Fálkinn - 13.06.1962, Qupperneq 18

SAKAMÁLA-
SAGA
EFTIR
OCTAVUS
ROY
COHEN
SJONARVO
Allar áætlanir í sambandi við afbrot-
ið stóðust á næstum ótrúlegan hátt.
Fárnarlambið hafði verið á þeim stað,
sem við var búizt, og hin glæsilega
breiðgata í úthverfinu hafði verið auð.
Hið eina, sem ekki var samkvæmt áætl-
un, var, að Joe hafði neyðzt til að koma
fórnarlambinu fyrir kattarnef.
Það var klukkan tvö að næturlagi, að
skotið rauf kyrrð næturinnnar, og Joe
og félagi hans stóðu hjá fórnardýrinu
næstum áður en það féll á gangstéttina.
Þeir tryggðu sér þykkt peningaveskið
og þrifu hring af fingri hins látna. Síðan
þutu þeir aftur til bifreiðarinnar, sem
stóð örskammt frá.
í fjarlægð — en ekki samt eins mikilli
og þeir Joe og Ernie höfðu óskað sér
— hljómaði sírenuvæl lögreglubifreið-
arinnar. Einhver hafði sem sagt heyrt
skotið og hringt til hennar. Þeir heyrðu
að lögreglubifreiðin kom stöðugt nær
og nær, en enn þá höfðu þeir tímann
fyrir sér, því að enginn hafði séð þá.
Þeir höfðu gætt þess mjög vandlega.
Bifreið þeirra stóð, þar sem þeir höfðu
skilið við hana. Hún stóð fyrir framan
virðulegt hús með stórum grasbletti fyr-
ir framan. Gatan var með öllu mannlaus
og þeir höfðu umhyggjusamlega skipu-
lagt flóttann. Möguleikar þeirra til að
komast undan voru 10 á móti 1, það er
að segja ef enginn hafði séð þá. Enginn
gat sem sagt gefið nákvæma lýsingu
á bifreið þeirra né númerið á henni.
Þeir stóðu andartak kyrrir við hornið,
á meðan Ernie dró lyklana upp úr vasa
sínum. Þá sáu þeir vitnið.
Það stóð á grasfletinum miðja vegu
milli hússins og vegarins. Andlit þess
vissi að þeim og í daufu tungsljósinu
sáu þeir að bros lék um varir þess. Það
stóð hreyfingarlaust og lét sér hvergi
bregða. Það sýndi engin merki þess, að
það ætlaði að reyna að stöðva þá.
En þeir vissu, að það hafið séð þá.
og að það mundi muna það sem það
hafði séð. Þeir vissu einnig, að það hafði
áreiðanlega lagt númerið á minnið.
Andartak flaug þeim báðum í hug,
hvort ekki mundi reynast nauðsynlegt
að ryðja vitninu úr vegi. Það var ekki
samvizka þeirra sem gerði það að verk-
um að þeir hikuðu, heldur hitt, að lög-
reglubifreiðin hlaut að vera mjög nærri.
í kyrrð næturinnar heyrðist til hennar
og þeim virtist hún nálgast óðum. Þeir
máttu engan tíma missa.
Þeir þutu inn í bílinn og óku af stað.
Ernie sagði:
— Vertu rólegur, Joe. Aktu hægt
eins og við höfðum ákveðið. Hvað mundi
það gagna okkur, þótt við slyppum frá
lögreglubifreiðinni, ef við yrðum í
staðinn teknir fyrir brot á umferðar-
reglunum?
Á fáum mínútum voru þeir komnir
góðan spöl frá staðnum, þar sem af-
brotið gerðist. Þeir heyrðu enn þá í lög-
reglubifreiðinni og nú bættist sjúkra-
bifreið í hópinn. En þeim var ekki veitt
eftirför. Þeim veittist auðvelt að aka
gegnum miðbæinn. Enginn veitti þeim
eftirtekt, ekki einu sinni lögregluþjónn
sem gekk fram og aftur um göturnar.
Þeir óku bílnum inn í bílskúrinn og
fóru síðan til herbergis síns, sem var
á annars flokks gistihúsi. Og þeir gengu
ósköp rólega, eins og ekkert hefði ískor-
izt. Þeir voru alltof þaulæfðir til þess
að fara að hlaupa.
— Heldurðu að hann hafi séð okkur
greinilega?
— Spurðu ekki svona heimskulega.
Auðvitað hefur hann séð okkur. Við
sáum hann, var það ekki? Hann var
á að gizka 185 sm á hæð, ijóshærður,
í dökkum buxum, í grárri skyrtu og
bindislaus. Fyrst við höfum séð hann
svona greinilega, þá getum við bókað,
að hann hefur séð okkur. Hann hefur
einnig séð bílinn og númerið. Það er
skömm og svívirða að við skyldum
ekki gefa okkur tíma til að koma hon-
um fyrir kattarnef. Meðan hann gengur
laus eru sáralítil líkindi til að við
sleppum frá þessu.
Þeir höfðu engar áhyggjur af því,
að þeir skyldu hafa rutt fórnardýri sínu
úr vegi, þótt það hafi alls ekki verið
ætunin í upphafi. Slíkt var aðeins
eðlilegur fylgifiskur hinnar áhættu-
sömu atvinnu þeirra. Hvers lags maður
var það líka, sem ekki hafði nógu
mikið vit í kollinum til að fara ekki
að veita mótspyrnu, þegar hann varð
fyrir vopnaðri árás?
Þeir litu hvor á annan. Þeir voru
engir grænjaxlar og vissu vel, hvað
þeir höfðu gert. En þetta var nokkuð,
sem þeir urðu að gera út um strax.
— Hversu mikla möguleika höfum
við á því að sleppa vel frá þessu, Er-
nie?
— Ekki einn á móti milljón. Það er
ekki til í víðri veröld sá kviðdómur,
sem ekki mundi leggja trúnað á frá-
sögn mannsins.
Joe hristi höfuðið.
— Það gagnar okkur heldur ekki
að reyna að hlaupast á brott. Það er
áreiðanlega þegar búið að auglýsa eftir
okkur í útvarpinu.
— Bara að þessi náungi hefði ekki
verið þarna, sagði Ernie.
— Já, bara að hann hefði ekki verið
þarna. En við getum ekki fengið fang-
stað á honum.
— Þeir geta ekki sannað neitt, ef
hann fær ekki að sjá okkur aftur.
Hann verður fyrst að þekkja okkur
aftur.
— Segðu mér, Ernie hvað ertu nú
með í bígerð?
— Ránmorð er ránmorð! Og enginn
fer í rafmagnsstólinn nema einu sinni!
— Útskýrðu þetta betur.
— Jú, sjáðu til. Það er ekki um ann-
að að ræða! Annar okkar verður að fara
aftur. f versta tilfelli heppnast okkur
ekki að ná í manninn, en ef það heppn-
ast.....Látinn maður getur ekki borið
vitni fyrir rétti, eða hvað?
— Þú hefur rétt fyrir þér. En hvor
okkar á að fara?
18 FÁLKINN