Fálkinn - 23.05.1962, Síða 34

Villt á eyðimörk
Framh. af bls. 13
að syði á sjálfu andrúmsloftinu, sá hún
fjall álengdar, og hjá henni kviknaði
von um að hún gæti kannski komizt
þangað upp, og séð þaðan til allra átta.
Hún náði þangað og naut útsýnis um
viða vegu. Þá voru kraftar hennar á
þrotum. Hún litaðist um að nýju. Var
og varð ein og yfirgefin í þessari ægi-
legu, sólheitu, endalausu, kyrru ver-
öld. Smám saman rann það upp fyrir
henni, að nú var úti um hana.
Þegar Karl hafði komið hjólbarðan-
um fyrir og sneri sér við með svita-
dropa á enninu, til að kalla á konu
sína, var hún horfin. Hafði sennilega
gengið niður í kleifina rétt hjá. Hann
fór á eftir henni en fann hana ekki,
var nærri orðinn villtur sjálfur og sneri
óttasleginn aftur til bifreiðarinnar.
Hann leitaði árangurslaust fram undir
hádegi, þeytti bílhornið og kallaði á
hana, þá sá hann að þetta dugði ekki.
Hann varð að fá hjálp, skipulagða hjálp,
og hann setti vélina í gang.
Nú sæi hún hann aldrei framar! Aldr-
til baka sömu leið og hann var kominn,
og sækja leitarfólk, ellegar halda áfram
á eftir hinum bifreiðunum fimm. Þar
sem þeir höfðu ekki snúið við, er þeir
veittu því eftirtekt að hann hafði dreg-
ist aftur úr, hlutu þeir að gera ráð
fyrir að hann næði þeim. Skemmsta
leiðin til næstu hjáipar var að fara
þangað. Karl lagði af stað, og sandur-
inn gusaðist aftur undan hjólunum.
Bara að hann gæti nú fylgt hjólförun-
um alla leið!
Hann fann þau, og nokkru eftir há-
degið voru allir vagnarnir sex komnir
þangað al'tur, sem Elísa hafði horfið.
Þeir skutu á skyndiráðstefnu og hófu
siðan leitina.
Klukkan varð átta að kvöldi, og Elísa
litla var orðin önnur manneskja. Uppi
á fjallinu, frammi fyrir augliti himins
og auðnar, greip skelfingin hana.
Ekki að veröldin í sjálfu sér vekti
neinn ótta, þetta var mjög venjulegur
dagur, mettaður sólarljósi, allt of bjart-
ur, og eyðimörkin boðaði engar feiknir.
Hún náði bara út á hið óendanlega,
molnuð háslétta með hæðum, sem voru
flatar að ofan, ójafnar að víðáttu, en
allar jafn háar. Og hver þeirra hafði
sinn sjóndeildarhring, það var vonlaust,
sjónhringur í margra mílna fjarlægð
var nákvæmlega sá sami og hér, frá
honum varð ekki flúið.
Elísa var dekruð heimskona og hafði
óljósar hugmyndir um eyðimörkina.
Áttunum hafði hún ekki' veitt minnstu
athygli, hvar sólin var þegar þau óku
út úr borginni, til þess voru karlmenn-
irnir. Hvar hún var, hafði hún ekki
hugmynd um, hvort þetta var Lýbíu-
eyðimörk eða Arabíu. Hún hafði heyrt,
að þær voru tvær og önnur næði um
Afríku þvera, hin langt inn í Asíu.
34 FÁLKINN
Allt, sem hún fór, hafði hún farið
í Vagni, undir umsjá Karls. Henni höfðu
verið sýndir pýramídarnir og hún hafði
litið á þá sem hverja aðra ferlega sýnis-
gripi, er látnir höfðu verið síga niður
frá himnum, henni til skemmtunar. Og
nú var hún alein, vissi ekkert og myndi
aldrei komast heim aftur, eyðimörkin
hafði gleypt hana.
Og þetta hafði komið fyrir síðan í
morgun, en það var eilífð síðan, og það
var alls ekki satt, að þau byggju á
Mena House, tilgerðarlegu tízkuhóteli
með smekklegri litabreytni eins og rauð-
um gangstígum milli fagurgrænna flata.
Þjónn á hverjum fingri. Jafnvel þar
sem allt var indælt, eins og á gistihús-
um Miðjarðarhafsstrandar í Evrópu,
hafði hún kvartað yfir matnum, æfin-
lega þetta sama, eins og langouster og
poulet gengi sífellt aftur um allan heim.
Hún hafði ekkert borðað í dag, ekki
einu sinni í morgun áður en þau lögðu
af stað!
Morgunverðarkarfan, sem þau höfðu
með sér frá hótelinu, fuglabúr úr flett-
uðum tágum og hvítar mundlínur í!
Eða ískældi drykkurinn, sem Karli hafði
hugkvæmst að láta á hitabrúsa, — Karl!
Nú var annaðhvort að snúa aftur
ei myndi hún rata út úr eyðimörkinni,
hún myndi aldrei finnast!
Auðnin gein við henni úr öllum átt-
um, sólareldurinn helltist niður á höf-
uð hennar, stakk hana í hendurnar.
