Fálkinn - 24.01.1962, Blaðsíða 23

sagði hann, en röddin var langt því
í'rá eins örugg og áður. — Ég elskaði
móður þína. Ég elskaði hana frá því
að ég sá hana fyrst. Það var ekki fyrr
en siðar sem ég fékk að vita að hún
hafði satt að segja verið neydd til þess
að giftast mér. ... til þess að koma í
veg fyrir að maður, sem ekki var í
samræmi við Þá framtíð, sem Eckert
apótekari hafði ætlað dóttur sinni,
fengi að eiga hana.
Julian stundi þungan. Allan tímann
meðan hann talaði hafði hann ýmist
kreppt eða losað sundur hnefana. Hann
titraði eilítið. Wolfgang opnaði munn-
inn til þess að segja eitthvað, en þegar
hann leit framan í föður sinn, þá þagði
hann.
— En það er eitt enn. — Þegar
Julian hóf aftur máls var eins og hvert
orð ylli honum sársauka. — Það er
engin ástæða til þess að leyna því
lengur. Móðir þín. . . . móðir þín sveik
mig, Wolfgang.
Þetta kom eins og reiðarslag yfir
Wolfgang. Skyndilega sá hann andlit
móðurinnar fyrir sér, heyrði djúpa og
rólega rödd hennar og sá hryggðina í
augum hennar. Hann var ráðvilltur.
— Er það í raun og veru satt, pabbi?
Julian starði á hann. Varir hans
voru þurrar og hann hreyfði þær oft
áður en hann talaði:
— Hvort það er satt hreytti hann
loks út úr sér. — í átján ár hef ég
haft sönnun þess fyrir augunum á
mér. í átján ár hef ég ekki sagt eitt
einasta orð við nokkra lifandi mann-
eskju. Ég hef varðveitt leyndarmálið
með sjálfum mér. Veslings barnið á
jú enga sök á þessu. Og ég vildi ekki að
hún þyrfti að líða fyrir það. í átján ár
hef ég verið Doris sem faðir. En ég er
það ekki.
★
Á Gulleyjunni lék hljómsveitin, það
small í korktöppum hjá þjónunum og
kliður og hlátrasköll fylltu salinn ...
Þetta kvöld voru öll borð setin. Yfir-
gnæfandi meirihluti gestanna voru
stúdentar og gestir þeirra.
Prins Hohenperch sat einn við sitt
fasta borð með vínglas fyrir framan
sig. Hann setti upp einglirnið og leit
í kringum sig og öðru hverju kinkaði
hann kolli sem merki þess, að hann
hefði komið auga á einhvern sem hann
þekkti. Hohenperch prins þekkti alla
íbúa Túbingen og allir íbúar Túbingen
þekktu hann.
Allan tímann var hann með hugann
við Bettinu og það sem Cecilia hafði
sagt honum. Ævintýraleg saga, næstum
ótrúleg. Fyrst datt honum í hug, að
gamla jómfrúin hefði misst vitið, en
því lengur sem hann hugsaði um
málið þá fór það smátt og smátt að
renna upp fyrir honum, að þetta væri
ekki óhugsandi. Einu sinni — aðeins
einu sinni eftir að Bettina giftist Julian
Brandt — hafði hún verið hjá honum.
Framhald á bls. 32
FÁLKINN
23