þau tvö ein.
— Var það hræðilegt að vinna
með Roy? spurði Charles.
Hún brosti. — Nei, í rauninni
ekki.
— Ágætt. Eigum við að reyna
aftur — þú og ég?
— Já, það vil ég, Charles.
— Ég elska þig — þú veist það
— og ég þarfnast þín! Þarna voru
sömu orðin komin aftur!
— Og ég þarfnast þín, sagði
Sheila. — Og það er kannske ást
þín, sem ég þarfnast mest.
Þau gleymdi alveg fólkinu kring-
um sig þegar hann beygði sig til að
kyssa hana.
☆
Sjálfsgagnrýni
Framh. af bls. 11.
kærum okkur kollóttar. Við gift-
umst ríkum mönnum eða tökum
víxla.
Þeir eldri í fjölskyldunni höfðu
beðið þær um að dulbúa tilsvörin
og meininguna dálítið betur. Þetta
iyíí'iíiíííiísöíiöíiciíiíssi'sísíiíiísísíiíííjíjöííööísíltsöísísísísííís'í'icsíics'ííiíi'síi'jísöíiísísí
Úr víðri veröld —
Framh. af bls. 11.
Röddin varð veikan og veikari.
Faðir hennra varð að leggja eyr-
að að munninum til að heyra
hvað hún sagffi. — Lofaðu því . . .
— Já, engillinn minn. Eg lofa
þér því.
Skömmu síffar var telpan dáin.
Þannig lauk fyrsta þœtti þess-
arar sögu.
Gaslini var yfirbugaður af sorg
og gat engu sinnt. Hann gat ekki
hugsað um neitt nema dóttur-
missinn.
Hann gat ekk% fengið hana aft-
ur, þó hann byði fram allar sín-
ar milljónir. En hins vegar gat
hann gert síðustu ósk hennar.
Og nú lét hinn þaulvani kaup-
sýslumaður hendur standi fram
úr ermum. En þdð sem hann gerði
nú, varð mönnum undrunarefni.
Margir héldu, að hann vœri orð-
inn vitskertur.
Hann fór í bankana sína og
bað þá um að’koma öllum verð-
bréfum sínum í peninga og setja
þá á sérstakan reikning, undir
nafninu „Stofnun Gianninu Gas-
lini“.
— Öll verðbréf yðar? spurðu
bankastjórarnir og gláptu.
—— Já, öll hlutabréf eftir geng-
inu í dag. Og öll verðbréf. Ég
þarf mikla peninga til þess, sem
ég œtla að gera.
Og þetta var gert. Nœst fór
Gaslini til borgarstjórans og kall-
aði þangað húsameistara, yfir-
smiði og allskonar sérfrœðinga.
— Ég er sannfærður um, að
dóttir mín hefði fórnað lífi sínu
fyrir fátœklingana, ef hún hefði
lifað, sagði hann. — Þeir voru
það eina, sem henni var annt um,
Þess vegna gef ég Genúaborg al-
eigu mína. Mér telst svo til, að
hún nægi til aff byggja 20 barna
sjúkrahús og borga rekstur
þeirra. Og ég vil byrja að byggja
strax . . .
Og svo var teiknað. Jarðýtur
grófu fyrir grunnum. Þúsundir
verkamanna og allskonar sér-
frœðingar unnu dag og nótt.
Nú standa öll sjúkrahúsin við
ítalska Rivierann, skammt fyrir
utan Genúa. Þau eru 19 alls, heill
barnabœr. Og í miðju liggja mörg
þrep upp að hvítu bænahúsi. Þar
er gröf Gianninu.
—-------Þúsundir ferðamanna
víðsvegar að heimsœkja barna-
sjúkrahúsin og kapelluna. Þar fá
fátœk börn hjúkrun án þess að
borga eyri fyrir, og án þess að
nokkur spyrji um œtterni þeirra.
Þarna eru hámentdðir lœknar og
úrvals hjúkrunarkonur.
Og öll veiku börnin geta séð
bœnhús Gianninu. Og mörg börn
og foreldrar hugsa hlýtt til henn-
ar.
Peningar geta valdið bæði lxam-
ingju og tjóni. Milljónir eru lagð-
ar í hergagnaverksmiðjur til aff
baka mannkyninu böl. En göfug-
ir menn verja fé sínu til þess
að bœta böl mannkynsins.
— — Þessi saga er ekki algeng,
og fáir hafa breytt eins og faðir
Gianninu gerði. Hann hefur selt
og gefið aleigu sína og býr sjálf-
ur í smáíbúð í einu sjúkrahúsinu
og berst ekki á.
— Varanleg verðmœti í lífinu
Hggja í öðru . en stórhýsum og
peningum, segir hann. — Það er
um að gera að hitta á það rétta.
Dóttir mín sýndi mér réttu leið-
ina, og aldrei hef ég verið eins
ánœgður og síðan ég gaf aleigu
mína. Þó að sorgin eftir dóttur
mína yfirgefi mig aldrei, er ég
sæll og glaður fyrir það, sem hún
kenndi mér.
iööoööööööööööööööööcsööoöööoööögööööööcsööcsööööööCjöööööcsoc
væri of augljóst. Frænka mundi sjá
tilganginn og skilja betur sneiðarn-
ar.
Nei, ekki við það komandi. Vally
og Agnes varð ekki bifað. Þetta
skyldi hrífa. Og svo hljóp leikur-
inn af stokkunum með kurt og pí
og frú Snússa var hreinasta snilld,
og margir léku vel í smáhlutverk-
unum líka. Og allir biðu með eftir-
væntingu eftir hvernig Anna frænka
mundi bregðast við þessu samsæri.
Áhorfendurnir héldu niðri í sér and-
anum .og þorðu ekki að hlæja á rétt-
um stöðum, hversu jmikið sem þá
langaði til þess.
En sú eina sem hló var Anna.
Hún veltist um af hlátri, svo að
við leikendurnir urðum að gera
þögn nokkrum sinnum.
Þegar tjaldið féll klappaði frænka
hamslaust og sneri sér svo að hin-
um í sætinu: — Nei, þetta hitti svei
mér naglann á hausinn. Þið afsakið
þó að ég segi það umbúðalaust. En
mér fannst ég sjá mörg af ykkur
Ijóslifandi þarna á leiksviðinu. Jæja,
þið hafið ekki nema gott af að sjá
á ykkur ranghverfuna!
☆
VÉLTÆKNI. — Þetta verkfæri
heitir „Dieselhestur“ og er notað
til að ferma og afferma vörur. Það
var nýlega sýnt á stórri landbún-
aðarsýningu í Berlín.

DÖTTIR LEOPOLDS konungs og
de Rethy prinsessu heitir Marie
Christine og varð fvrir skömmu
níu ára. Hún á tvö systkini, ann-
að er eldra og hitt yngra en hún.
★
Vilji maðurinn eignast stóra ver-
öld til að lifa í, verður hann að gera
sjálfan sig sem minnstan.
G. K. Chesterton.