Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 22

Á MORGUN á ég að deyja, og þess
vegna ætla ég að létta á samvizkunni
núna og festa á blað hina geigvænlegu
sögu mína.
Ég krefst þess ekki, að þið trúið mér,
en ég er ekki brjálaður, og mig er ekki
að dreyma. Ég ætla að leggja fram fyrir
augu veraldar greinargerð um það, sem
hefur gerzt — ljóst og í stuttu máli, og
skýringalaust. Líf mitt kann að sýnast
hafa verið hversdagslegt og viðburða-
laust, en sjálfum mér hefur Það verið
ógn og örvænting...
Frá barnæsku hef ég verið talinn
mildur og skapþýður. Ég var svo við-
kvæmur og hjartagóður, að kunningjar
mínir ertu mig fyrir það. Mér þótti
ákaflega vænt um skepnur, og annaðist
af mikilli hugulsemi þær, sem foreldr-
ar mínir gáfu mér. Fórnaði öllum mín-
um frístundum fyrir þær, og aldrei leið
mér eins vel og þegar ég var að gæla
við þær og gefa þeim. Dýrin voru líka
mesta ánægja mín eftir að ég komst
upp, og þeir sem sjálfir hafa átt hygginn
og tryggan hund, munu geta skilið,
hvernig tilfinningar manns geta orðið til
slíkrar skepnu.
Ég giftist ungur og var svo heppinn
að eignast konu, sem var líkt skapi farin
og ég. Þegar hún fann hve vænt mér
þótti um húsdýrin, útvegaði hún fleiri.
Við áttum alifugla, gullfiska, fallegan
hund, kanínur, lítinn apa og venjulegan
húskött.
Kötturinn var einstaklega stór og fal-
legur, kolsvartur og afbragðs vitur. —
Konan mín var í eðli sínu mjög hjátrú-
arfull, og hvenær sem við töluðum um
hve gáfaður kötturinn væri, fór hún að
tala um gömlu þjóðtrúna um, að nornir
og galdramenn breyttust í svarta ketti,
þegar þeir hrykki upp af. En varla mun
henni þó hafa verið full alvara, ég læt
þessa aðeins getið, því að mér datt það
í hug einmitt núna.
Kötturinn hét Plútó. Hann var uppá-
haldið mitt, það var aðeins ég, sem gaf
honum að éta, og hann elti mig um hús-
ið, hvar sem ég fór. Það var meira að
segja erfitt að láta hann ekki elta sig,
þegar ég fór út.
Árin liðu. Skaplyndi mitt breyttist
nokkuð til verri vegar með árunum.
Ég skammast mín fyrir að játa þetta —
ég drakk, það var meinið. Með hverjum
deginum varð ég dulari, ónotalegri, ó-
nærgætnari og kærulausari um tilfinn-
ingar annarra. Ég talaði eins og hrotti
22
við konuna mína, og barði hana meira
að segja stundum. Og húsdýrin, sem mér
hafði alltaf þótt svo vænt um, fengu líka
að kenna á skapsmunum mínum. Ég
vanrækti ekki aðeins að hirða þau, held-
ur fór ég illa með þau líka, En ég bar
enn svo mikla virðingu fyrir Plútó, að
ég píndi hann ekki, en kanínurnar og
apinn, og jafnvel hundurinn, fengu að
kenna á mér, þegar ég skeytti skapi
mínu á þeim.
Loks var ég orðinn svo illa lyntur, að
ég fór að skeyta skapi mínu á Plútó, en
þá var hann líka farinn að verða gamall
og örvasa.
Eina nóttina kom ég mjög drukkinn
heim úr einni kránni í bænum, og þá
fannst mér kötturinn forðast mig. Ég
greip í hann — mjög harkalega. Hann
varð hræddur og glefsaði laust í höndina
á mér. Og þá varð ég undir eins hams-
SMASAGA
EFTIR EDGAR
ALLAN POE
FALKINN