Fálkinn


Fálkinn - 29.03.1961, Blaðsíða 7

Fálkinn - 29.03.1961, Blaðsíða 7
SVO MANNLEGUR" sést hjá mönnum úr öðrum hverfum. Annars er ég ekki fæddur í Vesturbæn- um. Ég er fæddur í Suggahverfi, en flutti í Vesturbæinn strax og ég hafði vit á. AUir sanngjarnir menn viður- kenna, að í Vesturbænum býr kjarni þjóðarinnar. Sjáðu skarfinn, nú sting- ur hann sér. Ég get ekki annað en hrifist af ein- lægum áhuga þessa ágæta söngvara fyrir fuglalífinu fyrir utan gluggann hans. Um stund gleymum við stund og stað og skoðum lífið fyrir utan. Svo snýr hann sér frá glugganum og spyr mig, hvort elsku drengurinn vilji alls ekki í nefið, sezt við skrifborðið, horfir á það um stund og segir: — Ég þarf að fá mér stærra skrif- borð. Þetta er alls ekki sanngjarnt. Þetta er einkar hentugt borð fyrir ferming- artelpur. Ég hef fitnað síðan ég kom frá Austurríki. Það er loftslagið í Vest- urbænum. — Segðu mér eitthvað um drauma þína, Guðmundur. — Ég á einn draum, aðeins einn. Það er að komast yfir góðan pylsuvagn. Þá hætti ég öllu þessu brölti. - — Er hægt að lifa af söng? — Er hægt að lifa af því að vinna á skrifstofu? — Þú kannt vel við þig í útvarpinu? — Ég kann alls staðar vel við mig. Við reynum að" gera öllum til hæfis, flytja blessuðum hlustendunum eitthvað fyrir alla. — Er ekki erill og armæða oft á tíðum? — Ég læt ekkert á mig fá. Menn eru alltaf að láta litla og ómerkilega hluti koma sér úr jafnvægi. Ég þarf til dæm- is að fá annan stól um leið og ég fæ annað skrifborð. Hann fór sundur þegar ég sat og átti mér einskis ills von og horfði á meykerlingu hér úti á höfðan- um. Þarna er hún. Og hann bendir mér á einmana máv. •—- Þá brotnaði stóllinn og hrundi. Ég er enn ekki farinn að tala um nýjan stól, ég lamdi þennan saman og ég breyttist ekkert í skapi. — Segðu mér eitthvað um sjálfan þig, Guðmundur, hefur ekki margt skemmtilegt skeð á söngferlinum? — Það er gott og rólegt lífið mitt. Einu sinni var ég að syngja fyrir ís- firðinga og var þá dálítið snúinn við þá, sem þeir eiga nú alls ekki skilið af mér, elsku drengirnir. Á undan konsertinum hafði húsið selt slikkerí í skrjáfpokum, og þegar ég ætlaði að byrja á söng ferju- mannanna á Volgu byrjuðu skruðning- ar um allt húsið. Lagið er veikt í byrjun, s)jáðu til. Mér fannst þetta leiðinlegt og ég sneri mér því til Fritza og sagði stundarhátt, að við skyldum biða meðan fólk væri að fá sér brjóstsykur. Allir hættu við, og ég byrjaði aftur. Þá tók nú fyrst að heyrast í pokunum. Menn voru nefnilega að reyna að koma þeim í vasana, svo ég stoppaði enn og beið meðan pokarnir hurfu ofan í töskur eða vasa. Eftir það söng ég lagið og þeir ísfirðingar þögðu dæmalaust vel. Dag- inn eftir endurtók ég skemmtunina og þá var ekki selt slikkerí. Þá man ég það, þegar ég var með söngskemmtun í Gamla Bíói eftir að ég kom frá Ame- ríku. Ég var að syngja Mamma eftir Sigurð Þórðarson, fallegt lag, og ég söng það með allri þeirri tilfinningu sem ég á til. Þar var meðal áhgyrenda Jakob Guðmundss.on fræðimaður. í lag- inu miðju, hver heldurðu að taki upp ferlegan rauðan vasaklút og snýti sér svo hraustlega, að hverju mannsbarni í húsinu brá skelfilega, nema Jakob. Ekki veit ég hvernig ég komst fram úr lag- inu, en bágt var það. — Hvað er framundan? — Birta og fegurð. Sjáðu Esjuna. Fallegt fjall. Það er ekki hægt að lýsa þeirri fegurð sem hér blasir við manni daglega. — En í söngnum? — í vor syng ég í óperettunni Sig- aunabaróninn, svínabónda mjög ríkan. Það er sennilega vöxturinn, sem hefur ráðið því vali. Og hann Guðmundur horfir niður á sig eilítið hugsi. — Þú hefur enga minnimáttarkennd gagnvart vextinum? — Alls ekki, þveröfugt. Og fáðu þér nú í nefið, elsku drengurinn. í vor eru tíu ár síðan við byrjuðum að færa upp óperur. Ég hef sungið í þeim öllum. — Ertu ánægður með það, þegar Þjóð- leikhúsið fær hingað erlenda söngvara til að syngja í óperunum? — Já, ég er það. Það er ágætt fyrir okkur að fá samanburð, við komumst nefnilega að því, að íslendingar eiga söngvara, sem standa þeim fyllilega jafnfætis. En ef þú villt ekki í nefið, þá skaltu nú fara að fara, en líttu út um gluggann einu sinni áður en þú ferð. Það er hollt fyrir þig. Og ég geng út að glugganum. Það er skarfur að synda fyrir utan gluggann, og þarna úti hjá Hausnum ér kópur. Hann horfir kunnuglega upp í glugg- ann, og þegar ég sný mér við, stendur Guðmundur og horfir niður til Kobba síns og brosir kankvís með glampa í augunum. Þegar ég snöggvast horfi niður aftur, hefði ég getað svarið, að selurinn brosti, en svo var hann horf- inn í báruna. j.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.