Fálkinn - 23.05.1962, Page 13

snúizt um sjálfa sig, án þess að veita
því eftirtekt, meðan hún var að tína
blómin, og stefndi nú í þveröfuga átt
við hina réttu. Þegar upp á jafnsléttu
kom, bjóst hún við að sjá bílinn beint
undan kleifinni. En þar sást enginn
vagn. Hér var landið ekki heldur slétt,
þótt það sýndist svo, heldur var það
með lautum og lægðum, og í einni
dældinni var bifreiðin og Karl falin
sjónum hennar, svo sem tvö hundruð
metra frá henni.
Manni verður ekki um sel, er bíll og
maður, sem sé aðalinntak umheimsins
í bili, verður skyndilega að engu fyrir
augum manns. Okkur hitnar í hamsi,
okkur liggur allt í einu á og tökum
á sprett. Elísa hljóp sem fætur toguðu
í áttina þangað sem bíllinn átti að vera.
Hann hlaut að koma í ljós, og það hefði
hann líka gert, því að Karl var enn
á sama stað að eiga við hann, — ef
vesalings Elísa hefði ekki hlaupið þráð-
beint frá þeim stað. Hún hljóp tvö
hundruð metra til viðbótar, og þegar
hann sást eigi að heldur, tók hún enn
til fótanna, móð og másandi, og hljóp
hundrað metra svo hart sem hún komst.
Svo nam hún staðar og hlustaði, en
blóðið þaut í æðunum og barðist fyrir
eyrum hennar.
Hvergi nokkurt hljóð.
Þá þyrmdi eyðimerkurþögnin yfir
hana, í fyrsta sinni. Hún er ægileg, ef
maður er aleinn. Hún er grafarkyrrðin
sjálf. Auðnin þegir. Sandurinn við
fætur manns og sjónhringurinn í fjar-
lægð. Þeir gera ekki annað en vera
þarna og stara og þegja. Og í sólskin-
inu þegar logn er, hvílir blindandi, yfir-
þyrmandi þögn.
Elísa lagði á flótta frá henni, hljóp
með andsogum og flaksandi fötum, gerði
hávaða, til að heyra ekki þögnina kring
um sig. Því nú var eins og fjarlægð-
irnar, míla eftir milu til allra átta, gæfu
til kynna með því að þegja, og leituðu
færi á henni með því. Hún hljóp í of-
boði lengra og lengra burtu, í þveröf-
uga átt, svo sem ógæfa hennar vildi
vera láta, unz hún orkaði ekki meira.
Þá greip hún fyrir eyrun, settist á
stein, glápti út yfir auðnina og gretti
sig. Hún stundi og hleypti brúnum, hún
var þurr í munni og reið. Svo fór hún
að hugsa sig um.
Auðvitað var hún orðin villt. Og nú
varð hún að vera róleg. Þegar farið
er í öfuga átt, er sá einn kostur, að
snúa við, halda sömu leið til baka með
gát, jafnvel þótt það taki nokkurn
tíma. Maður hefur þó sporin sín!
Hún þræddi líka hælaförin sín í sand-
inum um stund, en svo hurfu þau henni
á grýttum bala. Hún leitaði þeirra til
beggja hliða og snerist um sjálfa sig
á ný, horfði kring um sig efablandin
og beit á jaxlinn. Það var ekki spaug
að þessu, þetta gekk nú of langt!
Jæja, maður er nú ekkert hænsn og
gengur ekki af göflunum. Það var niðri
í þessum dalverpum þarna, sem hún
villtist. Þau varð hún að finna aftur,
auðvitað myndi Karl leita hennar þar.
Og vongóð lagði hún af stað þangað
sem hún var viss um að þeir væru. Hún
reyndi að vera róleg og eftir langa
og þreytandi göngu og vaxandi mæði,
kom hún loks niður í greinótt drög
gamalla árfarvega, sem auðsjáanlega
voru þeir réttu, með ísblóm og græn-
gresi í botni. En hér voru hlíðarnar
hærri og brattari en hana minnti að
ætti að vera, þetta voru heil fjöll. Dal-
botninn var ófært klettaklungur og
hamraveggir þverhnýptir, þar sem
björgin höfðu sprungið fram, hvað inn-
an um annað.
Gömul, uppþornuð vatnsföll, þar sem
vatnsflaumurninn hafði molað klungrið
og sorfið skessukatla í klappirnar. Nú
var allt hvítt og rykfallið, eins og rústir
af þornuðum, kölkuðum og horfnum
heimi. Sólin skein beint niður í blá-
lygnar gjárnar, blindandi, sjóðheit og
kyrr. Hjartslátturinn var að heyra sem
hamarshögg í hinni skerandi birtu og
ósegjanlegu, óendanlegu einsemd og
kyrrð.
Þá barst henni að eyrum, líkt og
örveik tónlína í alkyrrðinni, en þó svo
skýrt, að ekki varð um villst, hljóð úr
bílhorni, hvað eftir annað. Það var
áreiðanlega einhver að gefa merki með
horninu, hver rokan eftir aðra, — Karl!
Já, hrópaði hún glaðlega, upphátt,
eins og ung telpa, og brosti. Síðan brast
hún í grát. Karl! Já, nú kom hún. Og
hún litaðist um, gaf sér ekki tíma til
að gráta. Hljóðið kom frá hamraveggn-
um beint fram undan henni, þar fyrir
handan hlaut hann að vera. Hún tók
þegar til að klifra upp hlíðina, meiddi
sig, datt, og kjóllinn flæktist fyrir fót-
um hennar. Loks náði hún upp á brún,
komin í spreng af mæði, hálfblind af
birtu sólar og hvítra kletta.
Þegar hún var komin alla leið, hlust-
aði hún svo vel sem henni var unnt
fyrir hjartslættinum, hélt um brjóstið
með hendinni og hlustaði. Svo hraðaði
hún sér áfram í sömu átt, og hlakk-
aði til að heyra aftur í horni bifreið-
arinnar, kannski nær en áður.
En hún heyrði ekki hljóðið á ný, því
auðvitað hafði það verið bergmál, sem
hún heyrði frá hamraveggnum, og því
komið úr öfugri átt. Hún gekk í klukku-
stund, nam staðar við og við og hlust-
aði. Örvæntingin jókst og vonbrigðin
voru óbærileg.
Um hádegisbilið, þegar því var líkast
Framh. á bls. 34
FALKINN
13