Fálkinn - 29.03.1961, Blaðsíða 20

Þér tekst illa að leyna tilfinningum þínum .... og þér tókst
ekki betur kvöldið, sem Hugh bauð þér á Mirabella til að
dansa.
Þá hafði hann sagt henni frá því, hugsaði Irena með sér.
Ekki gat Coral getið sér til hvar þau hefðu verið stödd þeg-
ar hann bað hennar.
Það var eins og Coral hefði lesið hugsanir hennar, því að
nú hélt hún áfram í sama örugga, sannfærandi tón: — Þú
varst í Ijósgrænum kvöldkjól, var það ekki? „Hún var svo
hrífandi ungleg,“ sagði Hugh, þegar hann sagði mér frá
þessu. „Eftir því sem mér skildist, var þetta í fyrsta skipti,
sem henni hafði verið boðið á skemmtistað, veslingnum.“
Irena kreppti hnefana í kjöltunni. Hafði hann virkilega
sagt þetta? Eða sat Coral þarna Ijúgandi? Hún hafði oft
logið áður.
Og aftur virtist Coral lesa hugsanir hennar.
— Þið voruð að dansa, þegar hann bað þín, var ekki svo?
Og þú hélzt fyrst, að hann væri að bjóða þér að verða einka-
ritari hans í Rio. Hann varð að útskýra fyrir þér, að hann
væri að biðja þig um að giftast sér. Hún horfði fast á Irenu.
— Og þú greipst tækifærið, vitanlega — hvaða stúlka í þín-
um sporum hefði ekki gert það? Þú varst of forviða og sæl
til þess að geta skilið, að hann talaði í augnabliks geðshrær-
ingu .... og hann iðraðist orða sinna áður en þú svaraðir
„já“ ....
— Þú hlýtur að skilja, að það er tilgangslaust að halda
þessum skrípaleik áfram, hélt Coral áfram lágróma. En allt
í einu var eins og Irena vaknaði úr vímu. Hugh hafði kann-
ske iðrazt eftir að hann bað hennar — Hugh hafði kannske
sagt henni út í æsar frá því sem gerðist á Mirabelle ....
en hvað sem því leið, var hún konan hans enn. Enginn gat
breytt þeirri staðreynd — ekki einu sinni Coral. Irena rétti
úr sér.
— Já, og hvað svo? sagði hún rólega. — Hugh kvæntist
mér af meðaumkvun — af því að hann vissi að ég elskaði
hann — af því að hann vildi láta mér líða vel .... en hann
kvæntist mér.
Vorkunnarbros Coral var eins og kaldur fingur snerti
20 FALKINN
við hjarta hennar. Og sjálfsöryggið í röddinni var eins og
hníf væri hringsnúið í sári ....
— Það var það, sem ég kom til að tala við þig um, sagði
hún rólega. — Þú getur ekki haldið í hann, Irena. Enginn
getur það. Og metnaðar þíns vegna ....
Hún þagnaði og Irena tók fram í: — Metnaður! Heldur
þú að metnaðurinn komi til greina þegar maður elskar ....
Coral leiddi spurninguna hjá sér. — Hans vegna þá. Þú
hlýtur að skilja, að honum líður ekki vel ....
— Það er ekki mér að kenna, svaraði Irena um hæl. —
Það var ekki ég, sem ginnti Diönu til þess að rjúfa heit við
hann og giftast Grant Summers í flýti, áður en hún fengi
tíma til að hugsa sig um hvað hún væri að gera.
Svo varð löng þögn. Loks sagði Coral hugsandi: — Jæja.
Svo að Diana hefur þá lesið yfir þér. Ég er ekkert hissa á
því. Hún hefur aldrei verið fær um að standa á eigin fótum,
enda hefur hún ekki þurft Þess með. Hún þurfti aldrei að
ráða fram úr neinu af eigin rammleik þangað til faðir henn-
ar dó, fyrir einu ári. Þess vegna hefði Hugh ekki orðið nein
stoð í henni.
Hún sagði þetta kuldalega og hluttekningarlaust.
— Að því slepptu, að það vildi svo til að hann var ást-
fanginn af henni, sagði Irena reið.
— Hann hefði ekki orðið það lengi, sagði Coral rólega. —
Ljóminn hefði horfið af þessu eftir nokkra mánuði, og þá
hefði hún ekki haft neitt að bjóða honum. Hugh er metn-
aðargjarn, og með réttu konuna við hlið sér getur hann náð
því marki, sem hann þráir, en honum hefði aldrei tekizt
það með Diönu við hlið sér. Hún horfði á Irenu og sagði
hryssingslega: — Og honum tekst það ekki með þér heldur!
Líttu til dæmis á hvernig fór í gær. Armitage er mikils-
verður fyrir Hugh — mikilsverður fyrir gengi hans, eins
og hann hefur sagt þér — en þú kærðir þig kollótta um það.
Nei, þú fórst út í Ilha das Pedras! Hún lyfti hendinni óþolin,
þegar Irena ætlaði að taka fram í. — Æ, ég veit að þú hélzt
að þér mundi ekki seinka svona, þegar þú fórst, en það sem
ég meina er að þú hefðir ekki átt að eiga þetta á hættu.
Þú hefðir átt að láta þínar eigin óskir og skemmtanir sitja