Fálkinn - 24.01.1962, Qupperneq 19

EFTIR GUY DE MAUPASSANT
bjuggu flestir. Það var fjöldinn allur
af þeim í kringum Palais Royal. Það
voru naumast eins margir við Avenue
I l’Opera eins og við Rue de la Paix. Og
fleiri bjuggu hægra megin við torgið en
vinstra megin.
Það leit líka út fyrir að mennirnir
með orðurnar héldu sig einkum á viss-
um kaffihúsum og sérstökum leikhús-
um. í hvert skipti sem Sacrament kom
auga á hóp gráhærðra öldunga, sem
stóðu í hnapp á miðri götunni og stöðv-
uðu umferðina, sagði hann við sjálfan
sig: — Þetta eru riddarar af heiðurs-
fylkingunni! Og hann langaði til þess
að heilsa þeim í auðmýkt.
Hann hafði oft veitt því eftirtekt, að
liðsforingjar af heiðursfylkingunni
báru sig öðruvísi en riddarar af heið-
ursfylkingunni. Þeir bera höfuðið öðru-
vísi. Þeir finna að þeir njóta meiri virð-
ingar en hinir.
Stundum gat Sacrament orðið mjög
æstur, og þá hafði hann horn í síðu
allra sem báru orðu. Þegar hann kom
heim var hann rjóður í kinnum af
vonzku og hann var eins og hungraður
betlari sem hefur staðið úti fyrir kjöt-
búðarglugga með alls kyns kræsingum.
Þá hrópaði hann fokvondur: — Ham-
ingjan má vita hvað við verðum lengi
að búa við þetta stjórnarfar.
Kona hans spurði hann undrandi: —
Hvað er nú að þér í dag?
Hann svaraði: — Það er það, að ég
er reiður yfir öllu því óréttlæti, sem
maður er sjónar- og heyrnarvottur að.
En hvað kommúnardarnir höfðu á réttu
að standa.
En þegar hann var búinn að borða,
fór hann út aftur og staðnæmdist fyrir
utan búðarglugga, þar sem orður voru
seldar. Hann athugaði lengi hina alla-
vega litu krossa og stjörnur og, hann
vildi helzt eiga þær allar. En það voru
því miður engar líkur til þess að hann
fengi orðu. Hann sagði við sjálfan sig:
— Það er allt of erfitt fyrir mann sem
ekki hefur neitt embætti að vera með-
limur heiðursfylkingarinnar, en hvern-
ig væri að reyna að verða heiðursdokt-
or. En hann vissi ekki hvernig hann
ætti að fara að því og hann talaði um
það við konu sína sem varð mjög undr-
andi.
— Vilt þú fá orðu? Hvað hefur þú
unnið til þess að fá orðu?
Hann varð reiður. — Hamingjan
góða! Reyndu nú að skilja það sem ég
segi. Ég er einmitt að hugsa um hvað
ég eigi að gera til þess að verðskulda
hana. Þú ert stundum svo lengi að
skilja.
Hún brosti. — Já, nú skil ég. Þú hef-
ur á réttu að standa. En ég veit samt
ekki, hvað þú átt að gera.
Honum datt snjallræði í hug. —
Heldurðu ekki að þú getir minnst á
það við Rosselin. Hann er þingmaður
og hlýtur að geta gefið þér góð ráð. Þú
hlýtur að skilja, að ég get ekki talað um
það að fyrra bragði. En það er ekki
nema eðlilegt að þú talir um það.
Frú Sacrament gerði eins og maður
hennar bað hana og Rosselin lofaði að
tala við ráðherrana. Upp frá þeirri
stundu lét Sacrament hann ekki hafa
stundlegan frið. Það endaði með því að
þingmaðurinn sagði honum, að hann
yrði að senda inn umsókn og telja upp
afrek sín.
Afrek! Það vantaði nú bara! Hann
hafði sem sagt engu afrekað. Hann var
ekki einu sinni stúdent.
En hann sá, að þetta var nauðsyn-
legt og ákvað að skrifa ritgerð um rétt
lýðsins til almennrar menntunar. En
af því að hann hafði engan skilning á
viðfangsefninu, varð hann að hætta við
hálfnað verk. Hann fór að leita sér að
léttara viðfangsefni, til þess að vinna
að. Hann lét prenta ritgerð sína og
sendi hverjum þingmanni eitt eintak og
hverjum ráðherra tíu. Forsetanum
sendi hann fimmtíu eintök og hvert
Parísarblaðið fékk tíu eintök. Ritgerð
hans vakti enga athygli. Samt sem áð-
ur sendi hann umsóknina og fékk það
svar að málið yrði rannsakað. Hann
þóttist viss um sigurinn, en það kom
ekkert svar.
Svo ákvað hann að láta skríða til
skarar. Hann sótti um áheyrn hjá
menntamálaráðherranum, en náði að-
eins tali af skrifstofuþjóni, sem full-
vissaði hann um að málið væri vel á
veg komið og ráðlagði honum að skrifa
fleiri ritgerðir.
Frh. á bls. 30.