Fálkinn - 29.03.1961, Síða 30

Þyrnar rósanna -
Framh. af bls. 11.
þegar hann slökkti ljósið og læsti dyr-
unum, og þegar hann kom loks til henn-
ar í myrkrinu, tók hún við honum með
öllum líkama sínum, eins og sú kona
ein getur gert, sem fær æðstu ósk sína
uppfyllta . . .
★
Hún fann enn fyrir sælu næturinn-
ar, þegar hún vaknaði um morguninn
og teygði úr sér í vellíðan, og þegar
hún opnaði augun og sá hann sitja
hálfklæddan í stólnum og reykja, þungt
hugsandi, hló hún og hláturinn vitnaði
vissulega um gleði hennar. En hún
minnkaði þegar hún vaknaði betur og
■fór að hugleiða, að þessi sæla tæki enda.
Hann leit á hana og brosi brá fyrir
í augum hans:
— Nú, þú ert þá ekki ein af þeim,
sem eru geðvondar á morgnana?
Hún dró sængina upp yfir ber brjóst-
in og roðnaði, þegar hún varð þess vör,
að hann horfði á hana.
— Ég þarf að klæða mig. Viltu vera
Einstaklingsframtakið.
„Maðurinn minn fœr sér alltaf of-
urlítinn blund eftir matinn.“
30 falkinn
svo góður og horfa ekki á mig á meðan.
Hann sneri sér undan og leyndi bros-
inu:
— Hm, jæja, þú ert samt einhvern veg-
inn öðruvísi en þú átt að þér á morgnana.
Hann leit fram af handriði stigans
meðan hún klæddi sig í bomsurnar:
— í guðsbænum biddu mig ekki að
renna mér niður handriðið, bað hann.
Ég vil heldur mæta herskara af reiðum
húsmæðrum.
Hún dró hanzkana á hendurnar og hló:
— Allt í lagi. Ég hef aldrei fengið
nein fyrirmæli um, að ég mætti ekki
henda karlmönnum út að morgni dags.
Hann kvaddi hana við dyrnar á barn-
um, sem þegar var búið að opna, og
hún vissi að nú færi hann á vinnustofu
sína, þar sem hann mundi sitja og reykja
og kannski klína einhverjum litum á
striga og gera úr því einhverjar fígúrur,
sem engin skyniborin manneskja gæti
fundið upphaf eða endi á.
Inga kerti sig eins og hæna, sem hef-
ur orpið tveimur eggjum í einu:
— Jæja, dyggðaljósið.
Hún veifaði úrinu sínu framan í nef-
ið á Ernu:
— Ég sá, hver var með þér, góða.
Rödd hennar varð ógnandi:
— Láttu það ekki ske aftur. Ég segi
þá eftir þér. Þórir er alltof góður strák-
ur til að farið sé svona með hann.
Erna hló:
— Vertu ekki með þessa uppgerðar
góðsemi við Þóri.
Hún minntist þess, hvað Inga hafði
lagt sig fram til að vekja athygli Viðars
á sér, en án árangurs.
— Ertu viss um, að það sé velferð Þór-
is, sem þú berð fyrir brjósti? sagði hún.
Inga lagfærði pilsið sitt og strauk sig
yfir mjaðmirnar.
— Nei, engan veginn, hreytti hún út
úr sér. — Það er ekki velferð hans að
fá þig fyrir konu, og þar að auki hefði
ég ekkert á móti því að taka hann að
mér, þegar hann kemur aftur.
Hún flissaði og hélt áfram:
— Kannski ég geti huggað hann, þeg-
ar hann kemst að því, hvernig konu-
efnið er.
— Passaðu sjálfa þig, góða, sagði Erna
og var orðin fokreið. — Þú þarft ekki
að taka neitt að þér fyrir mig, sem ég
get ekki endurgoldið. Það þyrfti heilt
hóruhús til að sinna þörfum þeirra, sem
þú skilur eftir í öngum sínum eftir vik-
una.
