Fálkinn - 22.04.1960, Blaðsíða 12

12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA
HvehkatarihH
*
*
i20|ji
Brenda treysti því að ef Kathleen yrði þess
áskynjja að hún vissi um leyndarmálið, mundi
hún ekki þora annað en segia henni það, sem
hún spyrði um. Og það reyndist rétt. Kathleen
varð fyrst rjóð í framan og fölnaði svo.
„Hann ætlaðist ekki til að það færi svona,“
stamaði hún. „Hann ætlaði bara að hjálpa mér.“
„Já, Brentford, eigið þér við — er ekki svo?“
„Jú-ú.“
„En hvernig bendlaðist ungfrú Harrison þá við
þetta?“
„Hún var inni í lyfjabúðinni og ég bað hana
um meðalið ...“
„Og svo?“ spurði Brenda
„Ég laug og sagði að þetta væri handa sjúkl-
ingi, en ungfrú Harrison sá gegnum mig. Hún
sagði, að ég gæti haldið áfram að vinna nokkra
mánuði, án þess að nokkur tæki eftir, hvað að
mér gengi, og svo skyldi hún hjálpa mér, þann-
ig að þetta yrði ekki hljóðbært á sjúkrahúsinu.
Það var það sem hún átti við í bréfinu, sem hún
skrifaði mér, og fannst í kjólnum mínum dag-
inn eftir.“
„En hvers vegna sögðuð þér ekki frá þessu,
til þess að sökin félli ekki á ungfrú Harrison,
þegar hún var sökuð um að hafa afhent yður
meðalið? Úr því að hún var svona nærgætin við
yður, fannst mér vanþakklæti að láta gruna
hana saklausa," sagði Brenda og varð þung á
brúnina.
„Það var vegna Max Brentfords sem ég þagði
....“, hixtaði Kathleen. „Ég hélt að hann mundi
giftast mér, ef ég hlífði honum.“
„Og langar yður til að giftast honum ennþá?“
spurði Brenda. Hún eygði vonarneista þarna.
„Ekki þó ég eignaðist allan heiminn.“
„Hvers vegna ekki? Af því að hann er trú-
lofaður ungfrú Harrison?“
„Nei. En þegar hann gaf mér þetta meðal gerði
hann ókleift að ég gæti nokkurn tíma eignast
barn framar. Læknirinn hefur sagt mér það. Og
þegar ég frétti að ég gæti ekki orðið móðir, hvarf
öll mín ást.“
,.Veslingurinn,“ sagði Brenda á samúðartón og
klappaði grátandi stúlkunni á öxlina. En hug-
ur hennar var á allt öðrum stað. Áður en Kath-
leen hafði jafnað sig fór Brenda út, fór í kápuna
og flýtti sér út á götu. Þar náði hún í leigubíl
og ók beint heim til Max. Þjónninn sem opnaði,
sagði að Max væri heima og hún beið ekki eftir
að sagt væri til hennar en óð beint inn.
Max var ánægður með lífið núna. Það hafði að
vísu ekki verið gaman að verða að segja Sonju
sannleikann, og hann hafði verið milli vonar og
ótta meðan hann beið eftir svarinu hennar.
Hann vissi, að hann hafði notað réttu aðferðina,
er hann skírskotaði til hugsjónar hennar um
hressingarhælin. Sonja elskaði hann ekki, en
hún elskaði heldur ekki neinn annan. Max hafði
treyst því hvílíkt kvennagull hann var — hann
heillaði allar stúlkur — nema Sonju. Og hann
vissi ekki, að það var þess vegna, sem hann elsk-
aði hana.
