Fálkinn - 01.04.1960, Blaðsíða 12

12
FALKINN
[ F
RAM HALDSSAGA
HfiehkatariHh
-¥■
X-
18
„Kannske við skreppum þá. En þú verður að
lofa mér því, að vera kominn upp í Harley
Street í tæka tíð.“
„Vertu óhrædd um það. En hvers vegna er
þér svona áríðandi að hitta hann, úr því að þú
ert að hætta í sjúkrahúsinu hvort sem er?“ spurði
Max og lét bílinn renna af stað. Sonja leit til
hans útundan sér. Röddin var hvarflandi, eins
og honum væri órótt. Andlitið fölt og mikil
viskílykt af honum.
„Hvað gengur eiginlega að þér?“ spurði hún
vingjarnlega. „Er eitthvað að núna?“
Max beit á vörina. Hann hafði orðið hugsjúkur
eftir hið ógeðfelda samtal við Elsie Smith dag-
inn áður. Allur hans skárri maður hrópaði að
hann væri bleyða og mannleysa, en tilfinningar
hans til Sonju voru svo sterkar, að hann gat
ekki komið til dyranna eins og hann var klædd-
ur.
„Ég hef þráð að sjá þig, Sonja,“ svaraði hann
og reyndi að brosa. „En nú giftumst við bráð-
um.“
Sonja var hálf uppvæg sflálf. Hún tók varla
eftir hvar þau óku. Athugasemd Elsie um vin-
áttuna við frú MacDonald lét hana ekki í friði.
Ó, ef það hefði verið hún sjálf, sem væri í svona
miklu vinfengi við frú MacDonald.
„Ég held að þú takir ekki eftir einu einasla
orði, sem ég segi, Sonja. Ertu sofandi?“
Hún hrökk við er hún heyrði ávítunartóninn
í röddinni. Svo komst hún í samt lag.
„Þú verður að afsaka að ég er þreytt, en ég
var lengi á fótum í gærkveldi. Hvað varstu aö
segja?“
„Ég var að tala um lóðina, sem ég hefði fundið.
Það er dásamlegt útsýni yfir Thames þaðan. Nú
erum við rétt að segja komin.“
Þau óku yfir brú og komu að vöi’mu spori að
hrörlegri húsaþyrpingu. Húsin voru mannlaus.
„Ég keypti allar lóðirnar,“ sagði Max hreyk-
inn. „Þú hefur ekki hugmynd um þetta héðan,
við verðum að fara hinum megin, svo að þú
sjáir betur hve hentugt þetta pláss er.“
Sum húsin höfðu verið rifin til hálfs. Max
tók í höndiná á Sonju og leiddi hana yfir hrúg-
ur af múrsteini og kalki, á hinn endann á lóð-
inni.
„Ó Max, þetta verður stórfenglegt.“
Bak við húsakumbaldana voru gamlir garðar
alla leið niður að ánni. Það var auðséð að þetta
var tilvalinn staður fyrir hjúkrunarheimili.
Garðarnir voru fallegir, með grænum flötum og
stéttum.
„Það var gaman að þér skuli lítast á þetta,“
sagði Max. „Ég hef farið á hundrað staði að
minnsta kosti áður en ég fann þennan stað.
Þarna kemur Jones, byggingameistarinn. Hann
getur eflaust sagt þér ýmislegt, sem þér þykir
gaman að.“
Gamall maður með greindarleg augu kom á
móti þeim og lyfti hattinum.
„Er þetta ungfrúin, sem á hugmyndina að
hressingarhælunum?“ spurði hann. „Það var
sannarlega falleg hugmynd. Ég á sex börn sjálf-
ur, og ég er hræddur um að konunni minni þætti
ekki amalegt að mega hvíla sig á svona stað.“
Sonju hlýnaði um hjartaræturnar er hún
heyrði það sem maðurinn sagði. Hún fór að
spyrja og skoða og tíminn leið. Allt í einu hrökk
hún við, er klukkan reyndist vera nærri 45 mín-
útur gengin í þrjú.
