Fálkinn - 24.01.1962, Qupperneq 17

fræði við Cambridge-háskólann. Hann
lét setja á laggirnar nefnd, sem í fimm
ár rannsakaði brunarústir Borley-prest-
setursins. í rústunum gerðust, meðan
rannsóknin stóð yfir, oft merkilegir og
óskýranlegir atburðir. Eftir að síra Foy-
ster og fjölskylda hans fluttu úr hús-
inu, leigði Harry Price, sem áður var
nefndur, Borley í eitt ár, og á þeim tíma
bjuggu um 100 manns í húsinu og skrif-
uðu niður það, sem þau sáu. Þetta var
alls konar fólk, bæði háskólagengið og
ómenntað.
Og hér á eftir kemur þá loks sagan,
eins og hún er talin réttust:
★
erragarðurinn Borley Hall var árið
1667 eign aðalsættarinnar Wald-
grave og undir höllina heyrði Borley-
prestsetrið. Hinn ungi Sir Charles Walde-
grave hittir í klaustri í Frakklandi ungt
nunnuefni, Marie eða Mary Lairre.
Þau verða ofsalega ástfangin hvort
af öðru, en Marie krefst leynilegs hjú-
skapar, þar til þau sigla nótt eina í
niðamyrkri og slæmu veðri yfir Ermar-
sundið til Englands. Hinni ungu brúði
er komið fyrir í Borley-prestsetrinu.
Sögulegar rannsóknir hafa leitt í ljós,
að prestsetrið hefur á þessum tíma stað-
ið autt og ónotað.
Hinn ungi Charles þorir ekki að segja
föður sínum frá þessum leynilega hjú-
skap sínum og biður Mary að hafa bið-
lund og þolinmæði í nokkurn tíma. Hann
heimsækir hana á laun þegar tækifæri
gefast, — í fyrstu mjög oft, en síðan
tekur að líða lengri og lengri tími milli
heimsóknanna.
Á meðan verður hin unga nunna að
lifa ein í þessu stóra húsi, kvalin af
einmanakennd, nagandi samvizkubiti
vegna trúar sinnar og síðast en ekki
sízt eilífri þrá eftir elskhuga sínum. Hún
er algjörlega einangruð frá umheimin-
um, engan grunar að hún sé til.
Faðir Sfr Charles hefur útvegað syni
sínum virðulegt og göfugt kvonfang, að
sjálfsögðu af aðalsætt. Með giftingunni
mun hinum unga aðalsmanni opnast all-
ar gáttir glæslegrar framtíðar við hirð-
ina.
Sir Charles, sem veit ekki sitt rjúk-
andi ráð, tekur loks örvæntingarfulla
ákvörðun.
Meðan þau eru tvö
ein við fiöktandi
Ijós iýsislampans
gerist hið óumflýj-
anlega. Ökumennirnir
heyra örvæntingaróp.
Kvöld nokkurt ekur hann sínum stóra
skrautvagni til prestsetursins. Sir Char-
les ógnar ökumönnum sínum með svo-
látandi orðum:
— Ef þið segið nokkurn tíma nokkr-
um manni, það, sem þið kunnið að sjá
hér í kvöld, mun það kosta ykkur höf-
uðin!
Síðan gengur hann inn í húsið.
Marie flýgur í faðm hans og ræður
sér vart fyrir feginleika og sælu. í heil-
an mánuð hefur hún verið alein í þessu
stóra og skuggalega húsi.
— í þetta sinn verður þú lengi, er
það ekki? segir hún við hann.
— Jú, mjög lengi. Þú munt aldrei
framar þurfa að sakna mín.
Og meðan þau eru tvö ein við flökt-
andi ljós lýsislampans, gerist hið óum-
flýjanlega.
Ökumennirnir tveir heyra sömu ör-
væntingarópin og séra Foyster heyrði
dag nokkurn í anddyrinu:
— Nei, vertu miskunnsamur! Hlífðu
mér, gerðu það ekki, Charles, gerðu það
ekki . . .
★
annig hljóðar sagan um nunnuna í
Borley og hin grimmilegu örlög
hennar. Það hefur kostað mikla fyrir-
höfn og rannsóknir að grafa hana upp,
en það væri synd að segja, að það erfiði
hefði verið á sig lagt að ástæðulausu.
Leifar beingrindarinnar, sem fundust
I brunninum, voru jarðsettar í kirkju-
garðinum og sóknarpresturinn las ka-
þólska messu við gröfina. En eftir sem
áður var reimt í Borley, enda þótt menn
hvorki heyrðu nunnuna né sæju.
Árið 1938 var prestsetrið keypt af
skipstjóra nokkrum, W. H. Gregson að
nafni, en hann fékk ekki að njóta eign-
ar sinnar lengi, því að Borley brann
nokkrum mánuðum eftir að hann tók
við því.
Sagt er, að þannig hafi kviknað í hús-
inu, að nokkrar bækur hafi sjálfar flog-
ið út úr bókahillunum að brennandi
glæolíulampa. Eldurinn breiddist út á
örskammri stundu. Nokkrir áheyrenda
vildu meina, að þeir hefðu séð unga
Frh. á bls. 30
FÁLKINN 17