Fálkinn - 24.01.1962, Page 34

VIIMDUR
Framh. af bls. 13
— Þetta er þykkt ský, vindar frá öll-
um stöðum á jörðipni. Sama rokið, sem
fór yfir Celebes fyrir ári, sami fellibyl-
urinn, sem geisaði og drap marga í Arg-
entínu, ofviðrið, sem fór yfir Hawaii,
'hvirfilvindurinn, sem gjörði mikinn
usla á Afríkuströnd. Þetta eru hlutar af
öllum þeim ofviðrum, sem ég hef slopp-
ið lifandi frá. Hann fylgir mér frá Him-
alayjafjöllum, af því að vindurinn vildi
ekki að ég vissi, það sem ég veit um
Stormadalinn, þar sem ofviðrin myndast
og ráðgera eyðilegginguna. Eitthvað fyr-
ir óralöngu lét þau byrja. Ég veit hvar
vindarnir safnast saman, hvar þeir fæð-
ast og hvar hluti þeirra deyr. Þess vegna
hatar vindurinn mig. Bækur mínar skýra
frá því, hvernig á að sigrast á honum.
Hann vill ekki að ég prédiki neitt um
það framar. Vindurinn vill gleypa mig
inn í iðuna til þess að fá þekkingu mína.
Hann vill hafa mig sín megin.
— Ég þarf að hætta þessu, Allin, kon*
an mín —
— Hvað? Það varð hlé, í fjarska
heyrðist vindurinn blása. —
— Hvað sagðirðu?
— Hringdu í mig eftir klukkutíma,
Allin.
Hann skellti á.
Herb fór fram til þess að þurrka disk-
ana. Kona hans horfði á hann og hann
leit á diskana og nuddaði þá með upp-
þvottastykkinu.
— Hvernig er veðrið úti? sagði hann.
— Gott, ekki mjög svalt, stjörnur,
Þungur, œ, þungur er vor róður.
34 FÁLKINN
sagði hún. Hvers vegna spyrðu?
— Það er ekkert.
Síminn hringdi þrisvar sinnum næstu
klukkustund. Klukkan átta komu gest-
irnir, herra Stoddard og kona hans.
Þau sátu til hálf níu og mösuðu, en
stóðu síðan á fætur og settu upp spila-
borð og þau fóru öll að spila Gosa.
Herb Thompson stokkaði spilin aftur
og aftur með háum smellum og gaf svo
hinum spilin, eitt og eitt í senn. Um-
ræðurnar snerust um allt og ekkert. —
Hann kveikti sér í vindli og það kom
fíngerð aska á enda vindilsins, hann hag-
ræddi spilunum í hendi sér. Við og við
lyfti hann höfði og hlustaði. Fyrir utan
húsið var ekkert hljóð að heyra. Kona
hans sá hann gera þetta og hann hætti
þessu samstundis og lét gosa í borðið.
Hann púaði hægt vindilinn og allir
töluðu hægt og rólega og við og við rak
einhver upp hláturrokur. Klukkan í for-
stofunni sló hljóðlega níu.
— Hér erum við öll samankomin,
sagði Herb Thompson og tók út úr sér
vindilinn og leit á hann hugsi. — Og lífið
er vissulega undarlegt.
— Nú, já, sagði hr. Stoddard.
-—■ Það er ekkert, nema hér erum við
og lifum okkar lífi og á einhverjum
öðrum stað lifa billjónir af fólki sams
konar lífi.
— Það liggur nú í augum uppi.
— Lífið, sagði hann og setti vindilinn
aftur upp í sig, er sjálfur einmanaleik-
inn. Þetta er jafnvel eins í hjónaband-
inu. Stundum, er maður liggur í örm-
um annarra, finnst manni, að maður sé
í órafjarlægð frá þeim.
— Þetta líkar mér, sagði kona hans.
— Ég meinti það ekki þannig, reyndi
hann að útskýra. Það var enginn asi á
honum, af því að hann var ekki sekur
og hann hugsaði sig um.
—■ Ég á við, að menn trúi því, sem
þeir trúa og lifa sínu lífi, meðan aðrir
lifa allt öðruvísi. Ég á við, að við sitj-
um hérna í þessari stofu, meðan þúsund-
ir manna liggja fyrir dauðanum. Sumir
úr krabba, aðrir úr lungnabólgu og enn
aðrir úr berklum. Og ég ímynda mér, að
þessa stundina sé einhver að farast í um-
ferðarslysi í Bandaríkjunum.
