Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 15

Rætt við unga
§káldkonu iini
fyrstu bók heunar
svo sjálfsánægð og stolt af öllu, sem
ég gerði nú orðið, að ég veitti sjálfri
mér smá ofanígjöf. Hvað hélt ég mig
eiginlega vera? Þótt fáeinar myndir
seldust eftir mig og einhver milljónari
hefði ekkert þarfara við peningana sína
að gera en henda í mig nokkrum krón-
um, var ekki þar með sagt, að ég væri
á nokkurn hátt fremri öðrum.
Svo mundi ég eftir, að sennilega fengi
ég ekkert tækifæri til að eyða pening-
um Steinbachs. Ég yrði að öllum lík-
indum fyrr heima og héldi áfram að
mála háhýsi við Austurbrún og guln-
aðar nellikur.
Það sótti á mig svo mikið þunglyndi
við þessar hugsanir, að ég þaut fram
og aftur um íbúðina eins og ljón í búri.
Loks náði ég mér í kápu og fór út til að
létta skapið.
Það var hellirigning, bílar þutu fram
hjá mér og skvettu á mig um leið. Ég
bölvaði ókvenlega, en rixaði áfram og
tók eftir því, að ég var farin að tala
upphátt við frú Magdalenu. Þá klemmdi
ég saman munninn.
Ég var komin niður í Hljómskálagarð
áður en ég vissi af. Furðulegur ' ávani
hjá mér að hlaupa alltaf þangað, þegar
ég er í taugaveiklunaruppnámi. En ég
settist samt á blautan bekk og reyndi
að einbeita mér við að horfa á vini mína
úti á vatninu. Þeir voru hálftuskulegir
greyin, og engin börn voru sjáanleg með
brauð. Ég vafði fastar að mér kápunni
og hnipraði mig saman. Öðru hverju
gaut ég augunum í kringum mig, og
vonaði hálft í hvoru, að Þorkell kæmi
aðvífandi.
En hann kom auðvitað ekki. Og þegar
ég var orðin gegndrepa rölti ég af
stað. Kannski var skynsamlegast að fara
og skipta um föt, en mig langaði ekk-
ert heim.
Ég ákvað að fara einhvers staðar inn
og fá mér te.
Þegar ég kom inn á Gildaskálann,
settist ég við tveggja manna borð og
bað um sjóðandi te. Afgreiðslustúlkan
horfði vandlætingarfull á mig, og ég
gat ekki áfellzt hana fyrir það. Hárið
var klesst niður á ennið og fötin voru
límd við mig.
Teið var auðvitað rétt moðvolgt, og ég
varð fjúkandi reið og bað um almenni-
legt te. Afgreiðslustúlkan varð fá við,
og það var með herkjum að hún stillti
sig um að hreyta í mig ónotum.
Ég fór fram í snyrtiherbergið og
reyndi að þurrka mestu bleytuna fram-
an úr mér með dökkleitu handklæði.
Teið beið mín á borðinu, þegar ég
kom aftur og ég fékk mér sígarettu
með.
Drykkurinn hressti mig, og ég var
að fá mér aftur í bollann, þegar ég sá
gamla kunningjakonu mína, Dóru, koma
inn. Hún sá mig og kom að borðinu.
— Ertu ein, má ég setjast?
— Gjörðu svo vel.
Dóra settist og tók af sér skýluklút-
inn og hristi höfuðið svo, að vatnið gus-
aðist á mig.
•—■ Æ, fyrirgefðu, sagði hún, — hunda-
veður úti.
— Já, heldur svo, sagði ég.
Dóra pantaði sér kók. Hún hafði víst
aldrei drukkið annað en kók. Við hölð-
um þekkzt lengi, verið saman i skóla
í eina tíð og stundum farið í bíó saman
eftir að skóla sleppti. Hún var dóttir
verkamanns og var eldheitur sósíalisti,
og hélt ýmist til í Tjarnargötu 20 eða
á söngæfingum verkalýðskórsins. Hún
var alltaf kvenna fyrst til að frétta eitt-
hvað illt eða jafnvel gott um náungann
og þess vegna var hún aufúsugestur
hvar sem hún kom, því að hún hafði
alltaf fréttir að færa.
Frh. á bls. 32
ÁST \ RAUÐI) LJÓS
FALKINN
15