Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 26

Framhaldssaga eftir Patrioia Fenwick
STJÖRNUHRAP
Þetta var ofur hversdagslegt atvik, en meðan Valerie var
að segja frá því, sá hún hvernig skuggarnir hurfu af and-
liti Irenu.
—• Þá hefur honum kannske fundizt þetta eins leitt og
mér, sagði Irena léttar. — Og kannski hefur hann orðið sár
yfir því að ég skyldi fara og skemmta mér án hans. Hún
hló titrandi hlátri. — Það var gott að þú sagðir mér þetta,
Valerie. Ég hef verið flón.
Það var kvikmyndasýning í salnum um kvöldið. Irena
sat milli Hugh og Bill Wilsons og hafði gaman af myndinni.
Hún var glöð og létt í lund eftir að hafa talað við Valerie.
Þegar sýningunni lauk, hafði Valerie orð á því, að hún
yrði alltaf syfjuð eftir að hafa horft á kvikmynd, og að Bill
hefði spilað bridge kvöldið áður og mundi vera svefns þurfi
líka. Um leið og þau buðu góða nótt tók Hugh Irenu undir
arminn.
— Við skulum koma upp á bátaþilfarið og fá okkur hreint
loft — ef þú ert ekki mjög þreytt.
Hún hafði verið þreytt þegar hún kom úr landi, en fannst.
hún hafa hvílzt meðan hún horfði á kvikmyndina. Og rödd
Hugh var hlýleg, eins og að öllum jafnaði. Irena varð von-
góð aftur.
Þegar þau komu upp á þilfarið, tók Hugh um herðarnar
á henni og þrýsti henni að sér.
— Ertu búin að fyrirgefa mér?
Hún hallaði höfðinu að öxlinni á honum og brosti ánægð.
— Fyrirgefa þér hvað?
— Að ég sveik það, sem okkur kom saman um í gær . . .
og að ég hagaði mér eins og dóni, þegar þú komst úr landi.
Hún var sæl. Valerie hafði rétt fyrir sér. Hún þurfti ekkert
að óttast. Hún hafði kvalið sig að nauðsynjalausu.
— Já, vitanlega, sagði hún og sneri höfðinu, svo að kinnin
snerti öxlina á honum. — Þú hefur vonandi ekki amazt við
því að ég fór í land með Brian? spurði hún.
— Nei, síður en svo, svaraði hann létt. -— Mér þykir vænt
um að þú gazt skemmt þér. Hvar voruð þið?
Brian hafði farið með hana á marga staði, og hún reyndi
að muna þá alla. Hún hafði yndi af að rifja upp þennan
dag í huganum, með höfuðið við öxlina á Hugh og hand-
legg hans um herðarnar á sér. — Já, nú man ég ■— ég
keypti líka útsaumaðan dúk handa okkur, Hugh. Ég vona
að þér líki hann. Það var svo margt fallegt í búðunum.
Við þessi orð mundi hann eitt. — Þú varst í þann veginn
að kaupa nælu, þegar Rodrigues kom um borð í morgun.
Ég hafði hugsað mér að kaupa hana þanda þér, en gleymdi
því þegar ég fór að tala við hann. Keyptir þú hana? Ef þú
heíur gert það, verð ég að borga Þér peningana. Ég ætlað-
ist ekki til að þú borgaðir hana.
— Brian keypti hana handa mér, sagði hún og óskaði um
leið að hann hefði ekki gert það. — Ég skildi ekki hvað
Portúgalinn sagði, og Brian hjálpaði mér. Hann keypti næl-
una og ég kunni ekki við að neita að taka við henni. Hún
horfði kvíðandi á hann. —- Gerði það nokkuð til?
— Nei-nei, sagði hann. — Aðalatriðið er, að þú fékkst næl-
Flestir farþegarnir voru komnir í borðsalinn. Hún
stóö um stund i dyrunum og tók eftir manni, sem
horfði á hana með auðsærri aðdáun...
26 FÁLKINN
una, sem þig langaði til að eiga. Hann fleygði vindlingsstúfn-
um og hann hvarf í dimmbláan sjóinn. — Nú er ekki vert
að ég haldi þér hérna lengur, sagði hann. — Þú munt vera
þreytt eftir ferðina í land.
