Fálkinn - 29.03.1961, Side 27

í) <{a(fAÍHA CHH
SÍDDEGISDRYKKJA
Já, síðdegisdrykkja heitir það á boðs-
kortamáli. En það er nú aðeins ritmál,
og þegar fólk fær spjald með þessu
orði þá les það síðdegisdrykkju eigin-
lega ekki síðdegisdrykkju, heldur skýt-
ur upp í huga þess því orði, sem mál-
hreinsunarmenn þjóðarinnar hafa bar-
izt við vonlausri baráttu síðan fyrir
stríð: kokkteill. Og þetta er uppfundið
í henní Ameríku, eins og allir vita nú
orðið. Og íslendingar hafa meðtekið
þetta eins og hverja aðra menningu, með
þökkum, og hafa síðan sjálfir aukið við
það og endurbætt, eins og þeim hefur
þótt henta. Ekki svo að skilja, að þá
hafi skort ímyndunarafl til að uppfinna
nýja, og betrumbæta sína eigin drykkju-
siði, heldur var það aðeins kærkomið
að fá þarna nafn yfir þessa drykkju,
sem fram fer á fastandi maga fyrir
kvöldmat, og áður var litin óhýru auga,
en fékk nú nýtt gildi og hófst á æðra
stig með vitundinni um tilveru hennar
í menningarlöndum öðrum.
Og hún fer fram milli 5 og 7 síðdegis.
Einmitt á tíma, sem er hvort eð er
hálfgerður vandræðatími og til lítils
nýtur. Ef menn ekki vinna smá eftir-
vinnu, þá þvælast þeir heim, finna inni-
skóna sína og bíða eftir matnum. Tím-
inn gæti því ekki verið heppilegri. Dags-
verkinu er lokið, en kvöldið samt allt
eftir að drykkjunni lokinni. Hér verð
ég auðvitað að gera ráð fyrir undan-
tekningum, þ. e. þeim, sem alls ekki
eiga kvöldið eftir, þegar þeir koma úr
síðdegisdrykkju. Þeir hafa nefnil. feng-
ið sér einum of mikið af hinum ódýru
veigum og gera svo ekki meira en að
narta í nokkrar brauðsneiðar, er heim
kemur, en detta svo strax út af og vita
ekki meira af sér fyrr en morguninn
eftir, en þá vita þeir sko óþyrmilega
af sér.
Nú, jæja, það skrítnasta við kokkteil-
boð er það, að þau munu vera einustu
boð eða samkundur, sem ég veit um,
þar sem gestirnir standa allir upp á
endann, en eru litnir óhýru auga, ef
þeir tylla sér á stólbrík. Það er þó ekki
siður að bera alla stóla burt úr sölum
áður en kokkteill er haldinn, heldur eru
höfð borð og stólar, svona til þess að
þeir, sem ekki kunna sig, geti gert sig
bera að sveitamennsku og sezt niður.
Þegar við komum í síðdegisdrykkj-
una, þá ber þess fyrst að gæta, að við
séum ekki fyrst af gestunum. Við rétt
rekum höfuðið í gættina og athugum,
hvort einhverjir séu komnir. Séum við
með þeim allra fyrstu, þá förum við
fram í snyrtiherbergið og snurfusum
okkur til góða stund. Þegar við álít-
um svo mátulegt að ganga í salinn, þá
gerum við það á mjög frjálsmannlegan
hátt, vingsum höndum og reynum að
sýnast dálítið kæruleysisleg. Fyrst verð-
ur náttúrlega að ganga til gestgjafans,
heilsa og þakka boðið. Þar næst kem-
ur þjónninn með bakkann: Manhattan,
Martini eða kannske Wiský eða asna?
Og hvað svo sem maður velur, þá ber
að muna það, að ekki má byrja á því
að svelgja í sig úr glasinu í tveim sop-
um, því klukkan er nú ekki orðin hálf
sex og maginn er tómur, og ekki vilj-
um við láta það henda okkur að logn-
ast út af strax og við komum heim.
Brátt fyllist salurinn af prúðbúnum
mönnum og gefur þar að líta margt stór-
mennið; forstjóra, alþingismenn, sendi-
herra og ráðherra. Nú er um að gera
að hafa hjá sér augun og eyrun til
að hægt sé að njóta samvistanna við
slík eðalmenni sem allra bezt. Gestirnir
standa í litlum hópum, svona 4 til 8
saman, og mikið er talað. Verður af
þessu hinn undursamlegasti kliður, en
öðru hverju sker sig úr stórkallahlát-
ur og glasaglamur.
Ekki má maður gleyma að næra sig
á brauðsnittum og vindlum, sem þarna
standa á borðum. Enda þarf ekki nema
hálft glas til að maður fari ófeiminn
að olnboga sig að hliðarborðunum,
gleypa í sig eins og eina sneið með
humri í mæonnes og tendra fimmtán
sentimetra Havanavindil. Ráðlegt er
samt að bíða með að stinga tveim vara-
vindlum í vasann, þangað til klukkan
er farin að síga í sjö.
En það er nú meira en að drekka,
reykja og borða, sem maður þarf að
afreka, til að geta talizt hæfur í kokk-
teilgilli. Það þarf líka að tala. Koma
sér í einn hópinn, skjóta inn orði og
ufram allt að tala nú ekki um neitt
alvarlegs eðlis. En það má ekki standa
upp á endann í sama hópnum allt kvöld-
ið. Það verður að hreyfa sig á milli,
alveg eins og fruma, sem skýzt milli
mólekúlna. Það er góð regla að velja
sér hópa, sem í er ekki minna en einn
þingmaður, en aðvitað spillir ekki að
Frh. á bls. 33
FÁLKINN 27