Fálkinn - 24.01.1962, Síða 32

GABRIELA
Framh. af bls. 23
og ef þetta var satt. . . .' Bettina var
komin aftur, hann hafði sjálfur séð
hana á hótelinu. Hún var fegurri en
nokkru sinni, og hún var rík, mjög rík,
eftir því sem Cecilia sagði....
Prinsinn hafði valið sér stað eftir
nákvæma yfirvegun. Það var lítið borð
við vegginn, þaðan sem hann gat séð
inn í anddyri hótelsins og samtímis haft
auga með hljómsveitinni. Hljómsveitar-
stjórinn var gamall vinur hans. Hann
beið eftir merki frá honum.
Og þarna kom það. Hljómsveitin
stanzaði skyndilega í miðju lagi, og
byrjaði strax að leika gamlan stúdenta-
söng. Samstundis stóð Hohenperch á
fætur og yfirgaf salinn. Hann kom
fram í anddyrið jafnskjótt og Bettina
fékk herbergislykil sinn hjá hótelþjón-
inum.
Tónar gamla stúdentasöngsins
streymdu inn í anddyrið gegnum opn-
ar dyrnar. Bettina hrökk við. Hún
þekkti vel þetta lag, en það voru síður
en svo hugljúfar minningar sem það
vakti með henni. Áður fyrr hafði Egon
Hoenperch alltaf fengið hljómsveitina
til að leika þetta lag, þegar hann bauð
henni til kvöldverðar á Gulleyjunni,
eða einhvern þeirra staða, sem þau
voru vön að hittast á. Það var áður en
hún giftist Julian Brandt. í þá tíð hafði
hún ekki verið annað en barn, yngri
en dóttir hennar var nú.
Bettina strauk hendinni um enni sér.
Hún vildi ekki rifja þetta upp. Hún
kinkaði kolli til hótelþjónsins um leið
og hann rétti henni lykilinn og gekk
að stiganum. I sömu mund heyrði hún
rödd að baki sér:
— Betti. . . .
Bettina sneri sér snöggt við. Fyrir
— Þér þurfið ekki að óttast mig.
Ég er ekki Ijón.
32 FÁLKINN
framan hana stóð hár og virðulegur
maður. Hann tók einglirnið af sér,
brosti og hneigði sig.
Hohenperch. Maðurinn, sem átti
sök á allri hennar óhamingju og leið-
indum. Hún fussaði.
— Bettina, sagði prinsinn lágt. — Það
kemur sannarlega á óvænt, að sjá þig
aftur.
Hana langaði helzt af öllu að fleygja
lyklinum framan í andlitið á honum og
flýja út í nóttina. Skyndilega varð hún
gripin kynlegri óttatilfinningu. Það var
áreiðanlega engin tilviljun, að hljóm-
sveitin lék stúdentasönginn um leið og
prinsinn skaut upp kollinum.
Prinsinn brosti sínu breiðasta brosi.
— Kæra Bettina, ég vona að þú hafir
að minnsta kosti nokkrar mínúrur af-
lögu fyrir gamlan aðdáanda.
Án þess að láta nokkuð á sig fá, horfði
hún beint framan í hann.
— Það getur verið, svaraði hún. —
Þegar ég hugsa um hina snjöllu skipu-
lagsgáfu þína, þá er ég viss um, að þú
hefur pantað borð um leið og þú samdir
við hljómsveitina. Er það kannski ekki
rétt hjá mér?
— Því neita ég ekki, kæra Bettina.
Hann bauð henni arminn, en hún lét
sem hún sæi það ekki. Skömmu síðar
gengu þau inn í borðsalinn.
Og mikið rétt: Borð fyrir tvo beið
þeirra.
Prinsinn tók fram stól fyrir Bettinu
og setti hann varlega undir hana. Hann
gerði þetta af einskærri umhyggju og
settist ekki sjálfur fyrr en hann var
sannfærður um að vel færi um hana.
Enginn gat sagt, að prins Hohenperch
væri ekki fyrsta flokks heimsmaður.
Hann settist beint á móti henni. Ljós
salarins spegluðust í einglirni hans.
— Kæra, kæra Betti, hóf hann máls.
— Aldrei fyrr hef ég fundið hversu
sterk bönd tengja saman tvær mann-
eskjur, sem hafa verið saman í æsku.
Manstu hvað við áttum unaðslegar
stundir saman, Bettina? Yfirþjónninn
kom með vínkælinn, setti hann á borð-
ið, fyllti glös þeirra með freyðandi
kampavíni og fór síðan.