Viðar var hættur að koma á barinn
og hún var honum þakklát fyrir það, því
að fastagestirnir fylgdust með öllum
gerðum þeirra sem unnu þar, og ekkert
smáævintýri fór framhjá þeim. Hann
beið hennar oft hinum megin við göt-
una, þegar hann vissi, að hún kom af
vakt. Hún var oft búin að koma á vinnu-
stofuna hans og fann sér til furðu og
skelfingar, að hún kunni betur við sig
eftir því sem hún kom þar oftar, enda
þótt allt bæri vott um fátækt og hún,
sem hafði andstyggð á fátækt og öllu
því, sem af henni leiddi. En nú kom hún
þar í síðasta sinn, hugsaði hún, þegar
hún gekk inn mjótt sundið og inn í gang-
inn, sem lá beint inn af götunni. Hún
reyndi að taka sem bezt eftir öllu því,
sem hún fann að var ljótt og hafði verið
henni viðurstyggð fyrir viku síðan:
þröngri götunni og sótugum þökunum.
En hún hafði enga tilfinningu fyrir
þessu. Eina hugsunin, sem komst-að, var
sú, að hún ætti að hitta Viðar, og sú
hugsun fyllti hana gleði. Hann var önn-
um kafinn, þegar hún kom inn, og hún
settist niður þegjandi og beið þess að
kastið liði hjá, eins og hún orðaði það.
Hún skildi þörf hans á að vera í friði
við að fullgera þessi furðuverk sín, þótt
hún skildi þau ekki. Loks lagði hann frá
sér penslana og sneri sér að henni, og
hún sá á svip hans, að hann þóttist
hafa aflokið þrekvirki. Hún samgladd-
ist honum af heilum hug og hugsaði
til þess með söknuði, að geta ekki fylgzt
með baráttu hans framvegis. Hún
kyngdi einhverju óþægilegu, sem sat í
hálsinum á henni, gekk út að gluggan-
um og horfði út. Hún vissi, að henni
var allri lokið, ef hún færi að skæla.
Ung kona kom út úr húsinu á móti,
illa til fara og með hárið í allar áttir.
Skórnir hennar voru skakkir og fóðrið
kom niður undan kápunni að aftan. Erna
sneri sér allt í einu við og stóð ákveð-
in fyrir framan Viðar. Hún skildi ekki
hvers' vegna hún fann til blíðu í hans
garð, þegar hún sá ódýra skyrtuna, sem
hann var í, skyrtu, sem Þóri kæmi
aldrei til hugar að klæðast. En hún
kastaði þeirri hugsun frá sér.
★
Stóri, nýi bíllinn, sem stóð í hliðar-
götunni við barinn í allri sinni breidd,
lét ekki að sér hæða. Eigandinn ekki
heldur. Hann flautaði án afláts. Erna
lagði sloppinn frá sér með þrjózkufullri
ró og lagaði á sér hárið af meiri vand-
virkni en venja’ hennar var. Inga kom
þjótandi inn og geislaði af hrifningu:
— Ég hefði aldrei getað hugsað mér
aðra eins dásemd. Það veit hamingjan,
að þótt Þórir væri ljótari en allt sem
ljótt er, gæti ég gifzt honum fyrir þenn-
an bíl, ef ég ætti kost á því . . .
Hann áminnti hana um að strá ekki
ösku á gólfið, þegar hann var búinn
að lýsa því yfir, hvað hann hefði sakn-
að hennar mikið, meðan hann lá á spít-
alanum. Hún naut þess að þjóta um
í þessum dásamlega bíl, eins og hún
hafði alltaf notið bílferða. Návist hans
var henni til ánægju, en heldur ekki
meira. Hún hafði heldur ekki búizt við
því, síðan hún skildi við Viðar. Hún
átti enn í stríði við tárin, þegar henni
datt hann í hug, og í fátinu missti hún
öskuna af sígarettunni niður í sætið.
Þórir varð argur:
— Þarftu alltaf að vera svona klúr?
Honum gramdist tómlæti hennar.
Hann hafði búizt við að hún fagnaði
honum, þegar hann kæmi af spítalan-
um og kynni að meta bílinn betur en
þetta. Og svo virtist hún úti á þekju,
eins og prófessor, sem hefur komizt yfir