Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
K -K *
OczL
avi
>f>f>f>fx->f>f>f
ÞAÐ er ekki œtíð klæðilegt að láta
kjólinn poka í mittið, en getur þó
farið vel sé konan grönn. Krag-
inn stendur upp og ermarnar eru
hálfsíðar eins og myndin sýnir.
NÚ ER í TÍZKU að hafa hárið slétt
eða í stórum bylgjum, en það verð-
ur þá að vera siðara en undan-
farið hefur verið. Það gefur meiri
möguleika til tilbreytni. — Á
efstu myndinni sést tilbrigði af
Brigitte-hárgreiðslunni. — Á þeirri
næstu er það fallega tekið upp
(Chardin). — Og á neðstu mynd-
inni eru svo línurnar frá Garland.
:K-K>K-K>K-K-K-K-K-K-K^K-K-K>K^K-K-K^K-K>f>f>fX->f>f>f>f
andi maður hélt hún dauðahaldi í Philip. Hún
svaraði kossum hans og hvíslaði að hún elskaði
hann. Svona liðu fimm mínútur eða kannski
tíu. Hvorugt þeirra gat sagt hve lengi þetta stóð.
Loks slakaði Philip á tökunum. Hann hallaði
sér aftur i stólnum, fölur en með sælubros á
vörunum.
,.Mamma hafði rétt að mæla þegar hún sagði,
að þú værir rétta konan handa mér,“ sagði hann
loðmæltur. „Hvenær eigum við að giftast, elskan
mín?“
„Ó! Ég — ég get.ekki gifst þér, Philip. Ég er
trúlofuð Max Brentford.“
„Hvers vegna léstu mig þá kyssa þig?“ stam-
aði Philip.
„Þú flýttir þér svo mikið, Philip,“ hvíslaði hún
með titring í munnvikunum. Ég komst ekki áð
með að segja neitt. Og þegar þú faðmaðir mig þá
stóðst ég það ekki.“
MacDonald faðmaði hana að sér aftur. ,,Þú
elskar mig, Sonja. Þú verður að slíta trúlofun
þinni og Max Brentfords.
„Það get ég ekki, Philip. Það er ástæða til þess
að það er ómögulegt.
Philip mundi nú það sem Elsie Smith hafði
sagt, að Sonja hefði gist hjá Max Brentford nótt-
ina eftir sjúkrahúsdansleikinn.
„Það er vonandi ekkert að, Sonja? Og jafnvel
þó að svo væri . . . . “
„Nei, það er ekki um neitt þess háttar að ræða,
Philip,“ svaraði hún. „En þannig stendur á, að
ég hef lofað að giftast Max af því að hann gefur
. mér 50.000 pund til að byggja hressingarhæli
handa lúnum mæðrum. Þetta átti að verða til
minningar um föður minn, og ég get ekki svikið
Max núna.“
„En Sonja — hvernig í dauðanum gat þér •
dottið í hug að gera svona samning?“
„Max vissi. að ég elskaði hann ekki, en þá bauð
hann fram peningana, því að hann vissi hve mik-
ið áhugamál mér var að koma upp þessum hress-
ingarhælum.“
„Þú hugsaðir þá aldrei til mín? Hafi þér þótt
verulega vænt um mig, gat þér varla dottið í hug
að giftast öðrum?“
Sonja sat á stólbríkinni og horfði tárvotum
augum á MacDonald. „Hvernig átti ég að vita,
að þér þætti vænt um mig?“ spurði hún angur-
vær. „Elsie Smith virtist vera eina stúlkan sem
þú sást.“
MacDonald beit á vörina.
„Ég hef aldrei kært mig vitundar ögn um Elsie
Smith,“ sagði hann fljótmæltur. „Þetta var ekki
annað en flónslegt gaman, sem maður hefur sér
til dægrastyttingar. þegar maður er einmana.