Maðurinn er með þunna skel af skyn-
semi utan á sér og hafdjúp af hryllingi
undir niðri. Það kom yfir hana óvið-
ráðanlegt, eins og önnur persóna en
hún sjálf gerði uppreisn í henni, eitur
í beinunum, hjarta, sem trylltist, eitt-
hvað sem öskraði ókennilegum digur-
barka, og það var hún sjálf. Lífvera
snerist um sjálfa sig og reyndi að rífa
utan af sér fötin, fjallið var eintómar
flíkur, sem ekki var hægt að grúfa
andlitið í. Og veran æpti, loftið var
öskur og ljós og dansandi fjöll, og í
brjálæði, sem var ægileg árás annarar
veru i henni, fórst hún og heimurinn
allur.
Hún raknaði úr öngvitinu við ýlfur
og dyn, og þegar hún opnaði augun,
sat stórvaxinn fugl beint framundan
andliti hennar. Mjög stór fugl, áþekkur
kalkúna, hún sá fuglinn allan í einni
svipan, upp úr og niður úr. Fiðrið var
svart og hvítt, eins og hann væri í
sorgarklæðum til hálfs, dúnkragi um
nakinn hálsinn, eins og á gamalli konu
og frunsur á fótum. Klærnar voru
hreistraðar og skitnar. Nefið hvasst og
bogið, áberandi gult og niður í grá-
myglulegt. Lítið og hörkulegt auga
starði á hana, hvítt með hring sem
var eins og brenndur í það.
En um leið og hún opnaði augun
og starði í móti, lækkaði fuglinn sig
og lyfti sér aftur af miklum átökum.
Það komu djúp för í sandinn eftir klær
hans, hvein í flugfjöðrunum, eins og
bogastreng, en stormur fór aftur með
honum við flugtakið, er feykti sandi
og möl 1 allar áttir.
Það var eins og þetta ætti hér við.
Elsa settist upp, ísköld af ótta við
fuglinn, en áttaði sig fljótt. Hún var
mjög máttfarin, en róleg, henni fannst
sem öngvitið hefði brotið oddinn af
ógæfu sinni. Þetta var svo sem hörmu-
legt, en að öskra meira og óskapast,
það gat hún ekki, enda trénast maður
upp á því.
Elísa átti sér enga von framar. En
á fjallinu vildi hún ekki vera lengur,
þar sem hún hafði séð þenna andstyggi-
lega fugl. Langt í burtu á litlum bletti
milli sandhóla, sá hún eitthvað standa
upp úr auðninni, líkt og útþanda regn-
hlíf eða ómerkilega pottaplöntu, það var
víst pálmi. Nálægt honum var klettur,
flatur að ofan eins og allir hinir, en
holur til hliðanna og minnti á pípu-
hatt. Elisu fannst hann eitthvað svo
föðurlegur, að hún festi traust á hon-
um og fannst hún verða að komast
lengra áður en hún gæfist upp.
Þetta var löng leið, miklu lengri en
hún hafði haldið, og hún lá enn lengra,
lengra inn í eyðimörkina, Elísa!
Eftir klukkustundar erfiða göngu
mátti gerla sjá, að þessi litli sproti var
pálmatré. En það var orðið langt áliðið
dags, er hún loks náði þangað. Kom þá
í ljós, að þetta var gamalt og stórvaxið
tré, stofninn eins og mannsbolur og
blaðkróna hátt uppi í loftinu. Féll
skuggi hennar á sandinn spölkorn frá
rótunum, og þar settist Elsa á hækj-
ur sínar.
Hún gat ekki meir. Fætur hennar
voru stórskemmdir og blæddi úr þeim
báðum. Skór hennar höfðu skorizt sund-
ur á hvössu grjóti og hafði hún gengið
þá af sér fyrir löngu síðan. Allsstaðar
voru steinar með egghvassar randir,
sem allar sneru upp, fágaðar af veðri
og vindum. Annan skóinn dró hún eftir
sér um stund í öklabandinu, þangað
til hnappurinn slitnaði úr. Eftir það
gekk hún á silkisokkunum meðan þeir
dugðu, nú var hún berfætt, blóðug og
þrútin. Hún komst ekki feti lengra.
Hér ætlaði hún að deyja hjá pálman-
um og pípuhattinum.
Annars hafði pálminn valdið henni
vonbrigðum þegar í upphafi, að því er
gestrisni áhrærði. Því er hún nálgaðist
hann, flaug risavaxinn fugl úr krón-
unni, eins og tvö blaðanna hefðu lifnað
við, og renndi sér brott. Hann var mó-
brún á fiður með gula fætur, örn af
allra stærstu tegund.
Hann fór ekki langt, en lækkaði flug-
ið yfir hæð í nánd, veifaði vængjun-
um og settist með stökki, lagði að sér
vængi. Eftir það sá hún hann sitja þar
eins og hallandi keilu, sem bar hreyf-
ingarlaus við hamin, eins og hann væri
að bíða.
Dagur leið að kvöldi. Skuggi pálmans
færði sig til og Elísa með honum. Hit-
inn olli henni nú ekki téljandi óþæg-
indum lengur. Hún litaðist lítilsháttar
Framh. á bls. 36.