Fálkinn - 17.06.1960, Blaðsíða 8

FALKINN
g
-)< Ástarsaga frá ]»
ári 1960 -jc Eltir J
HVERGI í veröldinni getur okk-
ur fundizt jafn einmanalegt og
í stórborg, sérstaklega ef maður á
heima á 14. hæð í skýjakljúf. Buster
Wilton hafði komizt að raun um
þetta af eigin reynslu; honum fannst
hann vera einmana í henni veröld,
þótt hann yrði dags daglega að tala
við mörg hundruð manns og ætti
heima í húsi með yfir þúsund leigj-
endum.
Buster var gjaldkeri í stóru
banka-útibúi. Þess vegna var dálít-
ið skrítið að heyra hann segja, að
hann sæi aldrei fólk. En það var
bara þetta, að allir þessir karlar og
konur, sem dags daglega verzluðu
við hann með peninga, kom honum
alls ekkert við.
— Þú ættir að fara að gifta þig,
sagði William Gerrison, vinur hans.
— Þetta er nú þriðja tilraunin sem
ég hef gert, og það verð ég að
segja, að mér hefur aldrei fundizt
ég vera einmana í hjónabandinu
hingað til, og mér hefur aldrei
leiðzt heldur. Og auk þess held ég
að Ellinor sé einmitt rétta konan
handa mér, við erum hamingjusöm
— að minnsta kosti ennþá — og
Ellinor finnst alveg eins og mér —
að þú eigir að giftast.
Buster brosti angurblíðu brosi.
— Ég er líklega of kröfuharður,
sagði hann. — Ég hef ekki enn sem
komið er kynnzt stúlku, sem mér
hefur fallið svo vel við, að ég vilji
giftast henni. Þú veizt, að ég hef
ákveðnar skoðanir á hvernig kona
eigi að líta út. Það er auðvitað það
vitlausasta sem maður gerir, en því
er nú svona varið, að ég get ekki
að því gert. Og .... svo þekki ég
svo fátt kvenfólk ....
— Það finnst mér hlægileg af-
sökun, sagði William og hélt áróðr-
inum áfram. — Á þessu herrans
ári 1959 getur hver sem er kynnzt
kvenfólki hvenær sem hann vill.
— Ég er ekki meðlimur í nein-
um klqbbum, eins og þú, sagði
Buster.
— Þú þarft þess heldur ekki með.
Til hvers ætli maður hafi sjón-
varpið?
— Sjónvarpið? Hvað ætli sjón-
varpstækið komi hjúskaparmálum
við?
— Ætlarðu að segja mér, að þú
hafir aldrei stillt tækið þitt á 699
metra klukkan 20.30 á kvöldin?
-— Hvað áttu við?
— Stöðin sendir alltaf hjúskapar-
tilboð út á 699 metra öldulengd —
mikið úrval af tilboðum, bæði frá
körlum og konum.
— Þér finnst þá að ég ætti að
.... Nei, heyrðu nú Willi, þetta
finnst mér full grómtekið. Ekki gæti
ég látið það spyrjast um mig, að
ég hefði náð mér í konu í sjón-
varpi.
William brosti föðurlegum um-
hyggjusvip.
— Manni finnst, að þú lifir enn
á árinu 1950. Hjúskaparstofnunin í
„alþjóðlegu hjúskapardeildinni“ hef-
ur samkvæmt síðustu skýrslum
komið 46.000 hjónaböndum í kring.
Mér er ómögulegt að skilja, að þú
skulir ekki vilja eignast konu. Elli-
nor segir að ....
rí Iierraiiis
i: A \ DELBOT
En Buster bandaði honum frá sér.
— Nei, segðu þetta einhverjum
öðrum en mér.
Samt sat hann nú við sjónvarps-
tækið um kvöldið klukkan hálfníu.
Það var stillt á 699 metra. Biðlarn-
ir, sem voru í „framboði“, þrömm-
uðu yfir sjónskífuna, hver eftir ann-
an. Fimmtíu karlar og fimmtíu
stúlkur voru sýnd á hverju kvöldi.
Allir frambjóðendurnir sögðu nokk-
ur orð um sjálfa sig. Buster varð
að játa, að þarna voru nokkrar
býsna girnilegar stúlkur í kvenna-
röðinni, en ekki sá hann nú samt
einmitt stúlkuna, sem hann hafði
hugsað sér. Stundum varð mynda-
sýningin óskýr, og þá varð Buster
að hreyfa við skrúfunni. í rauninni
var það einstaklega þægilegt, að
geta setið svona í stól og horfa á
hóp karla og kvenna ganga fram
hjá, án þess að maður sæist sjálfur.
Nú kom ný stúlka í ljós á skífunni
og Buster gat ekki stillt sig um að
reka upp hljóð þegar hann sá hana.
Því að þarna var hún — þetta var
einmitt stúlkan, sem hann hafði
alltaf séð í draumum sínum. í óða-
goti fór hann að snúa ýmsum skrúf-
um á tækinu. Myndin varð skörp
og skýr. Þetta var grönn, ung
stúlka, með jarpt hár og mjúkan,
dreymandi munn, mjóar hendur og
stór, björt og blá augu ....
— Krirr . . . sjhrr . . . brr-birr
Buster sperrti eyrun til þess að
heyra hvað hún segði, en allt í einu
varð truflun, svo að tækið lét eins
og tólg væri hellt á glóandi járn.
