Fálkinn - 13.06.1962, Síða 24

litlum stólkolli og fyrrverandi eldhús-
skáp úr óhefluðum fjölum. Katrín skúr-
aði kytruna umhyggjusamlega til þess
að losna við þá kæfandi lykt af gömlum
matarleifum, sem í henni var. Þegar
Katrín hafði lokið hreingerningunni,
fannst henni þetta litla herbergi hið
snotrasta. Frú Perkins kom inn í sama
bili og skoðaði vandlega veggina og
gólfið.
— Þú ert að minnsta kosti þrifin,
stelpa mín, sagði hún. — Það er strax
mikill kostur. Síðar kemur í ljós hvort
hægt er að nota þig til að gera eitthvað
fleira.
Katrín leit undan og gat ekki varizt
að brosa ofurlítið í laumi. Útlit
og klæðnaður frú Perkins gaf alls ekki
til kynna, að hreinlætið væri sú dyggð,
sem hún mæti mest.
— En eitt get ég sagt þér strax, hélt
frú Perkins áfram. — Ég vil ekki hafa
neitt karlmannastand í þessu herbergi.
Þú átt að vera kurteis og elskuleg við
gestina, en þú hleypir þeim ekki hing-
að inn til þín, það get ég sagt þér. Um
launin skulum við ekki tala, fyrr en
sézt hvort þú ert starfi þínu vaxin.
Til að byrja með færðu fæði og hús-
næði og helminginn af því þjórfé, sem
gestirnir kunna að stinga að þér. Við
Perkins fáum hinn helminginn. Og þú
skalt ekki reyna að stinga neinu undan
— ég aðvara þig. Stúlkan sem var hér
á undan þér var einmitt rekin fyrir
það. Á sunnudögum áttu frí, en þú
verður fyrst að fara til kirkju með mér
og Perkins. Við erum guðrækið og
virðulegt fólk, jafnvel þótt við rekum
krá.
LITLA 5AGAN:
VEIDI-
ÞJÓFURINN
Rönne skógarvörður var í slæmu
skapi. Enn einu sinni hafði hann eytt
heilli nótt að leita að þessum bannsetta
Lars Holt. Rönne hafði ekki fundið
tangur né tetur af honum. Það var ör-
uggt, að Lars Holt stundaði veiðiþjófn-
að, og það var einnig öruggt, að jafn-
skjótt og skógarvörðurinn hafði tekið
byssu sína niður af veggnum, farið út
að leita hans, var Lars Holt allur á bak
og burt. Þegar skyggja tók heyrðist í
hvert skipti skot úti í skógi. Var þá
Rönne skógarvörður ekki seinn á sér,
hann stökk fram úr rúminu, flýtti sér í
buxurnar, og fór út í skóg til þess að
ná í þennan bannsetta veiðiþjóf. Rönne
stikaði í gegnum skóginn þveran og
endilangan, og sjaldan kom hann heim
fyrr en tekið var að birta, og þá var
hann alltaf í ægilega súru og leiðinlegu
skapi, af því að Lars Holt var honum
ofjarl að slóttugheitum.
Lars Holt stundaði garðyrkju við
skógarjaðarinn. Hann gætti vel að sínu,
sá vel um sig og sínar skepnur og það
var annálað, hve snyrtilegt var heima
hjá honum, enda þótt hann væri pipar-
karl. Hann var myndarlegur og frísk-
legur ungur maður, í stuttu máli sagt,
mjög karlmannlegur maður. Eini löst-
ur hans var veiðiþjófnaðurinn.
Enn einu sinni hafði hann verið að
skemmta sér með byssu út í skógi og
Rönne skógarvörður hafði orðið af næt-
ursvefni einu sinni enn.
— Náðirðu í hann, pabbi? spurði hin
laglega dóttir hans, Konstance við
morgunverðarborðið.
—- Náði í hann, hvæsti skógarvörður-
inn. — Lars Holt er ekki sú manngerð,
sem maður getur sótt út í skóg og tek-
ið með sér. Hann hefur þann viðbjóðs-
lega hæfileika að geta gert sig ósýnileg-
an á sama augnabliki,og maðurinn öslast
í gegnum skóginn. En ég skal lofa þér
því, telpa mín, að ég skal hafa hendur
í hári þessa þorpara. Sá veiðiþjófur
hefur ekki fæðizt enn þá, sem ....