„Þú verður að aka mér tilbaka undir eins,
Max,“ sagði hún. „Það leyfir ekki af að ég kom-
ist í tæka tíð í Marley Street.“
„Ætlarðu ekki að fá þér matarbita fyrst?“
„Nei, þökk fyrir Max — ég má ekki láta Mac-
Donald yfirlækni bíða. Hann vill fá að vita,
hvernig lafði Milsdon líður, og ég er sú eina, sem
get sagt honum ýtarlega frá því.“
Max fór með semingi niður að bílnum, hann
hafði vonast eftir að geta haft Sonju hjá sér í
allan dag, en hann vissi að hún lét starfið ganga
fyrir öllu, svo að ekki þýddi að malda í móinn.
„Er þér alvara — að þér lítist vel á staðinn?“
sagði hann.
„Já, svo sannarlega," sagði hún hrifin. „Ég
hefði ekki getað hugsað mér betri stað. Þakka
þér hjartanlega fyrir, að þú hefur lagt þetta á
þig mín vegna.“
„Ég fæ aldrei of mikið á mig lagt þegar þú
ert annars vegar, Sonja. Ég vildi ganga út í op-
inn dauðann fyrir þig. Jæja, nú erum við kom-
in.“
Sonja fékk sting fyrir hjartað, þegar hún leit
á háa húsið. Þarna bjó maðurinn, sem hún elsk-
aði, og hér sat hún hjá manninum, sem hún átti
að giftast. Max tók varlega utan um hana, og
hún fann andardrátt hans við kinnina á sér.
„Ég verð að kyssa þig áður en þú fer, Sonja,“
hvíslaði hann. „Hér er engin sál, sem getur séð
okkur.“
Hún beygði sig auðsveip og tók yið brennandi
kossunum. Svo sleit hún sig af honum, fór út úr
bílnum og hljóp upp stigana.
Of seint.
„Góði drengurinn minn, þú veizt, að Chil-
combe læknir hefur bannað þér að fara á fætur
fyrr en eftir viku. Ég skil ekki hvað gengur að
þér?“
Frú MacDonald néri hendurnar vandræðalega
og horfði á einþykka soninn sinn.
„Þú mátt ekki láta þér detta í hug að fara
í sjúkrahúsið. Rache læknir hefur tekið að sér
alla uppskurði nsesta hálfan mánuðinn. Þú hef-
ur ekkert þangað að vilja. Hlustaðu nú á mig
og leggstu fyrir aftur. Þú ert ekki nógu hraust-
ur til að sitja uppi ennþá.“
Og þarna eru dagurinn, sem þér
komuð í fyrirtœkið.
Það fór bros um varir MacDonalds, feimnis-
bros eins og á unglingi. Hann tók í magra hönd-
ina á móður sinni og dró hana niður að kodd-
anum.
„Hefurðu nokkurn tíma heyrt þess getið, að
maður biði sér stúlku liggjandi rúmfastur,
mamma?“ sagði hann og hló. „Finndist þér það
ekki vera fremur óviðeigandi?“
Frú MacDonald varð einkennilega föl. Hún
dró andann djúpt og spratt upp.
„Er þér alvara að ætla að giftast þessari glennu
— Elsie Smith?“ hrópaði hún. „Ég hef alltaf
verið hrædd við hana.“
„Elsie Smith? Hvað ertu að rugla? Hefurðu
ekki getið þér til um hver það er, sem ég vil
giftast? Hvar er nú öll nasasjónin ykkar kven-
fólksins? Það er Sonja Harrison sem ég elska,
aðstoðarlæknirinn minn, sem ég hef unnið með
síðan ég byrjaði í St. Cuthberts-sjúkrahúsinu.“
Nú varð frú MacDonald háleitari og fór að
hlæja.