En — Sonja, við hljótum að geta fundið ráð
útúr þessum ógöngum.“
„Ó, Philip, skilurðu ekki að ég verð, sóma
míns vegna, að giftast Max Brentford úr því
sem komið er? Þetta er of erfitt til þess að hægt
sé að yfirstíga það með eintómum orðum. Við
verðum að skilja — þú og ég.“
Dökkt og ijrítt andlit MacDonalds fölnaði. „Ef
þú ferð frá mér, Sonja, verður allt mitt líf tómt
og einskisvert,“ sagði hann skjálfraddaður. „Ævi
mín hefur verið samfeld, hörð barátta, og að frá-
tekinni ást móður minnar hef ég ekki átt neinni
sælu að fagna. Þú getur ekki neitað mér um
hamingjuna,' er við höfum loksins fundið hvort
annað.“
„Ég neita sjálfri mér um hamingjuna,“ svar-
aði Son.ia. Svo fór hún að hágráta. „Þú ert eini
maðurinn, sem ég hef nokkurn tíma elskað. Við
höfum bæði verið ósveigjanleg og þykkjufull
hvort við annað, og nú er of seint að ráða bót á
því.“
MacDonald greip hönd hennar og kyssti hana.
„Ég hef haft lukkuna í hendi mér en látið
hana ganga mér úr greipum," sagði hann. „En
þú hefur rétt fyrir þér. Þú verður að halda heit
þitt við Brentford, úr því að svona er komið.
Það er aðeins eitt, sem ég ætla að biðja þig um.“
„Hvað er þa';?“
„Að þú verðir mér til aðstoðar meðan þú ert
á sjúkrahúsinu. Mér er ómögulegt að vinna án
þín.“
„Heldurðu ekki öllu fremur. að okkur verði
ómögulegt að vinna saman hér eftir?“ spurði
Sonja. „Heldurðu ekki að okkur væri báðum fyr-
ir beztu að skilja fyrir fullt og allt — núna?“
Drengskaparheit.
„Þú átt við, að þú viljir ekki vera aðstoðar-
læknir minn lengur, Sonja?“ hvíslaði Philip með
öndina í hálsinum.
Sonja kinkaði kolli.
„Já, elskan mín. Við getum ekki unnið saman
lengur. Við erum of nærri hvort öðru. Það yrði
afar erfitt.“
„Og öll mannslífin sem ég hef bjargað — skipta
þau þá engu máli fyrir þig?“ spurði Philip alvar-
legur. „Skilurðu ekki að við höfum í sameiningu
bjargað miklu fleiri mannslífum, en ég hefði
getað hugsað til að bjarga einn? Flestir líta á
skurðlækningar sem hverja aðra þjálfunarvinnu,
en hún er mikil list.“
„Það eru fleiri duglegir aðstoðarlæknar til,
Philip.“
„Ég veit það, en það tekur tíma að æfa þá, og
fyrsta kastið eftir að ég byrja aftur núna, verð
ég áreiðanlega ekki maður til að æfa nýjan mann.
Ég átti nógu erfitt með Matthew Coke. Ef þú villt
ekki gera það fyrir mig, að halda áfram, ættirðu
að minnsta kosti að hugsa til veslings sjúkling-
anna, sem eiga líf sitt undir okkur.“
Son>ja stóð upp og fór að ganga fram og aftur
um gólfið. Það var mikil fórn, þetta sem hann
bað hana um. Hafði hún þrek til að fórna svo
miklu? Ef hún léti að orðum hans mundi það
hafa í för með sér, að hún yrði að vinna með
honum tvo til þrjá mánuði eftir að hún glftist
Max.
„Viltu lofa mér að útvega þér nýjan aðstoðar-
lækni undir eins og þú getur, ef ég lofa þér a.
gera þetta?“
„Það er vitanlega sjálfsagt, Sonja.“
„Þá skal ég reyna að verða áfram enn um
stund.“
„Ó, Sonja, ég vissi, að þú mundir ekki bregð-
ast sjúkrahúsinu. Það er mikil eigingirni af mér
að fara fram á þetta, en ég segi þð satt, að ég
bið þig þess ekki eingöngu vegna sjálfs mín, þetta
atvik í sambandi við Clare Milsdon sýndi mér
áþreifanlega að ég hef ekki eins mikið sálar-
þrek og ég hélt. Ef þú hefðir ekki verið viðstödd
þegar leið yfir mig, hefðum við upplifað hræði-
lega raunasögu. En — ertu að fara?“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavik. Opin kl.
10—12 og iy2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.