Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 9

FALKINN
9
UNDIRBÚNINGUR í OBERAMMERGAU. — Myndin er frá Oberammergau í Bayern, sem
fræg er fyrir píslarleikina. Þeir verða sýndir núna í sumar og flestir þorpsbúar taka þátt í sýn-
ingunum. Hér sést konan, sem á að leika Maríu mey vera að skoða tréskurðarmynd af guðs-
móðurinni, sem einn leikandinn hefur skorið. — Fremst er mynd af stofnun heilaglegrar
kvöldmáltíðar.
víkjandi áætluninni um Flushing-
stræti.
Þetta var það síðasta sem Sheilu
hafði dottið í hug þessa stundina,
en hún svaraði: —- Sjálfsagt, og
byrjaði að fletta sundur teikning-
unum.
Hann leit á hana. — Er eitthvað
að? — Nei, því skyldi það vera?
svaraði hún. Spurningin ergði hana
— henni fannst stundum nóg um
hve Roberts gerði sig heimakominn
við hana.
Þetta var einkar aðlaðandi mað-
ur, hálffertugur, en virtist yngri.
Hún kunni vel við hann og þeim
kom vel saman og þau báru fullt
traust hvort til annars. Áður fyrr
hafði hann oft boðið henni að borða
miðdegisverð með sér, en hún hafði
alltaf afþakkað það.
Þá hafði enginn verið til nema
Roy.
Það fór hrollur um hana þegar
hún hugsaði til dagsins í gær. Það
var ekki bjart yfir framtíðinni.
— Eruð þér viss um að allt sé í
lagi? spurði hann rólega.
Allt í einu óskaði Sheila að hann
biði henni út að borða.
— Þdt þurfið kannske að fá yður
hvíld nokkra daga? Það var á-
hyggjuhreimur í rödd hans, og
Sheila varð hræð yfir hve hugul-
samur hann var.
— Þess þarf ég sist með, afsakið
þér, svaraði hún. Henni tókst ekki
fyllilega að hafa stjórn á röddinni.
— Jæja, en eitthvað er nú að,
samt, sagði Charles. — Getið þér
ekki sagt mér frá því — get ég
ekki hjálpað yður?
Hún hristi höfuðið og hann fór
inn í skrifstofu sína án þess að
segja meira.
Sheila þorði ékki að hugsa nánar
um þessa nærgætni hans. Nærgætni
var það sem hún síst af öllu gat
þegið núna, nærgætnin svifti hana
eina varnarvopninu sem hún hafði,
eins og á stóð.
Innanhússíminn hringdi. — Ung-
frú Thorp, þetta er Roberts. Þégar
hún svaraði ekki, hélt hann áfram,
en röddin var ekki eins óhikandi og
áður: — Ég var að hugsa um yður
og datt í hug að spyrja yður hvort
þér ættuð annríkt í kvöld. Gætuð
þér ekki borðað miðdegisverð með
mér?
Hún þóttist geta ráðið af rödd
hans, að ef hún afþakkaði núna,
mundi hann aldrei bjóða henni út
með sér framar.
— Þakka yður fyrir, það vil ég
gjarnan. — Því ekki það, hugsaði
hún með sjálfri sér, eins og til að
afsaka sig. Hún sleit sambandinu og
hélt áfram að vinna.
CHARLES hallaði sér á móti
Sheilu yfir borðið í gildaskálanum,
snerti hönd hennar laust og brosti.
— Mér þælti svo gaman ef þér
vilduð kalla mig Charles. Getum
við ekki verið dús?
— Jú, gjarnan, en ég er alltaf
talsverðan tíma að venjast skiftun-
um, sagði hún.
— Það gerir ekkert' til, sagði
hann, — þú skalt fá langan frest
til að læra það — þegar ég á í hlut.
Sheila brosti en sagði ekki neitt.
— Hvað er að, Sheila? spurði
hann. — Reyndu nú ekki að fara
undan í flæmingi, því að ég þekki
þig betur en þú heldur.
Hún varð hissa á hvernig hún
svaraði: — Ég hefði ekki átt að
koma út með þér í kvöld, — ég finn
að ég er ekki skemmtilegur félagi
núna.
Hann tók um hönd hennar og
sagði hálf viðutan:
— Láttu mig skera úr því. Hann
þagði um stund. Án þess að líta á
hana spurði hann aftur, hvort hann
gæti gert nokkuð fyrir hana.
— Nei! En röddin brast. — Gerðu
það fyrir mig að spyrja mig ekki. .
— Ég. . . . ég hef hugsað mikið
til þín upp á síðkastið, þú hefur
sjálfsagt orðið þess vör?
Sheilu langaði til að svara hon-
um notalega, en hún treysti ekki
röddinni lengur. Henni var ómögu-
legt að vera skemmtileg eða fjörg-
andi í kvöld, en eftir nokkra stund
kvaldi hún sig til að svara: — Já,
ég veit það.