— Þetta eru ekki uppörvandi sam-
ræður, sagði kona hans.
— Ég ætlaði að segja, að við lifum
öll og hugsum ekki um, hvernig annað
fólk hugsar, lifir, eða deyr. Við bíðum
aðeins þangað til dauðinn sækir okkur
heim. Það, sem ég á við, er að hér sitj-
um við á rassinum, örugg, á meðan einn
betri manna okkar er í þrjátíu mílna
fjarlægð og dvelst í gömlu húsi í niða-
myrkri og er umkringdur af guð veit
hverju.
— Herb.
Hann púaði og tuggði svolítið vindil-
inn og starði án afláts á spil sín. — Af-
sakið, og hann leit upp og beit í vind-
ilinn. — Á ég að setja út.
Spilið hélt áfram hringinn og það
heyrðist smellur í spilunum. Og þau
spjölluðu saman mjög lágt. Herb Thomp-
son sökk dýpra niður í stólinn og leit
út fyrir að vera lasinn.
Síminn hringdi. Thompson stökk á
fætur og tók tólið af.
— Herb, ég hef hringt og hringt. —
Hvernig er heima hjá þér?
— Hvað áttu við, hvernig er það?
■—■ Eru gestirnir komnir?
— Fjandinn, já, þeir eru —
— Talið þið saman, og hlæjið eða spil-
ið á spil?
— Já, en hvað kemur það málinu
við?
— Ertu að reykja tíusenta vindilinn?
— Fari í helvíti, já, en ...
— Það blæs, sagði röddin í símanum,
það blæs hér vissulega. Ég vildi að þú
værir hér. Ég vildi að ég vissi ekki það,
sem ég veit. Ég vil svo margt.
— Ertu hólpinn?
— Svo langt sem það nær. Ég læsti
mig inni í eldhúsinu. Vindurinn braut
hluta úr framhlið hússins inn. En ég
hörfa skipulega. Þegar eldhúsdyrnar
láta undan, hörfa ég niður 1 kjallarann.
Ef ég verð heppinn, get ég haldið út
til morguns. Vindurinn mun rífa niður
allt húsið til þess að ná 1 mig og kjall-
aragólfið er helvíti traust. Ég hef skóflu
og ég get grafið dýpra ...
Það var eins og margar raddir töluðu
í símann.
— Hvað er þetta? spurði Herb og það
sló köldum svita um bak hans.
— Þetta? spurði rödd í símanum. -—■
Þetta eru raddir tólf þúsund manna, sem
hvirfilvindur drap, sjö þúsunda, sem fór-
ust í fellibyl og þriggja þúsunda, sem
fórust í ofsaroki. Er ég að ónáða þig?
Þannig er vindurinn. Hann er samsett-
ur af framliðnum. Vindurinn drap þá
og drakk 1 sig hug þeirra til að öðlast
vitsmuni. Hann tók raddir þeirra og
gerði eina rödd úr. Þetta eru allar þess-
ar milljónir fólks, sem farizt í ofsa-
vindi um 10 þúsund ár, allar þær þraut-
píndu milljónir, sem veltast og berast
með vindinum, ýmist í miðri iðunni eða
uppi og niðri í honum. Guð minn góður,
þú gætir ort kvæði um þær.
Síminn bergmálaði af röddum og það
mátti greina skerandi blístur í honum.
— Komdu, Herb, kallaði kona hans
frá spilaborðinu.
-v- Þannig verður vindurinn slóttugri
með hverju ári, hann eykur við sig,
líkama við líkama, líf við líf, dauða.
— Við bíðum eftir þér, Herb, kallaði
kona hans.
— O, hver djöfullinn. Hann sneri sér
frá og urraði næstum. — Bíðið augna-
blik, ef þið viljið gera svo vel. Og hann
fór til símans. — Allin, ef þú vilt, að ég
komi út til þín núna, þá vil ég það. Ég
hefði átt að koma fyrr . . .
— Hugsaðu ekki um það. Þetta er
grimmdarleg barátta, ég vildi ekki láta
þig taka þátt í henni. Það er betra að
hætta samtalinu. Eldhúsdyrnar eru var-
hugaverðar. Ég þarf að fara niður í
kjallarann.
— Ætlarðu að hringja seinna?