Fálkinn - 29.03.1961, Side 21

í fyrirrúmi fyrir áhugamálum Hughs. Og þetta er aðeins
eitt tilfelli af mörgum ....
— Það er ósatt, hrópaði Irena. — Ég hef aldrei brugðizt
honum áður.
Coral brosti. — Góða mín, þú bregzt honum dags daglega.
Þú heldur það vitanlega ekki, og veizt ekki, af að þú gerir
það, en það er staðreynd, að þú ert honum fjötur um fót
— og til trafala, í stað þess að rétta honum hjálparhönd.
Fólk brosir vorkennandi, þegar það talar um þig. Það kall-
ar þig „laglega barnið — svo krakkaleg og óreynd“. Það
er ekkert við það að athuga, auðvitað, að öðru leyti en því,
að Hugh kemur það fremur að ógagni en gagni. Hann er
dugnaðarmaður, skilurðu. Hann er bráðskarpur og fær í
flestan sjó, en hann getur aldrei sigrað, ef hann á að dragn-
ast með myllustein hangandi um hálsinn það sem eftir er
ævinnar.
— .... Myllustein? hvíslaði Irena. Allt í einu sá hún
sjálfa sig eins og hún var, — ung, óreynd, hikandi: „laglega
barnið — svo krakkaleg og óreynd". Hún spillti möguleik-
um Hughs .... eitraði líf hans.
-— Þér fellur ekki við mig, er það? sagði Coral með af-
vopnandi hreinskilni. — Við skulum, aldrei þessu vant,
vera alveg hreinskilnar hvor við aðra. Þér leizt illa á mig
og þú hafðir vantraust á mér frá fyrstu stundu, sem þú
sást mig, er það ekki rétt? Og ég hef haft andúð á þér.
Ekki persónulega, heldur af því sem -þú gerir Hugh til ama.
Ég skal játa, að það var einkum fyrir mín áhrif að Diana
giftist Grant. Ég gerði það sem ég gat til þess að spilla trú-
lofuninni, því að ég vissi, að hún var ekki rétta konan handa
honum. Ég vissi líka, að ég var sú rétta, sagði Coral berum
orðum. — Og ég hélt að þegar ég hefði þokað Diönu úr
vegi, mundi mér takast að fá hann til að skilja það — og
það hefði mér tekizt, ef þú hefðir ekki komið til sögunnar.
Hugh og ég saman .... Hún þagnaði loksins og augnaráð
hennar varð fjarrænt. — Við gætum gert allt, sagði hún
með ástríðuhita, eins og hún væri að tala við sjálfa sig. —
Það er ekkert til, sem við gætum ekki komið fram ....
Hugh og ég ....
GEFÐU HONUM FRELSI.
Þessi sannfæring Coral var nærri því dáleiðandi. í örvænt-
ingu sinni lét Irena orðaflauminn streyma, og reyndi að
halda dauðahaldi í það, sem heilbrigð skynsemi hennar sagði
henni. — Það er fleira til í lífinu en frami og metorð. Fram-
inn er ekki allt. Það er annað til líka, sem heitir ham-
ingja ....
Coral hló. — Og dettur þér í hug, að hann njóti hamingju
með þér? spurði hún.
— Hann verður hamingjusamur. Ég skal gera hann ham-
ingjusaman. Ég get lært að verða sú manneskja, sem hann
þarf á að halda. Ég get gert allt. Og ég skal að minnsta kosti
ekki fara bak við hann og ljúga og svíkja, eins og þú gerir.
Irena brýndi röddina: -— Hvernig getur þú vitað, að hann
hefði ekki orðið hamingjusamur með Diönu? Hvernig getur
þú vitað, hvað honum hentar bezt? Þú talar um hann eins
og hann væri barn eða fáráðlingur. Ég mundi í öllu falli
ekki svíkja af honum hamingjuna, eins og þú gerðir. Og
þú gerðir það eingöngu af því að þú ætlaðir sjálfri þér að
ná í hann.
— Og hvað heldur þú eiginlega að þú sért að gera núna,
annað en einmitt það sama? sagði Coral.
— Hvað áttu við með því?
— Þú svíkur af honum hamingjuna, sagði Coral hvöss.
— Svíkur hann um hamingju, sem þú getur aldrei gefið
honum sjálf, en sem ég gæti gefið honum.
— Það er ekki satt.
