Fálkinn - 22.04.1960, Blaðsíða 13

FALKINN
13

Vízk
avi
EF ÞÉR HAFIÐ FENGIÐ yður nýjan
kjól er alltaf skemmtilegra aö breyta
um hárgreiðslu. — Hér á myndinni
sjáið þið mjög smekklega greiðslu,
sem þó einungis er hœgt að nota sé
hárið sítt. Það er sett upp í stórar
bylgjur en smákrullurnar látnar
hverfa.
ÞAÐ ER NU ORÐIÐ œ sjaldgcefara
að konur klœðist skósíðum samkvœm- ^
iskjólum — hálfsíðu kjólarnir eru
miklu hentugri og ódýrari. Það fer
þó ekki á milli mála að síðu kjólarnir |l|
eru , hátíðlegri". — Kjóllinn á mynd- .
inni er Ijósrauður, úr satíni. Hann er
einfaldur að ofan, en pilsið mjög
efnismikið. Það er í fellingum að
framan, en víddin tekin að aftan.

geðshræringu. Hún 'hafði ekki þorað að spyrja
hvað gengi að honum, og ekki skildi hún það
heldur. Því að víst höfðu augu ungu stúlkunn-
ar ljómað af samúð þegar hún leit á Philip? Ef
það var ekki ást hlaut hún að vera hætt að
skilja unga fólkið. Loks hafði Philip litið upp svo
óumræðilega sorgbitinn, og henni fannst þetta
vera litli drengurinn hennar, eins og hann var
forðum, þegar hún var með hann í fanginu. Og
rödd hans var hrjúf og hálfbrostin er hann svar-
aði henni.
„Vildi — vildi hún þig ekki?“ hafði hún spurt.
,.Ne-ei......“
„Það var einkennilegt — og ég sem var hand-
viss um að hún elskaði þig og þið ættuð svo vel
saman.“
„Hún elskar mig, mamma, en hún er heitin
öðrum. Þú mátt ekki spyrja mig frekar — ég verð
að reyna að hrista þetta af mér og gleyma henni,
þó að ég viti, að ég get aldrei elskað neina aðra
Upp frá þessum degi er starfið mín eina von.
Hver veit nema þú lifir það, að sjá son þinn verða
frægan einhvern tíma, mamma,“ bætti hann við
og hló kaldranalega. „Hennar vegna langar mig
til þess . . . . “
Frú MacDonald hafði veitt syni sínum nánar
gætur og verið milli vonar og ótta síðan daginn
sem þetta gerðist. Hann svaf illa, var enn fá-
talaðri en áður og var öllum stundum á spítalan-
um. Frú MacDonald hafði sínar skoðanir á ung-
um angurgöpum, sem ekki skildu hvað til þeirra
friðar heyrði en fóru sínar eigin götur, er þeir
áttu í ástamálum. en með hverjum deginum
varð hún kvíðafyllri. Þetta var allt annars eðlis
en sagan gamla með Clare Milsdon. Þá hafði
Philip verið aumur og kraminn en þrek hans og
þrái hafði orðið honum eins og brynja, svo að
hann varð ósár fyrir öllu, unz læknanámið náði
á honum tökunum. Skurnið eða brynjan hafði
lukst um hann aftur. En hve lengi gat hann lifað
í þessum ískulda, sem nú hafði læst sig um hann?
Frú Mac Donald andvarpaði djúpt og hristi
höfuðið. Hún gat ekkert skilið í þessu.
Hittast og skilja.
Sonja taldi með titrandi hjarta dagana til
brúðkaupsins. Það var aðeins skyldurækni henn-
ar og þrek, sem varnaði því, að hún legðist í
rúmið. Hver dagur var ný þjáning. Á hverjum
morgni flýtti hún séy li sjúkrahúsið og undir
niðri lifði með henni einhver von um að eitthvað
óvænt mundi gerast sem gæti breytt öllu á síð-
ustu stundu. Það var undursamlegt og þrekraun
í senn að eiga að vinna með Philip og mega ekki
horfast í augu við hann nema þegar nauðsyn
krafðist. Yfirlæknirinn hafði ekki sagt neitt sem
hjúkrunarkonurnar eða stúdentarnir máttu ekki
heýra, og aldrei hafði hann reynt að segja orð
við hana einslega, er þau urðu samferða út úr
skurðstofunni. En í eitt skipti, eftir langan og
erfiðan uppskurð, sem hafði tekist vel hjá þeim,
hafði hann horft á hana lengi með ást og að-
dáun í augunum og á því augnatilliti hafði
Sonja lifað marga daga. Einstöku sinnum varð
þeim litið á hendur hvors annars, er þau voru
önnum kafin að vinna undir sterku ljósinu frá
lampanum og þá var líkast og straumur orku
og yndis færi um þau bæði, og meðan þau voru
nálægt hvoru öðru lifðu þau 1 nútímanum. En
undir eins og dyrnar lokuðust milli þeirra og
Sonja varð að flýta sér út, annaðhvort til Max,
sem beið með bílinn sinn fyrir utan spítalann,
eða á einhvern annan stað, kom sama vonleysið
yfir hana og áður. Hún sá á Philip, að hann leið
miklar kvalir ekki síður en hún sjálf, og þess
vegna dáðist hún enn meir að honum, því að það
var hann, sem hélt á hnífnum og gerði hnífs-
brögðin þar sem hver millimetri skar úr milli
lífs og dauða. Og þá gat hún ekki annað en beð-
ið forsjónina um að gefa sér þrek til að lifa
áfram.
Max hafði sýnt henni aðdáunarverða nærgætni
og þó aldrei eins og síðustu dagana og var henni
huggun í því, þrátt fyrir allt. Og hin ofsafengnu
ástaratlot hans, sem áður höfðu kvalið hana svo,
að hana langaði til að hljóða, voru nú hægari en
áður.
Nú voru aðeins fjórir dagar óliðnir til brúð-
kaupsins og þrjá þá síðustu ætlaði Sonja að nota
handa sjálfri sér eingöngu. Síðasti dagurinn með
Philip — síðasta skiptið sem þú sérð hann —
var það fyrsta sem henni hafði dottið í hug, er
hún vaknaði í dag. Orðin hljómuðu fyrir eyrum
hennar við hvert æðarslag hennar. Dagurinn
varð erfiðari og meir lýjandi en að venju og í
sjúkrahúsinu var ótti og óró yfir öllu, er yfir-
læknirinn var að gefa skipanir sínar. Allt fór
í ólestri og jafnvel Sonju fipaðist og munaði
minnstu, að hún hnigi niður er hún heyrði hníf
detta á gólfið. Þeir, sem viðstaddir voru bjugg-
ust við, að heyra yfirlæknirinn ausa skömmun-
um yfir aðstoðarlækninn sinn, en hann virtist
alveg ósnortinn undir grímunni. Sonja leit ekki
upp og sá þess vegna ekki augnaráð hans, sem
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og iy2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.