Síðasta orð prinsins hafði greipt sig í
vitund Bettinu.
— Manstu hvað við áttum unaðslegar
stundir saman, Bettina?
Hún leit hægt á hann, síðan svaraði
hún rólega.
— Já, en ég man líka eftir ýmsu, sem
var ekkert sérstaklega þægilegt.
Hún dreypti á kampavíninu.
— Ýmsu, sem ekki er hægt að kingja
niður, bætti hún við — jafnvel ekki með
freyðandi kampavíni.
Undrandi og vonsvikin bandaði prins-
inn báðum höndum frá sér og lét ein-
glirnið falla.
— En kæra Betti. Hvers vegna eigum
við að rifja upp óþægileg atvik, þegar
við höfum loksins hitzt eftir öll þessi ár.
Ég man aðeins eftir hinu bjarta og
skemmtilega. Og þú Bettina . .. þú hef-
ur verið hin mikla hamingja lífs míns.
Aldrei hef ég gleymt þér og aldrei mun
ég gera það.
Bettina brosti, en það var engin gleði
fólgin í því brosi.
— Ef þetta eiga að vera gullhamrar,
þá þakka ég fyrir þá, sagði hún. — En
ég efast um að þú hafir boðið mér hing-
að bara til þess að slá mér gullhamra.
Farðu nú ekki eins og köttur í kringum
heitan graut. Segðu það sem þér býr í
brjósti.
Hohenperch prins geðjaðist ekki að
tóninum í rödd hennar. Hann fór að
óttast að þetta stefnumót mundi enda
öðruvísi en til var ætlazt. Til þess að
leyna vonbrigðum sínum lyfti hann glasi
sínu.
— Skál, Bettina . . .
En Bettina gaf sig ekki. Hún horfði
stöðugt á hann með sínum fögru djúp-
bláu augum.
— Síðast þegar við hittumst, leitaði
ég trausts, skilnings og hjálpar hjá þér,
hélt hún áfram staðráðin í að gera þetta
stefnumót þeirra eins kveljandi fyrir
hann og hún frekast gat. — Þarf ég
í raun og veru að minnast þig á það
sem gerðist hér einu sinni.?
Prinsinn var orðinn taugaóstyrkur,
tæmdi glasið sitt og fyllti það jafn-
skjótt aftur.
— Það, sem þá gerðist, gerði víst
hvorki til né frá fyrir þig, sagði Bett-
ina ákveðinni röddu. — Ég var ung
stúlka, einmitt eins og þúsundir ann-
arra stúlkna; ung stúlka, sem þú gekkst
á eftir með grasið í skónum, og ung
stúlka, sem hvarf úr lífi þínu daginn
sem hún giftist manni úr hennar eigin
stétt. Og það kom sér í rauninni vel
fyrir þig, var það ekki? Er það ekki
þannig, sem þið hugsið, þessir karlmenn
með fínu nöfnin og titlana? Það, sem
ég flaskaði á var, að ég hélt að þú værir
eftir sem áður vinur minn. Já, ég var
svo heimsk, að halda það. Þú hafðir
einu sinni svarið þess dýran eið, að
hvað sem á gengi, mundir þú alltaf
standa við hlið mér og hjálpa mér. Þú
ætlaðir aldrei að svíkja mig. Var það
ekki því, sem þú lofaðir?
— Ég sneri aftur til þín, hélt Bett-
ina enn áfram, og var nú eins og hún
hefði gjörsamlega gleymt prinsinum,
sem sat þarna á móti henni, óttasleg-
inn og taugaóstyrkur, og starði á hana.
— Ég kom til þín til þess að fá hjálp
kvöldið, sem Julian hafði fundið bréfin
frá þér, gömlu bréfin, þar sem þú varst
að reyna að telja mér trú um að ég
væri þér meira virði en nokkuð annað
í þessum heimi. En Julian trúði ekki,
að bréfin væru skrifuð áður en ég gift-
ist honum. Ég var í öngum mínum og
vildi, að þú færir til hans og segðir
honum frá þessu og reyndjr að leiða
honum fyrir sjónir, að hann hefði á al-
röngu að standa. Þið voruð jú gamlir
kunningjar og hittust alltaf öðru hverju
í stúdentasambandinu. En hvað gerðir
þú? Þú níddist á aðstöðu minni á hinn
svívirðilegasta hátt.
Allt í einu rak hún upp hlátur.