Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 34

var nú á seyði? Hann sá ekki andlit
mannsins, aðeins stóra húfu.
— Það er búið að loka, sagði Malle-
sen.
Maðurinn með húfuna gekk fast að
Mallesen. Hann reyndi að kíkja undir
derið, en brá ónotalega, er maðurinn
tók upp byssu og miðaði á hann. Hönd
mannsins hristist ógurlega.
— Hingað með peningana!
Mallesen leit af byssunni og á mann-
inn.
— Þér gerið mér mikinn greiða, ef
þér skjótið mig, sagði hann.
— En reynið að láta ekki byssuna
titra svona, annars skjótið þér fram hjá.
Mallesen lokaði augunum og beið.
— Flýtið yður, sagði maðurinn með
húfuna og ýtti við Mallesen svo hann
hrasaði og velti um kassa með niður-
suðudósum. Dósirnar ultu með miklum
hávaða niður á gólf. Maðurinn greip
umslagið með peningum frú Jensen og
stakk því í vasann.
— Það er fátæk ekkja, sem á þessa
peninga, sagði Mallesen og leit biðjandi
augnaráði á manninn með húfuna.
— Komið þér þá með peningana, sem
þér hafið á yður, sagði maðurinn.
— Ég er ekki með neina peninga á
mér, sagði Mallesen. En ég skal koma
með tilboð. Við skiptum!
— Skiptum?
— Já, við skiptum. Þér fáið búðina —
með öllum vörunum, og...
— Og hvað á ég að láta í skiptunum?
Maðurinn horfði tortryggnislega á
Mallesen.
LITLU seinna sátu Mallesen og mað-
urinn með húfuna í geymslunni og
drukku bjór. Byssan lá á borðinu fyrir
framan ókunna manninn.
— Ég gef lítið fyrir vörubirgðirnar.
Skiljið þér ekki, að mig vantar bein-
harða peninga. Hann hikstaði og lyfti
húfunni svo stór, blá augu komu í ljós.
Á morgun fellur húsaleigan í gjalddaga,
ef ég borga ekki verður mér og móður
minni fleygt á götima.
Mallesen fann til samúðar með mann-
inum.
— Það er hægt að græða á húfunni,
sagði hann. — Ef þér flýtið yður.
Maðurinn gáði á klukkuna. Lestin
var farin. Hann tók ofan húfuna og
fleygði henni á borðið. Hann var mynd-
armaður, þegar hann var ekki með þessa
stóru húfu. Mallesen tók upp fleiri bjór-
flöskur. Allt í einu reis maðurinn á fæt-
ur og rétti Mallesen hendina.
— Við skiptum!
— Þá átt þá búðina, sagði Mallesen
og faðmaði hann að sér.
— Já, og nú er það ég, sem gef bjór.
Hann teygði sig eftir tveim flöskum.
Þeir röbbuðu saman þar til ekki voru
fleiri bjórflöskur eftir í kassanum. —
Mallesen reyndi að hughreysta hann.
Þá heyrðust háar hrotur. Mallesen tók
byssuna, stakk henni í vasann, slökkti
ljósið og læddist út í myrkrið.
Hann gekk út að þjóðveginum, út fyr-
ir bæjarmörkin. Fæturnir neituðu að
hlýða honum. Við og við bar hann byss-
una upp að gagnaugunum. Höndin titr-
aði. Hann hélt áfram, stanzaði við stórt
tré, bar byssuna upp að enninu, lokaði
augunum — og hleypti af. Það heyrðist
dauflegur smellur. Hann seig í hnjálið-
unum. Byssan klikkaði hvað eftir ann-
að, hann varð æ ódrukknari og reiðari.
Hann settist á vota jörðina og velti byss-
irnni fyrir sér.
— Svikari! Það var ekkert skot í
byssunni. Hann kastaði henni eins langt
og hann gat út á engið. Hann varð að
snúa heim aftur, reipið var síðasta von
hans. Ballesen reis á fætur og hljóp og
gekk til skiptis hina löngu leið til baka.
ÞAÐ logaði ljós í geymslunni bak við
búðina. Mallesen æddi inn. Maðurinn
með húfuna var farinn. Ekki var það
verra, þá var enginn til þess að hindra
hann í áformi sínu ... Hann leit í kring-
um sig, þetta var undarlegt. Á borðinu
voru peningarnir hennar frú Jensen —
og við hliðina á þeim voru reikningar
og kröfubréf lánardrottna hans.
Mallesen starði á þennan bréfabúnka.
Svo rétti hann út sér og læddist var-
lega milli tómu flasknanna að kjallara-
lúgunni. Flöskurnar veltust um koll. —
Trumbuslög aftökusveitarinnar, hugsaði
hann. Hann kveikti ljósið í kjallaran-
um og rak upp angistarvein.
í reipinu dinglaði maðurinn með húf-
una.
I nafni -
Framh. af bls. 17.
