Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 11

sokkaskipti, áður en lagt væri af stað,
þar eð honum var hrollkalt.
„Viltu ekki biðja Þorlák að lána þér
síðhempuna sína,“ sagði Magnús.
„Máske það sé bezt,“ svaraði Jón.
Hann gekk síðan suður að Litlu-Hól-
um. Þorlákur var á engjum, en Jón
kom að máli við Guðrúnu, konu hans,
og sagði erindi sitt. Hún sagði honum
hempuna heimila og vísaði honum til,
hvar hún lá á kistu. Fór Jón þá þegar
í hempuna og sneri síðan heim. Var
þá búið að sækja tvo hesta, rauðskjótt-
an og brúnan, og þeir Magnús riðu af
stað út í sveit. Þeir námu ekki staðar
fyrr en á nesinu fyrir neðan Núpufell.
Þar steig Magnús af baki, en skipaði
Jóni að fara heim og spyrja um Guð-
mund. Jón hitti tvo heimamenn í eld-
húsi og rak erindi sitt. Var honum tjáð,
að Guðmundur væri ekki burt farinn
úr sveitinni, því að hann hefði ekki
enn vitjað smjörs, sem hann ætti að
fá í kaup fyrir vinnu sína á Núpufelli.
Jón sneri niður á nesið með þessa
vitneskju. Var þá mjaltatími og meira
en hálfrokkið.
Þessu næst héldu þeir aftur heim að
Hólum og riðu fram fyrir ofan bæ-
inn og stigu af hestunum bak við kirkj-
una. Magnús snaraðist inn í skemmu
fyrir sunnan bæ, og Jón elti hann. Þar
inni dró Magnús upp brennivínsílösku,
merkúrílát, og drakk vinnumanni sín-
um til. Jón þáði drykkinn. Þeir staup-
uðu sig um hríð, en gengu síðan báðir
út. Magnús skálmaði suður að kirkj-
unni, lauk henni upp og lét þar inn
lykla sína og flöskuna, er þeir höfðu
þegar tæmt.
Þegar Magnús hafði þetta aðhafzt,
kvað hann upp úr með það að hann
vildi ríða fram á bæi og hafa Jón með
sér. Jón var aftur á móti búinn að fá
sig fullsaddan á útreiðum þetta kvöld
og maldaði í móinn. Hann kvað nótt
komna og fólk allt í svefni á bæjum.
Magnús svaraði því til, að hann gæti
vakið þá, sem hann vildi hitta. Stoðuðu
engin andmæli, og hlaut Jón að stíga
á bak og ríða af stað í nýja ferð með
húsbónda sínum.
Að þessu sinni riðu Þeir í myrkrinu
fram sveit, unz þeir komu á eyri við
Eyjafjarðará, móts við Úlfá. Þar hras-
aði hestur Jóns, og hnaut hann fram
af honum, enda sennilega orðinn drukk-
inn. Magnús fór af baki og spurði fylgd-
armann sinn, hvort hann hefði meitt
sig. Jón kvað nei við því. Þá sagði
Magnús, að nú væri nógu langt riðið,
og ætlaði hann ekki lengra. Þó bað
hann Jón að koma með sér vestur yfir
ána, en með því að Jón var leiður orð-
Framh. á bls. 31.
Myndskreyting
eftir Gunnar
Eyþórsson
FALKINN
11