Buster hörfaði eins langt og hann
gat frá tækinu. En hann hafði ekki
augu af þessari grönnu yngismey.
Hann varð að minnsta kosti að
heyra skrásetningarnúmerin á
henni. Loks gat han heyrt að það
var nr. 217. í þessari hjúskapar-
miðlun var nefnilega aldrei minnzt
á nafn og heimilisfang. Þeir, sem
höfðu áhuga á að komast í samband
við frambjóðendurna í sjónvarpinu,
urðu að tilkynna þetta á tiltekinni
stuttbylgjulengd og nefna númerið.
Buster stillti tækið sitt á tiltekna
lengd: „Hef áhuga fyrir nr. 217.
Er bankagjaldkeri, 24 ára. Ljós-
mynd skal send, ef óskað er. Skrá-
setningarnúmer 19872.“
Undir eins daginn eftir var Buster
tilkynnt, að sjónvarpsframbjóðandi
nr. 217 hefði áhuga fyrir mann-
inum, og vildi gjarnan fá mynd af
honum.
Buster varð að fara til ljósmynd-
arans, þó það væri það versta, sem
hann gat hugsað sér, en hann hugg-
aði sig þó við tilhugsunina um þessa
töfrandi, ungu stúlku. Hann fann að
hún var sú eina, sem hann gæti
nokkurn tíma orðið ástfanginn af.
Hann var ómetanlega þakklátur
William fyrir að hann skyldi hafa
bent honum á „Hjúskaparráðning-
una“. Skelfing gat hann verið gam-
Bdnorö
m
sjdn-
varpinu
>f
aldags og á eftir tímanum, að hann
skyldi ekki láta sér detta þetta í
hug sjálfur.
Þremur dögum síðar hafði hann
svarið í höndunum, eða réttara sagt
í eyrunum. Sjónvarpsbrúði nr. 217
hafði fallið myndin af honum vel
í geð og vildi gjarnan hitta hann.
1 tækinu heyrðist skýrt og greini-
lega: „Halló, skásetningarnúmer
19872 — númer 217 langar til að
kynnast yður. Við höfum sent nafn
yðar og heimilisfang. Þér fáið til-
kynningu símleiðis.“
Símskeytið kom um kvöldið. Get-
ið þér hitt mig Washington Square
225, Chicago West mánudag klukk-
an 14 — Alladina Smith.
Buster hrökk í kuðung þegar
hann sá nafnið hennar, en huggaði
sig við að óskírð börn gætu aldrei
neinu ráðið um ónefnin, sem klínt
væri á þau, svo að segja meðvit-
undarlaus. Hann gæti kallað hana
Ali ....
Nú varð Buster að biðja um nokk-
urra daga leyfi — í fyrsta skipti
síðan hann kom í bankann. Og hann
fékk það, án þess að vera spurður
um hvers vegna hann þyrfti leyfi.
Hann fór með flugvél til Chicago
á mánudagsmorgun, og 5 mínútum
fyrir tvö hringdi hann bjöllu í Wash-
ington Square, 16. hæð, en við þær
dyr stóð lítil málmplata með nafn-
inu A. Smith.
Negri í þjónsklæðum opnaði dyrn-
ar og bauð honum inn í skrautlega
stofu. Buster beið nokkrar mínútur,
en svo heyrði hann mjúkan, perl-
andi hlátur.
— En hvað þér eruð stundvís,
herra Wilton.
Buster leit snöggt við. í dyrunum
stóð tíguleg gráhærð frú í fjólu-
bláum silkikjól, sem fór henni for-
kunnar vel.
Hann hneigði sig.
— Þakka yður fyrir, að þér vild-
uð gefa mér kost á að kynnast Alla-
dine dóttur yðar, frú Smith, sagði
hann.
En nú heyrðist hinn dillandi hlát-
ur aftur.
— Heyrið þér, herra Wilton — ég
er Alladina. Hún dóttir mín heitir
Ellen, og hún er gift fyrir löngu .. .
— Þér eruð .... þér eruð ....
Þetta er hneyksli! stamaði Buster.
— Ég ætlaði mér að ....
— Þér ætluðuð að kynnast núm-
erinu 217. Þér hafið náð sambandi
við mig fyrir milligöngu 'Hjúskapar-
miðlunar sjónvarpsins, og ég hef
boðið yður að koma hingað, sagði
daman í silkikjólnum talsvert
snöggt.
— Það hlýtur að vera einhver
misskilningur í þessu .... Hjúskap-
armiðlun sjónvarpsins hlýtur að
hafa skjátlazt. Sjónvarpsbrúður nr.
217 leit allt öðruvísi út í tækinu
heima hjá mér. Þér verðið að af-
saka mig, frú Smith, mér dettur
ekki í hug, að vilja móðga yður —
ekkí með nokkru móti, en ....
Hann stamaði og stautaði, en frú
Alladine hafði enga meðaumkvun
með honum. Hún hringdi á negra-
þjóninn og sagði — rödd hennar
var ísköld:
— James, þessi herra hefur villzt
í skakkt hús. Og svo hvarf hún út
úr stofunni.
Buster tók sér flugfar til New
York aftur. Morguninn eftir fór
hann upp í sjónvarpið og baðst við-
tals við hjúskaparmiðlunina.
— Hvers konar viðskiptamórall