Fálkinn - 13.06.1962, Qupperneq 34

Það mátti víst glöggt á mér sjá, að
ég var í stökustu vandræðum.
„Þegar hann — leigjandinn minn, sem
ég kallaði svo — nær yfirhöndinni, er
hann farinn að verða svo fjandi slung-
inn. Hann notfærir sér rödd mína, til
að neita öllu saman. Hann er þeim sam-
mála um, að tal mitt um samvaxnar
sálir, sé þvaður eitt. Hann spyr ástúð-
lega um líðan konu sinnar . . . en hún
er mín kona, en ekki hans. þeir segja,
að ef ég geti alltaf verið með þeim hætti,
sé ég orðinn heilbrigður.
Það er þetta, sem hann keppir eftir,
Karl. Hann sækist eftir, að verða út-
skrifaður og leystur úr haldi. Hann
hatar Enid, heimtar að þeir láti líkama
minn lausan, — líkama okkar, eins og
ég hugsa mér hann nú orðið — til þess
að hann geti komist á fund Enid og
eyðilagt hana. Og honum myndi heppn-
ast það. Honum dettur ekki í hug að
ráðast á hana aftur. f fyrsta skipti hafði
hann aldrei náð valdi yfir líkama áður,
hafði aldrei gert slíka tilraun fyrr, og
réði ekkert við sig.
En þá skyssu gerir hann ekki nema
einu sinni. Nú myndi hann fara kæn-
lega að, og henni væri bráður bani
búinn!“
Davíð læsti hnefanum um handlegg
mér. ,,Karl“, sagði hann í örvæntingar-
róm. ,,Hann er að því kominn, að ná
yfirráðum núna, og mér er ómögulegt
að fá þessa aulabárða til að skilja, hvað
heilbrigt er og hvað óheilbrigt. Nú orð-
ið ræður hann oftar yfir líkama mínum,
en ég sjálfur. Þess vegna segja þeir þér,
að ég sé á batavegi. Þess vegna láta
þeir á sér skilja, að bráðum líði að því,
að ég geti losnað frá þeim. Og það er
það sem hann stefnir að. í guðs bæn-
um, Karl, farðu með Enid héðan . . .“
En nú brá skjótt og furðulega við.
Hann losaði takið af handlegg mér,
og smeygði af sér æsingunni, líkt og
þegar farið er úr flík.
Því næst snerti hann létt við mér
og sagði rólega: ,,Þú verður að afsaka
það mikillega, Karl, þótt ég fái svona
köst einstöku sinnum. Líklega hefur það
verið af því, að ég sá þig aftur svo ó-
vænt, eftir margra ára fjarveru, og
minnist þess þá allt í einu um leið, að
það varst þú, sem ég trúði fyrstum
manna- fyrir þessum órum, sem höfðu
gripið mig.“
Hann hristi höfuðið afsakandi.
„Veslings Enid mín. Ég get aldrei
fyrirgefið sjálfum mér, Karl!“
Það sló út um mig ókennilegum svita,
sem límdi skyrtuna við bakið á mér.
Röddin var Davíðs Arretts. En sú fjar-
stæða hugsun flögraði að mér,
að nú væri bláókunnugur maður að
tala við mig. Og ef til vill hefur ímynd-
unin ein verið að leika á mig, er ég
þóttist allt í einu verða þess var, sem
snöggvast, að hann starði á mig, með
ískalt hatur í augum!
Ég sá yfirlækninn úti í einum glugg-
anum, og notaði það sem átyllu, til að
sýna á mér fararsnið. Hann hafði verið
að gefa mér bendingu, sagði ég, kvaddi
34 FÁLKINN
Davíð og lofaði honum því, að koma
aftur.
Það loforð efndi ég ekki, en ég hélt
annað heit, sem ég hafði gefið honum.
Ég sótti Enid heim, og bað hana að
hverfa á brott með mér. En hún vildi
ekki yfirgefa Lexenborg — og Davíð.
Hún vísaði mér á dyr, með viðbjóði í
svip, fyrir að hafa reynt að tæla hana
frá sjúkum eiginmanni.
En ég nefndi ekki tvíburasálirnar á
nafn. Það hefði verið viðlíka gagns-
laust og útskýra afstæðiskenninguna
fyrir skólabarni.
Og ekki kom mér heldur til hugar,
að segja félögum mínum og skólabræðr-
um okkar Davíðs, á fundi okkar í veit-
ingahúsinu, frá því sem ég ekki gat
útlistað fyrir Enid. Þeir hefðu bara
haldið, að ég væri orðinn vitlaus.
Ég er ekki einu sinni viss um, sjálfur,
hvernig í því liggur.
KATRÍN
Frh. af bls. 24.
ingu, þegar hún gekk í áttina að Hyde
Park. Ungir Lundúnabúar voru á
skemmtigöngu um garðinn og á opnu
svæði lék hljómsveit í fögrum ein-
kennisbúningum. Hún lék aðallega
marsa og Vínarvalsa. Katrín smeygði
sér inn í mannfjöldann og var eftir
stutta stund komin í fremstu röð við
hljómsveitarpallinn. Allt í einu mætti
hún skærbláu augnaráði fullu aðdá-
unar og gat ekki stillt sig um að brosa.