Röddin var vingjarnleg, en samt fannst Irenu töfrar þessa
kvölds vera horfnir. Hún hafði kviðið fyrir að hann mundi
verða gramur yfir að hún þáði næluna af Brian og nú ósk-
aði hún — með kvenlegu ósamræmi rökfræðinnar — að hann
hefði orðið gramur! Brian hafði keypt næluna handa henni;
Brian hafði sýnt henni Lissabon; Brian hafði hjálpað henni
að kaupa fyrsta hlutinn fyrir heimili þeirra — og það varð
ekki annað séð en Hugh væri fyllilega ánægður með það.
Eftir að farið yrði framjá Teneriffe, mundu þau ekki sjá
land í tíu daga, er þau nálguðust Rio.
Meðvitundin um að skipið væri veröld út af fyrir sig fór
vaxandi þessa tíu daga, og Irena, sem aldrei hafði komið
út fyrir England áður, var forviða á hve margt var hægt
að hafa fyrir stafni um borð í svona skipi. Hún hafði haldið
að hún mundi liggja allan daginn í stól uppi á þilfari, en
í staðinn var hún alltaf önnum kafinn við eitthvert tilstand.
Hugh hafði verið kosinn formaður sportnefndarinnar og
þurfti líka að annast um bridgekeppni og aðra keppni, svo
að hún sá hann varla. Undir þeim kringumstæðum var eðli-
legt, að hún væri mikið með Brian. Hann undi sér vel í ná-
vist hennar og Hugh hafði ekkert við það að athuga. Hugh
hafði engan áhuga á því, sem hún hafði fyrir stafni og virt-
ist meira en ánægður með að láta hana leika lausum hala.
Hún sagði við sjálfa sig, að þetta væri vegna þess að hann
væri svo önnum kafinn, en samt fór ekki hjá því að angist
og kvíði gerði henni lífið súrt. Þau voru þó í brúðkaups-
ferð, en Hugh hafði auðsjáanlega engan tíma til að sinna
brúðurinni.
En dagarnir liðu fljótt, og kvöldið áður en þau komu til
Rio hélt skipstjórinn kveðjuveizlu um borð. Daginn eftir
var brúðkaupsferðin á enda. Iriena afréð að vera í fallegasta
kjólnum sínum síðasta kvöldið. Hún hafði ekki notað hann
fyrr, en þegar Hugh hafði haft fataskipti og var farinn út
úr klefanum, tók hún hann fram úr skápnum. Hún fór í
hann og skoðaði sig í speglinum. Upphluturinn náði ekki yfir
axlirnar og féll vel að brjóstunum, en fellingarnar á pilsinu
voru eins og fossandi straumur, alsettar silfruðu hreistri, sem
glitraði eins og stjörnur. Hún hafði aldrei vandað eins vel
til klæðaburðar síns síðan kvöldið sem hún var með Hugh
á „Mirabelle“ forðum. Þá hafði hún líka verið í nýjum kjól
og hann hafði gert gagn. Hún var sannfærð um að þessi
kjóll mundi líka færa henni gæfu. Það varð bjart yfir henni
við þessa tilhugsun og roði kom í kinnarnar. Þegar borð-
klukkunni var hringt í annað sinn fór hún úr klefanum til
að skyggnast eftir Hugh.
Á efsta þilfari.
Flestir farþegarnir voru komnir inn í borðsalinn og hún
var dálitla stund að koma auga á hann. Hún stóð um stund
í dyrunum og tók eftir manni, sem horfði á hana með auð-
særri aðdáun. Og nú kom Brian til hennar. Hann sagði lágt:
— Þú ert töfrandi, Irena, — töfrandi!
En það var ekki aðdáun hans, sem hún hafði ætlað sér að
vekja, þó að roði kæmi í kinnar henni þegar hún sá aðdá-
unina í augum Brians. Hugh, sem stóð innst í salnum og
var að tala við yfirvélstjórann, leit við í sömu svifum og
þegar hann kom auga á hana, varð honum orðfall og vissi
ekki hvað hann átti að segja. Hann muldraði einhverja af-
sökun og flýtti sér til Irenu, sem var að hlæja að einhverju,
sem Brian hafði sagt. Andlitið, sem hún sneri að honum, var
undursamlega töfrandi, — honum fannst hann vera að sjá
hana í fyrsta skipti núna. Nei, — ekki í fyrsta skipti; hann
hafði séð sömu gleðina skína úr augum hennar einu sinni
áður — daginn, sem þau höfðu dansað saman á „Mirabelle11
og hann hafði beðið hennar.
— Ó, þarna ertu þá, Hugh, sagði hún glöð. -— Ég var að
leita að þér.
Ekki hafði hún nú verið sérlega áköf í leitinni, datt hon-
um í hug. Það var augljóst, að hún undi sér vel hjá Brian