Maður Þessi nefndist Lin Tse-Heu.
Skipaði hann öllum enskum kaupmönn-
um að láta af hendi allt ópíum sitt. Ef
því væri ekki hlýtt yrði öll ensk við-
skipti stöðvuð, þar á meðal hin afar
ábatasama te- og silkiverzlun.
Englendingar svöruðu með því, að
leggja verzlunarskipum sínum utar á
flóanum undir herskipavernd. Þetta var
út af Hongkong.
Lin lét umkringja flotann, og eftir
nokkra daga gafst hann upp. Voru þar
látnir af hendi 20.000 kassar af ópíum.
Lét Lin eyðileggja þá alla.
Eftir það ritaði hann Viktoríu drottn-
ingu bréf og bað hana að banna ópíum-
rækt á Indlandi. Komst hann meðal
annars svo að orði:
„Vér höfum heyrt, að í yðar háttvirtu,
siðlausa landi, sé þegnum yðar fyrirboð-
ið að anda þessu eitri að sér. En ef þér
álítið það hættulegt, hversu má það þá
samrýmast boðum himinsins, að þér
látið þegnum yðar haldast uppi að
græða fé á því að koma öðrum mönnum
undir áhrif þessarar ólyfjanar?"
Því miður var enska þingið nýbúið
að ganga frá opinberri þingsályktun,
þar sem m. a. var komizth svo að orði,
að „ekki virtist ráðlegt að hætta við svo
mikilsverða tekjulind fyrir ríkið, sem
einkaleyfi Austurindíafélagsins til ópí-
umræktar í Bengal.“
MEÐAN þessu fór fram, skipulagði
kapteinninn á herskipinu í Hongkong
flóa virka aðstoð og hóf skothríð á Kín-
verja. Jafnframt lét Palmerston lávarð-
ur sextán herskip og fjögur vopnuð
kaupskip leggja af stað frá Indlandi til
Kína, með hinni mestu leynd.
Eigi að síður var það andstyggilegt
í augum margra Englendinga, að Stóra-
Bretland skyldi hefja stríð til þess að
þvinga Kínverja til ópíumreykinga. En
að afstaðinni hörkusennu í neðri mál-
stofunni, var þó safþykkt með níu at-
kvæða meirihluta að halda ópíumstríð-
inu áfram.
Kínverjar fóru alls staðar halloka, og
árið 1842 voru friðarsamningar undir-
ritaðir. Varð Kína þá meðal annars að
láta Hongkong af hendi og borga allt
það ópíum, er Lin hafði látið eyðileggja.
Á næstu árum tók Hongkong afar-
miklum framförum, og ópíum, það er
inn var smyglað, jókst úr 26.000 kössum
árið 1836 í um það bil 52.000 kassa ár-
ið 1850.
Sex árum síðar brauzt út önnur ópí-
umstyrjöld, er endaði með algjörum ó-
sigri Kínverja eftir tvö ár.
Við sáttmálana í Tientsin árið 1858
og í Peking árið 1860, var verzlun með
ópíum leidd í lög, sömuleiðis varð Kína
að sjá af Kaulunskaganum til Englands.
Árið 1898 fengu Englendingar leigða
ræmu af meginlandinu við Kaulun, til
98 ára, svo nú nær þessi krúnunýlenda
Breta yfir landssvæði á stærð við Lá-
land.
Eyturlyfjasmyglið er nú ekki lögleyft
lengur, en það er þó í fullum gangi. Og
fyrir skömmu síðan stóð í blaðinu „The
Eastern World“, að magn það af ópíum,
sem væri smyglað árlega, væri slíkt, að
öllum hlyti að blöskra, sem heyrðu það.
Er langmest af því komið frá Síam.
Það er haft eftir fréttum, að á árinu,
sem leið, hafi 830 kg. af hráu ópíum ver-
ið gert upptækt, 64 kg. af fullunnu ó-
píum, 68 kg. af morfíni, 23 kg. af heró-
íni og 53 kg. af heróínblöndu.
Yfirvöldin í Hongkong reyna stöðugt
að ná yfirhönd í baráttu sinni við
smyglarana, meðal annars með því að
fjölga lögregluvarðbátum. Þá hafa og
hundar verið vandir við að gefa uppi
eiturlyfin, sem smyglað er inn með
ótrúlegustu aðferðum, svo sem í holum
leikföngum, tvíbotna körfum og í appel-
sínum og sítrónum, sem innmaturinn
hefur verið tekinn úr.
Afleiðing þessa mikla innflutnings,
bak við lög og rétt, er nú, að fjórði
hver fullorðinna manna í krúnunýlend-
unni er heilsulaus vegna eiturlyfja-
nautnar.
— Það er ekki nema ein borg í heim-
inum, þar sem hægra er um vik að
kaupa heróín en hér, sagði embættis-
maður í Hongkong nýlega, og hún heit-
ir New York.
34 FÁLKINN