Hár og dökkur maður í hljómsveitinni
kinkaði kolli til hennar eins og hann
hefði þekkt hana í mörg ár. Hann var
sennilega á tvítugsaldri, brosti mjög
fallega og hafði sólbrúna húð.
Eitthvað var það í augnaráði hans og
útliti, sem hélt henni fanginni hjá
hljómsveitinni allan tímann meðan hún
lék. Þegar áheyrendurnir fóru að tín-
ast burt smátt og smátt, uppgötvaði hún
allt í einu sér til skelfingar, að hún
var orðin ein eftir og hljómsveitin var
farin að pakka niður hljóðfærum sín-
um. Hún sá, að ungi maðurinn hvíslaði
einhverju að félaga sínum, sem kinkaði
kolli til samþykkis. Katrín var þurr í
kverkunum. Guð minn góður! Hvernig
gat hún hegðað sér svona fáránlega?
Þarna kom hann niður af pallinum og
gekk auðvitað beint í áttina til hennar!
— Hvernig líkaði yður tónlistin,
ungfrú, spurði hann kurteislega og
hneigði sig.
Hún kinkaði kolli og kom ekki upp
nokkru orði af ótta við eigin dirfsku.
— Þetta voru nýju valsarnir frá Vín-
arborg. Þeir hafa ekki orðið neitt sér-
staklega vinsælir hér í London enn þá.
Englendingar eru svo skelfilega fast-
heldnir og íhaldssamir.
— Eruð þér þá ekki Englendingur,
gat hún loks stunið upp.
— Nei, íri, svaraði hann og brosti.
— Þér kannist við þá, er það ekki?
Kátir náungar sem syngja og slást og
hafa gaman af að glettast við fallegar
stelpur.
Hún beit á vörina og leit undan. Hún
var ekki fyllilega ánægð með þetta
orðalag hjá honum „glettast við fallegar
stelpur“. En einhvern veginn fannst
henni eins og hann hefði sagt þetta í
fljótfærni og séð strax á eftir, að það
var virðleg ungfrú, sem hann talaði
við. Allt 1 einu var hún orðin ánægð
og brosti vingjarnlega.
— Þér hafið fallega græn augu. Þau
minna mig á sjóinn heima, sagði hann.
— Og hárið yðar fullvissar mig um, að
þér hafið írskt blóð í æðum.
Hún hristi höfuðið.
— Nei, fjölskylda mín er frá Cornwall,
sagði hún stuttlega og vissi ekki hvers
vegna hún laug. — Ég .... er í heim-
sókn hjá frænku minni hér í London,
og hún þurfti að fara úr borginni í dag.
Hún ætlar að dveljast úti á landi í dag,
hjá nokkrum vinum sínum. Ég var
með svolítinn höfuðverk og treysti mér
ekki til að fara með henni.
— Alein í Lundúnaborg .... og svona
falleg, sagði hann lágt. — Við verðum
að kippa því í lag. Hvað segið þér um
að borða með mér kvöldverð á ein-
hverjum þægilegum veitingastað? Ég á
frí til miðnættis.
Hún gat ekki staðizt freistinguna.
Hún hafði aldrei lifað neitt þessu líkt.
Að hugsa sér að fá að sitja í veitinga-
húsi sem gestur við borð með hvítum
dúki og öllu tilheyrandi! Hana svim-
aði við tilhugsunina.
— Kannski, sagði hún. — En þjón-
arnir eiga frí í dag, svo að það verður
þá bara kaldur matur.
Hann brost iog tók hana undir arm-
inn. Langa stund gengu þau þögul og
hún velti því fyrir sér, hvort hún ætti
að draga hendina til síh. En kannski
mundi hann þá missa allt álit á henni.
Hún vætti varirnar og reyndi að segja
eitthvað, en kom ekki upp nokkru
orði. Auk þess var hann mjög glæsileg-
ur ásýndum og henni geðjaðist vel að
því að leiða hann.
— Við tökum vagn til Chelsea. Ég
veit um lítinn og snotran stað þar.
Áður en hún gat svarað, hafði hann
kallað á vagnstjóra, sem hálfsvaf í
sumarhitanum.
Á leiðinni sagðist hann heita Sean
og vera nýkominn heim úr langri ferð
til Vestur-Indlands.
Hún vildi gjarnan heyra eitthvað frá
Vestur-Indlandi og Sean sagði henni
sitthvað þaðan bæði í vagninum á leið-
inni til Chelsea og meðan þau snæddu
á veitingahúsinu. Hann sagði henni frá
fallegum konum og ævintýralegu lífi í
Vestur-Indlandi.
Hún hlustaði heilluð á frásögn hans
°g gleymdi næstum að borða nauta-
steikina og búðinginn. Sean fyllti glasið
hennar hvað eftir annað af rauðvíni,
þannig að loks fann hún ofurlitla breyt-
ingu á sér. Hana kitlaði í iljarnar og
einnig varð hún svolítið syfjuð, en á
mjög óvenjulegan og þægilegan hátt.
Framhald á bls. 36.