— En þú — þú kærir þig ekkert
um mig — er það ekki?
Hún horfði á hann og reyndi að
brosa. — Ég dáist að þér og fellur
betur við þig en flesta menn sem
ég þekki, sagði hún og það mein-
aði hún líka. Hann mundi ekki
misskilja svarið — hún vissi það.
—»Ég geri ráð fyrir að einhver
annar hafi stolið hjartanu í þér?
— Það var svo. Ég var mesta
flón. Hún reyndi aftur að brosa og
það munaði minnstu að henni tæk-
ist það. En varirnar titruðu.
Charles stóð upp. — Komdu, við
skulum dansa, sagði hann.
Hann tók hana í faðm sér og
þrýsti henni að sér. Hljómsveitin
lék dillandi lag, og Sheilu fannst
notalegt að finna sterkan handlegg-
inn um mittið á sér.
Charles þagði meðan þau voru
að dansa. Þess þurfti ekki með að
tala. Það sagði meira en nokkur
orð hvernig hann stjórnaði henni í
dansinum. Og hann brosti hvenær
sem augu þeirra mættust.
■—- Þú getur alltaf treyst mér,
sagði hann þegar hljómsveitin
þagnaði, — eins og tekið hefði verið
fram í íyrir honum í miðri setn-
ingu.
— Þakka þér fyrir! Nú gat
Sheila brosað eðlilega. — Þú hefur
þegar hjálpað mér.
Það var notalegt að geta verið
hreinskilinn, og þetta var í fyrsta
skifti sem hún hafði verið með
manni, sem hafði komið henni til
að vera ,ekki alltaf að hugsa um
sjálfa sig.
— Alltaf, endurtók hann.
Þau töluðu bæði ofur blátt áfram,
en eitthvað hafði komið fyrir þau.
Hann hafði sýnt henni alúð, og hún
hafði svarað í hreinskilni. Og allt í
einu fann Sheila, að hún skemmti
sér.
— Við getum gjarnan talað um
það, sagði hún. Ég veit. ekki hvers
vegna það er, en mér er auðvelt að
vera hreinskilin við þig.
Hann horfði á hana. — Er það
ungi Clay, sem vinnur hjá Benson
og Wilder?
— Það var.
Sheila hafði ekki hugmynd um
að Charles þekkti Roy, og því síð-
ur að hann vissi að eitthvað hefði
verið á milli þeirra. En nú fór hún
að skilja að það var margt sem hún
vissi ekki — um þennan mann,
sem hún vann hjá.
— Ég vissi ekki að þú þekktir
hann.
— Ekki nema lauslega. Ég hef
hitt hann þegar ég hef átt erindi
við firmað.
Hún kinkaði kolli. Það var senni-
legt að Charles þekkti ekki Roy
nema lítið. Þeir voru hvor úr sín-
um heimi.
Þau dönsuðu annan dans.
— Þú ert þreytuleg, Sheila? sagði
Charles eftir stundarbið.
—- Ég er líka þreytt, svaraði hún
Henni fannst einhvernveginn að
það væri hann, sem ekki kærði sig
um að dansa lengur, og að hún
hefði sært hann.
Charles fylgdi henni heim, og
þegar hann kvaddi hana hélt hann
lengur í hönd hennar en þörf var á.
Augnaráð hans var viðkvæmt er
hann brosti til hennar. — Góða nótt
— og þökk fyrir allt, sagði Sheila
fljótmælt — og iðraðist á sama
augnabliki.
Dagarnir liðu og Sheila fór að
verða í vafa um hvort hún hefði í
raun og veru verið úti með Charles
þetta kvöld.
Þegar hún talaði við hann í inn-
anhússímanum og það gerði hún
þó nokkruip sinnum daglega, var
hann alltaf jafn formlegur. Hún
nefndi hann alltaf ættarnafninu, og
hann gerði enga tilraun til að verða
dús við hana aftur.
í rauninni voru þetta talsverð
vonbrigði, en hún reyndi að hrista
það af sér.
SHEILU hafði um það bil tekist
að gleyma kvöldinu góða er hún sá
einn daginn skilaboð á borðinu hjá
sér um að koma inn til Charles.
Ilún tók saman teikningarnar á
borðinu hjá sér og fór inn til
Charles. Þó hún reyndi að stilla sig
var hún talsvert óstyrk í taugunum
er hún drap á dyrnar.
— Gerið þér svo vel, ungfrú
Thorp!
Henni var styrkur að því að hann
skyldi kalla hana ungfrú Thorp —
það var formlegt og blátt áfram.
Hún opnaði og lokaði hurðinni
varlega eftir sér.
— Ég tók Ijósprentanirnar með
mér, ef ske kynni....
— Nei, það var ekki viðvíkjandi