En hann hafði stundum orðið að játa fyrir
sjálfum sér að hann var farinn að verða hrædd-
ur um Sonju. Hún hafði breyst svo mikið upp á
síðkastið, var orðin svo hugsandi og alvarleg,
alveg eins og hugur hennar væri alls ekki við
brúðkaupið eða stofnun hressingarhælanna. Hún
hafði sætt sig við að hann kyssti hana, en var
svo hlutlaus sjálf, að honum fannst hann ætla
að ganga af göflunum. Upp á sáðkastið hafði
hann átt auðveldara með að afneita viskíinu,
vegna Sonju. Hann hafði eignast eitthvað af
rónni, sem skein úr augunum á henni. Hann
vildi fyrir hvern mun verða maður, sem Soruja
gæti orðið vel sæmd af. Einmitt í dag hafði hann
skrifað undir fimmtíu þúsund punda ávísun á
hennar nafn.
Hann hrökk við þegar dyrnar opnuðust. Þarna
stóð Brenda.
,.Þrælmenni!“ hvæsti hún framan í hann og
eldur brann úr augunum. „Nú hefur þú horft á
það þegjandi, að Sonja var talin sek um að hafa
gefið Kathleen lyfið, og svo gerðir þú það sjálf-
ur. Ég veit alla söguna. Vikum saman hefur þú
látið MacDonald yfirlækni halda að Sonja væri
sek, og þú hefur horft upp á að hún var rekin af
sjúkrahúsinu. Svona hagarðu þér gagnvart stúlk-
unni, sem þú ætlar að giftast. En ég skal nú sjá
um að ekkert verði af giftingunni þeirri.“
Max yppti öxlum og reyndi að stilla sig, en
hann fór að hita í kinnarnar, er hann varð að
játa í annað skipti, að hann hefði haft stúlku
að skálkaskjóli.
„Góða Brenda, þú mátt ekki reiðast svona,“
sagði Max, en röddin titraði. „Hún Sonja hefur
fengið að vita um þetta allt. Hún tekur mig
eins og ég er, og úr því að við giftumst innan
skamms skil ég ekki, að það geti orðið neinum að
gagni að fara að gramsa frekar í þessu atviki.
Sonja kærir sig kollótta um hvað Pétur og Páll
meina um hana — sérstaklega eftir að ég hef af-
ráðið að hún hætti að starfa í sjúkrahúsinu.“
Brenda tók andköf og horfði á hann eins og
hún tryði honum ekki
„Er þér alvara að segja, að Sonja að giftast
þér eftir allt þetta? Og þrátt fyrir, að þú hefur
steypt Kathleen d glötun og síðan nær drepið
hana til þess að losna við afleiðingarnar? Nú
get ég ekki botnað í þessu.“
„En það er nú svona samt," sagði Max
drýldinn. „Við ætlum að giftast, og þá er allt
grafið og gleymt.“
Brenda horfði fast á hann. Reiðin sauð í henni.
Hún horfði á þennan íturvaxna mann, smekk-
legu fötin hans, snyrtar hendurnar og yfirlætis-
brosið.
,,Ómenni!“ hreytti hún úr sér.
Max yppti öxlum og nú sleppti Brenda sér
alveg.
„Og þér dettur í hug, að þú getir orðið ham-
ingjusamur með Sonju með svona svarta bletti
á samvizkunni?“ hrópaði hún, en svo varð óvið-
feldin þögn Max engdist en yfirlætis- og kæru-
leysissvipurinn hvarf af honum.
„Og veslings Sonja,“ hélt Brenda áfram. „Hún
þjáist af ást til MacDonálds yfirlæknis.“
„Hvað ertu að segja! Elskar Sonja hann?“
hvíslaði Max hásum rómi.
„Víst gerir hún það,“ sagði Brenda miskunnar-
laus. „MacDonald og Sonja elska hvort annað, og
hann bað hennar daginn eftir að hún lofaði að
giftast þér. Sonja elskar hann af öllu hjarta, og
samt féllst hún á að giftast þér, af því að þú
bauðst til að láta byggja þessi mæðraheimili.
Hún hryggbraut MacDonald með blæðandi hjarta,
af því að hún hefur ýmsar öfgakenndar hug-
myndir um siðferðilegar skyldur. Hún telur sér
skylt að rjúfa ekki heit sitt við þig þess vegna.“
Svitinn bogaði af enninu á Max. Rödd hans
var dauð og hreimlaus, og augun, sem jafnaðar-
lega voru full af fjöri og glettni voru nú ger-
breytt. Hann starði út í bláinn.