— Er það ekki? Þér hefur aldrei tekizt að fá hann tii
að gleyma Diönu, er það? En það gat ég. Ég gæti fengið
hann til að verða mér þakklátan fyrir að ég bjargaði hon-
um frá konu, sem hann hefði orðið leiður á eftir nokkra
mánuði. Hann mundi aldrei verða leiður á mér, það full-
vissa ég þig um.
Þetta var ósatt. Þetta var vefur úr orðum, sem Coral óf
kringum hana til þess að reyna að veiða hana, eins og hún
hafði veitt Diönu.
— Þú hefur séð, hvernig hann er þegar hann er með
mér, sagði Coral. — Þá er hann upplagður og fjörugur. Er
hann svoleiðis, þegar hann er einn með þér? Svipurinn á
Irenu var kannske fullnægjandi svar, því að Coral hélt
áfram. — Ég get styrkt hann og fengið hann til að finna
að hann er lifandi. fig get seitt fram allt það bezta
í honum. Ég hef alltaf gert það. Hann þarfnast mín. Hann
þarfnast alls þess, sem ég get gert fyrir hann, — og það
veiztu. Ég hef tekið eftir þér stundum, þegar þú horfir á
okkur og ert að velta fyrir þér hvaða skyssur þú gerir.
Allt í einu varð röddin titrandi og sannfærandi: — Skil-
urðu ekki, Irena, að þú getur aldrei gert annað en skyssur,
því að þú hefur ekki réttu eiginleikana, og það er þér eins
gott að gera þér ljóst strax. Þú segist elska hann og að
hamingja hans sé meira virði en nokkuð annað. Nú hefurðu
tækifærið til að sanna það. Gefðu honum frelsi. Segðu hon-
um að þú skiljir að þetta hjónaband hafi verið misráðið —
að ....
Hún þagnaði því að síminn hringdi, hnyklaði brýnnar,
en sýndi ekki að öðru leyti að sér mislíkaði truflunin.
— Afsakaðu mig, sagði Irena og fó? og svaraði í símann.
Hún var köld og þvöl. Það var líkast og síðasta mótstöðuafl
hefði bilað er Coral sagði: „Ég hef tekið eftir þér stundum,
þegar þú horfir á okkur...“ Hún tók símtækið og svaraði
hreimlaust: „Quem fala?“ Rödd Brians í símanum virtist
koma úr óra fjarlægð. Hún heyrði orðaflaum, sem ekkert
snerti hana sjálfa og hún skildi ekki, en allt í einu skildi hún
hvað hann var að segja: — Hún er ennþá úti í húsinu, en mér
er ekki um að láta hana vera eina þar. Ég verð að fara burt
og reyna að koma einhverju í lag, þó ég efist um að mér tak-
ist það, en einhver verður að fara, og það er augljóst mál og
frú Summers getur ekki... hún er alein í húsinu ...
— Ég skal fara til hennar, sagði Irena. — Ég skal fara strax
— undir eins og ég hef hringt til Hughs. Þú skalt engu kvíða,
Brian . . .
Hún sleit sambandinu og höndin skalf ekki þegar hún lagði
heyrnartækið á. Hún var orðin róleg, og þegar hún leit við
og horfði á Coral yfir þvera stofuna, var röddin föst og róleg,
er hún skýrði henni frá hvað gerzt hafði: — Flugvélin, sem
Grant Summers fór í, rakst á fjallstind í morgun og allir far-
þegarnir fórust. Hún sá að Coral kipraði varirnar og að hönd-
in kipptist til. Svo hélt hún rólega áfram: — Þú hefur líklega
tapað orustunni, Coral. Þó að ég léti Hugh frjálsan, geturðu
varla búizt við að það muni stoða þig — úr því að svona er
komið.
— Jú, þú verður vitanlega að fara til Diönu, svaraði Hugh
hiklaust, þegar Irena sagði honum frá láti Grants. Eftir augna-
bliks þögn bætti hann við: Það er bezt að ég komi út í eyju
líka undir eins og ég losna héðan. Hún þarf líklega á hjálp
að halda við ýmis konar ráðstafanir.
Frh.
jr
I örvæntingu sinni iét Irena orða-
flauminn streyma, og reyndi að
halda dauðahaldi í það, sem heil-
brigð skynsemi sagði kenni.
Það er fleira til í lífinu en frami
og metorð. Framinn er ekki allt...
FÁLKINN 21