„Æ, Philip, skelfing hef ég verið vitlaus. Ég
hefði átt að vita hvert stefndi, þó ekki væri af
öðru en því hvernig þú hefur farið með ungfrú
Harrison. Þegar tvær ágætar manneskjur eru
sígramar hvor annarri að ástæðulausu, getur
maður treyst því, að Drottinn hafi ákveðið að
þau giftist. Það var gaman að heyra þetta, dreng-
ur minn. Ég sá hana ekki nema í svip í gær, en
ég veit að hún er einmitt rétta konan handa þér.
Hún skilur þig og getur gert þig hamingjusam-
an.“
„En heldurðu að hún vilji mig?“ spurði Philip
kvíðandi.
„Ef þú hefðir séð augnaráðið hennar þegar hún
kom út frá þér í gær. mundirðu ekki spyrja
svona.“ svaraði frú MacDonald. „Ég sá, að hún
elskaði þig. Nú er bezt að taka svolítið til hérna,
svo að þú getir tekið á móti kvennaheimsókn.
Ég held að við ættum að setija dálítið fleiri blóm
á borðið þarna við gluggann. Það er hálf tóm-
legt þar, eins og er. Svona, þetta lítur miklu
betur út.
Meðan Sonja stóð og beið fyrir utan dyrnar hjá
MacDonald reyndi hún að gera sér Ijóst að or-
usta hennar við sjálfa sig væri á enda. Hún
hafði gefið Max heit sitt, og um leið skotið loku
fyrir alla dára-drauma, sem stóðu hvergi fótum
í veruleikanum. Upp frá þessu yrði hún að temja
sér að líta á Philip — ekki sem mann sem hún
elskaði, heldur sem skurðlækninn mikla, sem
hún hafði einu sinni verið svo lánsöm að vinna
með nokkra mánuði. Hún varð forviða, er frú
MacDonald kom sjálf til dyra. Gamla konan
brosti vingjarnlega til hennar.
„Gerið þér svo vel og farið upp til hans sonar
míns, ungfrú Harrison,“ sagði hún. „Þér ratið.“
Sonja varð dálítið forviða er hún sá hve frú
MacDonald var ánægjuleg og hve rödd hennar
var innileg. Hún gekk hægt upp stigann og drap
á dýr hjá lækninum. Þegar djúp, hlý röddin
svaraði: „Kom inn!“ fékk hún ákafan hjartslátt.
„Komið þér sælir, yfirlæknir. Hvernig líður
yður?“
Hann brosti til hennar — fyrsta virkilega bros-
ið, sem Sonja hafði séð á þessu magra, harða
andliti.
„Þakka yður fyrir, nú er ég miklu betri,“ svar-
aði hann. „En mér sýnist þér vera hálf guggin,
ungfrú Harrison. Komið þér nær, svo að ég geti
séð yður betur.“
„Ég var nokkuð lengi á fótum í gærkvöldi,"
byrjaði Sonja og gekk að hægindastólnum. sem
læknirinn sat í. Svo steinþagnaði hún. MacDon-
ald horfði fast á hana, og hún roðnaði í kinnum.
„Sonja!“
Með titrandi höndum hafði hann gripið í hana.
Áður en hún gat áttað sig hafði hann dregið
hana í fangið á sér og hún fann handlegginn á
honum um axlirnar á sér.
„Ó, Sonja, Sonja .. . ég elska þig! Ég tilbið
þig! Geturðu fyrirgefið mér, að ég hef verið svo
heimskur, og strangur og vondur við þig alla
þessa mánuði?“
Sonjja vissi, að hún hefði átt að veita mót-
spyrnu, en nú var það þráandi hjarta hennar, sem
hafði fengið yfirhöndina. Öll tilhugsunin um
Max og heitið sem hún hafði gefið honum, var
horfið úr meðvitund hennar. Eins og drukkn-