„Þú hefur blátt áfram keypt hana,“ hélt
Brenda áfram og orðin komu í rykkjum. „Og
Sonja heldur sinn hluta af samningnum. Hún
svákur aldrei lofoj’ð sín. En þegar ég hugsa til
þess .... ó .... ég ... .“
Þó að Brenda væri ein mesta stillingarmann-
eskjan á sjúkrahúsinu, tók hún allt í einu báðum
höndunum fyrir augun og fór að hágráta.
Móðursorg.
Frú MacDonald gamla botnaði ekki í neinu.
Henni hafði liðið ónotalega þegar hún sá Elsie
Smith í fyrsta sinn. Frú MacDonald var hyggin
kona og sá vel gegnum fláttskapinn hjá Elsie.
Hver ung stúlka sem vera skyldi gat hrósað happi
ef sonur frúarinnar liti hana hýru auga, og það
voru alls ekki slorlegar framtíðarhorfur að verða
læknisfrú í Westend og eiga von á að verða
lafði MacDonald með tíð og tíma. En þessi ung-
frú Smith elskaði ekki son hennar. Hún hafði
varla hæfi til annars en elska sína eigin fögru
og innantómu persónu. Frú MacDonald hafði
aldrei gleymt því, sem Claire Milsdon gerði
einu sinni.'Hún hafði líka verið fallegur, innan-
tómur þokulúður, sem hafði ginnt ungan og
óreyndan stúdent til þess að treysta fögrum
vonum, sem hún hafði svikið siíðar — miskunn-
arlaust.
Jafn órótt og móður Philips hafði orðið við
heimsókn Elsie Smith, jafn róleg varð hún þeg-
ar Sonja Harrison kynnti sig fyrir henni, lát-
laus í klæðaburði og hálf feimin. Áður en hún
sá hana hafði hana grunað að þrái Philips berð-
ist höllum fæti við hjarta hans, og að hann elsk-
aði aðstoðarlækni sinn án þess að skilja það sjálf-
ur — því að annars mundi hann ekki hafa leikið
stúlkuna jafngrátt og hann gerði. Og frú Mae-
Donald þurfti ekki annað en ^já son sinn þegar
Sonja heimsótti hann í fyrsta sinn í herberg-
inu hans til að skilja, að þegar hann væri orð-
inn ástfanginn á annað borð. mundi hann ekki
láta metnaðinn sitja í fyrirrúmi. Hún hafði orðið 4
að halda honum í rúminu með valdi, eftir að
Sonja var farin. Það hafði verið nær ógerning-
ur að fá hann til að bíða næsta dags, svo ólmur
var hann í að tjá henni ást sína. Hann hafði
ætlað að hlaupa á eftir henni — þessi kaldlyndi,
stillti maður, sem aldrei skipti skapi.
Frú MacDonald sat að venju við handavinnuna
sína en renndi huganum yfir atburði siíðustu
dagana. Þegar Sonja kom aftur daginn eftir fyrri
komuna hafði gamla konan verið boðin og búin
til að faðma hana að sér. Sonja var einmitt stúlka
eins og gamla konan hefði kosið handa syni sín-
um, ef hún hefði mátt velja sjálf, falleg — þó
á annan hátt væri en Elsie Smith — alvarleg og
áreiðanleg. Lengi hafði hún staðið og biðið þess
að Philip kallaði til hennar og segði henni að
hér væri komin unnustan sín. En þegar forstofu-
hurðinni var skellt og allt varð svo undarlega
hljótt í svefnherbergi sonar hennar, hafði hún
farið og gægst inn um dyrnar. Og aldrei hafði
hún orðið jafn hrædd og þegar hún sá Philip,
sem venjulega var svo rólegur, sitjandi álútan
með hendurnar fyrir augunum og skjálfandi af