— Nei, ég veit það pabbi. En, je-
menn eini, þó hann sæki sér einn fasan
í soðið af og til, er það svo voðalegt?
Þú 'veizt líka, að hann gerir það ekki
af neyð, þetta er íþrótt hjá honum....
— Það er lítilmannleg íþrótt að hafa
roskinn mann að fífli. Það er þorpara-
skapur, einfaldlega ill. ...
— Jæja, gefðu okkur þá þitt sam-
þykki. Hann hefur lofað mér því, að
hann muni aldrei stíga fæti sínum í
skóginn, ef þú gefur okkur samþykki
þitt.
Lars Holt hafði lengi verið ástfanginn
af Konstance og hún af honum, en
Rönne skógarvörður hafði svarið þess
dýran eið, að þau fengju aldrei að njót-
ast fyrr en hann hefði haft hendur í
hári þorparans og hann fengið verð-
Framh. á bls. 36.
24
FÁLKINN
Þrátt fyrir strangleikann í röddinni
og hina mörgu og undarlegu skilmála,
leizt Katrínu alls ekki ila á frú Per-
kins og heldur ekki mann hennar. Hún
fann greinilega, að það var ekkert illt
til í þeim. Og eftir því sem dagarnir
liðu og þau hjónin komust betur að
raun um, að fegurð og yndisþokki
Katrínar laðaði gesti að kránni, urðu
þau næstum vingjarnleg í hennar
garð. Á krána komu menn af ýmsum
stéttum þjóðfélagsins og sumir þeirra
reyndu að gera sér dælt við Katrínu.
En henni lærðist fljótt að halda þeim í
hæfilegri fjarlægð með léttu glensi og
liprum hreyfingum, þegar grófar hend-
ur teygðu sig eftir henni. Hún kunni
í rauninni alls ekki illa við sig innan
um alla þessa ólíku karlmenn, sem
hlógu og skemmtu sér og síðast en ekki
sízt: dáðust að henni. En þetta kom
ekki í veg fyrir þá fyrirætlun hennar
að koma sér lengra áfram í lífinu. Krá
Perkins var aðeins fyrsti áfanginn á
langri leið, sem hún átti fyrir höndum.
Nú gat hún þekkt stöðu fólks í þjóð-
félaginu bara með því að horfa á hend-
ur þess og hlusta á tal þess. Fötin gátu
blekkt, sérstaklega á þessum tíma, þeg-
ar fjöldi kaupmanna frá East End
hafði skyndilega grætt stófé og flutt
til City til þess að lifa þar eins og hefð-
arfólk. En þeim tókst aldrei að dylja
uppruna sinn. Þeir töluðu hátt og mál-
farið kom upp um þá. Þeir slógu sér
á hné og hlógu hrossalega og hendur
þeirra voru grófar.
En þegar hún lá ein á kvöldin í her-
berginu sínu og lét sig dreyma, þá var
það ævinlega annars konar fólk, sem
hún sá fyrir sér. Hún elskaði þennan
fína ilm af eau de cologne, sem ævin-
lega var af hefðarfólkinu, naut þess að
hlusta á virðuleg og skemmtileg sam-
töl þess, og dáðist að því hvernig það
hélt á vínglösunum. Sá dagur kemur,
sagði hún við sjálfa sig, að ég hitti
slíkan mann, sem tekur mig með sér
héðan og gerir mig að hefðarfrú........
Katrín hafði nú unnið í næstum mán-
aðartíma í krá Perkinshjónanna.
Henni leið mætavel, en samt fannst
henni einhvernveginn eins og hún stæði
utan við hið raunverulega líf. Hún
þorði ekki að eiga stefnumót við
neinn af þeim karlmönnum, sem komu
á krána, af ótta við að Perkins-hjónin
kæmust að því. En eftir því sem sum-
arkvöldin urðu lengri og heitari, varð
hún gripin ungæðislegri óþolinmæði.
Dag nokkurn fóru hjónin út á land og
það hafði það í för með sér að hún
fékk einn frídag aukalega. Fyrir þjór-
féð sem hún hafði aurað saman hafði
hún keypt sér ljósgrænt efni og saum-
að sér kjól. Hann var að vísu ekki sam-
kvæmt nýjustu tízku en nægilega falleg-
ur til að enginn mundi segja að hún
væri utan af landi. Rautt hár hennar
glóði undir nýstroknum léreftshatt-
inum.
Hún ólgaði af lífsgleði og eftirvænt-
Framh. á bls. 34