Fálkinn - 24.04.1963, Síða 13

þeirra var eina merkið um knattborð, sem
ég gat tekið eftir. Hinn var lágvaxinn, úti-
tekinn, með hattinn á hnakkanum og hélt
á böggli og fleira smádóti.
— Fyrrverandi dáti, sagði Sherlock.
— Hefur fengið lausn fyrir skömmu, sagði
Mycroft.
— Hefur gengt herþjónustu í Indlandi,
sé ég.
— Undirforingi.
— Hann er ekkjumaður.
— Á eitt barn.
— Nei, hann á fleiri börn, kæri vinur.
— Nei, heyrið þið nú herrar mínir, sagði
ég hlæjandi. Nú er mér nóg boðið.
— Nú, þetta er ekki svo erfitt að greina,
sagði Sherlock. Hann hefur limaburð her-
manns. Á svip hans sést, að hann er vanur
að skipa fyrir. Sólbruninn bendir til her-
þjónustu í Indlandi.
— Og hann getur ekki hafa fengið lausn
fyrir mjög löngu síðan, mælti Mycroft. Hann
er enn í dátastígvélunum.
— Hann gengur ekki eins og riddari. En
hann hefur haft einkennishúfuna skakka á
höfðinu — þar er hann ekki eins sólbrenndur.
— Og hann er í sorgarklæðum, sagði
Mycroft. Djúp sorg — hann hefur misst
einn af ástvinum sínum. Hann er sjálfur úti
að verzla, það getur bent til, að konan sé
látin. Hann hefur meðal annars keypt nokk-
ur ieikföng. Hringlan bendir til, að eitt barn-
anna sé kornungt. Líklega dó konan af barns-
förum. Hann er með myndabók undir hend-
inni. Það hlýtur að vera að minnsta kosti
eitt barn í viðbót, sem hann hefur hugsað til.
Eg fór að skilja, hvers vegna Sherlock full-
yrti, að bróðir sinn væri duglegri en hann.
Mycroft virtist hugsi og sagði:
— Til að ræða um eitthvað annað, Sher-
lock, ég hef komizt á snoðir um leyndardóm,
sem hlýtur að vera þér sérstaklega að skapi.
Ég er ekki nógu duglegur til að leysa það
sjálfur, en þú vilt kannski heyra nánar um
það?
— Með mestu ánægju, sagði Sherlock.
— Mycroft hripaði nokkrar línur á papp-
írsmiða, og afhenti þjóni.
— Ég hef gert hr. Melas boð um að koma
hingað, útskýrði hann. Hann býr í sama húsi
og ég; við þekkjumst dálítið, þess vegna
leitaði hann til mín í vandræðum sínum.
Melas er Grikki. Mikill málamaður, hef ég
heyrt sagt. Hann er dómtúlkur og leiðsögu-
maður auðugra ferðamanna frá Austurlönd-
um nær. En það er bezt að hann segi sjálfur
frá þessu einkennilega máli.
Eftir nokkrar mínútur kom inn maður
lágur og gildvaxinn, gulleitur á hörund og
með kolsvart hár. Enda þótt suðurlandasvip-
urinn leyndi sér ekki, talaði hann reiprenn-
andi ensku. Hann heilsaði Sherlock Holmes
innilega og var bersýnilega ánægður yfir,
að hinn frægi leynilögreglumaður vildi taka
mál hans að sér.
— Ég er viss um, að lögreglan mundi
aldrei trúa mér, sagði hann, en ég verð ekki
í rónni, fyrr en ég hef komizt að raun um,
hvað varð um veslings manninn með allan
heftiplásturinn á andlitinu.
— Áfram með söguna, mælti Holmes.
— Það er miðvikudagur í dag — það eru
því tveir dagar síðan allt þetta gerðist. Þar
sem ég er allvel þekktur sem grískur túlkur,
kemur það oft fyrir, að send séu boð eftir
mér á öllum tímum sólarhrings. Því varð ég
engan veginn undrandi á mánudagskvöldið,
þegar mig heimsótti maður, sem kallaði sig
Latimer, myndarlegur, ungur maður, sem
bað mig um að koma með sér í vagni, sem
beið hans fyrir utan. Grískur vinur hans var
kominn til Lundúna í viðskiptaerindum, en
kynni aðeins móðurmálið. Hann gat þess
einnig, að sjálfur ætti hann heima alllangt
í burtu, einhvers staðar í Kensington.
Ég fór með honum og tók brátt eftir því,
að þetta var ekki venjulegur vagn, öllu held-
ur einkafarartæki. Við héldum af stað og
vorum brátt komnir í Oxford Street. Ég veitti
því athygli, að það væri krókur, ef við ætl-
uðum til Kensington, en þegar ég hafði orð .
á þessu, brást Latimer mjög undarlega við.
Hann dró upp stutt barefli með blýkúlu á
endanum og lagði við hlið sér í sætið. Því
næst dró hann upp rúðurnar báðum megin
— og var bréf límt á þær, svo að ég gat
ekki séð út.
— Mér þykir leitt, hr. Melas, sagði hann.
— En þér megið ekki sjá hvert við ökum.
Ég gæti orðið fyrir óþægindum, ef þér fynd-
uð staðinn aftur.
Ég varð auðvitað mjög undrandi. Latimer
virtist vera vel að manni og var þar að auki
vopnaður. Ég stóðst honum ekki snúning. Ég
vakti athygli hans á, að lög væru brotin á
mér, og þá lofaði hann, að ég fengi góða
greiðslu í staðinn. Jafnframt aðvaraði hann
mig. Það færi mjög illa fyrir mér, ef ég
gerði axarsköft...
í tvær klukkustundir ókum við, og ég
hafði ekki hugmynd um, hvert förinni var
heitið. Öðru hvoru skrölti vagninn yfir óslétt-
ar, steinlagðar götur, stundum var það mal-
bik. Ég gat ekki séð glóru út um rúðurnar,
og ekki var staðar numið, fyrr en klukkan
níu um kvöldið. Latimer opnaði aðra hurð-
ina, og ég kom auga á lágar hvolfdyr, sem
ljósker hékk yfir. Ég var í skyndi leiddur
inn um dyrnar, og ég held að því næst hafi
leiðin legið í gegnum trjágarð, áður en ég
kom inn í hús eitt.
Það var lítið ljósker í anddyrinu, þar sem
við komum inn, en ljósið var svo dauft, að
ég gat ekki greint annað en að herbergið
væri stórt, og að mörg málverk héngu á
veggjunum. Ég tók betur eftir þeim, sem
lauk upp fyrir okkur — litlum, lotnum, mið-
aldra manni, sem bauð af sér slæman þokka.
— Er þetta hr. Melas, Harold? spurði
hann.
— Já, sagði Latimer.
— Það var gott. Ég vona að þér takið
það ekki illa upp, hr. Melas. Við getum ekki
komizt af án yðar. Ef þér komið vel fram,
munuð þér einnig verða ánægðir með okkur.
En guð hjálpi yður, ef þér reynið einhver
hrekkjabrögð.
Hann var óstyrkur í máli og skríkti, en
skaut mér þó mun meiri skelk í bringu en
Latimer hafði gert. En ég spurði hvað þeir
vildu mér, og þá sagði hann, að ég ætti að
leggja spurningar fyrir Grikkja og þýða
svörin.
Framh. á bls. 28.
13
FALKINN